Ἰδοῦ τὸ ποῦ ἀπευθύνεται ἡ νέα «γραμματικὴ».

ἄλλος γιά ….’μύγδαλα;

Τὸ διάβασα καὶ χαμογέλασα…
Ὄχι, δὲν ξαφνιάστηκα, τὸ περίμενα…
Εἶναι δυνατόν, σέ μία τέτοια «γραμματική», νά μήν εἶναι κάπου κάποιο δάκτυλον τῆς παλαιονεοταξίτικης ἐλίτ, καθῶς καί τῶν παρατρεχαμένων της;
Ὄχι φυσικά… 
Πρὸς τοῦτον λοιπὸν ὅταν διάβασα τὸ σχόλιον τοῦ Φειδίου, στὸ κείμενον ποὺ ἀνήρτησα ἐχθές, χαμογέλασα…
Εῑναι τόσο προβλέψιμοι τελικῶς… Τόσο διαπλεκόμενοι… Τόσο μικροί….
Ἡ «γραμματικὴ» τῆς μανδᾶμ, καθῶς καὶ ὅλης τῆς παρέας της, (διότι μόνη της λαμβάνει τὴν δόξα καὶ αὐτὸ δὲν κάνει!!!) εἶναι ἀποτέλεσμα μίας ἄλλην γραμματικῆς, ποὺ ὅμως δὲν ἀπευθύνεται σὲ Ἕλληνες…
Διαβᾶστε… Θὰ γελάσετε καὶ θὰ κλάψετε…

Φιλονόη.  

Υ.Γ. Μὰ κυριολεκτικῶς «ἄλλος γι’  ἀμύγδαλα…» Ἔτσι τὸ ἔχουν καταντήσει τὸ Ἑλλαδοξεφτιλιστᾶν… Τῆς οὐρᾶς γιὰ νὰ ἁρπάξουν μερικὰ ἀμύγδαλα…
Σχόλιον στὴν ἀνάρτησιν τῆς Ἐρινύας μὲ θέμα Ἑλληνικῆς γλώσσης τραγωδία…

Ὄντως, ἡ «γραμματικὴ» (βάζω εἰσαγωγικὰ στὴν λέξι, διότι μιὰ γραμματικὴ ἐξ ὁρισμοῦ μελετᾷ τὰ γράμματα· ἐτούτη θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ λέγεται «φωνηματική», ἐὰν τουλάχιστον ἐδίδασκε ὀρθοφωνία, κάτι ποὺ λείπει ἀπὸ τὰ σχολεῖα μας δυστυχῶς· ἀλλὰ οὔτε αὐτὸ κάνει) αὐτὴ βασίστηκε στὴν «Γραμματικὴ τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας» τῶν David Holton, Peter Mackridge και Ειρήνης Φιλιππάκη-Warburton, μετάφρασις Βασ. Σπυρόπουλος, ἐκδ. Πατάκη (α’ ἔκδ. Routledge, Λονδῖνο 1997). Μιὰ γραμματικὴ γραμμένη ἀπὸ ξένους, γιὰ ξένους ποὺ δὲν γνωρίζουν καὶ θέλουν νὰ μάθουν ἑλληνικά, ἡ ὁποία μεταφράστηκε (τραγελαφικόν· διδασκαλία ἑλληνικῶν ἀπὸ μετάφρασι…) στὰ ἑλληνικά! Φυσικὰ ἡ «γραμματικὴ» τοῦ δημοτικοῦ δὲν εἶναι παρὰ μιὰ προκρούστεια νεοταξικὴ περίληψις, μὲ κεντρικὸ ἰδεολογικοπολιτικὸ σκοπὸ τὴν ὑπονόμευσι τῆς διαχρονικότητος τῆς γλώσσης, δηλαδὴ τῆς πολιτισμικῆς ταυτότητος καὶ κληρονομιᾶς.

Ἔχετε ἐπίσης δίκιο καὶ ὅσον ἀφορᾷ τὸν Μανόλη Τριανταφυλλίδη. (Σημειωτέον, πρέπει νὰ νὰ σεβόμεθα τὸ ὅτι ἔγραφε τὸ ὄνομά του μὲ «ο», καὶ φυσικὰ νὰ σεβόμεθα τὸ πῶς ἔγραφαν τὰ ὀνομάτά τους οἱ πρόγονοί μας· Ἀχιλλεύς, Ὀδυσσεύς, Πλάτων, ἡ Σαπφώ – τῆς Σαπφοῦς, ἡ Ἄρτεμις – τῆς Ἀρτέμιδος κ.λπ.) Ἡ γλωσσικὴ μεταρρύθμισις Ράλλη τοῦ 1974, ἡ ὁποία φυσικὰ ἔλαβε πολὺ μεγαλύτερες διαστάσεις ἀπὸ τὸ 1982 καὶ μετὰ (κατὰ τὸν Χρῆστο Γιανναρᾶ, καταστροφὴ χειρότερη τῆς μικρασιατικῆς) καὶ ἡ ἀναπροσαρμογὴ τῆς γραμματικῆς Τριανταφυλλίδη, ἡ ὁποία ἐπεβλήθη στὴν ἐκπαίδευσι καὶ στὸν δημόσιο λόγο, ὑπῆρξε πραγματικὰ προκρούστεια. Στὸ θέμα αὐτὸ θὰ ἐπανέλθω μὲ νέο ἄρθρο. Ἐπισημαίνω πάντως ἐδῶ ὅτι ἡ ἐν λόγῳ σχολικὴ «γραμματικὴ» δὲν σέβεται οὔτε τὸν Τριανταφυλλίδη, τὸν ὁποῖον ὑποτίθεται ὑμνεῖ ὠς τοτέμ, ἀφοῦ ὁ Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεῖ τὸν χαρακτηρισμὸ φωνήεντα-σύμφωνα καί γιὰ τὰ γράμματα, ἐνῷ ἡ σχολικὴ «γραμματική», 
δολίως, μόνον γιὰ τοὺς φθόγγους. Καὶ αὐτό, ξαναλέγω, ὅπως ἐτόνισε καὶ στὰ σχόλιά του ὁ φίλος Ἀνδρέας Φαρμάκις, εἶναι τὸ κεντρικὸ νεοταξικὸ ἰδεολόγημα: διάρρηξις τῆς ἑνότητος προφορικοῦ καὶ γραπτοῦ λόγου, ὑποβιβασμὸς τοῦ γραπτοῦ λόγου (καταλαβαίνετε τὶ συνέπειες ἔχει αὐτὸ γιὰ τὶς ἱστορικὲς γλῶσσες καὶ τὰ ἱστορικὰ ἔθνη), χρῆσις τοῦ προφορικοῦ λόγου (τοῦ τυποποιημένου, γιὰ μετανάστες, ἐννοεῖται· ὄχι τοῦ παραδοσιακοῦ μὲ τὰ βραχέα καὶ τὰ μακρά, τῶν πολλῶν διαλέκτων (ἀκόμη καὶ σήμερα) καὶ τῶν πολλῶν ἀποχρώσεων) ἐνάντια στὴν γραπτὴ παράδοσι, τὴν λόγια κληρονομιά, τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τῆς γλώσσης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. (πηγή)

φωτογραφία

filonoi.gr