Λαός, οργή, αγανάκτηση, θυμός

Οι "κύριοι" δεν αντέχουν

να είναι δίπλα στους ήρωες

Εκεί που πήγε ο Κώστας, δεν περιμένει από εμάς να τον φωνάζουμε ΑΘΑΝΑΤΟ. Είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ. Αλλά κι εμείς δεν περιμένουμε τη συγνώμη των Τούρκων που τον έφαγαν με μπαμπεσιά. Γιατί αυτή η συγνώμη μας ατιμάζει.

Τα χέρια του Ηλιάκη, τα χέρια των δεκάδων Ηλιάκηδων και των συντρόφων τους που χρόνια τώρα κοκκινοβάφουν το Αιγαίο, ήταν δεμένα. Δεν τα έδεσαν οι αντίπαλοι, γιατί αυτοί δεν είχαν τα κότσια ούτε καν να τα πλησιάσουν.

Τα έδεσαν οι «δικοί» μας. Τα έδεσαν οι ηγέτες μας. Αυτοί μπόρεσαν να τα δέσουν, γιατί οι Ηλιάκηδες τους τα προσέφεραν. Τους τα εμπιστεύτηκαν. Τους είπαν «πάρτε τα χέρια μας κι αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά, βάλτε από δίπλα τη θέληση και την αποφασιστικότητά σας, τα σχέδια και την ανόθευτη εθνικά διπλωματία σας, και πάμε μαζί να κάνουμε αυτό που ορκιστήκαμε και οι δυο. Να κρατάμε γαλανό το Αιγαίο μας, να κρατάμε γαλανή την Ελλάδα».

Αυτό είπαν οι Ηλιάκηδες…

Κι αυτοί, οι «προικισμένοι», οι γεννημένοι με το χάρισμα να είναι ηγέτες, τα πήραν τα χέρια των Ηλιάκηδων και τα έδεσαν. Τα χέρια που δεν τόλμησαν να αγγίξουν οι αντίπαλοι, τα δέσανε οι φίλοι. Οι πολιτικές των φίλων… Οι επιλογές των φίλων… και δη των ηγετών.

Κι έτσι το Αιγαίο κοκκινίζει καθημερινά. Μαζί του κοκκινίζει και η Ελλάδα. Από το αίμα των Ηλιάκηδων κοκκινίζουν και τα δύο.

Μόνο τα πρόσωπα εκείνων που θα έπρεπε να κοκκινίζουν από ντροπή δε λένε να κοκκινίσουν. Παραμένουν πιο κίτρινα κι από τον θάνατο κι έχουν το βλέμμα στραμμένο χαμηλά, γιατί δεν έχουν τη δύναμη να κοιτάξουν αυτό το λαό στα μάτια. Γιατί αναζήτησαν το εύκολο καταφύγιο πίσω από τη λογική του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Οι Ηλιάκηδες όμως δεν άγιασαν γιατί κάποιοι τους αντιμετώπισαν ως «μέσα» και μάλιστα αναλώσιμα, αφού πρώτα φρόντισαν να ξεχάσουν εντελώς τον σκοπό.

Οι Ηλιάκηδες άγιασαν γιατί αγάπησαν την Ελλάδα με την καρδιά τους και με το αίμα τους.

Γιατί αν και είχαν τα χέρια δεμένα δεν λούφαξαν.

Γιατί τίμησαν την ψυχή τους, τον τόπο που τους γέννησε, και με ένα μαγικό τρόπο τίμησαν κι όλους εμάς.

Μήπως θα πρέπει κάποια στιγμή κύριοι…

Αυτός ο λαός το όνομα του οποίου ορκιστήκατε να υπηρετείτε…

Αυτός ο λαός που φορολογείτε βάναυσα, που καταληστεύετε καθημερινά, που είχε την ατυχία να καταδυναστεύετε ποικιλότροπα από ένα κράτος που ξέρει να του φέρεται (αυτού του λαού) σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του…

- Μήπως θα πρέπει τελικά αυτός ο λαός κάποια στιγμή να μάθει πως χάνονται κάθε φορά οι Ηλιάκηδες;

- Μήπως θα πρέπει να μάθει τι ακριβώς είδε ο Αιγύπτιος πιλότος κατά τη διάρκεια της πτήσης του;

- Μήπως θα πρέπει να μάθει τι είδε το πλήρωμα του εμπορικού καραβιού που ποτέ δεν έφτασε στον Πειραιά;

- Μήπως θα πρέπει κάποια στιγμή σε αυτά τα δεκάδες «μήπως» να απαντήσετε άμεσα, υπεύθυνα και κυρίως …αληθινά;

Αυτό τον λαό, στο όνομα του οποίου και για λογαριασμό του οποίου υποτίθεται ότι αποφασίζετε και σχεδιάζετε τους χειρισμούς σας, τον ρωτήσατε ποτέ αν τους επικροτεί αυτούς τους χειρισμούς εκείνες τις κρίσιμες στιγμές που σας θέλει περισσότερο… «παντελονάτους»;

Αυτό το αίμα που χύνεται κάθε φορά, ποιος σας είπε πως έχετε το δικαίωμα αντί να το αξιοποιείτε για να κάνετε ένα βήμα μπροστά, αντί να φωτίζετε τις συνθήκες του χάμου του με την αλήθεια, να το «νερώνετε» χύνοντας πάνω από αυτό δάκρυα υποκριτικά και κροκοδείλια;

- Ποιος σας είπε κύριοι πως όταν ο ψαράς μαλαγρώνει το νερό, φεύγουν από δίπλα του τα πεινασμένα ψάρια;

- Με ποιο δικαίωμα κύριοι, και στο όνομα ποιας συλλογιστικής μπορείτε να μαλαγρώνετε τα νερά του Αιγαίου με Ίμια… με Ηλιάκηδες…. και τα νερά της ιστορίας με Μακεδονίες και Θράκες… με διαρκείς υπαναχωρήσεις… και με ένα ιδιότυπο κρυφτό με την αλήθεια, που κάνει τα πεινασμένα κήτη της αντίπερα όχθης να στήνουν πανηγύρι και να τσιμπολογούν φιλετάκια μες την απλόχερη μαλάγρα σας;

- Από πού προκύπτει κύριοι πως η υπεύθυνη και συνετή διπλωματία είναι ταυτισμένη με προσκυνημένες πρακτικές και χειρισμούς διαρκούς και αταλάντευτης… υπαναχώρησης;

- Ποια διπλωματία κύριοι δεν κρίθηκε εκ του αποτελέσματος το αν και κατά πόσον υπήρξε πετυχημένη σε αυτή τη ζωή; Τσακώστε από τα μαλλιά τη διπλωματία σας και τους χειρισμούς σας με το ένα χέρι. Τσακώστε με το άλλο το κουστούμι που ακούει στο όνομα «επιτυχία» και προσπαθήστε να δείτε πόσο ταιριαστό είναι σε αυτούς τους χειρισμούς σας. Το αποτέλεσμα θα απογοήτευε τον καθένα. Πως είναι δυνατόν εσάς να σας ικανοποιεί;

Αυτός ο λαός κύριοι, επιμένει να παραμένει και να αισθάνεται Ελληνικός. Παραμένει ελληνικός όχι μονάχα τις λιγοστές ημέρες της προεκλογικής περιόδου που τον αποκαλείτε έτσι, από τα καλοστολισμένα και πλάνα μπαλκόνια σας. Γι αυτό κι αυτός ο λαός κύριοι, όταν βλέπει κάποιους να επιμένουν να του απελληνοποιήσουν το φιλότιμο, τότε ΟΡΓΙΖΕΤΑΙ…

Όταν αυτός ο λαός κύριοι βλέπει κάποιους να επιμένουν να του αποχρωματίζουν την ιστορία, τη γλώσσα και την παράδοση, τότε ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ…

Αυτός ο λαός κύριοι, όταν βλέπει κάποιους να παραδίδουν την πρωτεύουσα του, τη γη του, τις γειτονιές και τα σοκάκια που περπατούσε αμέριμνος, ερωτευμένος, χαμογελαστός, στο σύγχρονο εφεύρημα των πολυπολιτισμικών συμμοριών που ασυδοτούν και τσαμπουκαλεύονται, τότε αυτός ο λαός ΘΥΜΩΝΕΙ…

Γιατί αυτόν τον λαό κύριοι, δεν θα τον πείσετε ποτέ πως ο πολιτικός καθωσπρεπισμός, και η πολυπολιτισμικολαγνεία, νομιμοποιούν τη γκετοποίηση της γειτονιάς και της ζωής του της ίδιας.

Γιατί σε τελευταία ανάλυση κύριοι, αυτός ο λαός αρνείται να πιστέψει, αρνείται να δεχτεί, πως η φιλολογία για τον δήθεν σεβασμό των δικαιωμάτων του «καρυδιού της κάθε καρυδιάς», που θέλει δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, που απαιτεί σεβασμό χωρίς να ξέρει να σέβεται, ταυτίζεται με την αφαίμαξη των δικών του δικαιωμάτων ακόμα και των στοιχειωδών. Κι όταν αυτός ο λαός δεν μπορεί πια να περάσει την Αριστοτέλους, τη Μένανδρου, τη Σωκράτους και δεκάδες άλλες συνοικίες της Αθήνας / της Ελλάδας έτσι όπως τις κατάντησαν τα στομφώδη πολυπολιτισμικά και λοιπά σας παραληρήματα, τότε αυτός ο λαός ΑΓΡΙΕΥΕΙ…

ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ…

Οι Ηλιάκηδες, οι Γιαλοψοί και τόσοι άλλοι δεν έπεσαν για την Ελλάδα που εσείς οικοδομείτε. Για μια τέτοια Ελλάδα, εσείς μπορεί να αισθάνεστε υπερήφανοι, αλλά οι ήρωές μας –ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΗΡΩΕΣ– δεν έχουν κανένα λόγο να είναι υπερήφανοι για το αίμα που έδωσαν, για τις γυναίκες, τις μανάδες, τα παιδιά που άφησαν πίσω τους. Αυτοί δε θυσιάστηκαν για μια τέτοια Ελλάδα …κύριοι...

Οι ψυχές αυτών των ηρώων δε θα αναπαυτούν, κύριοι, όσο υπάρχουν κάποιοι «κύριοι» που ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες, επειδή έμαθαν απλά να συμβιβάζονται και να παραχωρούν.

Δεν θα ησυχάσουν όσο κάποιοι άλλοι «κύριοι» ανοίγουν κερκόπορτες με τις πολιτικές αλλά και με την ανοχή τους.

Κι αν γι αυτό το δημιούργημά σας αισθάνεστε υπερήφανοι κύριοι, τότε κάντε το εξής απλό: Βιντεοσκοπείστε -οι ίδιοι προσωπικά– αν έχετε το θάρρος να κυκλοφορήσετε στην Αθηνά που εσείς δημιουργήσατε, την βραδινή ζωή της στις γειτονίες της, βιντεοσκοπείστε τη δράση των φιλοσκοπιανών στα χωριά και τις πόλεις της Μακεδονίας, τη δράση των κουμπάρων και μη στη Θράκη, και κάντε μια επίσκεψη στις μανάδες των Ηλιάκηδων. Κοιτάχτε αυτές τις μάνες στα μάτια και μην κοιτάτε τα κορδόνια σας, δείχτε τους και το βιντεοσκοπημένο υλικό, και πείτε σε αυτές τις μάνες αν τολμάτε: «Μανούλα, αυτά κάνουμε εμείς σεβόμενοι το αίμα του παιδιού σου. Και γι αυτά είμαστε υπερήφανοι όπως θα ήταν κι αυτός».

Κάντε το αν τολμάτε. Κάντε το αν αντέχετε το δάκρυ αυτής της μανούλας. Δάκρυ που θα σας πνίξει σαν οργισμένο ποτάμι.

Κάντε το περήφανοι εκπρόσωποι του λαού μας στο ελληνικό κοινοβούλιο, αν αισθάνεστε περήφανοι πραγματικά.

Κύριοι…
Ε… κύριοι…!

Αναγνώστης

Πηγή:Ας μιλήσουμε Επιτέλους