Ἐὰν δὲν γίνουμε ὅλοι «ἔτσι» δὲν θὰ γίνουμε τίποτα.

«Ἔτσι»; Τί μοῦ ἦλθε πάλι; Κάθε πρωΐ καὶ μία νέα ἰδέα;

Ὄχι. Κάθε στιγμὴ καὶ μία νέα συνειδητοποίησις. Κάθε στιγμὴ κι ἕνα βῆμα.

Ἐὰν δὲν γίνουμε ὅλοι «Ἔτσι», δὲν θὰ γίνουμε τίποτα.

Τὸ πιστεύω πλέον.

Κάποιο διαχωρίζουν ἢ ἐπιμερίζουν τὰ προβλήματα μας. Κάποιοι τὰ ῥίχνουν ὄλα στὸ μνημόνιο καὶ στὸ μεσοπρόθεσμο. Ἢ στὸν GAP καὶ τὴν παρέα του.

Κι ὅμως, τὰ προβλήματα εἶναι τὸ ἐξῇς ἕνα: Ἐμεῖς!

Ἐμεῖς χάσαμε ταὐτότητα. Συνείδησι. Ἐμεῖς βολευτήκαμε. Ἐμεῖς ἐνδόσαμε. Ἐμεῖς κρυφτήκαμε. Φοβηθήκαμε. Ἀπαρνηθήκαμε συνείδησι, συλλογικότητα, παιδεία, ἀρχές, ἦθος, μνῆμες, ὄνειρα…

Συμβιβαστήκαμε! Παραιτηθήκαμε. Ἀδιαφορήσαμε.

Εὔκολα ἀπαρνηθήκαμε τὴν ἱστορία μας. Ἀκόμη πιὸ εὔκολα δεθήκαμε στὰ ἅρματα τῆς μόδας καὶ τοῦ πολυφορεμένου. Κι ἀκόμη πιὸ εὔκολα ἀφήσαμε τὴν Ἑλληνικότητά μας.

Ὄχι, δὲν εἶναι θέμα ἐθνικισμοῦ. Οὔτε θέμα ὑπέρμετρου πατριωτισμοῦ. Οὔτε θέμα ἀραχνιασμένου μυαλοῦ.

Διότι ἐγὼ μιλῶ γιὰ Πατρίδα. Καὶ ἡ Πατρίδα δὲν εἶναι μόνον σύνορα. Δὲν εἶναι μόνον ἐδάφη ἢ ἐπεκτατικὲς βλέψεις ἢ ξεχασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.

Πατρίδα εἶναι ἡ γλώσσα, τὸ τραγούδι, τὸ καλημέρα, τὸ καλησπέρα, τὸ ἡλιοβασίλεμα, ὁ φίλος, ὁ παιδικὸς ἔρωτας, ἡ μάνα, τὸ παιδί…

Πατρίδα δὲν εἶναι τὰ ντουβάρια. Εἶναι ὅμως ἡ ζωή μας καὶ ἡ ζωὴ ὅσων θὰ ἀκολουθήσουν.

Πατρίδα δὲν εἶναι τὰ στενὰ γεωγραφικὰ ὅρια. Πατρίδα εἶναι ἡ ἐλευθερία, ὁ Ἔρως, ἡ σοφία, ἡ ἐπιστήμη, ὁ ἄνθρωπος.

Ἐὰν λοιπὸν δὲν νοσταλγήσουμε ὡςτε νὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀναδομήσουμε καὶ τελικῶς νὰ ἀποκτήσουμε ἐκ νέου τὸ δικαίωμα νὰ ἔχουμε, ὅλα αὐτά, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἔχουμε κάτι. Παρὰ μόνον τὸ τίποτα.

Ἐὰν δῆλα δή δὲ γίνουμε «Ἔτσι» δὲν θὰ γίνουμε τίποτα.

Πάντα φτωχοὶ ἤμασταν. Ἀνθρώπους μόνον «πλουσίους» φτιάχναμε!

Αὐτὸ εἶναι τὸ «Ἔτσι». Νὰ ξαναμάθουμε τὸν τρόπο νὰ φτιάχνουμε Ἀνθρώπους. Κοινωνίες! Ἑλλάδα!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ὁ χρόνος «τελειώνει».

φωτογραφία