Ο εθνικισμός είναι η αναδυόμενη πολιτική δύναμη στη Δύση

Με αφορμή το υπό έκδοση βιβλίο “Return of the Right: How the Conservative Movement is Taking Back Western Civilization” (‘Η Επιστροφή της Δεξιάς: Πώς το Συντηρητικό Κίνημα Παίρνει Πίσω τον Δυτικό Πολιτισμό’), που καταδεικνύει ότι ο Ευρωπαίος εθνικιστής είναι η τάση και το κύμα του μέλλοντος.

Taylor Rose / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Με τους κεντροδεξιούς Ευρωπαίους συντηρητικούς να βρίσκονται σε υποχώρηση σε όλη την Ευρώπη, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι δεξιές πολιτικές είναι δυνητικά σε εξασθένηση. Αυτό θα ήταν αλήθεια, αν δεν ήταν πραγματικότητα το γεγονός ότι οι πολιτικές που γνωρίζουν την σταθερά μεγαλύτερη αύξηση σε όλη την Ευρώπη κατά την τελευταία δεκαετία, είναι αυτές που εκφράζουν τα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κόμματα. Από την Αυστρία, την Ολλανδία, έως την Ελλάδα και τώρα τη Γαλλία, είτε το κυβερνών κόμμα είναι δεξιό, είτε αριστερό, είναι σχεδόν άνευ σημασίας, γιατί οι λαοί της Ευρώπης πολύ γρήγορα συνειδητοποιούν ότι η διαφορά μεταξύ «δεξιάς κυβέρνησης» και «αριστερής κυβέρνησης», είναι τόσο μεγάλη όσο η διαφορά μεταξύ της Coca Cola και της Pepsi Cola.

Με την επικείμενη κατάρρευση του ευρώ και προσπαθώντας να κολυμπήσουν με ασφάλεια μέσα στα αφρισμένα κύματα της πολυπολιτισμικότητας και της σοσιαλιστικής (εθνοφοβικής) πολιτικής που εξέθρεψε η αριστερά, οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να ξυπνούν και πάλι αποζητώντας την έμφυτη ομορφιά και το μεγαλείο που έχουν τα έθνη-κράτη, καθώς και τις ευλογίες της τοπικής, (εθνικής) αποκεντρωμένης κυβέρνησης. Καθώς ο συγκεντρωτισμός που καλλιεργούν οι γραφειοκράτες της ΕΕ καταπνίγει την ανάπτυξη, καταστρέφει το εθνικό νόμισμα και διαβρώνει την εθνική κυριαρχία, ένα νέο κύμα ευρωπαϊκού εθνικισμού αναδύεται σε όλα τα έθνη της Ευρώπης. Νέα κόμματα και πρόσωπα εμφανίζονται για να αμφισβητήσουν αυτό το προσπέρασμα των ευρωπαϊκών εθνών και την καταστροφή των ευρωπαϊκών ελευθεριών. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, με την άνοδο του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP του Nigel Farage) ή των Αληθινών Φιλανδών στη Φινλανδία, ή των Σουηδών Δημοκρατών στην Σουηδία και άλλων κομμάτων σε άλλα έθνη, ο αγώνας για τη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας είναι σε άνοδο. Η αυξανόμενη νέα τάση στο κυρίαρχο ρεύμα της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι πλέον ο πόλεμος για τη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ταυτότητας και η αποχώρηση από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Επιπλέον, με την αυξανόμενη επικράτηση του Ισλάμ στη Δυτική ευρωπαϊκή κοινωνία, η Ευρώπη και πάλι αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το αρχαίο της παρελθόν και να σηκωθεί για να πολεμήσει για τη διατήρηση όχι μόνο της εθνικής της κυριαρχίας ενάντια στην Τζιχάντ, αλλά και της θρησκευτικής και πολιτιστικής της κληρονομιάς  ως μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων, ως ένας ξεχωριστός λαός. Αυτή η αντίθεση με το Ισλάμ χρησιμεύει ως μια υπενθύμιση στους Ευρωπαίους ότι η Δύση είναι ένας χριστιανικός πολιτισμός και ότι η Δύση αξίζει να διαφυλαχθεί απέναντι στη βαρβαρότητα της Ανατολής.

Ωστόσο, μια παρόμοια ιστορία παίρνει σάρκα και οστά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Από την έλευση της κυβέρνησης Ομπάμα και την απαξίωση του «φορολογικού σοσιαλισμού» της κυβέρνησης Μπους, όπως την αποκάλεσε με ακρίβεια ο Δρ Μάικλ Σάβατζ. Μπροστά σε αυτόν των δύο δεκαετιών συγκεντρωτισμό των Μπους-Κλίντον-Μπους-Ομπάμα, ο αμερικανικός λαός με τη μορφή του Κόμματος του Τσαγιού (Tea Party) αναβίωσε το Πατριωτικό Κίνημα δουλεύοντας σκληρά μέχρι να πάρει πίσω τις πόλεις του, τους νομούς του και τις πολιτείες του και τελικά ολόκληρο το έθνος του. Οι αντι-συνταγματικές ενέργειες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών και οι επιθέσεις της Αριστεράς κατά της θρησκείας, των παραδοσιακών αρχών και της οικογένειας δίνουν στους Αμερικανούς το κίνητρο και την κατάλληλη προοπτική να σταθούν με τον ίδιο τρόπο, όπως έκαναν οι πρόγονοί τους κατά της βρετανικής τυραννίας. Οι ιδρυτικές αρχές της Αμερικής κάνουν ένα comeback στο τέλμα της Ομοσπονδιακής καταπίεσης.

 

Εξαντλημένες από τους ‘ξένους πολέμους’ (Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ) και τα βαριά χρέη και αρκετά τυραννισμένες από τους συγκεντρωτικούς γραφειοκρατικούς κανονισμούς, οι αμερικάνικες πολιτείες επαναστατούν ενάντια στην ανοιχτά εχθρική στάση των ενεργειών της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και ψηφίζουν νόμους σχετικά με :

• Ανοιχτά επίπληξη και ακύρωση του ‘Obamacare’ (νόμος για την υγεία)
• Εξουδετέρωση της μαζικής μετανάστευσης
• Διατήρηση του δικαιώματός τους ως ένοπλοι πολίτες
• Εφαρμογή σχεδίων έκτακτης ανάγκης για την οικονομική κατάρρευση
• Στήριξη του παραδοσιακού γάμου

Την μεγάλη επιτυχία της (πατριωτικής) Δεξιάς της Αμερικής μπορεί να την δει κανείς στον προεδρικό υποψήφιο Ron Paul. Αν και ο Romney φαίνεται να υπερέχει σταθερά και αδιαμφισβήτητα, οι ακτιβιστές του Ρον Πολ, μαθαίνοντας από τους αριστερούς προκατόχους τους, διεκδικούν τον έναν εκπρόσωπο μετά τον άλλον, στο σημείο ώστε ο Πωλ να έχει την ευκαιρία να παρουσιάζεται ως μια σοβαρή και απροσδόκητη απειλή για τον Romney.

Οι πολιτικοί του κατεστημένου είναι φοβισμένοι. Αυτός είναι ο λόγος που αγνοούν τον Ron Paul ή προσπαθούν να τον φιμώσουν τον (Ολλανδό) Geert Wilders με νόμους περί «λόγου μίσους». Ο χρόνος ζωής του υπολείμματος της ‘κεντροδεξιάς’ είναι σύντομος. Είτε είναι οι Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ, είτε οι Συντηρητικοί στη Βρετανία είτε οι Χριστιανοδημοκράτες στη Γερμανία, (είτε η Νέα Δημοκρατία στην Ελλάδα!) τα ψέματά τους και οι υποκρισίες τους κατατρώγουν την όποια μελλοντική τους επιτυχία, ενώ η αφοσίωσή τους στους διεθνείς τραπεζίτες, χρηματιστές και εταιρείες εκθέτουν ότι το όλο σύστημα αποτελεί μια απάτη.

Η τρέχουσα οικονομική κρίση δεν είναι απλώς μια κρίση για το ευρώ, το δολάρια και τα σεντς. Πρόκειται για μια κρίση του πολιτισμού, όπου νέα και μεγάλα κακά αναδύονται σε όλη την Δύση. Εμείς, οι πολίτες αυτών των αρχαίων εδαφών είμαστε ο στόχος της εξόντωσης από τις δυνάμεις του διεθνιστικού σοσιαλισμού και του επεκτατικού Ισλάμ. Σιχαίνονται τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις και τις παραδόσεις μας, τις πολιτιστικές μας αξίες και την εθνική μας ταυτότητα. Η Αριστερά με την οικο-λατρεία της και με τους αλλοεθνείς επιδρομείς συμμάχους της από την Ανατολή θέλουν να μας επιβάλουν μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε μια Ευρώπη που θα είναι κενή από την ευρωπαϊκή της ταυτότητα και τις ευρωπαϊκές-χριστιανικές της αξίες που θα τις έχουν αντικαταστήσει με ένα οικο-λατρευτικό – ισλαμικό μόρφωμα.

Ωστόσο, μπροστά σε αυτές τις επιθέσεις κατά της κληρονομιάς μας, νέοι ηγέτες, κόμματα, οργανώσεις αναδύονται για να υπερασπιστούν την επιβίωση της Δύσης στο μέλλον. Ακριβώς όπως στο Tours και τη Βιέννη, όταν οι μουσουλμάνοι φάνηκαν να βρίσκονται στα πρόθυρα της νίκης, την 11η ώρα και το 59^ο λεπτό, έτσι και τώρα πάλι έχουμε νέους Charles Martels, νέους Λεοντόκαρδους και νέους El Cids στα πρόσωπα της Marine Len Pen, του Geert Wilders, του Ron Paul, του Nigel Farage και άλλων.

Σχ. ΚΟ: Πέρα από ενδεχόμενες ενστάσεις ή διαφωνίες για κάποια από τα παραπάνω πρόσωπα (τα οποία άλλωστε δεν ανήκουν σε κάποιο κοινό πολιτικό σχηματισμό ούτε έχουν κάποια κοινή ιδεολογική πλατφόρμα, ούτε συμφωνούν σε όλα π.χ, ο Wilders δεν θέλει να έχει καμία σχέση με την Le Pen, ενώ ο Καρατζαφέρης που ανήκει στην ευρωπαϊκή ομάδα του ‘ευρωσκεπτικιστή’ Farage στήριξε τον ‘σοσιαλιστή’ Ολάντ!), το κατεστημένο τους προβάλλει γενικά ως «ακροδεξιούς», τουτέστιν «κακούς» ή στην καλύτερη περίπτωση «οπισθοδρομικούς» και «φανατικούς» και επιδίδεται σε έναν αγώνα μη προβολής τους ή κατασυκοφάντησής τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αγώνας για να μην καταντήσει η Ευρώπη και το κάθε ευρωπαϊκό κράτος ένας απρόσωπος ετερόκλητος «πληθυσμός», ένας κενός πολύχρωμος αχταρμάς, χωρίς εθνική / πολιτιστική / θρησκευτική ταυτότητα, χωρίς ιστορική μνήμη και παράδοση με τους λαούς της Ευρώπης παραδεδομένους στα κοράκια των  «αγορών», στους (μη εκλεγμένους) γραφειοκράτες των Βρυξελλών και στους μεγαλοκαρχαρίες της (α-εθνικής) Νέας Παγκόσμιας Τάξης χρειάζεται επαγρύπνηση και αγώνας, στον οποίον κανείς δεν περισσεύει. Θα πρέπει να σημειωθεί όμως, ότι η Ευρώπη δεν κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά της μόνο από το επιθετικό Ισλάμ και τις επιδρομές των τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών, αλλά και από την ίδια της την αυτοκαταστροφική ψευτο-δημοκρατική εμμονή να αγκαλιάζει και να υπερασπίζεται κάθε είδους «ελευθερία» και «δικαίωμα» που λειτουργεί ως αποσυνθετική και διαλυτική δύναμη της κοινωνίας π.χ. «γάμος» ομοφυλόφιλων, υιοθεσία από ομοφυλόφιλους, υπεράσπιση αμβλώσεων, προώθηση ηδονιστικού τρόπου ζωής, αποθέωση της σαρκολατρείας, ανοχή και «νομιμοποίηση» οποιασδήποτε διαστροφής, όπως π.χ. του κόμματος των παιδεραστών στην Ολλανδία (!) κλπ. Και όλα αυτά μάλιστα, την ίδια ώρα που αυτοκτονεί δημογραφικά.  

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή