Η Λίντα Μπένγκλις ήταν 12 ετών όταν είδε για πρώτη φορά το Καστελόριζο. Ηταν το 1953. Η ελληνικής καταγωγής γλύπτρια δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό το ταξίδι µε υπερωκεάνιο ελληνικών συµφερόντων που έκανε τη γραµµή Νέα Υόρκη - Πειραιάς. Ηταν οι δυο τους, εκείνη και η ελληνίδα γιαγιά της, που είχε µεταναστεύσει στην Αµερική µαζί µε την οικογένειά της για µια καλύτερη τύχη στις αρχές του 20ού αιώνα και τότε επέστρεφε για πρώτη φορά στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το ακριτικό νησί.
Εκτοτε η Λίντα Μπένγκλις ταξίδεψε άλλες δύο φορές στο Καστελόριζο µε τη γιαγιά της. Και, παρ’ ότι είχε στενό σύνδεσµο µε τη µητέρα του πατέρα της ώσπου αυτή να φύγει από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών, ποτέ δεν τη ρώτησε αν κατείχε κάποια ιδιοκτησία στο νησί και αν θα την κληρονοµούσε. Εκανε έρευνα όµως µετά τον θάνατό της. Και βρήκε τα χαρτιά που πιστοποιούσαν την ιδιοκτησία της οικογένειάς της. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει ένα σπίτι για να περνάει ένα σηµαντικό µέρος της ζωής της στο Καστελόριζο. Σε συνεργασία µε γνωστή ελληνίδα αρχιτέκτονα διαµόρφωσε το πατρικό οίκηµα σε ένα απλό αλλά σύγχρονο νησιώτικο σπίτι.
«Ηµουν η πρώτη ξένη που έφτιαξε σπίτι εδώ» µας λέει σε µια συνέντευξη που ξεκίνησε τηλεφωνικώς, όταν βρισκόταν στο Καστελόριζο, και ολοκληρώθηκε στο New Hotel στην Αθήνα λίγο µετά τη διάλεξή της στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στο πλαίσιο της έκθεσης «The last grand tour _ Ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα», που ολοκληρώνεται αύριο. «Τώρα το νησί είναι γεµάτο από καινούργια σπίτια, τόσο από ντόπιους όσο και από ξένους». Από τότε που έχτισε το σπίτι πύκνωσαν και οι επισκέψεις της στο νησί. «Οι γονείς µου πέθαναν τη δεκαετία του ’90 και εγώ αισθάνθηκα ότι η ζωή µου ξεκίνησε εδώ στην ηλικία των έντεκα. Από τότε προσπαθώ να έρχοµαι κάθε χρόνο. Τελευταία µάλιστα έκανα ανακαίνιση στο σπίτι. Υστερα από 20 και πλέον χρόνια είχε αρχίσει να παρουσιάζει σηµεία φθοράς».
«Είναι εντυπωσιακό ότι πολλές εικόνες που είχα από το νησί όταν ήµουν µικρή τις επανέλαβα αργότερα στη δουλειά µου. Οπως η πυράκτωση µιας σπηλιάς ή τα σχήµατα και οι φόρµες κάθε κολόνας που ενσωµάτωσα στην τέχνη µου ή ακόµη και οι πέτρες που σου έδιναν την αίσθηση σώµατος που µεταλλάσσεται στον άνεµο» λέει.
Η πιο γνωστή δουλειά της περιλαµβάνει µεγάλα έργα από πολυουθεράνη κατασκευασµένα τη δεκαετία του ’70, καθώς και γλυπτά από φύλλο χρυσού, τσίγκο και αλουµίνιο. Αυτά τα επιτοίχια γλυπτά θυµίζουν έντονα τα υφάσµατα των Καρυατίδων. «Με ενδιαφέρει πολύ η ανθρώπινη αναλογία. Το µέτρο της αρχαίας κλασικής ελληνικής γλυπτικής που, κατά τη γνώµη µου, δεν υπήρχε στη ρωµαϊκή περίοδο».
Η έκθεση θα µεταφερθεί στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Λος Αντζελες, πόλη µε µεγάλη ιστορία εκθέσεων της Μπένγκλις αλλά µε πολλούς φανατικούς συλλέκτες έργων της, ενώ από τον Οκτώβριο θα παρουσιαστεί στην Ντελούπ µια εγκατάσταση µε κρήνες, θέµα που την ενδιέφερε πολύ αλλά δεν κατάφερε να ασχοληθεί µαζί του παρά µόνο τη δεκαετία του ’80: το υγρό στοιχείο αποτελεί αναπόσπαστο µέρος της ζωής της.
«Γεννήθηκα στη λίµνη Τσαρλς στη Λουιζιάνα και συνήθιζα να κινούµαι µε µηχανοκίνητη βαρκούλα στα διαµορφωµένα κανάλια» εξηγεί. «Ηταν µια µικρή επαρχιακή πόλη _ καµία σχέση µε Αθήνα. Φανταστείτε πόσο µεγάλο µού φάνηκε το 1953 το Παγκράτι, που χτιζόταν ακόµα. Θυµάµαι ότι εύκολα περπάτησα µε τη γιαγιά µου από εκεί ως την Ακρόπολη. Υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα».
“Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο πατέρας μου και η μητέρα μου εγκατέλειψαν αυτόν τον τόπο”. Και είχε δίκιο. Νιώθεις ήρεμος και έτοιμος να σκεφτείς και να αισθανθείς εδώ».
Να μια διαφορετική θεώρηση της Ελλάδας από αυτήν που βιώνουμε τελευταία. «Σίγουρα θα υπάρχει κάποια λύση: ή να ξεπληρωθούν τα χρέη ή να “συγχωρεθούμε” κάπως. Δεν μπορούν να συνεχίζουν να αυξάνουν τους τόκους. Τα πράγματα γίνονται ήδη χειρότερα. Υπάρχουν τρόποι να λυθούν τα προβλήματα, αρκεί να μην υπάρχει πανικός και θυμός. Και οι Ελληνες, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, έχουν πάρα πολλά πράγματα για τα οποία μπορούν να είναι περήφανοι. Είδα την έκθεση προϊστορικών αρχαιοτήτων στο Αρχαιολογικό Μουσείο και ενθουσιάστηκα. Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχω δει κάτι τέτοιο. Οι εκπληκτικές φόρμες και δομές με καθήλωσαν.
Υπέροχο βρήκα επίσης το Νέο Μουσείο Ακρόπολης και πεντακάθαρο το μετρό της Αθήνας. Να μερικά πράγματα για τα οποία οι Ελληνες μπορούν να είναι περήφανοι. Ισως, όμως, ο θυμός να μην τους αφήνει να το δείξουν».
της Κατερίνας Λυμπεροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου