ΚΥΠΡΟΣ:Η απόφαση του ΕΔΑΔ και οι λέξεις

Τριάντα έξι χρόνια μετά, το μάθαμε κι αυτό!…


Ότι με την πάροδο του χρόνου οι έννοιες έχουν αλλάξει…

μετά τη «νέα τάξη πραγμάτων» έχει επέλθει και η «νέα έννοια των λέξεων».

Αυτό μας διδάσκει το εγκυρότερο βήμα της μητέρας Ευρώπης, η οποία, μετά από τόσες επίπονες προσπάθειες, άνοιξε την αγκαλιά της και μας δέχθηκε σαν «ισότιμο» τέκνο της. Το βήμα του ΕΔΑΔ, που όπως μας εξήγησαν ανταποκρίνεται στις έννοιες Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ανθρώπινο Δικαίωμά μας, είπε το ερίτιμο αυτό Δικαστήριο, είναι να διεκδικούμε την ανάκτηση της περιουσίας μας στα κατεχόμενα, εφόσον κατά την περίοδο που επήλθε η κατοχή ήμασταν ενήλικες. Τι δικαίωμα έχουμε εμείς τα παιδιά και τα εγγόνια των τότε ιδιοκτητών σ’ αυτές τις περιουσίες;

ΚΑΝΕΝΑ!!

Το ΕΔΑΔ δεν αναγνωρίζει «πατρογονικές εστίες», αυτές τις λέξεις τις έχει διαγράψει από το «εγκυρότατο» λεξιλόγιό του.

Θα πρέπει να ομολογήσω πως δεν είμαι καθόλου καλή μαθήτρια… Αν και μπορώ να παπαγαλίσω το μάθημα των νέων εννοιών, αυτές δεν μπορώ να τις κάνω βίωμά μου, να τις αφήσω να κυκλοφορήσουν στα κύτταρά μου, όπως τόσα χρόνια ρέει η ελληνικότητα της φυλής μου.

Κι ας έχουν διαγράψει κάποιοι συμπατριώτες μου το «Η Κύπρος είναι Ελληνική», «Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», «Μακροχρόνιος θα είναι ο Αγώνας».


Η ελληνικότητά μας γι’ αυτούς δεν υφίσταται, εφόσον δεν ευνοεί τα βήματα επαναπροσέγγισης προς τα αδέλφια μας Τουρκοκυπρίους (αλήθεια πόσοι απ’ αυτούς έχουν γλιτώσει από τη λαίλαπα της δικής τους στοργικής μητέρας Τουρκίας;).

Η δική μας ελληνικότητα βλάπτει, γιατί τότε πώς θα αποδεχθούμε ένα ομόσπονδο κράτος (ή ό,τι άλλο θέλετε ονομάστε το… εξάλλου οι σημασίες των λέξεων αλλάζουν…) με εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφο κ.ο.κ. «Τα σύνορά μας στην Κερύνεια» σταμάτησε ακόμα και να είναι το σύνθημα του σημερινού Κερυνειώτη προέδρου μας ή ηγέτη μας (πέστε τον όπως επιθυμείτε… η σημασία κατά κάποιους δεν αλλάζει) με την «απλόχερη» χειρονομία του Ντενκτάς να ανοίξει τα οδοφράγματα, άλλως σύνορα.

Τότε καταλάβαμε την «αληθινή» έννοια των λέξεων.

Δεν είναι γι’ αυτό που κατά χιλιάδες σπεύσαμε ν’ αγκαλιάσουμε την επαναπροσεγγιστική αυτή χειρονομία, με το να τσαλακώσουμε την αξιοπρέπειά μας, γιατί πιστεύαμε οι περισσότεροι τότε ότι θα γυρνούσαμε στις πατρογονικές μας εστίες (που το ΕΔΑΔ σήμερα μας αποκαλύπτει ότι δεν υφίστανται).

Καταλήξαμε, λοιπόν, πολλοί από εμάς, να πιούμε τον καφέ μας φιλοξενούμενοι από τους «καλότατους» νέους ιδιοκτήτες (Τουρκοκυπρίους ή εποίκους, δεν έχει σημασία… σημασία έχει ότι μας κέρασαν καφέ…), να αντιληφθούμε ότι τα καύσιμα στην απ’ εκεί μεριά είναι φθηνότερα, και οι εγγύς των συνόρων να σπεύδουν να γεμίζουν τα ντεπόζιτα των αυτοκινήτων τους και οι πλέον επαναπροσεγγιστές να εισβάλλουν στα καζίνα της πολύπαθης Κερύνειας, ν’ αφήσουν κι αυτοί με το δικό τους «αγωνιστικό» τρόπο τον οβολό τους, για να μη συνεχίζεται η «απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».

Αμ η έννοια του «Μακροχρόνιου Αγώνα»!;

Αυτήν τη γνωρίζαμε μέχρι που υπήρχαν ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών (από ποιον εισακούστηκαν… ποιον ανάγκασαν τα Η.Ε. να τα εισακούσει είναι άλλη ιστορία), μέχρι που γίνονταν συλλαλητήρια και επαναστατικές διαδηλώσεις κατά του κατακτητή από άμαχες γυναίκες, με συλλήψεις και διαπομπεύσεις ιερέων και άλλων αμάχων, με στυγερές δολοφονίες ενός Ισαάκ… ενός Σολωμού…

Μετά η έννοια του «Μακροχρόνιου Αγώνα» παρέμεινε μόνο με τη μορφή ενός λεπτού σιγής από τους έντιμους βουλευτές μας (μεταξύ μας, το πιο παραγωγικό λεπτό στο βουλευτικό βίο τους = αυτό της σιωπής τους).

Ο Αγώνας, που πήρε ακόμη τη μορφή της «έξυπνης» φυγοστρατίας από το 30% των υποψηφίων στρατιωτών μας, εις βάρος του 70% των «θυμάτων», από τους οποίους θα πρέπει να νιώθουμε τυχεροί αν υπάρχει ένα 5% που δεν εμπέδωσαν ακόμα το νέο μάθημα της ελληνικής γλώσσας και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα υπέρ της δικαίωσης, της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με μια λέξη της ΠΑΤΡΙΔΑΣ!

Το ΕΔΑΔ, λοιπόν, αποφάσισε, μέσα από τη «σοφία» του, ότι εγώ και τα παιδιά μου δεν έχουμε δικαίωμα σε πατρογονικές εστίες.

Ποια είμαι εγώ που μπορώ να αμφισβητήσω μια τόσο «έγκυρη» απόφαση;

Γιατί να μη δεχθώ ότι το παρελθόν μιας φυλής μπορεί να διαγραφεί σ’ αυτόν τον τόπο;

Νιώθω τον εαυτό μου να πισωπατά… να το σκέφτεται… φτάνω στο σημείο να ψάχνω αλήθειες σ’ αυτήν την απόφαση…

Μα ΝΑ… φτάνουν μπροστά μου σαν όραμα κάποιες μορφές από έναν αγώνα ποτισμένο με ιδανικά και αξιοπρέπεια… μορφές που έχουν βασανιστεί, έχουν πυρποληθεί, που ένιωσαν την κρεμάλα να τους κόβει το νήμα της ζωής…

Ένας Γρηγόρης… ένας Μάτσης… ένας Ευαγόρας… ένας…. ένας…

Οι έννοιες ξυπνούν, φανερώνονται σ’ όλο τους το μεγαλείο….

Επαναστατώ…

Είμαι σίγουρη ότι μαζί μου υπάρχουν πολλοί…

Δεν δεχόμαστε αυτή τη σκληρή, τη διεστραμμένη μεταποίηση των εννοιών, της ουσίας, των πραγμάτων.

Αν το κάνουμε αυτό, τότε θ’ αναγνωρίσουμε ότι οι Ήρωές μας υπήρξαν τρομοκράτες….

θ’ αναγνωρίζαμε ότι μακροχρόνιος αγώνας σημαίνει μόνο μια μονόλεπτη σιγή κάθε χρόνο…

και σε τριάντα τόσα χρόνια ο Αγώνας αυτός θα γνωρίσει μόνο τη ΛΗΘΗ!

Αυτό είναι που επιδιώκουν οι εκάστοτε κυβερνώντες και γι’ αυτό διαγράφουν έντεχνα από το λεξιλόγιό τους τις έννοιες της δικής μας αγωνιστικότητας.

Γι’ αυτό εν «τη σοφία τους» απαγορεύουν τον απόπλουν των σκαφών που θα εκδράμουν προς αλληλεγγύη σ’ έναν πραγματικά αγωνιζόμενο λαό, που δεν ξέχασε ακόμη, που ρίχνει πέτρες, κάνει συλλαλητήρια, πολεμά με λόγια, αλλά και με έργα…

Το ΕΔΑΔ έχει σήμερα τη δική ΜΑΣ έννοια… πιθανόν Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Άνευ Δικαιοσύνης… Σίγουρα ΟΧΙ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

ΝΤΙΝΑ ΖΑΚΟΥ

Πρόσφυγας εκ Τράχωνα, προσωρινά στη Λάρνακα

πηγή