Η λευκή-γαλαζοκόκκινη σημαία της Ρωσίας και ο δικέφαλος αετός στο εθνόσημο είναι γνωστές σε όλο τον κόσμο. Αλλά από πού προέρχονται αυτά τα σύμβολα και ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτά; Μια μικρή εκδρομή στην εραλδική και την ιστορία της ρωσικής σημαίας.
φωτο: Η λευκή, μπλε και κόκκινη σημαία της Ρωσίας με έναν δικέφαλο αετό.
φωτο: Η λευκή, μπλε και κόκκινη σημαία της Ρωσίας με έναν δικέφαλο αετό.
Δοκίμιο του Yevgeny Norin
Κάθε εθνική σημαία αποστάζει την ιστορία και τις αξίες του έθνους που αντιπροσωπεύει. Το US Stars and Stripes είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού. Η ρωσική σημαία και το εθνόσημο, που είναι εκατό χρόνια παλαιότερα, είναι επίσης βουτηγμένα στην ιστορία. Και οι δύο έχουν αλλάξει τους τελευταίους αιώνες, αλλά αυτά τα σύμβολα έχουν διατηρήσει τη σύνδεση μεταξύ της Μόσχας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υποστήριξαν την ιδέα της Σλαβικής Αδελφότητας και αναφέρουν τη ναυτική ιστορία της χώρας. Αφού η Ρωσία γιόρτασε την ετήσια Ημέρα της Εθνικής Σημαίας της την περασμένη 22η Αυγούστου, το RT ρίχνει λίγο φως στην προέλευση αυτού του εθνικού συμβολισμού.
Τα πρώτα σύμβολα της Ρωσίας
Το παραδοσιακό σύμβολο των μεσαιωνικών πριγκίπων της Μόσχας, που ένωσαν όλα τα ρωσικά πριγκιπάτα και έτσι δημιούργησαν ένα ενιαίο κράτος, ήταν η μορφή ενός ιππέα, όπως βρέθηκε σε σφραγίδες του 13ου αιώνα. Για πολύ καιρό, η φιγούρα ήταν απλώς ένας ιππότης έφιππος που κρατούσε δόρυ ή σπαθί και μερικές φορές δεν ήταν καν πολεμιστής. Έτσι, ο Βασίλι ο τυφλός χρησιμοποίησε μια σφραγίδα που απεικόνιζε έναν ιππέα με ένα γεράκι στο χέρι.
σχετική ανάλυση
Η Ρωσία είναι ευρωπαϊκή χώρα, αλλά η Δύση την έχει αναγκάσει να στραφεί προς την Ασία
Ωστόσο, ο Γιούρι της Μόσχας συνδύασε το ομοίωμα με τον προστάτη άγιό του, τον Άγιο Γεώργιο, και τελικά σχεδιάστηκε για να απεικονίσει μια από τις πιο διάσημες πράξεις του αγίου - το να σκοτώνει έναν δράκο με ένα δόρυ. Έτσι, ο Άγιος Γεώργιος έγινε κλασικό σύμβολο της εραλδικής της Μόσχας και εξακολουθεί να αποτυπώνεται στο οικόσημο της πόλης της Μόσχας και στα οικόσημα του αντίστοιχου εθνικού.
Η Βυζαντινή Κληρονομιά
Ο 15ος αιώνας γνώρισε αρκετές σημαντικές εξελίξεις στη Ρωσία. Για πρώτη φορά μετά από αιώνες, ο Ιβάν Γ', ο Μέγας Δούκας της Μόσχας, κατάφερε να ενώσει τα περισσότερα εδάφη της αρχαίας Ρωσίας υπό την κυριαρχία του. Έμεινε χήρος το 1467 αφού η γυναίκα του Μαρία πέθανε σε ηλικία μόλις 25 ετών. Η δεύτερη σύζυγός του ήταν η Σοφία Παλαιολόγο, ανιψιά του τελευταίου Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Ο γάμος με έναν συγγενή του τελευταίου αυτοκράτορα της ορθόδοξης χριστιανικής υπερδύναμης ήταν σημαντικός για τον Ιβάν τόσο για ταξικούς όσο και για θρησκευτικούς λόγους.
Αν και μέχρι τότε το Βυζάντιο είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων κατακτητών, η πριγκίπισσα των Παλαιολόγων δεν έχασε τίποτα από την περηφάνια της. Μια δυνατή και ανεξάρτητη Ελληνίδα, η Σοφία προσαρμόστηκε γρήγορα στη ζωή στην αυλή του Ιβάν Γ'. και δεν επισκιάστηκε από τον ενεργητικό και φιλόδοξο σύζυγό της.
Ένα από τα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του Βυζαντίου ήταν ένα οικόσημο με τη μορφή δικέφαλου αετού. Αυτή ήταν μια αρχαία εικόνα, που χρονολογείται κυριολεκτικά σε μερικά από τα πρώτα κράτη της ιστορίας, όπως η Αυτοκρατορία των Χετταίων - ο δικέφαλος αετός ως εραλδικό σύμβολο πιθανότατα χρονολογείται από αυτήν την περίοδο - αλλά αυτές οι εικόνες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ανατολία. Η δυναστεία των Κομνηνών ήταν η πρώτη που υιοθέτησε τον δικέφαλο αετό ως σφραγίδα της βασιλικής οικογένειας και αργότερα χρησίμευσε ως έμβλημα του Οίκου των Παλαιολόγων, της τελευταίας βασιλικής δυναστείας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Ιβάν Γ' φιλοδοξούσε να αποκτήσει ένα καθεστώς συγκρίσιμο με αυτό των βυζαντινών αυτοκρατόρων, επομένως ήταν λογική επιλογή για τους πρίγκιπες της Μόσχας και τους μετέπειτα τσάρους να υιοθετήσουν αυτό το βασιλικό σύμβολο.
Με τον καιρό, ο δικέφαλος αετός σταδιακά μεταμορφώθηκε στο σχήμα που γνωρίζουμε σήμερα. Υπό τον Ιβάν τον Τρομερό, η ασπίδα με τον ιππέα μεταφέρθηκε στο στήθος του πουλιού και τον 17ο αιώνα της δόθηκε σκήπτρο και σφαίρα, σύμβολα της δύναμης των Ρώσων τσάρων. Τότε, επί τσάρου Αλέξη, πατέρα του Μεγάλου Πέτρου, η λειτουργία του δικέφαλου αετού καταγράφηκε για πρώτη φορά γραπτώς όταν καθιερώθηκε επίσημα ως κρατικό σύμβολο. Ο δικέφαλος αετός διατήρησε αυτόν τον ρόλο έκτοτε, με εξαίρεση την περίοδο μεταξύ της επανάστασης του 1917 και της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
Λευκό, Μπλε και Κόκκινο
Ο Τσάρος Αλέξης συνέβαλε επίσης στη δημιουργία της πρώτης σημαίας της Ρωσίας. Αρχικά, το σχήμα, τα χρώματα και το σχέδιο του ρωσικού πανό δεν ήταν σταθερά, αλλά σχεδόν πάντα χρησιμοποιούνταν θρησκευτικές εικόνες - ακόμη και η ρωσική λέξη "znamya" (πανό) προέρχεται από τη λέξη "znamenie", που σημαίνει σημάδι ή οιωνός. Ο Ιβάν ο Τρομερός χρησιμοποίησε ένα κόκκινο πανό που έφερε την εικόνα του Ιησού Χριστού ως στρατιωτική του σημαία. Ο στρατός των εθελοντών με επικεφαλής τον πρίγκιπα Ποζάρσκι που απελευθέρωσε τη Μόσχα από τους Πολωνούς το 1612 χρησιμοποίησε επίσης μια κόκκινη σημαία, αλλά είχε την εικόνα του βιβλικού διοικητή Τζόσουα, γιου της Νουν, αντί του Χριστού.
Με τη γέννηση του ρωσικού ναυτικού ήρθε η ανάγκη για μια ενοποιημένη σημαία που θα μπορούσε εύκολα να ερμηνευτεί και να αναγνωριστεί από όλους. Η Ρωσία ήταν για πολύ καιρό αποκομμένη από τις θάλασσες, αλλά όταν το πρώτο ρωσικό ναυτικό πλοίο ευρωπαϊκού τύπου, το Oryol, ναυπηγήθηκε στον ποταμό Όκα, ο διοικητής του, Τσάρος Αλέξης, ρώτησε πώς θα έπρεπε να είναι το ρωσικό πανό και το 1667 ο μονάρχης ενέκρινε λευκό, μπλε και κόκκινο ως χρώματα της ρωσικής εθνικής σημαίας.
Οι απόψεις διίστανται ως προς το πώς ακριβώς ήταν τακτοποιημένα τα χρώματα. Μια θεωρία είναι ότι ήταν ένας μπλε σταυρός που χώριζε δύο λευκά και δύο κόκκινα τετράγωνα. Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι στον Τσάρο έδειχναν ως παραδείγματα τις σημαίες της Αγγλίας, της Δανίας και της Σουηδίας και είχαν πάνω τους σταυρούς.
Το τρίχρωμο του Πέτρου
Στη συνέχεια ο Πέτρος Α' εισήγαγε μια ομοιόμορφη ναυτική σημαία από λευκό, μπλε και κόκκινο. Αυτό περιελάμβανε αρχικά τον εραλδικό δικέφαλο αετό, ο οποίος αργότερα εξαφανίστηκε. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η λευκή-μπλε-κόκκινη σημαία προοριζόταν αρχικά για το Πολεμικό Ναυτικό. Ο ίδιος ο Πέτρος σχεδίασε ένα σκίτσο αυτής της νέας σημαίας και έκανε τα τρία χρώματα το πρότυπο για τα κασκόλ των αξιωματικών. Οι μετέπειτα σημαίες της χώρας βασίστηκαν σε συνδυασμό αυτών των χρωμάτων και το άσπρο-μπλε-κόκκινο πανό έγινε αντιληπτό ως ουσιαστικά ρωσικό.
Όταν εισήχθη, η σημαία δεν είχε εραλδική σημασία, αν και ορισμένοι ερευνητές τη συνέδεσαν με το οικόσημο της Μόσχας. Το λευκό προοριζόταν να αντιπροσωπεύει τον Άγιο Γεώργιο, ενώ το μπλε συμβόλιζε τον μανδύα του και το κόκκινο το χωράφι στο βάθος μπροστά από το οποίο ιππεύει. Υπάρχουν όμως και άλλες ερμηνείες της χρωματικής επιλογής. Μια θεωρία λέει ότι το τρίχρωμο προέρχεται από τον επίσημο τίτλο των Ρώσων τσάρων, «Ο Κυρίαρχος Όλων των Ρως: Ο μεγάλος, ο μικρός και ο λευκός», με το λευκό να αντιπροσωπεύει τη Λευκή Ρωσία, τη σημερινή Λευκορωσία και το μπλε να αντιπροσωπεύει τη Μικρή Ρωσία. , τα σημερινά εδάφη που ελέγχονται επί του παρόντος από την Ουκρανία, και κόκκινο - για τη Μεγάλη Ρωσία ή την ίδια τη Ρωσία.
Μέχρι την επανάσταση του 1917, υπήρχε μια άλλη δημοφιλής εξήγηση, στην οποία το λευκό ήταν σύμβολο ελευθερίας και ανεξαρτησίας, το μπλε ήταν σύμβολο της Μητέρας του Θεού και το κόκκινο ήταν έκφραση ισχυρού κρατισμού. Υπάρχουν και άλλες, πιο πεζές εκδοχές, αλλά είναι ενδιαφέρον ότι δεν υπήρχε επίσημη εξήγηση του λευκού, του μπλε και του κόκκινου συμβολισμού στην εποχή του Μεγάλου Πέτρου, ούτε σε μεταγενέστερους χρόνους.
Η Σλαβική Αδελφότητα
Το λευκό, το μπλε και το κόκκινο είναι τυπικά χρώματα για τις εθνικές σημαίες σε πολλές σλαβικές χώρες από τον 13ο αιώνα, όπως χρησιμοποιείται για παράδειγμα από τη Σερβία με κόκκινο και μπλε πανό και τη Μοραβία με μια μπλε σημαία με έναν κόκκινο και λευκό αετό.
Το Συνέδριο των Σλάβων της Πράγας του 1848 όρισε επίσημα τα πανσλαβικά χρώματα με βάση το ρωσικό τρίχρωμο, και στη συνέχεια αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων εφαρμόστηκε σε μια σειρά από κρατικές σημαίες. Οι σύγχρονες σημαίες της Σλοβακίας και της Σλοβενίας μοιράζονται τα ίδια χρώματα, διατεταγμένα με την ίδια σειρά με το ρωσικό πανό, διαφέροντας μόνο στα αντίστοιχα οικόσημά τους που απεικονίζονται πάνω από τη χρωματική λωρίδα. Τα χρώματα χρησιμοποιούνται επίσης από τη Σερβία και την Κροατία.
Η Βουλγαρία, από την άλλη, ήταν εξαίρεση. Ενώ δανειζόταν την έννοια της ρωσικής σημαίας, η μπλε λωρίδα αντικαταστάθηκε με μια πράσινη, με το πράσινο να είναι ένα από τα χρώματα στο οικόσημο των Battenbergs, των πρώτων πρίγκιπες της Βουλγαρίας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι αφού τα σλαβικά έθνη ενώθηκαν κάτω από πανό παρόμοιων χρωμάτων, η ίδια η Ρωσία μεταπήδησε σε διαφορετικό χρωματικό συνδυασμό. Από το 1858 έως το 1896, η Ρωσική Αυτοκρατορία χρησιμοποιούσε επίσημα μια μαύρη, κίτρινη και λευκή σημαία. Αν και αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων ήταν γνωστός στη ρωσική εραλδική από τη βασιλεία του Μεγάλου Πέτρου, αυτή η σημαία χρησιμοποιήθηκε μόνο σποραδικά, εκτός από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν έγινε πρότυπο σε κυβερνητικά και διοικητικά κτίρια σε σημαντικές περιπτώσεις.
Η μαύρη, η κίτρινη και η άσπρη σημαία δεν κέρδισαν τόσο μεγάλη δημοτικότητα όσο η λευκή, η μπλε και η κόκκινη, και θεωρήθηκε περισσότερο ως λάβαρο της οικογένειας Romanov παρά ως εθνική σημαία. Τώρα καταλαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση στη ρωσική κοινωνία και χρησιμοποιείται από μια σειρά δεξιών ομάδων για να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για την αυτοκρατορική περίοδο στη ρωσική ιστορία, εξ ου και το άτυπο ψευδώνυμο Imperka.
Τελικά, το 1896, ο Νικόλαος Β' έκανε το άσπρο-μπλε-κόκκινο πανό τη μοναδική εθνική σημαία της Ρωσίας και σε ορισμένες περιπτώσεις έφερε και το εθνόσημο.
Από τους Μπολσεβίκους μέχρι σήμερα
Κατά τη Σοβιετική εποχή, το ρωσικό τρίχρωμο ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό και οι σημαίες της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας ήταν πάντα εκδοχές του κόκκινου πανό. Η κλασική λευκή, μπλε και κόκκινη σημαία χρησιμοποιήθηκε είτε από μετανάστες είτε από στρατιωτικές μονάδες που πολεμούσαν δίπλα στη Ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το τρίχρωμο τελικά ξαναβγήκε από την αφάνεια στη Ρωσία το φθινόπωρο του 1991, υψώθηκε επίσημα πάνω από το Κρεμλίνο στις 25 Δεκεμβρίου 1991 για να αντικαταστήσει την κόκκινη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα με μικρές τροποποιήσεις.
Η λευκή-μπλε-κόκκινη σημαία παραμένει κατά κύριο λόγο σύμβολο της μακράς και ίσως πιο διάσημης εποχής στη ρωσική ιστορία - της εποχής των αυτοκρατορικών τσάρων. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε μια σχεδόν μεσαιωνική χώρα - τη Ρωσία του 17ου αιώνα - το πανό είδε τη Ρωσική Αυτοκρατορία να κατακλύζεται από τις πυρκαγιές ενός παγκόσμιου πολέμου και να αναγεννάται εκείνες τις ταραγμένες μέρες καθώς η ΕΣΣΔ διαλύθηκε. Όποια και αν είναι η μοίρα της Ρωσίας, θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς να τη ζήσει κάτω από οποιαδήποτε άλλη σημαία.
Από τα αγγλικά
Ο Yevgeny Norin είναι ένας Ρώσος ιστορικός που ειδικεύεται στους πολέμους και τη διεθνή πολιτική της Ρωσίας.
Κάθε εθνική σημαία αποστάζει την ιστορία και τις αξίες του έθνους που αντιπροσωπεύει. Το US Stars and Stripes είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού. Η ρωσική σημαία και το εθνόσημο, που είναι εκατό χρόνια παλαιότερα, είναι επίσης βουτηγμένα στην ιστορία. Και οι δύο έχουν αλλάξει τους τελευταίους αιώνες, αλλά αυτά τα σύμβολα έχουν διατηρήσει τη σύνδεση μεταξύ της Μόσχας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υποστήριξαν την ιδέα της Σλαβικής Αδελφότητας και αναφέρουν τη ναυτική ιστορία της χώρας. Αφού η Ρωσία γιόρτασε την ετήσια Ημέρα της Εθνικής Σημαίας της την περασμένη 22η Αυγούστου, το RT ρίχνει λίγο φως στην προέλευση αυτού του εθνικού συμβολισμού.
Τα πρώτα σύμβολα της Ρωσίας
Το παραδοσιακό σύμβολο των μεσαιωνικών πριγκίπων της Μόσχας, που ένωσαν όλα τα ρωσικά πριγκιπάτα και έτσι δημιούργησαν ένα ενιαίο κράτος, ήταν η μορφή ενός ιππέα, όπως βρέθηκε σε σφραγίδες του 13ου αιώνα. Για πολύ καιρό, η φιγούρα ήταν απλώς ένας ιππότης έφιππος που κρατούσε δόρυ ή σπαθί και μερικές φορές δεν ήταν καν πολεμιστής. Έτσι, ο Βασίλι ο τυφλός χρησιμοποίησε μια σφραγίδα που απεικόνιζε έναν ιππέα με ένα γεράκι στο χέρι.
σχετική ανάλυση
Η Ρωσία είναι ευρωπαϊκή χώρα, αλλά η Δύση την έχει αναγκάσει να στραφεί προς την Ασία
Ωστόσο, ο Γιούρι της Μόσχας συνδύασε το ομοίωμα με τον προστάτη άγιό του, τον Άγιο Γεώργιο, και τελικά σχεδιάστηκε για να απεικονίσει μια από τις πιο διάσημες πράξεις του αγίου - το να σκοτώνει έναν δράκο με ένα δόρυ. Έτσι, ο Άγιος Γεώργιος έγινε κλασικό σύμβολο της εραλδικής της Μόσχας και εξακολουθεί να αποτυπώνεται στο οικόσημο της πόλης της Μόσχας και στα οικόσημα του αντίστοιχου εθνικού.
Η Βυζαντινή Κληρονομιά
Ο 15ος αιώνας γνώρισε αρκετές σημαντικές εξελίξεις στη Ρωσία. Για πρώτη φορά μετά από αιώνες, ο Ιβάν Γ', ο Μέγας Δούκας της Μόσχας, κατάφερε να ενώσει τα περισσότερα εδάφη της αρχαίας Ρωσίας υπό την κυριαρχία του. Έμεινε χήρος το 1467 αφού η γυναίκα του Μαρία πέθανε σε ηλικία μόλις 25 ετών. Η δεύτερη σύζυγός του ήταν η Σοφία Παλαιολόγο, ανιψιά του τελευταίου Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Ο γάμος με έναν συγγενή του τελευταίου αυτοκράτορα της ορθόδοξης χριστιανικής υπερδύναμης ήταν σημαντικός για τον Ιβάν τόσο για ταξικούς όσο και για θρησκευτικούς λόγους.
Αν και μέχρι τότε το Βυζάντιο είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων κατακτητών, η πριγκίπισσα των Παλαιολόγων δεν έχασε τίποτα από την περηφάνια της. Μια δυνατή και ανεξάρτητη Ελληνίδα, η Σοφία προσαρμόστηκε γρήγορα στη ζωή στην αυλή του Ιβάν Γ'. και δεν επισκιάστηκε από τον ενεργητικό και φιλόδοξο σύζυγό της.
Ένα από τα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του Βυζαντίου ήταν ένα οικόσημο με τη μορφή δικέφαλου αετού. Αυτή ήταν μια αρχαία εικόνα, που χρονολογείται κυριολεκτικά σε μερικά από τα πρώτα κράτη της ιστορίας, όπως η Αυτοκρατορία των Χετταίων - ο δικέφαλος αετός ως εραλδικό σύμβολο πιθανότατα χρονολογείται από αυτήν την περίοδο - αλλά αυτές οι εικόνες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ανατολία. Η δυναστεία των Κομνηνών ήταν η πρώτη που υιοθέτησε τον δικέφαλο αετό ως σφραγίδα της βασιλικής οικογένειας και αργότερα χρησίμευσε ως έμβλημα του Οίκου των Παλαιολόγων, της τελευταίας βασιλικής δυναστείας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Ιβάν Γ' φιλοδοξούσε να αποκτήσει ένα καθεστώς συγκρίσιμο με αυτό των βυζαντινών αυτοκρατόρων, επομένως ήταν λογική επιλογή για τους πρίγκιπες της Μόσχας και τους μετέπειτα τσάρους να υιοθετήσουν αυτό το βασιλικό σύμβολο.
Με τον καιρό, ο δικέφαλος αετός σταδιακά μεταμορφώθηκε στο σχήμα που γνωρίζουμε σήμερα. Υπό τον Ιβάν τον Τρομερό, η ασπίδα με τον ιππέα μεταφέρθηκε στο στήθος του πουλιού και τον 17ο αιώνα της δόθηκε σκήπτρο και σφαίρα, σύμβολα της δύναμης των Ρώσων τσάρων. Τότε, επί τσάρου Αλέξη, πατέρα του Μεγάλου Πέτρου, η λειτουργία του δικέφαλου αετού καταγράφηκε για πρώτη φορά γραπτώς όταν καθιερώθηκε επίσημα ως κρατικό σύμβολο. Ο δικέφαλος αετός διατήρησε αυτόν τον ρόλο έκτοτε, με εξαίρεση την περίοδο μεταξύ της επανάστασης του 1917 και της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
Λευκό, Μπλε και Κόκκινο
Ο Τσάρος Αλέξης συνέβαλε επίσης στη δημιουργία της πρώτης σημαίας της Ρωσίας. Αρχικά, το σχήμα, τα χρώματα και το σχέδιο του ρωσικού πανό δεν ήταν σταθερά, αλλά σχεδόν πάντα χρησιμοποιούνταν θρησκευτικές εικόνες - ακόμη και η ρωσική λέξη "znamya" (πανό) προέρχεται από τη λέξη "znamenie", που σημαίνει σημάδι ή οιωνός. Ο Ιβάν ο Τρομερός χρησιμοποίησε ένα κόκκινο πανό που έφερε την εικόνα του Ιησού Χριστού ως στρατιωτική του σημαία. Ο στρατός των εθελοντών με επικεφαλής τον πρίγκιπα Ποζάρσκι που απελευθέρωσε τη Μόσχα από τους Πολωνούς το 1612 χρησιμοποίησε επίσης μια κόκκινη σημαία, αλλά είχε την εικόνα του βιβλικού διοικητή Τζόσουα, γιου της Νουν, αντί του Χριστού.
Με τη γέννηση του ρωσικού ναυτικού ήρθε η ανάγκη για μια ενοποιημένη σημαία που θα μπορούσε εύκολα να ερμηνευτεί και να αναγνωριστεί από όλους. Η Ρωσία ήταν για πολύ καιρό αποκομμένη από τις θάλασσες, αλλά όταν το πρώτο ρωσικό ναυτικό πλοίο ευρωπαϊκού τύπου, το Oryol, ναυπηγήθηκε στον ποταμό Όκα, ο διοικητής του, Τσάρος Αλέξης, ρώτησε πώς θα έπρεπε να είναι το ρωσικό πανό και το 1667 ο μονάρχης ενέκρινε λευκό, μπλε και κόκκινο ως χρώματα της ρωσικής εθνικής σημαίας.
Οι απόψεις διίστανται ως προς το πώς ακριβώς ήταν τακτοποιημένα τα χρώματα. Μια θεωρία είναι ότι ήταν ένας μπλε σταυρός που χώριζε δύο λευκά και δύο κόκκινα τετράγωνα. Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι στον Τσάρο έδειχναν ως παραδείγματα τις σημαίες της Αγγλίας, της Δανίας και της Σουηδίας και είχαν πάνω τους σταυρούς.
Το τρίχρωμο του Πέτρου
Στη συνέχεια ο Πέτρος Α' εισήγαγε μια ομοιόμορφη ναυτική σημαία από λευκό, μπλε και κόκκινο. Αυτό περιελάμβανε αρχικά τον εραλδικό δικέφαλο αετό, ο οποίος αργότερα εξαφανίστηκε. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η λευκή-μπλε-κόκκινη σημαία προοριζόταν αρχικά για το Πολεμικό Ναυτικό. Ο ίδιος ο Πέτρος σχεδίασε ένα σκίτσο αυτής της νέας σημαίας και έκανε τα τρία χρώματα το πρότυπο για τα κασκόλ των αξιωματικών. Οι μετέπειτα σημαίες της χώρας βασίστηκαν σε συνδυασμό αυτών των χρωμάτων και το άσπρο-μπλε-κόκκινο πανό έγινε αντιληπτό ως ουσιαστικά ρωσικό.
Όταν εισήχθη, η σημαία δεν είχε εραλδική σημασία, αν και ορισμένοι ερευνητές τη συνέδεσαν με το οικόσημο της Μόσχας. Το λευκό προοριζόταν να αντιπροσωπεύει τον Άγιο Γεώργιο, ενώ το μπλε συμβόλιζε τον μανδύα του και το κόκκινο το χωράφι στο βάθος μπροστά από το οποίο ιππεύει. Υπάρχουν όμως και άλλες ερμηνείες της χρωματικής επιλογής. Μια θεωρία λέει ότι το τρίχρωμο προέρχεται από τον επίσημο τίτλο των Ρώσων τσάρων, «Ο Κυρίαρχος Όλων των Ρως: Ο μεγάλος, ο μικρός και ο λευκός», με το λευκό να αντιπροσωπεύει τη Λευκή Ρωσία, τη σημερινή Λευκορωσία και το μπλε να αντιπροσωπεύει τη Μικρή Ρωσία. , τα σημερινά εδάφη που ελέγχονται επί του παρόντος από την Ουκρανία, και κόκκινο - για τη Μεγάλη Ρωσία ή την ίδια τη Ρωσία.
Μέχρι την επανάσταση του 1917, υπήρχε μια άλλη δημοφιλής εξήγηση, στην οποία το λευκό ήταν σύμβολο ελευθερίας και ανεξαρτησίας, το μπλε ήταν σύμβολο της Μητέρας του Θεού και το κόκκινο ήταν έκφραση ισχυρού κρατισμού. Υπάρχουν και άλλες, πιο πεζές εκδοχές, αλλά είναι ενδιαφέρον ότι δεν υπήρχε επίσημη εξήγηση του λευκού, του μπλε και του κόκκινου συμβολισμού στην εποχή του Μεγάλου Πέτρου, ούτε σε μεταγενέστερους χρόνους.
Η Σλαβική Αδελφότητα
Το λευκό, το μπλε και το κόκκινο είναι τυπικά χρώματα για τις εθνικές σημαίες σε πολλές σλαβικές χώρες από τον 13ο αιώνα, όπως χρησιμοποιείται για παράδειγμα από τη Σερβία με κόκκινο και μπλε πανό και τη Μοραβία με μια μπλε σημαία με έναν κόκκινο και λευκό αετό.
Το Συνέδριο των Σλάβων της Πράγας του 1848 όρισε επίσημα τα πανσλαβικά χρώματα με βάση το ρωσικό τρίχρωμο, και στη συνέχεια αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων εφαρμόστηκε σε μια σειρά από κρατικές σημαίες. Οι σύγχρονες σημαίες της Σλοβακίας και της Σλοβενίας μοιράζονται τα ίδια χρώματα, διατεταγμένα με την ίδια σειρά με το ρωσικό πανό, διαφέροντας μόνο στα αντίστοιχα οικόσημά τους που απεικονίζονται πάνω από τη χρωματική λωρίδα. Τα χρώματα χρησιμοποιούνται επίσης από τη Σερβία και την Κροατία.
Η Βουλγαρία, από την άλλη, ήταν εξαίρεση. Ενώ δανειζόταν την έννοια της ρωσικής σημαίας, η μπλε λωρίδα αντικαταστάθηκε με μια πράσινη, με το πράσινο να είναι ένα από τα χρώματα στο οικόσημο των Battenbergs, των πρώτων πρίγκιπες της Βουλγαρίας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι αφού τα σλαβικά έθνη ενώθηκαν κάτω από πανό παρόμοιων χρωμάτων, η ίδια η Ρωσία μεταπήδησε σε διαφορετικό χρωματικό συνδυασμό. Από το 1858 έως το 1896, η Ρωσική Αυτοκρατορία χρησιμοποιούσε επίσημα μια μαύρη, κίτρινη και λευκή σημαία. Αν και αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων ήταν γνωστός στη ρωσική εραλδική από τη βασιλεία του Μεγάλου Πέτρου, αυτή η σημαία χρησιμοποιήθηκε μόνο σποραδικά, εκτός από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν έγινε πρότυπο σε κυβερνητικά και διοικητικά κτίρια σε σημαντικές περιπτώσεις.
Η μαύρη, η κίτρινη και η άσπρη σημαία δεν κέρδισαν τόσο μεγάλη δημοτικότητα όσο η λευκή, η μπλε και η κόκκινη, και θεωρήθηκε περισσότερο ως λάβαρο της οικογένειας Romanov παρά ως εθνική σημαία. Τώρα καταλαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση στη ρωσική κοινωνία και χρησιμοποιείται από μια σειρά δεξιών ομάδων για να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για την αυτοκρατορική περίοδο στη ρωσική ιστορία, εξ ου και το άτυπο ψευδώνυμο Imperka.
Τελικά, το 1896, ο Νικόλαος Β' έκανε το άσπρο-μπλε-κόκκινο πανό τη μοναδική εθνική σημαία της Ρωσίας και σε ορισμένες περιπτώσεις έφερε και το εθνόσημο.
Από τους Μπολσεβίκους μέχρι σήμερα
Κατά τη Σοβιετική εποχή, το ρωσικό τρίχρωμο ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό και οι σημαίες της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας ήταν πάντα εκδοχές του κόκκινου πανό. Η κλασική λευκή, μπλε και κόκκινη σημαία χρησιμοποιήθηκε είτε από μετανάστες είτε από στρατιωτικές μονάδες που πολεμούσαν δίπλα στη Ναζιστική Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το τρίχρωμο τελικά ξαναβγήκε από την αφάνεια στη Ρωσία το φθινόπωρο του 1991, υψώθηκε επίσημα πάνω από το Κρεμλίνο στις 25 Δεκεμβρίου 1991 για να αντικαταστήσει την κόκκινη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα με μικρές τροποποιήσεις.
Η λευκή-μπλε-κόκκινη σημαία παραμένει κατά κύριο λόγο σύμβολο της μακράς και ίσως πιο διάσημης εποχής στη ρωσική ιστορία - της εποχής των αυτοκρατορικών τσάρων. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε μια σχεδόν μεσαιωνική χώρα - τη Ρωσία του 17ου αιώνα - το πανό είδε τη Ρωσική Αυτοκρατορία να κατακλύζεται από τις πυρκαγιές ενός παγκόσμιου πολέμου και να αναγεννάται εκείνες τις ταραγμένες μέρες καθώς η ΕΣΣΔ διαλύθηκε. Όποια και αν είναι η μοίρα της Ρωσίας, θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς να τη ζήσει κάτω από οποιαδήποτε άλλη σημαία.
Από τα αγγλικά
Ο Yevgeny Norin είναι ένας Ρώσος ιστορικός που ειδικεύεται στους πολέμους και τη διεθνή πολιτική της Ρωσίας.
πηγή 22-9-22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου