Η σκοτεινή πλευρά του «σεξουαλικού προσανατολισμού»: Οι «ζωόφιλοι» (κτηνοβάτες) στην Αμερική, μιλάνε για «ισότητα»

Του Tim Stanley (The Telegraph) / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το περασμένο Σάββατο, η πολιτεία της Φλόριντα απαγόρευσε το σεξ με ζώα. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι πέρασε τόσος καιρός για να γίνει αυτό, αλλά δεν ήταν κάποιο μεγάλο ζήτημα μέχρι τώρα. Ένα ξέσπασμα περιστατικών που αναφέρθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τοπικές εφημερίδες, έπεισε το κρατικό νομοθετικό σώμα ότι κάτι έπρεπε να γίνει. Ένας 54χρονος συνελήφθη τον Ιούνιο, όταν ο εγγονός του μπήκε στο υπνοδωμάτιο και ανακάλυψε ότι προσπαθούσε να ζευγαρώσει με το μπουλντόγκ του σπιτιού. Το 2009, ένας άνδρας προκάλεσε ασφυξία σε μια κατσίκα, ενώ προσπαθούσε να κάνει σεξ μαζί της (οι διαδηλωτές στη δίκη του φόρεσαν t-shirt που έγραφε "Μπεεε, σημαίνει ‘όχι’!") Και το 2005, ένας μοναχικός τυφλός άνδρας συνελήφθη επ’ αυτοφώρω με το σκύλο-οδηγό του.

Κάθε κοινωνία έχει τους τραγικούς διεστραμμένους της. Αυτό που κάνει διαφορετική αυτή τη νέα γενιά των κτηνοβατών είναι ο πολιτικός και πολιτιστικός τους τρόπος αντίληψης. Έχουν υιοθετήσει στον λόγο τους, την λέξη «δικαιώματα» και προσπαθούν να ταυτιστούν με άλλες «σεξουαλικές μειονότητες». Η Michele Bachmann πρέπει να είναι περιχαρής. Αυτό επικυρώνει κάπως την πρόβλεψη της χριστιανικής Δεξιάς ότι η εκστρατεία για την ισότητα των ομοφυλοφίλων έχει ανοίξει κατά λάθος την πόρτα σε κάποιες πολύ φρικιαστικές απαιτήσεις.

Η ώθηση για να θεωρηθεί «φυσιολογική» η κτηνοβασία είναι εκπληκτική για την ειλικρίνειά της. Ο υπερασπιστής του σεξ με ζώα, Malcolm Brenner (ο οποίος είναι επίσης, ένας Wiccan), αναδημοσιεύει τα απομνημονεύματα που έγραψε για την περίπου εννέα μηνών σεξουαλική σχέση που είχε με ένα θηλυκό δελφίνι ενός πάρκου. Ο Brenner ρωτά, «τι είναι αποκρουστικό για μια σχέση όπου και οι δύο εταίροι αισθάνονται και εκφράζουν την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον; Ξέρω γιατί μιλώ εδώ, γιατί αφού κάναμε έρωτα, το δελφίνι έβαλε το ρύγχος του στον ώμο μου, με αγκάλιασε με τα πτερύγιά του και κοίταξε ο ένας στα μάτια του άλλου για περίπου ένα λεπτό".

Όπως και άλλοι κτηνοβάτες, ο Brenner υιοθετεί έξυπνα τη γλώσσα της «δίωξης των μειονοτήτων» για να υπερασπιστεί τη «σχέση» του. Βάζει τον αναγνώστη με την πλάτη στον τοίχο, αναγκάζοντάς τον να δικαιολογήσει για πιο λόγο «θίγεται». Ένας άλλος ακτιβιστής, ο Cody Beck, συγκρίνει το να μιλάει για την έλξη του για τα σκυλιά και τα άλογα, με ένα ομοφυλόφιλο έφηβο που «βγαίνει μπροστά» και λέει ποιος είναι. Το να είσαι ερωτευμένος με ένα σκυλί Dachshund φαίνεται να είναι «σαν να είσαι γκέι στη δεκαετία του 1950. Νιώθεις σαν να πρέπει να το κρύψεις, ότι αν το πεις φωναχτά, οι άνθρωποι θα σε κοιτάζουν σαν ένα τέρας». Ο Beck λέει ότι ο ίδιος και ένα δίκτυο «ζωόφιλων» («zoophiles») ή «zoos» είναι η λογική προέκταση του κινήματος για τα σεξουαλικά δικαιώματα. Οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων αισθάνονται πολύ διαφορετικά. Ο Beck διαπιστώνει ότι εκκλήσεις του για βοήθεια μένουν αναπάντητες. Λέει, "Μερικοί ομοφυλόφιλοι δυσανασχετούν (για την σύγκριση με τους κτηνοβάτες) επειδή αισθάνονται ότι συμβάλλει στο επιχείρημα του «ολισθηρού δρόμου» και μπορεί να επηρεάσει τις δικές τους προσπάθειες." Αλλά, ο ίδιος υποστηρίζει, ότι ο «ολισθηρός δρόμος» έχει δύο όψεις: «Αν επιτρέπουν στους ‘zoos’ να διώκονται, ποιος θα έχει σειρά; Οι ομοφυλόφιλοι; "

Φυσικά, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του γάμου των ομοφυλοφίλων και της «ζωο-φιλίας». Αλλά αυτό που η διεστραμμένη λογική του Beck λέει, είναι το πώς το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων έχει ωθήσει την αμερικανική κοινωνία σε ένα σημείο όπου τουλάχιστον πρέπει να εξετάσει τη νομιμοποίηση «άλλων σχέσεων», όπως η πολυγαμία και η κτηνοβασία. Δείτε αυτό το άρθρο από τη φεμινίστρια συγγραφέα Victoria Bekiempis στην εφημερίδα The Guardian. Είναι μία πειστική, έξυπνη άθροιση των επιχειρημάτων υπέρ και κατά της κτηνοβασίας. Σαν τέτοιο, ο τόνος του είναι απλά εκπληκτικός. Σε κανένα σημείο η Bekiempis δεν γράφει ό, τι ο υγιής αναγνώστης σκέφτεται, δηλαδή, «Οι άνθρωποι που βιάζουν τους σκύλους οδηγούς τους θα πρέπει να μαστιγώνονται." Ενώ η Bekiempis διαφωνεί με τους «zoophiles», με το να τους παίρνει τόσο σοβαρά τελικά, τους εξυψώνει .

Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει (να τους πάρεις σοβαρά). Όποιος μιλάει για «θυματοποίηση» στη σύγχρονη Αμερική πρέπει να του δοθεί μια δίκαιη δίκη και μία ομιλία στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων έχει θολώσει τα νερά των σεξουαλικών κανόνων με το να αποκρούει κάθε συζήτηση που έχει σχέση με ηθικά ερωτήματα, αντιπαραθέτοντας το επιχείρημα της «συγκατάθεσης». Έτσι λέει και η Bekiempis, "Οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να απολαύσουν τις πιο περίεργες και πιο άγριες παραξενιές ​και σεξουαλικές συμπεριφορές τους χωρίς τον φόβο των αντιποίνων. - Εφ 'όσον το ... φύλο, το σεξ και ο αριθμός των ατόμων που συμμετέχουν είναι κάτι που απολαμβάνεται από συναινούντες ενήλικους σε ιδιωτικό περιβάλλον..." Αλλά εάν η «συναίνεση» είναι το μόνο βαρόμετρο της «νομιμοποίησης», τα πράγματα γίνονται περίπλοκα.

Όπως οι «zoophiles» της Αμερικής επισημαίνουν, στα ζώα η «συναίνεση» ταξινομείται. Η "κοινότητά" τους αποφεύγει αυστηρά τις σεξουαλικές σχέσεις με αυτά που θα μπορούσαν να πεθάνουν ως αποτέλεσμα από αυτές (τα κοτόπουλα είναι εκτός λίστας). Όμως ο καθορισμός των παραμέτρων της «συναίνεσης» μεταξύ των ανθρώπων μπορεί να είναι εξίσου αμφιλεγόμενος. Υπάρχει αφθονία 15χρονων αγοριών, που είναι σεξουαλικά ώριμα. Δεν μπορεί να είναι συναισθηματικά ώριμα. Έπειτα, υπάρχουν πολυπλοκότητες με το αλκοόλ, τη συναισθηματική κακοποίηση, τον εθισμό στα ναρκωτικά κλπ, τα οποία μειώνουν την ικανότητα σε εκατομμύρια ενήλικες να συναινέσουν πλήρως σε κάτι.

Στο άρθρο της, η Bekiempis καταθέτει κάποια λογικά αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα ως προς το γιατί τα ζώα δεν μπορούν ποτέ να συναινέσουν με τον τρόπο που οι άνθρωποι κάνουν, αλλά η ενασχόλησή της με το αντικείμενο αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο η «νομιμοποίηση» του σεξ έξω από τον γάμο μεταξύ ετεροφυλόφιλων περιέπλεξε κάποτε την απλή κοινωνική τάξη της Αμερικής. Η χριστιανική Δεξιά υποστηρίζει ότι η μάλλον τυχαία έννοια της συναίνεσης δεν είναι ένας ικανοποιητικός τρόπος για να διακρίνεις τι είναι ηθικό και τι δεν είναι: είναι καλύτερο να θέσουμε την προσοχή μας στην παλιά χριστιανική ιδέα περί γάμου, και να συζητήσουμε το οτιδήποτε άλλο, όχι πάνω στην βάση της ισοδυναμίας, αλλά της ανοχής. Είτε έχουν δίκιο είτε όχι, μια σεξουαλική πράξη που ξεφεύγει τόσο πολύ από τα πρότυπα του Δυτικού πολιτισμού και φτάνει στην ασφυξία μιας κατσίκας δεν θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Κατά την άποψη αυτού του συντάκτη, θα πρέπει να οδηγήσει κατ 'ευθείαν στην ηλεκτρική καρέκλα.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή