10 Δεκ 2023
Η κάπαρη της σημερινής δυτικής ιδεολογίας γίνεται όλο και πιο άγρια. Ένα άρθρο στο αμερικανικό γυναικείο περιοδικό "Cosmopolitan" το αποδεικνύει. Με κάποιο τρόπο όλα όσα βγαίνουν από αυτό είναι τουλάχιστον παράξενα, αν όχι τρομακτικά.
Στιγμιότυπο οθόνης του cosmopolitan.com
Από Dagmar Henn [ RT DE]
Ποτέ δεν διάβασα γυναικεία περιοδικά. Με κάποιο τρόπο δεν μπορούσα να καταλάβω τι θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον για μια συσσώρευση συμβουλών μακιγιάζ, συνταγών και φωτογραφιών ρούχων που ήταν πολύ ακριβά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο γνωρίζω μόνο χονδρικά πώς ονομάζονται αυτά τα φύλλα και ότι στην πραγματικότητα διαβάζονται από πολλές γυναίκες.
Το Cosmopolitan είναι ένα μεγάλο γυναικείο περιοδικό στις ΗΠΑ (υπάρχει και ένα γερμανικό παρακλάδι), περισσότερο στην ανώτερη κατηγορία, άρα και λίγο πολιτικό, περισσότερο για τους εργαζόμενους παρά για τις νοικοκυρές. Λιγότερη οικογένεια, περισσότερος τρόπος ζωής και καριέρα. Μέχρι στιγμής, όλα καλά, και τόσο αδιάφορα [ χωρίς ενδιαφέρον].
Τον Νοέμβριο, ένα άρθρο εμφανίστηκε στην ιστοσελίδα της αμερικανικής εφημερίδας Cosmopolitan που ανέφερε μια, ναι, πράγματι, «σατανική κλινική αμβλώσεων».
Από Dagmar Henn [ RT DE]
Ποτέ δεν διάβασα γυναικεία περιοδικά. Με κάποιο τρόπο δεν μπορούσα να καταλάβω τι θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον για μια συσσώρευση συμβουλών μακιγιάζ, συνταγών και φωτογραφιών ρούχων που ήταν πολύ ακριβά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο γνωρίζω μόνο χονδρικά πώς ονομάζονται αυτά τα φύλλα και ότι στην πραγματικότητα διαβάζονται από πολλές γυναίκες.
Το Cosmopolitan είναι ένα μεγάλο γυναικείο περιοδικό στις ΗΠΑ (υπάρχει και ένα γερμανικό παρακλάδι), περισσότερο στην ανώτερη κατηγορία, άρα και λίγο πολιτικό, περισσότερο για τους εργαζόμενους παρά για τις νοικοκυρές. Λιγότερη οικογένεια, περισσότερος τρόπος ζωής και καριέρα. Μέχρι στιγμής, όλα καλά, και τόσο αδιάφορα [ χωρίς ενδιαφέρον].
Τον Νοέμβριο, ένα άρθρο εμφανίστηκε στην ιστοσελίδα της αμερικανικής εφημερίδας Cosmopolitan που ανέφερε μια, ναι, πράγματι, «σατανική κλινική αμβλώσεων».
Είναι ένα αρκετά περίεργο θέμα, αλλά με την πρώτη ματιά, το κείμενο κάνει λογικά επιχειρήματα υπέρ της δημιουργίας του στο Νέο Μεξικό. Οι νόμοι για τις αμβλώσεις ποικίλλουν ευρέως μεταξύ των πολιτειών των ΗΠΑ και ο νόμος του Νέου Μεξικού είναι πολύ περιοριστικός. Επειδή η κλινική διευθύνεται από μια σατανιστική αίρεση, η άμβλωση μπορεί να χαρακτηριστεί ως θρησκευτικό τελετουργικό και επομένως εμπίπτει στην ελευθερία της θρησκείας, γεγονός που καθιστά δυνατή την παράκαμψη των νόμων.
Τώρα υπάρχουν μερικές ακόμη λεπτομέρειες: Δεν πρόκειται πραγματικά για κλινική, αλλά μάλλον για μια τηλεφωνική γραμμή που στελεχώνεται μέρα και νύχτα και στέλνει χάπια άμβλωσης μετά από τηλεφωνική διαβούλευση. Μέχρι την 11η εβδομάδα της εγκυμοσύνης; Αν και, φυσικά, στην περίπτωση τηλεφωνικής διαβούλευσης, το ερώτημα πώς θα διασφαλιστεί αυτό είναι αρκετά πραγματικό. Και μετά υπάρχει αυτό το είδος παράξενης γεύσης στο "The Satanic Temple". Επειδή η αυτο-περιγραφή αυτής της ομάδας είναι επίσης κάπως περίεργη. Οι 1,5 εκατομμύριο οπαδοί βλέπουν τον Σατανά περισσότερο ως λογοτεχνικό χαρακτήρα, «ένα σεβάσμιο σύμβολο εξέγερσης, ορθολογικής αμφισβήτησης, προσωπικής κυριαρχίας και αντίστασης στην τυραννία». Οι περισσότερες τέτοιες αιρέσεις αναφέρονται σε ειδωλολατρικές ευρωπαϊκές παραδόσεις με κάποιο τρόπο, αλλά οι παγανιστικές θρησκείες επίσης γιόρταζαν και λάτρευαν τη ζωή πάνω απ 'όλα. Κάτι λείπει.
Αυτό είναι ένα συναίσθημα που μπορείτε να έχετε με πολλούς τρόπους αυτή τη στιγμή. μια σατανιστική κλινική αμβλώσεων είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα. Η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει πολύ σεβασμό τις τελευταίες δεκαετίες. Και αυτό που μόνο σιγά-σιγά έγινε εμφανές σε μια αυξανόμενη εχθρότητα προς τα παιδιά και στην απώλεια ιδεών για το μέλλον έχει πλέον πάρει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις.
Ο διάβολος (ένα κοινότοπο [τετριμμένο] αστείο σε αυτό το σημείο, ομολογώ) βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Είναι άλλο πράγμα να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα των γυναικών να μην κάνουν παιδιά. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να δηλώνεις ότι αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση και, ας πούμε, να απεικονίζεις εκείνους που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά ως κατά κάποιο τρόπο όχι αρκετά ενημερωμένους. Μιλάμε για εξωτερικά παρόμοιες θέσεις, μεταξύ των οποίων υπάρχει ωστόσο βαθύ χάσμα.
Αν κοιτάξετε την πιο ευαίσθητη [εντυπωσιακή] ομάδα στην κοινωνία, τους μελλοντικούς ακαδημαϊκούς, μια ετεροφυλοφιλική [ετερόφυλη] σχέση θεωρείται τώρα σχεδόν οπισθοδρομική, για να μην αναφέρουμε την απόκτηση παιδιών. Αρκεί να διαβάσετε τις δηλώσεις που ενθουσιάζονται με το κακό, κακό αποτύπωμα άνθρακα που αφήνετε στα παιδιά. Και τα μέτρα για τον κορωνοϊό ήταν σαφής απόδειξη ότι τα παιδιά δεν θεωρούνται πλέον ιδιαίτερα ευάλωτο μέρος της κοινωνίας.
Είναι σχεδόν σαν μια γυναίκα να μπορεί να έχει μόνο το δικαίωμα είτε να έχει παιδιά είτε να μην τα έχει. Πίσω από αυτό, υπάρχουν όλες εκείνες οι μικρές εχθροπραξίες που δικαιολογούνται οικονομικά – από την κατάργηση των ελεύθερων [ανεξάρτητων] μαιών μέχρι την παράκαμψη των ασφαλίστρων, την κατάργηση δεκάδων μαιευτηρίων επειδή δεν αποδίδουν, [δεν είναι κερδοφόρα] μέχρι τα νοσοκομεία παίδων [παιδιατρικές κλινικές] που κλείνουν για τον ίδιο λόγο. Στην πραγματικότητα, σε πολλά μέρη, ολόκληρη η φροντίδα προσαρμόζεται όλο και περισσότερο σε ένα μοντέλο ανθρώπινου κανόνα, κατά προτίμηση από μόνη της.
Σε πολλές περιπτώσεις, ο κυνισμός που αναπτύσσεται στη σκιά των πολυδιαφημισμένων ελευθεριών παραμένει κρυμμένος από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Ούτε το Cosmopolitan ούτε η κλινική λατρεία [η αίρεση που διοικείται από κλινικές] θεωρούν ότι μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη είναι κοινωνικό ζήτημα, ακόμα κι αν αυτό είναι συνήθως ο πυρήνας του προβλήματος. Αντίθετα, τα κοινωνικά ζητήματα εξαφανίζονται πίσω από τον τρόπο ζωής και την καθαρά ατομική ελευθερία. Στην πραγματικότητα, η εμπειρία μας έχει διδάξει ότι ένα τόσο καλά θεμελιωμένο υποτιθέμενο κέρδος στην ελευθερία συχνά εξαφανίζει τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων προς την άλλη κατεύθυνση. Διότι, θα υποστηρίξουν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί θα πρέπει η κοινωνία να πληρώσει για το αποτέλεσμα μιας εγκυμοσύνης που θα μπορούσε τελικά να είχε τελειώσει; [διακοπεί;]
Είναι πλέον κανόνας ότι τα παιδιά θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση ως η συνέχεια των ατόμων που τα έφεραν στη ζωή, παρά ως το μέλλον της κοινωνίας. Αν ακούσετε προσεκτικά τη συζήτηση για την εκπαίδευση και την ανατροφή, μπορείτε επίσης να βρείτε αυτούς τους ήχους εκεί, μέχρι τους όρους που χρησιμοποιούνται, όπως "εκπαιδευτικά μειονεκτούντες [αμόρφωτοι ] γονείς". Σαν να ήταν η ελεύθερη επιλογή τους. Λες και η εκπαίδευση δεν ήταν πάντα, απαραίτητα, αποτέλεσμα μιας κοινωνικής διαδικασίας και όχι προϊόν μιας μικρής ιδιωτικής κοινότητας παραγωγής που ονομάζεται οικογένεια.
Πώς θα αντιδρούσε η σημερινή δυτική κοινωνία αν ήταν δυνατή η μεταμόσχευση εγκεφάλου; Μπορείτε να βρείτε πολλή παλιά βιβλιογραφία που έχει ασχοληθεί με τέτοια ερωτήματα και έχει προβλέψει λίγο πολύ πού θα οδηγήσουν αυτές οι εξελίξεις. Ο απεριόριστος ατομικισμός και η άρνηση της δικής του θνητότητας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Εξάλλου, όλα αυτά τα άλλα πράγματα συνδέονται με την αντίληψη ότι η ζωή κάποιου είναι πεπερασμένη, όπως: Τι απομένει μετά;, και: Πώς θα ήθελα να μου υπενθυμίζουν αν αυτό είναι το μόνο που απομένει, και τι συνέπειες έχει αυτό στις δικές μου επιλογές ζωής;
Δεν έχει σημασία ποια κουλτούρα κοιτάζετε, η λύση στη θνησιμότητα είναι πάντα η κοινωνική μνήμη, τα παιδιά ή άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορείτε να συνεισφέρετε σε μια κοινωνία. Αυτό κάνει τη λατρευτική ατομικότητα να φαίνεται ως απελευθέρωση, επειδή όλοι οι περιορισμοί που απορρέουν από αυτόν τον προσανατολισμό προς τη μνήμη εξαφανίζονται. αλλά στο τέλος, δεδομένου ότι το γεγονός της θνητότητας δεν αλλάζει, είναι μια απελευθέρωση στο τίποτα (και όχι με τη βουδιστική έννοια).
Πίσω στη σατανική αίρεση μας και στο ρεπορτάζ του Cosmopolitan. Αναφέρει:
Σε μια διαδήλωση το 2016, μέλη του ναού, ντυμένα με πάνες ενηλίκων και μάσκες μωρών, διέκοψαν μια χριστιανική διαμαρτυρία κατά των αμβλώσεων με μια παράσταση BDSM στην οποία χτυπούσαν ο ένας τον άλλον με μαστίγια, κάτι που ένα μέλος του TST είπε ότι ήταν ένα σχόλιο για τη «φετιχοποίηση της εμβρυϊκής εικόνας» από τη χριστιανική δεξιά.
Για αυτόν τον θίασο, αυτό είναι χιούμορ, και μπορώ να σκεφτώ μερικούς Γερμανούς που αυτή τη στιγμή περνούν ως κωμικοί που θα το έβρισκαν επίσης αστείο. Μια τέτοια «διαμαρτυρία» δεν στρέφεται ενάντια στον περιορισμό της ελευθερίας επιλογής των γυναικών, αλλά κοροϊδεύει τη σύνδεση της εγκυμοσύνης με τη ζωή.
Ίσως η ουσία του προβλήματος γίνεται πιο εύκολα αντιληπτή μεταφράζοντάς το στην κλίμακα των ρημάτων: πρέπει, πρέπει, μπορεί, μπορεί, δεν επιτρέπεται. Αυτό καλύπτει όλο το φάσμα, από το ένα άκρο στο άλλο. Αν κοιτάξετε την ιστορία της συζήτησης για τις αμβλώσεις, ξεκίνησε με το γεγονός ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν παιδιά, είτε το θέλουν είτε μπορούν να τα μεγαλώσουν. Το χάπι εμφανίστηκε στη γερμανική αγορά μόνο όταν είχα ήδη γεννηθεί. Εν τω μεταξύ, η γερμανική κοινωνία, καθώς και τμήματα της κοινωνίας των ΗΠΑ, έχουν πλησιάσει εδώ και καιρό το άλλο άκρο, το οποίο δεν επιτρέπεται.
Η ηθική ελευθερία επιλογής, ωστόσο, υπάρχει μόνο στην ενδιάμεση περιοχή, μεταξύ όφειλε και μπορεί, και το woke τοπίο [η σκηνή αφύπνισης ] αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ζητήματα όχι λιγότερο από την τελική απόφαση, όπως κάποτε έκανε η εκκλησία που μόνη της φέρνει τη σωτηρία. Αυτό που θα ήταν πραγματικά καθοριστικό τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία, αυτή η εύθραυστη, επίπονα επιτευχθείσα ισορροπία μεταξύ της δικής του βούλησης στο παρόν και της προσπάθειας για συλλογική μνήμη, χάνεται εξίσου και στις δύο περιπτώσεις.
Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που διακρίνει τον ακραίο ατομικισμό, ο οποίος τον καθιστά τόσο καταστροφικό σε σχέση με την κοινωνία – αφού η σύνδεση με την κοινωνία αποκοπεί και μόνο η ζωή κάποιου είναι σημαντική, ο δρόμος είναι ανοιχτός για ακραία εχθρότητα προς τους άλλους. Αυτό είναι που κάνει αυτή την ιστορία της σατανικής κλινικής αμβλώσεων τόσο συμβολική: όταν η ίδια η έκτρωση ανακηρύσσεται θρησκευτικό τελετουργικό, είναι μια πράξη μιας θρησκείας που δεν γιορτάζει πλέον τη ζωή, αλλά το θάνατο. Αυτό σβήνει [διαγράφει] ολόκληρη την πολύτιμη γκρίζα ζώνη στην οποία κατοικεί η ανθρώπινη ηθική και ανυψώνει την καταστροφική πλευρά της ανθρώπινης βούλησης στο μοναδικό πρότυπο.
Κάτω από αυτό υπάρχει μια βαθιά απόρριψη της βιολογικής ισότητας. Όλες οι εκατό γενιές είναι τελικά μια προσπάθεια να υψωθεί πάνω από το σώμα, πάνω από την υλική πραγματικότητα, η οποία είναι ακριβώς αυτό που ενώνει όλα τα ανθρώπινα όντα. Μια λατρεία της ανισότητας που προσπαθεί να επιτύχει μια μη σαρκική κατάσταση μέσω μιας φετιχοποίησης της πιο ζωώδους ποιότητας, της σεξουαλικότητας. Σαν να ήταν πραγματικά αυτό που είναι το πιο δύσκολο να επιτευχθεί, και όχι η πραγματική εγγύτητα.
Όταν μια σατανική κλινική αμβλώσεων αναβαθμίζεται σε κοινωνικά αξιοσέβαστο ίδρυμα από ένα τέτοιο άρθρο, είναι εξίσου ενοχλητικό με τους ανθρώπους που περπατούν στους δρόμους στα τέσσερα φορώντας περιλαίμια σκύλου στο φως της ημέρας. Είναι πράξεις που, υπέρ μιας φευγαλέας αυτοανάτασης, [αυτοεξύψωσης] εξυμνούν την περιφρόνησή τους για κάθε μορφή κοινωνικού παρελθόντος και μέλλοντος, κάθε μορφή συλλογικότητας. Και αν θέλετε να βρείτε έναν συγκεκριμένο, καθαρά βασισμένο στην πραγματικότητα ορισμό του κακού, αυτός είναι
Τώρα υπάρχουν μερικές ακόμη λεπτομέρειες: Δεν πρόκειται πραγματικά για κλινική, αλλά μάλλον για μια τηλεφωνική γραμμή που στελεχώνεται μέρα και νύχτα και στέλνει χάπια άμβλωσης μετά από τηλεφωνική διαβούλευση. Μέχρι την 11η εβδομάδα της εγκυμοσύνης; Αν και, φυσικά, στην περίπτωση τηλεφωνικής διαβούλευσης, το ερώτημα πώς θα διασφαλιστεί αυτό είναι αρκετά πραγματικό. Και μετά υπάρχει αυτό το είδος παράξενης γεύσης στο "The Satanic Temple". Επειδή η αυτο-περιγραφή αυτής της ομάδας είναι επίσης κάπως περίεργη. Οι 1,5 εκατομμύριο οπαδοί βλέπουν τον Σατανά περισσότερο ως λογοτεχνικό χαρακτήρα, «ένα σεβάσμιο σύμβολο εξέγερσης, ορθολογικής αμφισβήτησης, προσωπικής κυριαρχίας και αντίστασης στην τυραννία». Οι περισσότερες τέτοιες αιρέσεις αναφέρονται σε ειδωλολατρικές ευρωπαϊκές παραδόσεις με κάποιο τρόπο, αλλά οι παγανιστικές θρησκείες επίσης γιόρταζαν και λάτρευαν τη ζωή πάνω απ 'όλα. Κάτι λείπει.
Αυτό είναι ένα συναίσθημα που μπορείτε να έχετε με πολλούς τρόπους αυτή τη στιγμή. μια σατανιστική κλινική αμβλώσεων είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα. Η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει πολύ σεβασμό τις τελευταίες δεκαετίες. Και αυτό που μόνο σιγά-σιγά έγινε εμφανές σε μια αυξανόμενη εχθρότητα προς τα παιδιά και στην απώλεια ιδεών για το μέλλον έχει πλέον πάρει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις.
Ο διάβολος (ένα κοινότοπο [τετριμμένο] αστείο σε αυτό το σημείο, ομολογώ) βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Είναι άλλο πράγμα να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα των γυναικών να μην κάνουν παιδιά. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να δηλώνεις ότι αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση και, ας πούμε, να απεικονίζεις εκείνους που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά ως κατά κάποιο τρόπο όχι αρκετά ενημερωμένους. Μιλάμε για εξωτερικά παρόμοιες θέσεις, μεταξύ των οποίων υπάρχει ωστόσο βαθύ χάσμα.
Αν κοιτάξετε την πιο ευαίσθητη [εντυπωσιακή] ομάδα στην κοινωνία, τους μελλοντικούς ακαδημαϊκούς, μια ετεροφυλοφιλική [ετερόφυλη] σχέση θεωρείται τώρα σχεδόν οπισθοδρομική, για να μην αναφέρουμε την απόκτηση παιδιών. Αρκεί να διαβάσετε τις δηλώσεις που ενθουσιάζονται με το κακό, κακό αποτύπωμα άνθρακα που αφήνετε στα παιδιά. Και τα μέτρα για τον κορωνοϊό ήταν σαφής απόδειξη ότι τα παιδιά δεν θεωρούνται πλέον ιδιαίτερα ευάλωτο μέρος της κοινωνίας.
Είναι σχεδόν σαν μια γυναίκα να μπορεί να έχει μόνο το δικαίωμα είτε να έχει παιδιά είτε να μην τα έχει. Πίσω από αυτό, υπάρχουν όλες εκείνες οι μικρές εχθροπραξίες που δικαιολογούνται οικονομικά – από την κατάργηση των ελεύθερων [ανεξάρτητων] μαιών μέχρι την παράκαμψη των ασφαλίστρων, την κατάργηση δεκάδων μαιευτηρίων επειδή δεν αποδίδουν, [δεν είναι κερδοφόρα] μέχρι τα νοσοκομεία παίδων [παιδιατρικές κλινικές] που κλείνουν για τον ίδιο λόγο. Στην πραγματικότητα, σε πολλά μέρη, ολόκληρη η φροντίδα προσαρμόζεται όλο και περισσότερο σε ένα μοντέλο ανθρώπινου κανόνα, κατά προτίμηση από μόνη της.
Σε πολλές περιπτώσεις, ο κυνισμός που αναπτύσσεται στη σκιά των πολυδιαφημισμένων ελευθεριών παραμένει κρυμμένος από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Ούτε το Cosmopolitan ούτε η κλινική λατρεία [η αίρεση που διοικείται από κλινικές] θεωρούν ότι μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη είναι κοινωνικό ζήτημα, ακόμα κι αν αυτό είναι συνήθως ο πυρήνας του προβλήματος. Αντίθετα, τα κοινωνικά ζητήματα εξαφανίζονται πίσω από τον τρόπο ζωής και την καθαρά ατομική ελευθερία. Στην πραγματικότητα, η εμπειρία μας έχει διδάξει ότι ένα τόσο καλά θεμελιωμένο υποτιθέμενο κέρδος στην ελευθερία συχνά εξαφανίζει τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων προς την άλλη κατεύθυνση. Διότι, θα υποστηρίξουν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί θα πρέπει η κοινωνία να πληρώσει για το αποτέλεσμα μιας εγκυμοσύνης που θα μπορούσε τελικά να είχε τελειώσει; [διακοπεί;]
Είναι πλέον κανόνας ότι τα παιδιά θεωρούνται στην καλύτερη περίπτωση ως η συνέχεια των ατόμων που τα έφεραν στη ζωή, παρά ως το μέλλον της κοινωνίας. Αν ακούσετε προσεκτικά τη συζήτηση για την εκπαίδευση και την ανατροφή, μπορείτε επίσης να βρείτε αυτούς τους ήχους εκεί, μέχρι τους όρους που χρησιμοποιούνται, όπως "εκπαιδευτικά μειονεκτούντες [αμόρφωτοι ] γονείς". Σαν να ήταν η ελεύθερη επιλογή τους. Λες και η εκπαίδευση δεν ήταν πάντα, απαραίτητα, αποτέλεσμα μιας κοινωνικής διαδικασίας και όχι προϊόν μιας μικρής ιδιωτικής κοινότητας παραγωγής που ονομάζεται οικογένεια.
Πώς θα αντιδρούσε η σημερινή δυτική κοινωνία αν ήταν δυνατή η μεταμόσχευση εγκεφάλου; Μπορείτε να βρείτε πολλή παλιά βιβλιογραφία που έχει ασχοληθεί με τέτοια ερωτήματα και έχει προβλέψει λίγο πολύ πού θα οδηγήσουν αυτές οι εξελίξεις. Ο απεριόριστος ατομικισμός και η άρνηση της δικής του θνητότητας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Εξάλλου, όλα αυτά τα άλλα πράγματα συνδέονται με την αντίληψη ότι η ζωή κάποιου είναι πεπερασμένη, όπως: Τι απομένει μετά;, και: Πώς θα ήθελα να μου υπενθυμίζουν αν αυτό είναι το μόνο που απομένει, και τι συνέπειες έχει αυτό στις δικές μου επιλογές ζωής;
Δεν έχει σημασία ποια κουλτούρα κοιτάζετε, η λύση στη θνησιμότητα είναι πάντα η κοινωνική μνήμη, τα παιδιά ή άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορείτε να συνεισφέρετε σε μια κοινωνία. Αυτό κάνει τη λατρευτική ατομικότητα να φαίνεται ως απελευθέρωση, επειδή όλοι οι περιορισμοί που απορρέουν από αυτόν τον προσανατολισμό προς τη μνήμη εξαφανίζονται. αλλά στο τέλος, δεδομένου ότι το γεγονός της θνητότητας δεν αλλάζει, είναι μια απελευθέρωση στο τίποτα (και όχι με τη βουδιστική έννοια).
Πίσω στη σατανική αίρεση μας και στο ρεπορτάζ του Cosmopolitan. Αναφέρει:
Σε μια διαδήλωση το 2016, μέλη του ναού, ντυμένα με πάνες ενηλίκων και μάσκες μωρών, διέκοψαν μια χριστιανική διαμαρτυρία κατά των αμβλώσεων με μια παράσταση BDSM στην οποία χτυπούσαν ο ένας τον άλλον με μαστίγια, κάτι που ένα μέλος του TST είπε ότι ήταν ένα σχόλιο για τη «φετιχοποίηση της εμβρυϊκής εικόνας» από τη χριστιανική δεξιά.
Για αυτόν τον θίασο, αυτό είναι χιούμορ, και μπορώ να σκεφτώ μερικούς Γερμανούς που αυτή τη στιγμή περνούν ως κωμικοί που θα το έβρισκαν επίσης αστείο. Μια τέτοια «διαμαρτυρία» δεν στρέφεται ενάντια στον περιορισμό της ελευθερίας επιλογής των γυναικών, αλλά κοροϊδεύει τη σύνδεση της εγκυμοσύνης με τη ζωή.
Ίσως η ουσία του προβλήματος γίνεται πιο εύκολα αντιληπτή μεταφράζοντάς το στην κλίμακα των ρημάτων: πρέπει, πρέπει, μπορεί, μπορεί, δεν επιτρέπεται. Αυτό καλύπτει όλο το φάσμα, από το ένα άκρο στο άλλο. Αν κοιτάξετε την ιστορία της συζήτησης για τις αμβλώσεις, ξεκίνησε με το γεγονός ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν παιδιά, είτε το θέλουν είτε μπορούν να τα μεγαλώσουν. Το χάπι εμφανίστηκε στη γερμανική αγορά μόνο όταν είχα ήδη γεννηθεί. Εν τω μεταξύ, η γερμανική κοινωνία, καθώς και τμήματα της κοινωνίας των ΗΠΑ, έχουν πλησιάσει εδώ και καιρό το άλλο άκρο, το οποίο δεν επιτρέπεται.
Η ηθική ελευθερία επιλογής, ωστόσο, υπάρχει μόνο στην ενδιάμεση περιοχή, μεταξύ όφειλε και μπορεί, και το woke τοπίο [η σκηνή αφύπνισης ] αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ζητήματα όχι λιγότερο από την τελική απόφαση, όπως κάποτε έκανε η εκκλησία που μόνη της φέρνει τη σωτηρία. Αυτό που θα ήταν πραγματικά καθοριστικό τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία, αυτή η εύθραυστη, επίπονα επιτευχθείσα ισορροπία μεταξύ της δικής του βούλησης στο παρόν και της προσπάθειας για συλλογική μνήμη, χάνεται εξίσου και στις δύο περιπτώσεις.
Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που διακρίνει τον ακραίο ατομικισμό, ο οποίος τον καθιστά τόσο καταστροφικό σε σχέση με την κοινωνία – αφού η σύνδεση με την κοινωνία αποκοπεί και μόνο η ζωή κάποιου είναι σημαντική, ο δρόμος είναι ανοιχτός για ακραία εχθρότητα προς τους άλλους. Αυτό είναι που κάνει αυτή την ιστορία της σατανικής κλινικής αμβλώσεων τόσο συμβολική: όταν η ίδια η έκτρωση ανακηρύσσεται θρησκευτικό τελετουργικό, είναι μια πράξη μιας θρησκείας που δεν γιορτάζει πλέον τη ζωή, αλλά το θάνατο. Αυτό σβήνει [διαγράφει] ολόκληρη την πολύτιμη γκρίζα ζώνη στην οποία κατοικεί η ανθρώπινη ηθική και ανυψώνει την καταστροφική πλευρά της ανθρώπινης βούλησης στο μοναδικό πρότυπο.
Κάτω από αυτό υπάρχει μια βαθιά απόρριψη της βιολογικής ισότητας. Όλες οι εκατό γενιές είναι τελικά μια προσπάθεια να υψωθεί πάνω από το σώμα, πάνω από την υλική πραγματικότητα, η οποία είναι ακριβώς αυτό που ενώνει όλα τα ανθρώπινα όντα. Μια λατρεία της ανισότητας που προσπαθεί να επιτύχει μια μη σαρκική κατάσταση μέσω μιας φετιχοποίησης της πιο ζωώδους ποιότητας, της σεξουαλικότητας. Σαν να ήταν πραγματικά αυτό που είναι το πιο δύσκολο να επιτευχθεί, και όχι η πραγματική εγγύτητα.
Όταν μια σατανική κλινική αμβλώσεων αναβαθμίζεται σε κοινωνικά αξιοσέβαστο ίδρυμα από ένα τέτοιο άρθρο, είναι εξίσου ενοχλητικό με τους ανθρώπους που περπατούν στους δρόμους στα τέσσερα φορώντας περιλαίμια σκύλου στο φως της ημέρας. Είναι πράξεις που, υπέρ μιας φευγαλέας αυτοανάτασης, [αυτοεξύψωσης] εξυμνούν την περιφρόνησή τους για κάθε μορφή κοινωνικού παρελθόντος και μέλλοντος, κάθε μορφή συλλογικότητας. Και αν θέλετε να βρείτε έναν συγκεκριμένο, καθαρά βασισμένο στην πραγματικότητα ορισμό του κακού, αυτός είναι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου