Σε άμεση αντίφαση με την επίσημη πρόβλεψη, μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής το Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικής Έρευνας [National Center for Atmospheric Research (NCAR) ] προβλέπει ότι ο νέος κύκλος ηλιακών κηλίδων (Sunspot Cycle 25) που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2020, θα μπορούσε να είναι ένας από τους ισχυρότερους από τότε που ξεκίνησε η τήρηση αρχείων.
Σε ένα νέο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Solar Physics, η ερευνητική ομάδα προβλέπει ότι ο κύκλος Sunspot Cycle 25 θα κορυφωθεί με έναν μέγιστο αριθμό ηλιακής κηλίδας μεταξύ περίπου 210 και 260, κάτι που θα τον ταξινομούσε ανάμεσα στους ελάχιστους κορυφαίους που έχουν παρατηρηθεί ποτέ.
Ο ηλιακός κύκλος Sunspot Cycle 24, που τελείωσε τον Δεκέμβριο του 2020, κορυφώθηκε με αριθμό ηλιακής κηλίδας 116 και η πρόβλεψη "consensus forecast" από μια ομάδα εμπειρογνωμόνων
που συγκλήθηκε από την Εθνική Διοίκηση Αεροναυτικής και Διαστήματος [National Aeronautics and Space Administration (NASA)] και την Εθνική Υπηρεσία Ωκεανού και Ατμοσφαιρικής [National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) ]
προβλέπει ότι ο Sunspot Cycle 25 θα είναι εξίσου αδύναμος. Ο πίνακας προβλέπει έναν μέγιστο αριθμό ηλιακής κηλίδας 115.
Ωστόσο, εάν η νέα πρόβλεψη της NCAR, για έναν ισχυρό Sunspot Cycle 25, επιβεβαιωθεί, τότε θα επιβεβαιωθεί επίσης μια ανορθόδοξη θεωρία της ερευνητικής ομάδας - που περιγράφεται λεπτομερώς σε μια σειρά επιστημονικών άρθρων-
Η ανορθόδοξη αυτή θεωρία υποστηρίζει ότι στον ήλιο, αντίθετα πολωμένες μαγνητικές τοροειδείς ζώνες αλληλεπιδρούν κατά την 22 χρόνων μαγνητική δραστηριότητα του, για την παραγωγή του γνωστού «ενδεκαετή ηλιακού κύκλου» (ή ενδεκαετή κύκλο ηλιακής δραστηριότητας) σαν "byproduct" αυτής της διαδικασίας.
Οι 22χρονοι κύκλοι επαναλαμβάνονται σαν ρολόι και θα μπορούσαν να είναι το κλειδί για την επιτέλους ακριβή πρόβλεψη του χρόνου και της φύσης των sunspot cycles, καθώς και πολλά από τα αποτελέσματα που παράγουν, σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης.
«Οι επιστήμονες αγωνίστηκαν να προβλέψουν τόσο το μήκος όσο και τη δύναμη των κύκλων της ηλιακής κηλίδας (sunspot cycles) επειδή δεν έχουμε βασική κατανόηση του μηχανισμού που οδηγεί τον κύκλο», δήλωσε ο αναπληρωτής διευθυντής του NCAR, Scott W. McIntosh, ένας "solar physicist" που ηγήθηκε της μελέτης. "Εάν η πρόβλεψή μας αποδειχθεί σωστή, θα έχουμε στοιχεία ότι το πλαίσιο μας για την κατανόηση της εσωτερικής μαγνητικής μηχανής του Ήλιου (internal magnetic machine) βρίσκεται στο σωστό δρόμο."
Η νέα έρευνα υποστηρίχθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών (National Science Foundation), το οποίο είναι χορηγός του NCAR και του "NASA’s Living With a Star Program".
======================
Ο νέος Sunspot Cycle 25, θα μπορούσε να είναι ένας από τους ισχυρότερους on record
Οι επιστήμονες χρησιμοποιούν έναν εκτεταμένο, 22ετή ηλιακό κύκλο [solar cycle] για να κάνουν την πρόβλεψη
7-12-2020
https://news.ucar.edu/132771/new-sunspot-cycle-could-be-one-strongest-record
Μια απεικόνιση των "magnetic bands" (τοροειδών μαγνητικών ζωνών) που κινούνται προς τον ισημερινό και αλληλο εξουδετερώνονται
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Αντίθετα φορτισμένες magnetic bands, που απεικονίζονται σε κόκκινο και μπλε, κινούνται προς τον ισημερινό για μια περίοδο 22 ετών.
Όταν συναντιούνται στον ισημερινό, αλληλο εξουδετερώνονται.
ΔΕΞΙΑ: Το top animation σχέδιο δείχνει τον συνολικό αριθμό ηλιακής κηλίδας (μαύρο) και τις "contributions" από τα βόρειο (κόκκινο) και νότιο (μπλε) ημισφαίριο. Το κάτω μέρος δείχνει τη θέση των spots.
======
Σε άμεση αντίφαση με την επίσημη πρόβλεψη, η ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής το Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικής Έρευνας (NCAR) προβλέπει ότι ο Sunspot Cycle 25 που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2020, θα μπορούσε να είναι ένας από τους ισχυρότερους, από τότε που ξεκίνησε η τήρηση αρχείων.
Σε ένα νέο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Solar Physics, η ερευνητική ομάδα προβλέπει ότι ο κύκλος Sunspot Cycle 25 θα κορυφωθεί με έναν μέγιστο αριθμό ηλιακής κηλίδας μεταξύ περίπου 210 και 260, κάτι που θα έβαζε τον νέο κύκλο στην ομάδα ( company) των λίγων κορυφαίων που παρατηρήθηκαν ποτέ.
δεδομένα από τον σύνδεσμο (λήψη PDF)
Sunspot cycle prediction is a high-stakes business and has become a decadal event, starting officially for Solar Cycle 23 (Joselyn et al., 1997), and repeated for Solar Cycle 24 (Pesnell, 2008), the effort brought together a range of subject matter experts and an array of submitted methods that range from polar magnetic field precursors, through numerical models, and also using observed climatologies to extrapolate in time (e.g. Petrovay, 2020).
Scott W. McIntosh et al. (2014) (hereafter M2014) inferred that the sunspot cycle could be described in terms of the (magnetic) interactions of the oppositely polarized, spatio-temporally overlapping toroidal bands of the Sun’s 22-year magnetic activity, or Hale, cycle (see, e.g., Figure 2). Those band interactions take place within a solar hemisphere and across the solar equator.
==========================
ο κύκλος της ηλιακής κηλίδας θα μπορούσε να περιγραφεί ως προς τις μαγνητικές αλληλεπιδράσεις των αντίθετα πολωμένων, τοροειδών ζωνών ( toroidal bands) της 22 χρόνων μαγνητικής δραστηριότητας του Ήλιου. Οι μαγνητικές αυτές τοροειδείς ζώνες αλληλοκαλύπτονται χωροχρονικά (εμφανίζονται σε "spatio-temporally overlapping")
ο βαθμός με τον οποίο οι μαγνητικές τοροειδείς ζώνες στο σύστημα, αλληλεπικαλύπτονται και αλληλοακυρώνονται χρονικά, καθορίζει το μέγιστο πλάτος ενός κύκλου ηλιακής κηλίδας
Ο τερματισμός της αλληλο-ακύρωσης στις δυο ζώνες χαμηλότερου γεωγραφικού πλάτους, σηματοδοτεί το τέλος ενός κύκλου ηλιακής κηλίδας ("Termination Event" ) και την έναρξη του επόμενου κύκλου ηλιακής κηλίδας στα μεσαία γεωγραφικά πλάτη, καθώς και την έναρξη της διαδικασίας που οδηγεί στην αναστροφή του πολικού μαγνητικού πεδίου του Ήλιου.
Το M2014 διερεύνησε μόνο τα τελευταία 60 χρόνια της ηλιακής δραστηριότητας.
Ο M2019 επέκτεινε αυτήν την ανάλυση έναν ακόμη αιώνα, έτσι ώστε 13 κύκλοι ηλιακής κηλίδας να έχουν " their terminator events identified"
πηγή
24 November 2020
Overlapping Magnetic Activity Cycles and the Sunspot Number: Forecasting Sunspot Cycle 25 Amplitude
https://link.springer.com/article/10.1007/s11207-020-01723-y/
=========
Ο κύκλος Sunspot Cycle 24, που τελείωσε τον Δεκέμβριο του 2020, κορυφώθηκε με αριθμό ηλιακής κηλίδας 116 και
η πρόβλεψη "consensus forecast" από μια ομάδα εμπειρογνωμόνων που συγκλήθηκε από την Εθνική Διοίκηση Αεροναυτικής και Διαστήματος [National Aeronautics and Space Administration (NASA)] και την Εθνική Υπηρεσία Ωκεανού και Ατμοσφαιρικής [National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) ]
είναι ότι ο Sunspot Cycle 25 θα είναι εξίσου αδύναμος. Ο πίνακας προβλέπει έναν μέγιστο αριθμό ηλιακής κηλίδας 115.
Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, η Γη δεν θα αντιμετωπίσει σημαντικούς κινδύνους, λόγω ισχυρών ηλιακών «καταιγίδων» που θα μπορούσαν να διαταράξουν τα ηλεκτρικά, δορυφορικά και επικοινωνιακά δίκτυα.
Η ένταση της ηλιακής δραστηριότητας βασίζεται στην εκτίμηση για τον αριθμό των ηλιακών κηλίδων. Όσες περισσότερες είναι, τόσο πιο μαγνητικά ενεργός είναι ο Ήλιος και τόσο περισσότερη ακτινοβολία εξαπολύει στο διάστημα με τη μορφή εκλάμψεων και εκρήξεων στεμματικής μάζας.
Ο νέος κύκλος, ο οποίος είναι ο 25ος από τότε που άρχισε η καταμέτρηση από τους επιστήμονες το 1755, αναμένεται να κορυφωθεί τον Ιούλιο του 2025, όταν προβλέπεται να έχουν δημιουργηθεί στην επιφάνεια του Ήλιου 115 ηλιακές κηλίδες
=======
Ωστόσο, εάν η νέα πρόβλεψη του [National Center for Atmospheric Research (NCAR) ], για έναν ισχυρό Sunspot Cycle 25, επιβεβαιωθεί, τότε θα επιβεβαιωθεί επίσης μια ανορθόδοξη θεωρία της ερευνητικής ομάδας - που περιγράφεται λεπτομερώς σε μια σειρά επιστημονικών άρθρων-
Η ανορθόδοξη αυτή θεωρία υποστηρίζει ότι στον ήλιο, αντίθετα πολωμένες μαγνητικές τοροειδείς ζώνες αλληλεπιδρούν κατά την 22 χρόνων μαγνητική δραστηριότητα του, για την παραγωγή του γνωστού «ενδεκαετή ηλιακού κύκλου» (ή ενδεκαετή κύκλο ηλιακής δραστηριότητας) σαν "byproduct" αυτής της διαδικασίας.
Οι 22 χρόνων κύκλοι της ηλιακής δραστηριότητας, επαναλαμβάνονται σαν ρολόι και θα μπορούσαν να είναι το κλειδί για την επιτέλους ακριβή πρόβλεψη του χρόνου και της φύσης των sunspot cycles, καθώς και πολλά από τα αποτελέσματα που παράγουν, σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης.
«Οι επιστήμονες αγωνίστηκαν να προβλέψουν τόσο το μήκος όσο και τη δύναμη των κύκλων της ηλιακής κηλίδας (sunspot cycles) επειδή δεν έχουμε βασική κατανόηση του μηχανισμού που οδηγεί τον κύκλο», δήλωσε ο αναπληρωτής διευθυντής του NCAR, Scott McIntosh, ένας "solar physicist" που ηγήθηκε της μελέτης. "Εάν η πρόβλεψή μας αποδειχθεί σωστή, θα έχουμε στοιχεία ότι το πλαίσιο μας για την κατανόηση της εσωτερικής μαγνητικής μηχανής του Ήλιου (internal magnetic machine) βρίσκεται στο σωστό δρόμο."
ο κύκλος "SUNSPOT CYCLE 25" ξεκινά με ένα BANG.
ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ;
Στην προηγούμενη δουλειά του McIntosh, αυτός και οι συνάδελφοί του σχεδίασαν το περίγραμμα (outline) ενός 22ετούς εκτεταμένου ηλιακού κύκλου χρησιμοποιώντας παρατηρήσεις από τα φωτεινά σημεία της στεμματικής εκπομπής μάζας και των εφήμερων flickers ακραίου υπεριώδους φωτός στην ηλιακή ατμόσφαιρα. Αυτά τα φωτεινά σημεία μπορεί να δει κάποιος να κινούνται από τα υψηλά γεωγραφικά πλάτη του Ήλιου στον ισημερινό για περίπου 20 χρόνια. Καθώς διασχίζουν τα μεσαία γεωγραφικά πλάτη, τα φωτεινά σημεία συμπίπτουν με την εμφάνιση της ηλιακής κηλίδας.
Ο McIntosh πιστεύει ότι, τα φωτεινά σημεία σηματοδοτούν το ταξίδι των τοροειδών ζωνών μαγνητικού πεδίου (magnetic field bands) που τυλίγονται γύρω από τον Ήλιο. Όταν οι ζώνες (bands) από το βόρειο και το νότιο ημισφαίριο - που έχουν αντίθετα φορτισμένα μαγνητικά πεδία (oppositely charged magnetic fields) - συναντιούνται στον ισημερινό, αλληλο-εξουδετερώνονται μεταξύ τους οδηγώντας σε ένα “terminator” event.
Αυτά τα terminators events είναι σημαντικοί δείκτες (crucial markers) στο ρολόι των 22 ετών του Ήλιου, λέει ο McIntosh, επειδή σηματοδοτούν το τέλος ενός 22ετή μαγνητικού κύκλου, μαζί με τον αντίστοιχο κύκλο της ηλιακής κηλίδας, - και ενεργούν ως έναυσμα για την έναρξη του επόμενου μαγνητικού κύκλου που ακολουθεί.
Ενώ ένα σετ από αντίθετα φορτισμένες μαγνητικές τοροειδείς ζώνες (bands) βρίσκεται περίπου στα μισά της μετανάστευσής του προς την Ισημερινή συνάντηση, ένα δεύτερο σετ εμφανίζεται σε μεγάλα γεωγραφικά πλάτη και ξεκινά τη δική του μετεγκατάσταση. Ενώ αυτές οι ζώνες εμφανίζονται σε υψηλά γεωγραφικά πλάτη (high latitudes) με σχετικά σταθερό ρυθμό - κάθε 11 χρόνια - μερικές φορές επιβραδύνονται καθώς διασχίζουν τα μεσαία γεωγραφικά πλάτη (mid-latitudes), κάτι που φαίνεται να εξασθενεί τη δύναμη του επερχόμενου ηλιακού κύκλου.
Αυτό συμβαίνει επειδή η επιβράδυνση (slowdown) ενεργεί για να αυξήσει το χρονικό διάστημα που τα αντίθετα φορτισμένα σύνολα ζωνών αλληλεπικαλύπτονται και αλληλοεξουδετερώνονται μεταξύ τους μέσα στον Ήλιο. Η επιβράδυνση επεκτείνει τον τρέχοντα ηλιακό κύκλο ωθώντας το terminator event, out in time.
Η μετατόπιση του terminator event, out in time, έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της παραγωγικότητας του επόμενου κύκλου.
«Όταν κοιτάζουμε πίσω το 270ετές μακρόχρονο ρεκόρ παρατήρησης (observational record) των terminator events, βλέπουμε ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο χρόνος μεταξύ των terminator events, τόσο πιο αδύναμος είναι ο επόμενος κύκλος», δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Bob Leamon, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Maryland στην κομητεία της Baltimore. «Και, αντίθετα, όσο μικρότερος είναι ο χρόνος μεταξύ των terminator events, τόσο ισχυρότερος είναι ο επόμενος ηλιακός κύκλος.»
Οι επιστήμονες ήταν δύσκολο να δουν αυτή τη συσχέτιση στο παρελθόν, επειδή παραδοσιακά έχουν μετρήσει τη διάρκεια ενός κύκλου ηλιακής κηλίδας από το ελάχιστο του ηλιακού στο ελάχιστο του ηλιακού, (solar minimum to solar minimum), το οποίο ορίζεται χρησιμοποιώντας έναν μέσο όρο, παρά ένα ακριβές συμβάν.
Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές μέτρησαν από terminator event to terminator event, το οποίο επιτρέπει πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια.
Ενώ τα terminator events συμβαίνουν περίπου κάθε 11 χρόνια και σηματοδοτούν την αρχή και το τέλος του κύκλου ηλιακής κηλίδας, ο χρόνος μεταξύ των terminator events μπορεί να διαφέρει ανά έτος. Για παράδειγμα, το Sunspot Cycle 4 ξεκίνησε με ένα terminator το 1786 και τελείωσε με έναν terminator το 1801, ένα άνευ προηγουμένου 15 χρόνια αργότερα. Ο επόμενος Sunspot Cycle, ήταν απίστευτα αδύναμος με μέγιστο πλάτος μόλις 82 ηλιακές κηλίδες. Αυτός ο κύκλος θα γίνει γνωστός ως the "beginning of the "Dalton" Grand Minimum".
Ομοίως, ο κύκλος Sunspot 23 ξεκίνησε το 1998 και δεν έληξε παρά μόνο το 2011, δηλαδή κράτησε 13 χρόνια.
Ο Sunspot Cycle 24, που τελείωσε πρόσφατα, ήταν επίσης αρκετά αδύναμος, αλλά ήταν επίσης αρκετά σύντομος - μόλις 10 ετών - και αυτή είναι η βάση για την πρόβλεψη της νέας μελέτης, ότι ο Sunspot Cycle 25 θα είναι ισχυρός.
"Μόλις προσδιορίσετε τα terminators events, στα ιστορικά αρχεία, το μοτίβο γίνεται προφανές", δήλωσε ο McIntosh. "Ένας αδύναμος κύκλος Sunspot 25, όπως προβλέπει η κοινότητα, θα ήταν μια απόλυτη απομάκρυνση, από όλα όσα μας έχουν δείξει τα δεδομένα μέχρι τώρα."
Τίτλος του άρθρου: Overlapping magnetic activity cycles and the sunspot number: Forecasting Sunspot Cycle 25 amplitude
Συγγραφείς: Scott W. McIntosh, Sandra Chapman, Robert J. Leamon, Ricky Egeland και Nicholas W. Watkins
Journal: Solar Physics
7-12-20
https://news.ucar.edu/132771/new-sunspot-cycle-could-be-one-strongest-record
(((((((((((((((((((((((((((((((((()))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
Νέες μελέτες ηλιακής μεταβολής (SOLAR VARIABILITY ) συνδέονται ( ONSET ) με DECADAL LA NINA EVENTS
5-4-21
https://news.ucar.edu/132784/new-study-ties-solar-variability-onset-decadal-la-nina-events
Οι συγγραφείς εφαρμόζουν ένα solar clock 22 ετών για να βρουν μια αόριστη συσχέτιση.
Μια νέα μελέτη δείχνει μια συσχέτιση μεταξύ του τέλους των ηλιακών κύκλων και της μεταβλητότητας στους ωκεανούς, της μετάβασης από το El Nino σε συνθήκες La Nina στον Ειρηνικό Ωκεανό. Υποδηλώνουν έτσι ότι η ηλιακή μεταβλητότητα μπορεί να οδηγήσει στην εποχιακή μεταβλητότητα του καιρού στη Γη.
Εάν η σύνδεση που περιγράφεται στο περιοδικό Earth and Space Science τεκμηριωθεί σταθερά, θα μπορούσε να βελτιώσει σημαντικά την προβλεψιμότητα των μεγαλύτερων εκδηλώσεων El Nino και La Nina, τα οποία έχουν μια σειρά από εποχιακές κλιματικές επιπτώσεις στην ξηρά.
Για παράδειγμα, οι νότιες Ηνωμένες Πολιτείες τείνουν να είναι πιο ζεστές και ξηρότερες κατά τη διάρκεια της La Nina, ενώ οι βόρειες ΗΠΑ τείνουν να είναι πιο κρύες και υγρές.
«Η ενέργεια από τον Ήλιο είναι ο κύριος μοχλός ολόκληρου του συστήματος της Γης και καθιστά δυνατή τη ζωή στη Γη», δήλωσε ο Scott McIntosh, επιστήμονας στο Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικής Έρευνας (NCAR) και συν-συγγραφέας αυτής της έρευνας. «Ωστόσο, η επιστημονική κοινότητα ήταν ασαφής σχετικά με το ρόλο που παίζει η ηλιακή μεταβλητότητα στην επίδραση των καιρικών και κλιματικών γεγονότων εδώ στη Γη. Αυτή η μελέτη, υπάρχει λόγος να πιστεύουμε, ότι το δείχνει απολύτως και γιατί αυτή η σύνδεση μπορεί να είχε χαθεί στο παρελθόν. "
Η μελέτη διεξήχθη από τον Robert Leamon στο Πανεπιστήμιο του Maryland-Baltimore County και από τον επίσης co-authored Daniel Marsh στο NCAR. Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών, το οποίο είναι χορηγός του NCAR και του " NASA Living With a Star" program.
ΕΦΑΡΜΟΓΗ του ΝΕΟΥ SOLAR CLOCK
Η εμφάνιση (και εξαφάνιση) κηλίδων στον Ήλιο - τα εξωτερικά ορατά σημάδια ηλιακής μεταβλητότητας - έχουν παρατηρηθεί από τον άνθρωπο εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Η αύξηση (waxing) και η εξασθένιση (waning) του αριθμού των ηλιακών κηλίδων λαμβάνει χώρα σε περίπου 11ετείς κύκλους, αλλά αυτοί οι κύκλοι δεν έχουν διακριτές αρχές "distinct beginnings" και καταλήξεις.
Αυτή η ασάφεια κατά τη διάρκεια οποιουδήποτε συγκεκριμένου κύκλου έχει καταστήσει δύσκολο για τους επιστήμονες να συνδυάσουν (match up) τον 11ετή κύκλο με αλλαγές που συμβαίνουν στη Γη.
Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές βασίζονται σε ένα πιο ακριβές 22 χρόνων “clock” για την ηλιακή δραστηριότητα που προέρχεται από τον κύκλο μαγνητικής πολικότητας του Ήλιου, τον οποίο περιέγραψαν ως μια πιο τακτική εναλλακτική λύση ( regular alternative) από τον 11χρονο ηλιακό κύκλο σε διάφορες συνοδευτικές μελέτες που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα σε "peer-reviewed journals".
Ο κύκλος των 22 ετών ξεκινά όταν οι αντίθετα φορτισμένες τοροειδείς μαγνητικές ζώνες που τυλίγουν τον Ήλιο (magnetic bands that wrap the Sun) εμφανίζονται κοντά στα πολικά γεωγραφικά πλάτη του αστεριού, σύμφωνα με τις πρόσφατες μελέτες τους. Κατά τη διάρκεια του κύκλου, αυτές οι ζώνες μεταναστεύουν προς τον ισημερινό - προκαλώντας τις ηλιακές κηλίδες να εμφανίζονται, καθώς ταξιδεύουν στα μεσαία γεωγραφικά πλάτη (mid-latitudes).
Ο κύκλος τελειώνει όταν οι bands (τοροειδείς μαγνητικές ζώνες) συναντιούνται στη μέση, αλληλεπιδρούν και αλληλο-εξουδετερώνονται (ακυρώνονται) μεταξύ τους σε αυτό που η ερευνητική ομάδα ονομάζει terminator event. Αυτά τα terminators παρέχουν ακριβείς κατευθύνσεις για το τέλος ενός κύκλου και την αρχή του επόμενου.
Οι ερευνητές imposed αυτά τα terminator events πάνω στις θερμοκρασίες της επιφάνειας της θάλασσας στον τροπικό Ειρηνικό που εκτείνονται πίσω στο 1960. Διαπίστωσαν ότι τα πέντε γεγονότα "terminator events" που συνέβησαν εκείνη την εποχή έως το 2010-11, όλα συνέπεσαν με ένα κτύπημα από ένα El Nino (όταν οι θερμοκρασίες της επιφάνειας της θάλασσας είναι θερμότερες από το μέσο όρο) σε ένα La Nina (όταν οι θερμοκρασίες της επιφάνειας της θάλασσας είναι πιο κρύες από τις μέσες) Το τέλος του πιο πρόσφατου ηλιακού κύκλου - που ξεδιπλώνεται τώρα - συμπίπτει επίσης με την έναρξη μιας εκδήλωσης ενός "La Nina event".
Σε όλες τις ηπείρους, το El Niño και το La Niña έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κλιματική μεταβλητότητα από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα.
«Δεν είμαστε οι πρώτοι επιστήμονες που μελετήσαμε πώς η ηλιακή μεταβλητότητα μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στο σύστημα της Γης», δήλωσε ο Leamon. «Αλλά είμαστε οι πρώτοι που εφαρμόζουμε το 22 χρόνων "solar clock". Το αποτέλεσμα - πέντε συνεχόμενα terminators που ευθυγραμμίζονται "lining up with a switch" στην "El Nino oscillation" - δεν είναι δυνατόν να είναι σύμπτωση. "
Στην πραγματικότητα, οι ερευνητές έκαναν μια σειρά στατιστικών αναλύσεων για να προσδιορίσουν την πιθανότητα, ότι η συσχέτιση ήταν απλώς μια σύμπτωση (fluke, συγκυρία). Διαπίστωσαν ότι υπήρχε μόνο 1 στις 5.000 πιθανότητες ή λιγότερο (ανάλογα με τη στατιστική δοκιμασία) ώστε και τα πέντε terminator events που περιλαμβάνονται στη μελέτη να συμπίπτουν τυχαία με την αλλαγή στις θερμοκρασίες του ωκεανού. Τώρα που ένα έκτο terminator event- και η αντίστοιχη έναρξη ενός νέου ηλιακού κύκλου το 2020 - συνέπεσε επίσης με ένα συμβάν της La Nina, η πιθανότητα ενός τυχαίου συμβάντος είναι ακόμη πιο απομακρυσμένη, ανέφεραν οι συγγραφείς.
Το επιστημονικό άρθρο δεν διερευνά ποια φυσική σύνδεση μεταξύ του Ήλιου και της Γης θα μπορούσε να είναι υπεύθυνη για τη συσχέτιση, αλλά οι συγγραφείς σημειώνουν ότι υπάρχουν αρκετές δυνατότητες που δικαιολογούν περαιτέρω μελέτη, συμπεριλαμβανομένης της επίδρασης του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου στην ποσότητα των κοσμικών ακτίνων που "escape" στο ηλιακό σύστημα και τελικά βομβαρδίζουν τη Γη. Ωστόσο, δεν έχει ακόμη καθοριστεί ένας ισχυρός φυσικός δεσμός μεταξύ των παραλλαγών των κοσμικών ακτίνων (cosmic rays variations) και του κλίματος.
«Εάν περαιτέρω έρευνα μπορεί να αποδείξει ότι υπάρχει μια φυσική σύνδεση και ότι οι αλλαγές στον Ήλιο προκαλούν πραγματικά μεταβλητότητα στους ωκεανούς, τότε μπορεί να είμαστε σε θέση να βελτιώσουμε την ικανότητά μας να προβλέψουμε τα γεγονότα El Nino και La Nina», δήλωσε ο McIntosh.
ABOUT THE ARTICLE
Title: Termination of Solar Cycle and Correlated Tropospheric Variability
Authors: Robert J. Leamon, Scott W. McIntosh, and Daniel R. Marsh
Journal: Earth and Space Science
5-4-21
https://news.ucar.edu/132784/new-study-ties-solar-variability-onset-decadal-la-nina-events
σχετική μας ανάρτηση
29 Μαΐου 2021
Το ηλιακό μας σύστημα κινείται σε μια ζώνη "altered energy" που αλλάζει το μαγνητικό πεδίο της γης και οδηγεί σε ισχυρές αναταραχές!
Μετασχηματισμός του ηλιακού μας συστήματος.
Η βιόσφαιρα του πλανήτη μας αλλάζει και προσαρμόζεται στις νέες ενεργειακές συνθήκες
Αυτή η ενεργητική αλλαγή θέτει επίσης ψυχικές και φυσικές καταστάσεις καθώς και διαδικασίες σε κίνηση και ο πλανήτης μας αναδιοργανώνεται, γεγονός που επηρεάζει την ιονόσφαιρα, τη μαγνητόσφαιρα και την ατμόσφαιρα.
Ο Δρ. Mike Lockwood από τα Εθνικά Εργαστήρια "Rutherford Appleton National Laboratories" στην Καλιφόρνια, διαπίστωσε ότι το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου έχει αυξηθεί κατά 230% από το 1901 και η NASA αναμένει επίσης ότι ο Ήλιος θα έχει σύντομα αλλαγή πόλου (pole shift)
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι νέες υψηλές ενέργειες έχουν άμεση επίδραση στο είδος της ζωής που μπορεί να υποστηρίξει ένας πλανήτης και τα πρότυπα του DNA προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες - συμβαίνει ένας κοσμικός επαναπρογραμματισμός.
https://hellenicrevenge.blogspot.com/2021/05/altered-energy.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου