Ποιος θα περίμενε πως με τη συμπλήρωση 71 ετών από την επέτειο του ΟΧΙ και την άρνηση παράδοσης της πατρίδας μας στον Άξονα, οι ξένοι θα ξανάρχονταν να μας κατακτήσουν;
Ποιος θα περίμενε, ότι κι αν ακόμη συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι κυβερνήτες της Ελλάδας θα ήταν έτοιμοι να παραδοθούν άνευ όρων;
Τα ψέμματα όμως τελείωσαν.
Οι ευρωπαίοι αποφασίζουν αλλά δε μας υπολογίζουν. Θέλουν πλέον μόνιμη την ύπατη αρμοστία τους στην Ελλάδα.
Για να μην πτωχεύσει -που έχει πτωχεύσει- η χώρα, οι Έλληνες εξαθλιώνονται, μένουν άνεργοι, δολοφονονούνται, βιάζονται και λιποθυμούν από την ασιτία.
Για να μην πτωχεύσει η χώρα, παραχωρούμε στους σύγχρονους λατίνους σταυροφόρους τη διακυβέρνηση της και την ανεξαρτησία μας.
Για να μην πτωχεύσει η χώρα και η βιομηχανία των όπλων τους, μας απαγορεύουν να παραλάβουμε τα 400 άρματα δωρεάν από τις Η.Π.Α., να συντηρούμε σωστά τα πλοία και τα αεροπλάνα μας, θέτοντας σε κίνδυνο τα σύνορά μας.
Ναι, πέσαμε στην παγίδα. Ναι ο λαός εξαπατήθηκε από την ισχυρή Ελλάδα και πατώντας πάνω σε πήλινα πόδια (δάνεια) νόμισε ότι γιγάντωσε. Ναι μας δεχθήκαν στους κόλπους τους όχι γιατί τους εξαπατήσαμε αλλά επειδή είμαστε οι καλύτεροι πελάτες τους αγοράζοντας τα πάντα από αυτούς και με τα χαμηλά ευρωεπιτόκια θα ψωνίζαμε περισσότερο.
Είναι όμως φανερό, πως τραβήξαμε λάθος δρόμο. Ο δρόμος αυτός πια -και όπως τον οδήγησαν οι ηγέτες μας- οδήγει στην καταστροφή μας. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν. Ναι θα είναι ενδεχομένως επώδυνο, αλλά όχι απαραίτητα καταστροφικό. Άλλωστε τον πόνο και τον τρόμο ήδη τον βιώνουμε. Όπως μια δύσκολη επέμβαση, έτσι και η επιστροφή μας. Θα εξαρτηθεί από την προετοιμασία του ασθενή, καθώς και τον χειρουργό. Κι αν τα έξοδα της επέμβασης είναι σημαντικά, κι αν θα υπάρξει έλλειψη υλικών, υπάρχουν καλοί προμηθευτές σε Ρωσία και Κίνα που πρόθυμα θα κάλυπταν τα πάντα σε αντίθεση με άλλους προμηθευτές που αποδείχθηκαν αναξιόπιστοι.
Για να βρεθεί όμως ο χειρουργός, χρειάζονται πρώτα τέσσερις Μεταξάδες ή μάλλον καλύτερα τριακόσιοι που μεθαύριο θα βροντοφωνάξουν ΟΧΙ.
Τουλάχιστον οι Ελληνες δε θα είναι πτωχοί και σκλάβοι επ’αόριστον. Η Αργεντινή αναπτύσσεται, Η Ισλανδία το ίδιο, θα τα καταφέρουμε κι εμείς αναπνέοντας καθαρό αέρα και περπατώντας στη γη που παραλάβαμε ελεύθερη.
Το 1897 το διαδέχθηκε ένα 1912-13, ένα 1917, κι ένα 1918-1920. Γιατί να μη ξανασυμβεί; Από εμάς εξαρτάται.
Θα κλείσω με μια μικρή αληθινή ιστορία, από αυτές που διδάσκουν οι παππούδες μας και στα σχολεία δεν ακούς ποτέ. Το 1914 βρέθηκε στην Αθήνα μια πρόγονός μου. Μεγαλόπρεπα ντυμένη όπως συνήθιζαν οι Μικρασιάτισσες επισκέφθηκε τα ανάκτορα και ζήτησε να δει το Βασιλιά Κωνσταντίνο. Λόγω της εμφάνισής και της συμπεριφοράς της, της επετράπη να τον δει. Ακολούθησε τότε ο ακόλουθος διάλογος με το βασιλιά:
- Από πού μας έρχεστε;
- Από την Αττάλεια!
- Από την Αττάλεια! Πώς τα περνάτε εκεί οι Έλληνες; Πώς τα πάτε με τους Τούρκους;
- Δόξα τω Θεώ, όλα καλά. Άνω τζαβούρ κάτω Τζαβούρ…
- Δηλαδή;
- Πάνω παλιότουρκε, κάτω παλιότουρκε!
- Α! Ωραία! Μπράβο μπράβο!, σχολίασε περήφανος ο Κωνσταντίνος για να πάρει την κάτωθι απόκριση.
- Ξέρετε κάτι Μεγαλειότατε; Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!
Ο βασιλιάς δε βρήκε λόγια να απαντήσει, μονάχα δάκρυσε γιατί ήξερε καλά πως τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με την ελευθερία. Αυτή η γυναίκα είχε τα πάντα, δεν καταλάβαινε στην πράξη τι θα πει σκλαβιά κι όμως αισθανόταν υπόδουλη. Πέθανε το 1920. Η Αττάλεια δεν ελευθερώθηκε. Η ίδια όμως ήταν στην προκυμαία της Σμύρνης όταν οι καμπάνες χτυπούσαν στις εκκλησίες χαρμόσυνα από την άφιξη του Ελληνικού Στρατού κρατώντας τη σημαία μας… Μπόρεσε τελικά έστω για μία ώρα να ζήσει ελεύθερη.
Εμείς; Θα ζήσουμε ελεύθεροι ή υπόδουλοι;
Το ραντεβού μας με την ιστορία πλησιάζει. “Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες”
Μαζίδης Στρατής
freepen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου