Πρώιμες εποχές της Ατλαντίδας και των Νεάντερταλ
Στην πρώτη Ατλάντια περίοδο βρίσκουμε τον άνθρωπο που αποτελείται από μαλακή ύλη, η οποία δεν είχε τίποτα από τη σημερινή σκληρότητα των οστών, ούτε καν τόσο σκληρό όσο ο χόνδρος. Ο άνθρωπος εξακολουθούσε να κολυμπάει, ας πούμε, στον αέρα, ο οποίος ήταν ακόμα εντελώς γεμάτος και διαποτισμένος από πυκνό νερό, ήταν ένα είδος υδάτινου όντος, με τον τρόπο που υπάρχουν ορισμένα ζώα σήμερα που δύσκολα διακρίνονται από το νερό. Η δομή των οστών ήταν ήδη παρούσα στη δύναμη εκείνη την εποχή, αλλά δεν είχε ακόμη σκληρυνθεί.
Οι αρχαίοι Άτλαντες είχαν ένα πολύ ψηλό μέτωπο στο υδαρές κεφάλι τους, και μετά, όταν αυτό υποχώρησε, το χαμηλό μέτωπο ήρθε πρώτα, και αυτό σταδιακά εξελίχθηκε σε υψηλότερα μέτωπα. Αυτή είναι απλώς μια ενδιάμεση περίοδος που οι άνθρωποι ήταν σαν τον άνθρωπο του Νεάντερταλ.
Οι Άτλαντες ζούσαν στο έδαφος που τώρα καλύπτεται από τις παλίρροιες του Ατλαντικού Ωκεανού. Οι Άτλαντες είχαν λιγότερο πρόσθιο εγκέφαλο και πιο εσοχή στο μέτωπο, αλλά είχαν κάτι άλλο από τους μεταγενέστερους ανθρώπους. Είχαν ακόμα ένα πολύ ισχυρότερο, πιο ισχυρό αιθερικό σώμα. Αυτό δεν είχε ακόμη αναπτύξει ορισμένες συνδέσεις με τον εγκέφαλο. εμφανίστηκαν αργότερα. Έτσι, ένα ισχυρό μεγάλο αιθερικό κεφάλι αναπτύχθηκε ακόμα πάνω από το κεφάλι. το φυσικό κεφάλι ήταν σχετικά μικρό και ενσωματωμένο σε ένα ισχυρό αιθερικό κεφάλι. Οι λειτουργίες που επιτελούν τώρα οι άνθρωποι με τη βοήθεια του πρόσθιου εγκεφάλου πραγματοποιήθηκαν από τους Άτλαντες με τη βοήθεια οργάνων στο αιθερικό σώμα.
Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με όντα στα οποία δεν έχουμε πρόσβαση σήμερα επειδή οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει τον πρόσθιο εγκέφαλο. Με τους Άτλαντες ήταν ορατός ένα είδος πύρινου σχηματισμού, που εξέπεμπε από το στόμιο της φυσικής κεφαλής προς το αιθερικό κεφάλι. Ήταν επιδεκτικός σε πολλές ψυχικές επιρροές. Ένα τέτοιο κεφάλι, που σκέφτεται ως αιθερικό κεφάλι, έχει δύναμη πάνω στο αιθερικό, ενώ ένα κεφάλι που σκέφτεται στον φυσικό εγκέφαλο έχει δύναμη πάνω στο φυσικό μόνο, πάνω στη συναρμολόγηση καθαρά μηχανικών πραγμάτων. Μπορεί να φτιάξει για τον εαυτό του φυσικά εργαλεία. Από την άλλη πλευρά, ένα άτομο που εξακολουθεί να σκέφτεται στον αιθέρα μπορεί να προκαλέσει τη βλάστηση ενός σπόρου ώστε να μεγαλώσει και να ανθίσει πραγματικά.
Μόνο από το τελευταίο τρίτο της Ατλαντικής περιόδου, από την εποχή των «αρχέγονων Σημιτών» μέχρι την εποχή που η Ατλαντίδα καλύφθηκε από τις πλημμύρες του Ατλαντικού Ωκεανού, αναπτύχθηκε ο αιθερικός πρόσθιος εγκέφαλος. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος έχασε τη δύναμη να επηρεάζει την ανάπτυξη των φυτών και πλέον απέκτησε την ικανότητα του φυσικού εγκεφάλου, του νου. Έπρεπε να ξαναρχίσει από την αρχή με πολλά πράγματα. Έπρεπε να αρχίσει να μαθαίνει μηχανικές εργασίες.
Οι μυθικοί γίγαντες της Ατλαντίδας
Η φυσική μορφή του ανθρώπου ήταν ακόμα πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Αυτό που στερεοποιείται επί του παρόντος ήταν μαλακό, εύκαμπτο και εύπλαστο στα άκρα. Ένας πιο πνευματικός άνθρωπος είχε μια λεπτή, ευέλικτη, εκφραστική σωματική διάπλαση. η νοητική υστέρηση και εμπλοκή στον αισθησιασμό εκφράστηκαν σε γιγάντιο μέγεθος. Η διαφθορά στα πάθη, τις παρορμήσεις και τα ένστικτα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του υλικού στον άνθρωπο σε γιγάντιες διαστάσεις. Η παρούσα φυσική ανθρώπινη μορφή προέκυψε μέσω της συστολής, της συμπύκνωσης και της στερεοποίησης του Ατλάντιου ανθρώπου.
Οι Άτλαντες έλαβαν ειδικές ικανότητες μέσω της Εωσφορικής αρχής, στο ότι τα υψηλά κοσμικά όντα μεταμόρφωσαν σε σωτηρία αυτό που διαφορετικά θα μπορούσε να γίνει καταστροφή. Μια τέτοια ικανότητα είναι αυτή της γλώσσας. Απονεμήθηκε στον άνθρωπο μέσω της συγκέντρωσής του στη φυσική ύλη και μέσω του διαχωρισμού ενός μέρους του αιθερικού του σώματος από το φυσικό σώμα.
Οι Άτλαντες μίλησαν για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο.
The Atlantean Inspiration Society
Η βασική δύναμη της φυλής του Ατλάντιου ήταν η μνήμη. Μπορούσαν μόνο να μετρήσουν λίγο. Για παράδειγμα, ήξεραν τρεις φορές επτά από μνήμης, αλλά δεν μπορούσαν να το υπολογίσουν. Δεν ήξεραν πίνακες πολλαπλασιασμού. Μέσω μιας ειδικής εκπαίδευσης της δύναμης της θέλησης, μπόρεσαν να αποκτήσουν άμεση επιρροή στα ζωντανά όντα, για παράδειγμα στην ανάπτυξη ενός φυτού.
Ο παρών άνθρωπος αποφασίζει να κάνει κάτι στη σκέψη και μετά το πραγματοποιεί ως αποτέλεσμα της δικής του σκέψης. Με τους Atlanteans αυτή η ικανότητα ήταν μόνο στην προετοιμασία. Η θέλησή τους επηρεάστηκε όχι από τις δικές τους σκέψεις, αλλά από εκείνες που τους έρεαν από όντα ανώτερης φύσης. Κατά κάποιον τρόπο σκηνοθετήθηκε απ' έξω. Η μάζα της ανθρωπότητας στάθηκε κάτω από ηγέτες που υψώνονταν πάνω από αυτή σε ικανότητες. Η σοφία που διέθεταν αυτοί οι ηγέτες, οι δυνάμεις που τους έλεγχαν, δεν μπορούσαν να επιτευχθούν με καμία επίγεια εκπαίδευση. Τους είχαν δώσει ανώτερα όντα που δεν ανήκαν απευθείας στη γη. Ήταν φυσικό, επομένως, η μεγάλη μάζα των ανθρώπων να ένιωθε αυτούς τους ηγέτες τους ως όντα ανώτερης τάξης, «αγγελιοφόρους» των θεών. Γιατί με τα ανθρώπινα αισθητήρια όργανα, αυτό που γνώριζαν και μπορούσαν να επιτύχουν αυτοί οι ηγέτες δεν θα μπορούσαν να έχουν πραγματοποιηθεί με το ανθρώπινο μυαλό. Ήταν σεβαστοί ως «οι αγγελιοφόροι του Θεού» και λάμβαναν τις εντολές, αλλά και τα μαθήματά τους.
Μέσω όντων αυτού του είδους η ανθρωπότητα διδάχθηκε στις επιστήμες, στις τέχνες, στην κατασκευή εργαλείων. Και τέτοιοι «αγγελιοφόροι των θεών» είτε κατευθύνουν τις ίδιες τις κοινότητες, είτε καθοδηγούσαν ανθρώπους που ήταν αρκετά προηγμένοι στις τέχνες της διακυβέρνησης. Ειπώθηκε για αυτούς τους ηγέτες ότι «επικοινωνούσαν με τους θεούς» και μυήθηκαν από αυτούς στους νόμους με τους οποίους πρέπει να αναπτυχθεί η ανθρωπότητα. Και αυτή ήταν η πραγματικότητα. Σε μέρη άγνωστα στο πλήθος ήταν αυτή η μύηση, αυτή η συναναστροφή με τους θεούς. Αυτοί οι τόποι μύησης ονομάζονταν ναοί μυστηρίου. Από αυτούς λοιπόν προήλθε η διοίκηση του ανθρώπινου γένους.
Οι άνθρωποι έπεφταν σε κατάσταση ύπνωσης για να τους διδάξουν τη σοφία. Αυτό που δεν είναι αποδεκτό σήμερα ήταν αρκετά φυσιολογικό τότε. Τα σημερινά μάντρα είναι μόνο σκιώδεις έννοιες σε σύγκριση με ό,τι χρησιμοποιήθηκε τότε ως σύνθεση τόνου στο σχολείο ειδών. Αυτό αντικατέστησε ό,τι ο άνθρωπος εκείνης της εποχής είχε χάσει από άποψη διαφωτιστικής ικανότητας. Από τον άλλο άνθρωπο που ήταν μυημένος, μπορούσε να λάβει αυτή τη φώτιση ξανά σε κατάσταση ύπνωσης, έτσι ώστε αυτοί οι μαθητές έλαβαν από τους προχωρημένους συναδέλφους τους ένα είδος τεχνητής φώτισης, με την οποία ο άνθρωπος πάλι σε αυτόν τον κόσμο που πάντα τον περιέβαλλε, έβλεπε τα πνεύματα στην εργασία, όπως και πριν, πριν η ανθρώπινη ψυχή να ενσαρκωθεί. Τέτοιες ήταν οι πρώτες θρησκευτικές οδηγίες, τέτοιοι ήταν οι νόμοι του κόσμου που διδάσκονταν στους μαθητές.
Ο αρχαίος Ατλάντιος ονειρευόταν τη μέρα και τη νύχτα. Τα όνειρα της νύχτας αντιστοιχούσαν περισσότερο στην πραγματικότητα παρά στα όνειρα του σύγχρονου ανθρώπου. Και τα όνειρα της ημέρας ήταν μια πραγματική αντίληψη του πνευματικού κόσμου που ζούσε γύρω από τον άνθρωπο της Ατλαντίδας, ειδικά στις πρώτες μέρες της Ατλαντίδας.
Εκπαίδευση, φαγητό και αυτοπεποίθηση του Ατλάντιου
Τα μαθήματα στο Atlantis δεν σχεδιάστηκαν για να εξοπλίσουν το παιδί με κανόνες, να ακονίσουν το μυαλό του. Μάλλον, η ζωή του παρουσιάστηκε σε ζωντανές εικόνες, ώστε αργότερα να θυμάται όσο το δυνατόν περισσότερα όταν αντιμετώπιζε ορισμένες περιστάσεις. Όταν το παιδί μεγάλωνε και έβγαινε στη ζωή, ό,τι κι αν έπρεπε να κάνει, μπορούσε να θυμηθεί ότι κάτι παρόμοιο του είχαν δείξει στη μαθητεία του. Δεν το σκεφτόταν, το θυμόταν. Αυθεντία δεν ήταν κάποιος που είχε μάθει πολλά, αλλά κάποιος που είχε βιώσει πολλά και επομένως μπορούσε να θυμηθεί πολλά.
Η ικανότητα να λέει κανείς «εγώ» στον εαυτό του, να αισθάνεται τον εαυτό του ως όν με αυτοπεποίθηση, να νιώθει τον εαυτό του ως «εγώ», που αποτελεί την ουσία του σύγχρονου ανθρώπου, χανόταν τελείως για τους Άτλαντες όταν έφευγαν από τον φυσικό κόσμο.
Όταν ανέβαινε στον πνευματικό κόσμο, είτε στον ύπνο του είτε σε μεγαλύτερο βαθμό κατά τη διάρκεια της ζωής μεταξύ θανάτου και νέας γέννησης, η συνείδηση του εαυτού έπαιρνε τη θέση της συνείδησης: « Είμαι ασφαλής στα ανώτερα όντα ». , «Βυθίζομαι, θα λέγαμε, στη ζωή αυτών των ανώτερων όντων», σε αυτό ένιωθε μια απέραντη ευδαιμονία σε αυτό το μετέπειτα .
Υπάρχει μόνο μια ασθενώς παρόμοια εικόνα αν πει κανείς: Στους πρώτους Ατλάντες χρόνους - μέχρι τα μέσα περίπου της τρίτης υποφυλής - ένας οικισμός έμοιαζε με κήπο στον οποίο τα σπίτια ήταν χτισμένα από δέντρα των οποίων τα κλαδιά πλεγμένα με τεχνητό τρόπο είναι . Αυτό που δούλευε το ανθρώπινο χέρι εκείνη την εποχή ξεπήδησε, ας πούμε, από τη φύση. Και ο άνθρωπος ένιωθε απόλυτα συνδεδεμένος με τη φύση. Γι' αυτό το κοινωνικό του αίσθημα ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα. Η φύση είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους. Και αυτό που οι Άτλαντες έχτισαν με βάση τη φύση το θεωρούσε ως κοινό κτήμα, όπως φυσικά σκέφτεται ο σύγχρονος άνθρωπος όταν θεωρεί ότι η εφευρετικότητά του, η διάνοιά του, έχει καταφέρει να είναι ιδιωτική του ιδιοκτησία. Όχι μόνο ο λαός αλλά και η φύση που τα περιβάλλει έχει αλλάξει πάρα πολύ με την πάροδο του χρόνου.
Ο άνθρωπος της Ατλάντης έτρωγε αυτό ή εκείνο το φαγητό. και καθώς τα συνέδεσε με τη σωματική του ύπαρξη, προέκυψε στη συνείδησή του μια συνειδητοποίηση των στοιχειωδών πνευμάτων με τα οποία διαποτίζεται αυτή η ουσία. Δεν καταβρόχθιζε λοιπόν το υλικό με μεγάλη ασυνειδησία όπως ο σημερινός άνθρωπος, αλλά είχε επίγνωση των στοιχειωδών πνευματικοτήτων που ένωνε με τον εαυτό του συνδέοντας το υλικό με τη σωματική του ύπαρξη. Εκείνη την εποχή ο μεταβολισμός ήταν ταυτόχρονα μια αλλαγή πνεύματος, μια αλλαγή στοιχειωδών πνευμάτων. Και καθώς κάποιος χωνευόταν ένιωθε: οι πνευματικές παρορμήσεις λειτουργούσαν σε ένα. Η κατάβαση στη θαμπάδα του ασυνείδητου είναι ουσιαστικά ένα επίτευγμα της πέμπτης εποχής του Ατλάντιου.
Το φαγητό και η πέψη έγιναν, σαν να λέγαμε, λιγότερο πνευματικά. αλλά παρέμενε ακόμα κάτι στην έκτη εποχή που ήταν ακόμα πιο πνευματικό: αυτό ήταν η αναπνοή. Συνεχίστηκε σε όλη την έκτη Ατλάντικη περίοδο ότι ήταν ξεκάθαρο στον άνθρωπο: με τον εισπνεόμενο αέρα απορρόφησε στοιχειώδεις πνευματικές δυνάμεις και με την εκπνοή εξέπνευσε στοιχειώδεις πνευματικές δυνάμεις. Και στην τελευταία χρονική περίοδο μειώθηκε κάτι που είχε απομείνει μέχρι τότε, το οποίο αργότερα έμεινε μόνο στη μνήμη: ακούγοντας τόνους, βλέποντας χρώματα, συνειδητοποιούσε κανείς ότι τα πνευματικά πράγματα ζούσαν μέσα, ότι οι πνευματικές δυνάμεις διείσδυαν στο μάτι, όταν έβλεπε χρώματα και πνευματικές δυνάμεις διείσδυαν στο εσωτερικό του ατόμου, όταν άκουγε ήχους. Οι άνθρωποι έχουν κατακτήσει τη φωτεινότερη συνείδηση, αλλά σε βάρος της πιο πνευματικής τους συνείδησης έπρεπε να εγκαταλείψουν την πνευματικότητα της αλληλεπίδρασής τους με τον έξω κόσμο.
Οι ανθρώπινες ασθένειες στη σημερινή τους μορφή απέκτησαν σημασία μόνο στη μετα-Ατλάντικη περίοδο.
Στους παλιούς Ατλάντες χρόνους, αν μου επιτρέπεται να το θέσω έτσι, η ανθρώπινη μορφή ήταν ακόμα πιο απαλή. Η παλαιοντολογία είναι απίθανο να βρει υπολείμματα πραγματικών ανθρώπων του Άτλαντα.
22-7-22 https://www.pravda-tv.com/2022/07/der-untergang-von-atlantis-schwarze-magie-und-die-quellenmenschen/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου