Θεοφάνης Ε. Ράπτης,
Φυσικός-Προγραμματιστής-Συγγραφέας
Επιστημονικός Συνεργάτης ΔΤΕ-ΕΚΕΦΕ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ
Συνεργάτης Hellenic NEXUS
Στην ιστορία του Ηλ/μαγνητισμού υπάρχουν πάντοτε κάποιες «παραξενιές» που είναι αποτέλεσμα της εξαιρετικής δυσκολίας που παρουσιάζει το πρόβλημα της σύνθετης αλληλεπίδρασης των πεδίων με την ύλη (Ηλ/δυναμική), γεγονός που καθιστά Την Ηλ/μαγνητική θεωρία πιο δύσκολη από την συμπαγή κ σχετικά κλειστή μορφή της Κλασσικής Μηχανικής για παράδειγμα. Φυσικά, και οι δύο θεωρίες περιέχουν ακόμη άλυτα προβλήματα (βλ. θεωρίες του χάους) που προσεγγίζονται μόνον αριθμητικά με τη χρήση των σύγχρονων Η/Υ.
Ειδικά, η αλληλεπίδραση της ύλης με την ακτινοβολία είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο πεδίο μετά την έλευση της κβαντικής θεωρίας που καθιστά εξαιρετικά πολύπλοκη την μελέτη της μικροδομής και μάλιστα σε εξαιρετικές περιπτώσεις εκδηλώνει σε μακροσκοπική κλίμακα τα ανορθόδοξα και αντι-διαισθητικά αποτελέσματα του κβαντικού μικρόκοσμου στον ίδιο τον μακρόκοσμο.
Μια από τις ασυνήθιστες και λιγότερο μελετημένες περιοχές αποτελεί η περιοχή των βίαια εκρηγνυόμενων αγωγών όταν αυτοί διαρρέονται από στιγμιαία (τα λεγόμενα «μεταβατικά» [transient]) ρεύματα κάτω από συνθήκες εκκένωσης μεγάλης χωρητικότητας πυκνωτών (capacitor banks) σε πολύ υψηλή τάση τάξεως πολλών KiloVolt σε πολύ μικρή χρονική διάρκεια με αποτέλεσμα η στιγμιαία ισχύς να ανέρχεται ακόμη και σε τάξεις πολλών GigaWatts.
Η πρώτη φορά που τα φαινόμενα αυτά αναλύθηκαν συστηματικά στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρεται από τον αμερικανό ηλ. μηχανικό Nasilowski [1] ο οποίος κατ’ αρχήν ενδιαφερόταν για την μελέτη των ηλεκτρικών ασφαλειών. Το παράξενο ήταν ότι η εξέταση των δειγμάτων σε μεταλλουργικό μικροσκόπιο έδειχνε θρυμματισμό από κάποιου είδους διαμήκεις δυνάμεις [2, 3] οι οποίες κανονικά απουσιάζουν από την επίσημα αποδεκτή εκδοχή της σημερινής θεωρίας που οφείλουμε στον James Clerk Maxwell () [4]. Επιπλέον, η συνήθης συμπεριφορά των ασφαλειών κάτω από ισχυρά ρεύματα είναι η θερμική τήξη και όχι η έκρηξη!
Ο μόνος άλλος που φαίνεται ότι είχε μελετήσει παρόμοια φαινόμενα ήταν ο πολύς Nicoal Tesla, ο πατέρας του σημερινού τριφασικού ρεύματος και του παγκόσμιου ιονοσφαιρικού συστήματος μετάδοσης. Ορισμένες από τις πιθανές διατάξεις που είχε χρησιμοποιήσει ο Τέσλα αναπαράγονται σχηματικά στις εικ. 1 και 2. Ο Τέσλα υπήρξε δυστυχώς ιδιαίτερα μυστικοπαθής και από όσο ξέρουμε ό ίδιος πίστευε ότι κατά τις εκρήξεις αγωγών απελευθερωνόταν κάποιου είδους ενέργεια του κενού. Η πρόταση αυτή φαίνεται να επανήλθε πρόσφατα από τον Γερμανικής καταγωγής επιστήμονα Winterberg [5] ο οποίος μάλιστα είναι από τους ανθρώπους που άσκησε μεγάλη επιρροή στις εκάστοτε κυβερνήσεις των ΗΠΑ στο πρόγραμμα για την σύντηξη αλλά και στη δημιουργία του προγράμματος του «Πολέμου Των Άστρων» ως σύμβουλος του τότε πρ. Ρήγκαν. Λέγεται ότι είχε μεταφερθεί από τη Γερμανία στις ΗΠΑ αμέσως μετά τον πόλεμο μέσω του αντίστοιχου προγράμματος «Συνδετήρας» (Operation Ppaperclip)[6].
Αυτά τα προβλήματα οδήγησαν σε μια σειρά προβληματισμών γύρω από την ανάγκη αναθεώρησης της θεωρίας Maxwell και την επαναφορά της παλαιότερης ηλ/δυναμικής του Weber η οποία ακόμη και σήμερα έχει θιασώτες ανά τον κόσμο. Ένας ακόμη λόγος που επιχειρήθηκε η αναθεώρηση αυτή από αρκετούς επιστήμονες ήταν η εχθρότητα ενός μέρους αυτών προς τον Αϊνστάιν και τις σχετικιστικές θεωρίες. Ακόμη και σήμερα, γίνονται τέτοιες συζητήσεις με πυρήνα κυρίως την επιθεώρηση Gallilean Electrodynamics [7].
Ο λόγος που τα δύο θέματα συνδέονται οφείλεται στο ιστορικό γεγονός ότι η Ειδική Σχετικότητα (ΕΣ) εισήχθηκε το 1905 ανάμεσα σε άλλα και για να εξηγήσει την παρουσία της σταθεράς της ταχύτητας του φωτός στις εξισώσεις Maxwell και τις εσωτερικές συμμετρίες των εξισώσεων αυτών που είναι συμβατές με την ΕΣ αλλά όχι και με την Νευτώνεια μηχανική. Ας σημειωθεί επίσης ότι η πρόσφατη ανακοίνωση από το CERN [8] για την παράξενη παραβίαση του ορίου αυτού αφορά στην πραγματικότητα μόνον μια απειροελάχιστη παρέκκλιση από την τιμή αυτής της σταθεράς (κατά 60 νανοδεύτερα!) και μόνον στην περίπτωση των παράδοξων σωματίων που είναι γνωστά ως νετρίνα η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αποτέλεσμα μιας αλλαγής του συντελεστή διάθλασης του ίδιου του κβαντικού κενού λόγω των εξαιρετικά υψηλών ενεργειών που χρησιμοποιήθηκαν.
Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για πρόβλημα με το σύστημα μετρήσεων GPS στο οποίο θα έπρεπε να έχουν προστεθεί κάποιες κατάλληλες διορθώσεις. Στα παρακάτω πάντως έχουμε κάθε λόγο να υποθέσουμε ότι η ταχύτητα του φωτός όπως και η θεωρία Maxwell του ηλ/μαγνητισμού παραμένει ως έχει για όλες τις πρακτικές εφαρμογές που μας απασχολούν.
Μια εξαιρετικά τεχνική και βαθιά επεξήγηση της παρεξήγησης που δημιουργήθηκε στην επιστημονική κοινότητα τις προηγούμενες δεκαετίες από την υποτιθέμενη διαφορά μεταξύ διαμήκων δυνάμεων στη Γαλλιλαική Ηλ/δυναμική και την απουσία της στην κλασσική σχετικιστική Ηλ/δυναμική περιέχεται στην επιστημονική δημοσίευση του Germain Rousseaux (2005) [9] του παν/μιου Sophia Antipolis. To θέμα αυτό εμπλέκει εκτός των άλλων τη σημασία όπως και την εγκυρότητα των σημερινών λεγόμενων «θεωριών βαθμίδας» των οποίων η ακριβής φύση δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως ενώ στη βάση της κρύβονται και ορισμένες περίεργες αναλογίες μεταξύ ηλ/μαγνητισμού και υδροδυναμικής. Ωστόσο δεν θα επεκταθούμε άλλο εδώ καθώς η συζήτηση αυτή είναι υπερβολικά θεωρητική και εκτός των στόχων του παρόντος άρθρου. Αρκεί μόνον να θυμίσουμε ότι και ο ίδιος ο Αϊνστάιν σε διαλέξεις του, μετά το 1920 ισχυρίστηκε ότι με την Γενική Σχετικότητα επανεισήχθη ένα είδος αιθέρα το οποίο απλώς ήταν εντελώς διαφορετικής φύσης από εκείνο που προσπαθούσαν να φανταστούν οι φυσικοί του 19ου αιώνα.
Πριν συνεχίσουμε την θεωρητική εισαγωγή, είναι καλό να επισημάνουμε στον αναγνώστη μια βασική διαφορά ανάμεσα στα λεγόμενα «μόνιμα» και «μεταβατικά» φαινόμενα. Η πρώτη κατηγορία περιέχει εντελώς γενικά όλα εκείνα τα φαινόμενα στα οποία ένα φυσικό σύστημα, απομονωμένο η όχι, φτάνει τελικώς μετά το πέρας ενός χρονικού διαστήματος σε μια μόνιμη ισορροπία η οποία όμως μπορεί να είναι και δυναμική.
Πχ, η κατάσταση του ηλιακού μας συστήματος με τις γνωστές τροχιές των πλανητών είναι μια τέτοια δυναμική ισορροπία η οποία όμως θα μπορούσε να διαταραχτεί σοβαρά εάν ένα αιφνίδιο γεγονός στον γαλαξία είχε μεγάλη ακτίνα επιρροής. Ακόμη και το πέρασμα ενός μεγάλου αδέσποτου σώματος κοντά από τον Ήλιο η άλλον πλανήτη θα μπορούσε να διαταράξει σοβαρά αυτή την ισορροπία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το επόμενο πράγμα που θα εξετάσει ένας φυσικός είναι η «ευστάθεια» του συστήματος, δηλ. η αντοχή του σε εξωτερικές διαταραχές και τα όρια της επιτευχθείσας ισορροπίας.
Στην κατηγορία των μεταβατικών φαινομένων μπορούμε τότε να συμπεριλάβουμε όλα εκείνα που μεσολαβούν όταν ένα σύστημα ξεκινήσει από κάποια αρχική συνθήκη μακριά από την ισορροπία και μέχρις ότου φτάσει στην αποδεκτή κατάσταση ισορροπίας όπως αυτή προβλέπεται από την εσωτερική του σύσταση και τις δυνάμεις που το διέπουν. Σε ότι μας αφορά παρακάτω, το πιο χρήσιμο παράδειγμα έρχεται από την υδροδυναμική. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα συμβεί εάν με ένα χωνί προσπαθήσει να περάσει απότομα μια μεγάλη ποσότητα νερού από ένα μέτριας διατομής σωλήνα. Τότε θα δει ότι την πρώτη στιγμή επικρατεί μια αταξία και αναπτύσσονται βίαιοι στρόβιλοι καθώς η ροή αναζητά μια κατάσταση ισορροπίας μέχρι που αποκαθίσταται μια σχετικά στρωτή ροή.
Αυτό το τελευταίο μας βοηθά πολύ σαν παράδειγμα να καταλάβουμε τι συμβαίνει σε ένα λεπτό σύρμα όταν εφαρμόσουμε έναν ισχυρό παλμό μεγάλης τάσεως («κρουστικό» παλμό) και μικρής διάρκειας. Εάν το σύρμα μαζί με το υπόλοιπο κύκλωμα χαρακτηρίζονται από πολύ μικρή γενικά συνολική αντίσταση (κάτι που είναι εφικτό με τα κατάλληλα ηλεκτρονικά), τότε ουσιαστικά ζητάμε από το σύρμα να αντέξει την διέλευση ενός πολύ μεγάλου ηλεκτρικού ρεύματος (θυμηθείτε ότι η ένταση του ρεύματος είναι χοντρικά ο λόγος τάσης προς την αντίσταση). Στην πράξη, εμφανίζονται κ φαινόμενα ακτινοβολίας ενώ τα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία κινούνται πολύ πιο γρήγορα γύρω από το σύρμα από ότι τα ηλεκτρόνια μέσα σε αυτό γεγονός που περιπλέκει την ανάλυση αλλά λίγο ως πολύ, η συνολική εικόνα μοιάζει κάπως με εκείνη του χωνιού που περιγράψαμε παραπάνω.
Είναι κάπως προφανές ότι θα υπάρχουν κάποια όρια αντοχής σε μια τέτοια διαδικασία. Εκείνο όμως που δεν ήταν καθόλου προφανές αφορούσε το είδος των δυνάμεων που ασκούνται στο εσωτερικό του σύρματος. Όταν το 2008, ο γράφων ενημέρωσε τον τότε καθ. Του ΕΜΠ Χρήστο Παπαγεωργίου (Ηλ/Μηχ., Τομέας Ισχύος) για ανάλογες μελέτες στο εξωτερικό που συνδεόταν επίσης και με στρατιωτικές εφαρμογές, πολύ λίγα πράγματα ήταν γνωστά στην Ελλάδα γύρω από το φαινόμενο και την ερμηνεία του.
Πέραν τούτου, ήταν γνωστό στον γράφοντα ότι παρόμοιες έρευνες σε ΗΠΑ και Αγγλία, συνδεόταν με την κατασκευή πυρηνικών πυροκροτητών, την έρευνα για την κατάλληλη ποσότητα εκρηκτικών στο περίβλημα της υδρογονοβόμβας προκειμένου να επιτευχθεί σύντηξη και αργότερα με την πρακτική αξιοποίηση της θερμοπυρηνικής σύντηξης μέσω ελεγχόμενων τέτοιων εκρήξεων [10, 11].
Επίσης, σε προηγούμενες πειραματικές μελέτες (Graneau, Vigier, Rambaut) είχε παρατηρηθεί εκπομπή νετρονίων σε διαλύματα που περιείχαν Λίθιο και ισότοπα Υδρογόνου, στοιχεία τα οποία και τα δύο συνδέονται με ορισμένες αντιδράσεις σύντηξης. Αποφασίσαμε τότε να κατασκευάσουμε ένα μακροσκοπικό μοντέλο βασισμένο στη μελέτη του πεδίου πόλωσης που αναπτύσσεται κυρίως στην επιφάνεια του αγωγού λόγω των στασίμων κυμάτων που παρατηρούνται κατά τη φάση που λαμβάνει χώρα το μεταβατικό φαινόμενο.
Πράγματι, οι εξισώσεις του μοντέλου επιβεβαίωσαν την ύπαρξη διαμήκων δυνάμεων οι οποίες είναι ουσιαστικά ηλεκτροστατικής φύσεως λόγω της βίαιης παραμόρφωσης του ηλεκτρονιακού νέφους στο εσωτερικό του κρυσταλλικού πλέγματος του μετάλλου που αποτελεί τον αγωγό. Αποφασίσαμε τότε να κάνουμε μια πρωτοτυπία προβαίνοντας σε πειραματική επαλήθευση αλλά αυτή τη φορά κάτω από το όριο θραύσεως του αγωγού. Αυτό θα επέτρεπε να παρατηρήσουμε τα επιφανειακά φαινόμενα και επιπλέον να προσθέσουμε διάφορους τύπους επικάλυψης με άλλα υλικά που επιτρέπουν απορρόφηση ισοτόπων του Υδρογόνου όπως και διάλυμα Λιθίου ώστε να παρατηρήσουμε τυχόν εκπομπή νετρονίων.
Τα πειράματα έδειξαν για την ώρα δύο αξιοπρόσεκτες περιοχές. Η πρώτη αφορούσε την απότομη εκβολή μεταλλικής σκόνης από την επιφάνεια του υλικού και ιδιάζουσες φθορές με κάθετη αλλά και ελικοειδή αυλάκωση στην επιφάνεια όπως παρατηρήθηκε στο Εργαστήριο Μεταλλουργικής Μικροσκοπίας του ΕΜΠ. Η δεύτερη αφορούσε την αντίδραση της ίδιας της συσκευής όταν τέθηκε σε λειτουργία για πρώτη φορά. Όπως αναφέρθηκε από τους τεχνικούς που ήταν παρόντες, το πρώτο σύρμα σχεδόν εξαερώθηκε δημιουργώντας μια μπάλα φωτιάς η οποία μάλιστα κόλλησε τα ρινίσματα του ψυχθέντος μετάλλου στην επιφάνεια του πάνελ της συσκευής ώστε χρειάστηκε να την καθαρίσουμε με το χέρι! Αυτή η ανωμαλία δεν έχει εξηγηθεί παρ’ όλον ότι κατοπινά πειράματα με ανάλογες τιμές τάσεως, ρεύματος και χρονισμού δεν έδειξαν ανάλογα φαινόμενα.
Αν και τα πειράματα αυτά σταμάτησαν το 2010 λόγω έλλειψης χρηματοδότησης, το προσωρινό συμπέρασμα είναι ότι εάν βρεθούν οι κατάλληλες τιμές παραμέτρων που αφορούν όχι μόνον την ρύθμιση της γεννήτριας αλλά και φυσικο-χημικές παραμέτρους όσον αφορά τον τύπο των ακτινενεργών και άλλων μετάλλων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επικάλυψη του κεντρικού αγωγού τότε είναι πιθανόν να μπορέσουμε να προκαλέσουμε τουλάχιστον περαιτέρω τεχνητή αποσταθεροποίηση τυχόν φυσικά ραδιενεργών στοιχείων όπως Θορίου η Ουρανίου με ελεγχόμενο (μη-εκρηκτικό) τρόπο και παραγωγή ενέργειας μέσω ενδιάμεσου θερμικού σταδίου. Επίσης, αυτό μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για αδρανοποίηση άλλων ραδιενεργών αποβλήτων, μια περιοχή με τεράστια σημασία λόγω του πλήθους τέτοιων καταλοίπων που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία 60 χρόνια. Για αυτό το λόγο κατατέθηκε και σχετική αίτηση ευρεσιτεχνίας στον Ελληνικό Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ) με αριθμό 20100100446.
Για την ώρα ο γράφων, ερευνά τις δυνατότητες υπολογιστικής προσομοίωσης της κατάστασης στο εσωτερικό κραμάτων με σκοπό τον ακριβέστερο υπολογισμό φυσικών παραμέτρων όπως του ρυθμού σκεδάσεως και της πιθανότητας διαπίδυσης του φράγματος ηλεκτροστατικού δυναμικού σε διάφορους πυρήνες βαρέων μετάλλων των οποίων τα κράματα θα παρουσίαζαν ενδιαφέρον για περαιτέρω πειραματισμό. Από την έρευνα στη διεθνή βιβλιογραφία προέκυψε τουλάχιστον μια πολλά υποσχόμενη περίπτωση που αφορά σε ευρεσιτεχνία των ΗΠΑ [12, 13] σχετικά με το κράμα Μαγνησίου – Λιθίου –Θορίου το οποίο αρχικά χρησιμοποιήθηκε σε κεφαλές πυραύλων και αεροσκάφη λόγω αντοχής και ευκαμψίας. Τέτοια κράματα περιέχονταν και σε παλαιότερα σκάφη της Ελληνικής αεροπορίας τα οποία όμως αποσύρθηκαν σταδιακά λόγω της ασθενούς μεν, αλλά επικίνδυνης μακροπρόθεσμα ακτινοβολίας. Υπάρχει επίσης ειδικό ενδιαφέρον για την συμπεριφορά ορισμένων νέων μεταλλικών κραμάτων που χαρακτηρίζονται από απεριοδική δομή (quasicrystals) [14] και των οποίων η μακροσκοπική συμπεριφορά κάτω από κρουστικούς παλμούς δεν έχει ποτέ πριν μελετηθεί. Τέτοια κράματα θα μπορούσαν επίσης να χρησιμεύσουν σαν υποδοχείς για ακτινενεργούς πυρήνες βαρέων μετάλλων με την κατάλληλη επεξεργασία.
Υπάρχει όμως εδώ και μια άγνωστη παράμετρος που αφορά στην δεύτερη ανώμαλη περιοχή εξάχνωσης που παρατηρήθηκε στις πρώτες δοκιμές της ειδικής γεννήτριας που κατασκευάστηκε στα εργαστήρια της εταιρίας “ELCON SYSTEMS & COMPONENTS” [15] στην Κερατέα το 2009. Στην αρχή υποτέθηκε ότι η αιτία του φαινομένου ήταν το γεγονός ότι οι πολύ ειδικοί πυκνωτές εξαιρετικά χαμηλής αντίστασης που έπρεπε να παραγγελθούν είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά που επέτρεψαν κάποιο εξαιρετικά μεγάλο στιγμιαίο ρεύμα. Ωστόσο, περαιτέρω έρευνα από τον γράφοντα, όπως και παλαιότερες παράδοξες ανακοινώσεις από τον Δρα Παναγιώτη Παπά [15] και άλλους που εργάστηκαν σε παρόμοιες περιοχές μεταβατικών φαινομένων.
Είναι γνωστό για παράδειγμα ότι στην Κβαντική Ηλ/δυναμική, η περιοχή του λεγόμενου «Εγγύς Πεδίου» (Near Field) [16] έχει και ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά, αρκετά διαφορετικά από εκείνα του πεδίου που ακτινοβολείται τελικά στο χώρο. Μάλιστα η πλήρης ερμηνεία του φαινομένου απαιτεί κάποιες αρκετά μυστηριώδεις οντότητες γνωστές στην σύγχρονη φυσική ως «εικονικά φωτόνια» (virtual photons) τα οποία διασυνδέονται ευθέως με το τεράστιο πρόβλημα της λεγόμενης ενέργειας του Κενού (Vacuum Energy) [17]. Με απλά λόγια, γύρω από οποιοδήποτε αγωγό προκειμένου να προκύψει ακτινοβολία απαιτείται και κάποιου είδους διέγερση του κενού!
Το σημαντικό σε αυτή την περιοχή προέρχεται από έναν φαινομενικά διαφορετικό κλάδο, εκείνο της Ωκεανογραφίας. Λέμε φαινομενικά διαφορετικό διότι όπως τονίστηκε στην αρχή οι εξισώσεις Maxwell περιέχουν κρυμμένες αναλογίες με την ιδεατή Υδροδυναμική του Euler. Όμως, προς μεγάλη του έκπληξη ο γράφων ανακάλυψε ότι μπορεί να περιέχεται επίσης κρυμμένος κατά ένα μέρος και ένας «ακουστικός» τομέας των ρευστών με τριβές! Αυτό το οφείλουμε στην πολύ σημαντική εργασία του Ιάπωνα Δρα Tsutomu Kambe [18] η οποία έχει περάσει μάλλον απαρατήρητη.
Η αναλογία που μας ενδιαφέρει εδώ αφορά ένα πολύ περίεργο φαινόμενο το οποίο είχε αρχικώς θεωρηθεί σαν μύθος των ναυτικών γύρω από κάποιου τύπου «Θηριώδες Κύμα»(ΘΚ) (Rogue Wave, Monster Wave, Freak Wave) [19] και επιβεβαιώθηκε πρόσφατα μόνον όταν μια εξέδρα πετρελαίου στην Βόρεια Θάλασσα χτυπήθηκε από κάτι παρόμοιο και αργότερα από εκτεταμένες παρατηρήσεις με δορυφόρους. Το αξιοπερίεργο του πράγματος ήταν ότι αυτά τα κύματα χτυπούσαν εν αιθρία, χωρίς να έχει προηγηθεί σεισμός η κάτι ανάλογο κ επομένως η γέννηση τους ήταν τελείως απαράδεκτη! Αργότερα όμως συνειδητοποιήθηκε ότι οι ωκεάνιες μάζες δεν συμπεριφέρονται ως προς τη διάδοση κυμάτων πάντα με τον αναμενόμενο τρόπο. Σε ορισμένες περιπτώσεις ένα σύνολο τυχαίων διακυμάνσεων στην επιφάνεια του ωκεανού μπορεί να αποκτήσει διαφορετικές ταχύτητες διάδοσης ανάλογα με τη συχνότητα έτσι ώστε να αρχίσουν σταδιακά να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο μέχρις ότου σχηματίσουν έναν πελώριο τοίχο νερού με ύψος που παρατηρήθηκε να φτάνει ως και τα 30 μέτρα!
Συνήθως οι φυσικοί εκφράζουν τέτοιες διαφοροποιήσεις με τον χαρακτηριστικό λόγο συχνότητας προς μήκος κύματος η και με την διαφοροποίηση αυτού του λόγου. Αυτά τα δύο μεγέθη είναι γνωστά ως «ταχύτητα φάσης» και «ταχύτητα ομάδας». Όμως σε ένα τόσο παράξενο μέσο όπως είναι ο Ωκεανός, μπορεί η συνολική συνάρτηση που εκφράζει τα παραπάνω μεγέθη να είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο. Η αναλογία όμως που μας ενδιαφέρει εδώ οφείλεται στο ότι και η περιβόητη «ενέργεια του κενού» είναι από πολλές απόψεις κυριολεκτικά μια θάλασσα άπειρων τυχαίων διακυμάνσεων του ηλ/μαγνητικού πεδίου η οποία απλώς δεν εκδηλώνεται επειδή κατά μέσο όρο εκμηδενίζονται πάρα πολύ γρήγορα όλες μαζί. Έχει για την ώρα υπολογιστεί ότι μια τέτοια ενέργεια θα άρχιζε να γίνεται σημαντική μόνον πάνω από μια εξαιρετικά μεγάλη συχνότητα της τάξης του 10 με 40 μηδενικά!
Τι θα συνέβαινε όμως εάν υπήρχε τρόπος να αλλοιώσουμε τις χαρακτηριστικές ταχύτητες των επιμέρους διακυμάνσεων έτσι ώστε ο μέσος όρος να αποκλίνει σημαντικά από το μηδέν? Και τι θα σήμαινε εάν πλησίον ενός κατάλληλου αγωγού, κάποιες διεγερμένες καταστάσεις του Εγγύς Πεδίου μπορούσαν να σχηματίσουν ένα ΘΚ?
Εδώ αρχίζει μια άλλη μεγάλη ιστορία που μας πάει πίσω στο 2009, όταν στην Γερουσία των ΗΠΑ γίνεται μια πολύ σοβαρή συζήτηση που αφορά στην επείγουσα αλλαγή της θωράκισης όλου του ηλεκτρονικού εξοπλισμού προκειμένου για την αντιμετώπιση μιας απειλής που έρχεται μέσα από το ίδιο το έδαφος των ΗΠΑ! Το πράγμα ξεκινά όταν ανακοινώνεται από τον στρατό των ΗΠΑ ότι επινοήθηκε το πρώτο φορητό όπλο Ηλ/μαγνητικού Παλμού (EMP Weapon)[21] . Πρόκειται πράγματι για ένα απλό βαλιτσάκι το οποίο περιέχει μια γεννήτρια παλμών όχι πολύ διαφορετική από εκείνη που κατασκευάσαμε στην Κερατέα για τους σκοπούς των δικών μας πειραμάτων. Η εταιρία που την κατασκεύασε μπορεί να βρεθεί στο διαδίκτυο με την ονομασία APELC. Οι αντίστοιχες ιστοσελίδες που περιέχουν την τεχνική περιγραφή φαίνονται εδώ [20]. Προφανώς, η τεχνολογία αυτή δεν κάνει χρήση (ακόμη!) ενός «Θηριώδους Η/Μ Κύματος». Για την ώρα υπάρχει μια μόνον σχετική δημοσίευση για πείραμα με ενδείξεις δημιουργίας ΘΗΜΚ [22] και αυτό σε πολύ μικρή κλίμακα. Ωστόσο η ανώμαλη περιοχή λειτουργίας που παρατηρήθηκε παραμένει ένα πιεστικό ερώτημα που χρήζει περαιτέρω έρευνας.
Αναφορές
[1] J. Nasilowski, “Exploding wires”, eds. W.G. Chace and H.K. Moore, Vol. 3 (Plenum, New York, 1964)
[2] http://www.df.lth.se/~snorkelf/Longitudinal/Slutdok.html
[3] http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/0375960187900806
[4] http://en.wikipedia.org/wiki/James_Clerk_Maxwell
[5] http://bourabai.kz/winter/conjectured.pdf
[6] http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Paperclip
[7] http://home.comcast.net/~adring/
[8] http://www.fimes.gr/2011/09/taxytita-fotos-theoria-einstein-cern/#ixzz1YmHcKlk4
[9] http://hal.archives-ouvertes.fr/docs/00/03/55/79/PDF/Larmor.pdf
[10] http://en.wikipedia.org/wiki/Z-pinch
[11] http://en.wikipedia.org/wiki/Z_machine
[12] http://en.wikipedia.org/wiki/Magnesium_alloy#Magnesium-lithium_alloys
[13] http://www.google.ru/patents/about/3189441_MAGNESIUM_LITHIUM_THORIUM_ALLOYS.html?id=tzxbAAAAEBAJ
[14] http://en.wikipedia.org/wiki/Quasicrystal
[15] http://www.elcon.gr/
[16] http://ikaros.teipir.gr/phyche/Staff/PappasPanagiotis.htm
[17] http://en.wikipedia.org/wiki/Near_and_far_field
[18] http://www.purple.dti.ne.jp/kambe/FDR-IOP-42(2010).pdf
[19] http://en.wikipedia.org/wiki/Rogue_wave
[20] http://www.apelc.com/
[21] http://en.wikipedia.org/wiki/Electromagnetic_pulse
[22] http://www.eurekalert.org/pub_releases/2009-03/osoa-er030509.php
onalert
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου