Τον
Δημήτρη Αβραμόπουλο φαίνεται να «φωτογραφίζει» το κείμενο που «ανέβηκε»
στην ηλεκτρονική σελίδα antinews.gr, συνεργάτες της οποίας βρίσκεται
κοντά στο περιβάλλον του προέδρου της ΝΔ. Ο συγγραφέας του
άρθρου παραμονές των εκλογών επέλεξε να στοχοποιήσει τον αντιπρόεδρο της
ΝΔ. Μία ώρα μετά την αρχική δημοσίευση του το κείμενο εξαφανίστηκε με
άνωθεν παρέμβαση.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο antinews:
«Ο κηπουρός που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός
Ελλάδα, 2012, παραμονές εκλογών. Ο Δημήτρης περιμένει μπροστά στο μεγάλο θρόνο. Με το ατσαλάκωτο κοστούμι του , την εντυπωσιακή γραβάτα, τους καλούς τρόπους. Την αδιαμφισβήτητη διπλωματική και ισορροπιστική δεινότητα. Ένας πραγματικός ζογκλέρ με επιδόσεις μεταμοντέρνου Σολομώντα. Όταν δηλαδή παρουσιάζονται μπροστά του δυο μητέρες να διεκδικούν το ίδιο μωρό, αυτός ούτε το κόβει στην μέση, ούτε το χαρίζει στην μία. Προχωρεί αμέσως στην κλωνοποίησή του και προσφέρει από ένα μωρό στην κάθε μία. Όλοι και όλες φεύγουν τρισευτυχισμένοι από την αίθουσα του θρόνου.
«Αποφάσισα να γίνω διπλωμάτης όταν ήμουν 16 χρονών. Μας πήγαιναν για
εκκλησιασμό στην Μητρόπολη και έβλεπα τους πρέσβεις να κάθονται στη
σειρά λαμπεροί, μαζί με τους υπουργούς. Όλα αυτά δημιουργούσαν ένα
σκηνικό στο οποίο ήθελα να υπάρξω» δήλωσε κάποτε.
Έγινε δηλαδή διπλωμάτης επειδή του άρεσαν τα ωραία κουστούμια και τα παράσημα. Κόκκινα χαλιά, λιμουζίνες υπερπολυτελείας, μπάντες να παιανίζουν, αξιοσέβαστοι πρωθυπουργοί να στέκουν και να του σφίγγουν το χέρι. Αυτός ήταν ο μοναδικός κόσμος στον οποίο ήθελε να ζήσει. Φρόντισε λοιπόν να γίνει απαραίτητος σε ανθρώπους κύρους και εξουσίας, τους μοναδικούς που εκτιμούσε.
Τελικά τους έγινε και συμπαθής, κυρίως επειδή είχε δυο χαρίσματα που τους βόλευαν ιδιαίτερα: Όταν συμφωνούσε μαζί τους, το έκανε με έναν πολύ ευλαβικό τρόπο, ενώ όταν διαφωνούσε υποκλινόταν με έναν πολύ κομψό τρόπο.
Έγινε έτσι ο μοναδικός Έλληνας διπλωμάτης που υπηρέτησε κατά σειρά δυο αλληλομισούμενους πρωθυπουργούς, τον Κ. Μητσοτάκη και τον Α. Παπανδρέου, προκαλώντας τον φθόνο συναδέλφων του.
Αλλά τι ήξεραν αυτοί; Απλώς δεν είχαν όραμα.
Οι πρωθυπουργοί άλλαξαν, αλλά ο Δημήτρης έμεινε εκεί, πιστός υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος και κυρίως του εαυτού του. Κάποτε μάλιστα σκέφτηκε να γίνει και βουλευτής. Και τα κατάφερε, όταν η Αγία Οικογένεια χρειάστηκε κάποιον το 1993 για να μειώσει την επιρροή του τότε εχθρού της στην Βουλή. Δυστυχώς όμως κάποιοι γραφειοκράτες χωρίς όραμα τον έβγαλαν έξω από τη Βουλή, επειδή δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Δεν απογοητεύτηκε όμως. Και όταν έφτασαν οι δημοτικές εκλογές του 1995 απαρνήθηκε την Αγία Οικογένεια και πήγε με το μέρος του εχθρού τους, ο οποίος τον έκανε δήμαρχο. Κάτι δηλαδή σαν κηπουρός. Να φροντίζει τα δέντρα και το πράσινο, να καθαρίζει τα παρτέρια και τα πεζοδρόμια, να μοιράζει παράσημα…
Στρογγυλοκάθισε λοιπόν ο Δημήτρης στο μικρό θρόνο της πόλης και κοίταξε περιφρονητικά το θεωρείο, όπου κάποιοι αδικαιολόγητα εργατικοί πρώην συνάδελφοί του τον κοιτούσαν με δέος. Τους είχε κοροϊδέψει όλους. Αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα δεν ήταν να γίνει ο κηπουρός τους, αλλά ο πρωθυπουργός τους».
Έγινε δηλαδή διπλωμάτης επειδή του άρεσαν τα ωραία κουστούμια και τα παράσημα. Κόκκινα χαλιά, λιμουζίνες υπερπολυτελείας, μπάντες να παιανίζουν, αξιοσέβαστοι πρωθυπουργοί να στέκουν και να του σφίγγουν το χέρι. Αυτός ήταν ο μοναδικός κόσμος στον οποίο ήθελε να ζήσει. Φρόντισε λοιπόν να γίνει απαραίτητος σε ανθρώπους κύρους και εξουσίας, τους μοναδικούς που εκτιμούσε.
Τελικά τους έγινε και συμπαθής, κυρίως επειδή είχε δυο χαρίσματα που τους βόλευαν ιδιαίτερα: Όταν συμφωνούσε μαζί τους, το έκανε με έναν πολύ ευλαβικό τρόπο, ενώ όταν διαφωνούσε υποκλινόταν με έναν πολύ κομψό τρόπο.
Έγινε έτσι ο μοναδικός Έλληνας διπλωμάτης που υπηρέτησε κατά σειρά δυο αλληλομισούμενους πρωθυπουργούς, τον Κ. Μητσοτάκη και τον Α. Παπανδρέου, προκαλώντας τον φθόνο συναδέλφων του.
Αλλά τι ήξεραν αυτοί; Απλώς δεν είχαν όραμα.
Οι πρωθυπουργοί άλλαξαν, αλλά ο Δημήτρης έμεινε εκεί, πιστός υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος και κυρίως του εαυτού του. Κάποτε μάλιστα σκέφτηκε να γίνει και βουλευτής. Και τα κατάφερε, όταν η Αγία Οικογένεια χρειάστηκε κάποιον το 1993 για να μειώσει την επιρροή του τότε εχθρού της στην Βουλή. Δυστυχώς όμως κάποιοι γραφειοκράτες χωρίς όραμα τον έβγαλαν έξω από τη Βουλή, επειδή δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Δεν απογοητεύτηκε όμως. Και όταν έφτασαν οι δημοτικές εκλογές του 1995 απαρνήθηκε την Αγία Οικογένεια και πήγε με το μέρος του εχθρού τους, ο οποίος τον έκανε δήμαρχο. Κάτι δηλαδή σαν κηπουρός. Να φροντίζει τα δέντρα και το πράσινο, να καθαρίζει τα παρτέρια και τα πεζοδρόμια, να μοιράζει παράσημα…
Στρογγυλοκάθισε λοιπόν ο Δημήτρης στο μικρό θρόνο της πόλης και κοίταξε περιφρονητικά το θεωρείο, όπου κάποιοι αδικαιολόγητα εργατικοί πρώην συνάδελφοί του τον κοιτούσαν με δέος. Τους είχε κοροϊδέψει όλους. Αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα δεν ήταν να γίνει ο κηπουρός τους, αλλά ο πρωθυπουργός τους».
real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου