Οι Σιωνιστές έχουν κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Συνέντευξη με τον καθηγητή Naseer Aruri

Ούτε στο όνειρό του δεν μπορεί να βρεθεί στον Λευκό Οίκο πολιτικός με "αντι -σιωνιστική" νοοτροπία

Zionists Dominate The White House and The Capitol Hill - Συνένετυξη στον Ιρανό δημοσιογράφο Kourosh Ziabari από το Opinion Maker / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο Naseer Aruri είναι ανώτατος καθηγητής (ομότιμος), Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης στο Dartmouth. Είναι πρόεδρος του Trans-Arab Research Institute στη Βοστώνη. Ο καθ. Aruri είναι έχει συμβάλλει στο βιβλίο "Iraq Under Siege: The Deadly Impact of Sanctions and War" («Το Ιράκ Υπό Πολιορκία: Το Θανάσιμο Αντίκτυπο των Κυρώσεων και ο Πόλεμος») και είναι ο συγγραφέας του βιβλίου "Palestinian Refugees: The Right of Return" («Πρόσφυγες της Παλαιστίνης: Το Δικαίωμα της Επιστροφής») που δημοσιεύθηκε το 2001. Ο καθ. Aruri είναι μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου για την Αποκατάσταση και τον Επαναπατρισμό των Παλαιστινίων. Έχει γεννηθεί στην Ιερουσαλήμ το 1934.

Ο Aruri έχει γράψει επίσης το βιβλίο "The Obstruction of Peace: The U.S., Israel and the Palestinians" («Η παρεμπόδιση της Ειρήνης:. Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι"). Το Amazon.com έχει περιγράψει αυτό το βιβλίο ως "μία παλαιστινιακή προοπτική για την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή, η οποία προσφέρει μια διαφορετική άποψη για τους λόγους πίσω από τα ισραηλο-παλαιστινιακό αδιέξοδα».

Σύμφωνα με τη Wikipedia, ο Aruri συνέβαλε στην ίδρυση του Αραβικού Οργανισμού για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (AOHR) το 1983. Από το 1984-1990, ο Aruri εκλέχτηκε για τρεις συνεχόμενες θητείες στο Διοικητικό Συμβούλιο της Διεθνούς Αμνηστίας στις ΗΠΑ, και υπηρέτησε στο Διοικητικό Συμβούλιο της Human Rights Watch / Μέσης Ανατολής κατά τα έτη 1990 - 1992.

Αυτό που ακολουθεί είναι το πλήρες κείμενο της αποκλειστικής μου συνέντευξης με τον καθηγητή Naseer Aruri στην οποία συζητήσαμε μια σειρά θεμάτων όπως: η προοπτική της ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξης, ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών, για την επίλυση της κρίσης στην Παλαιστίνη και η απόδοση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης μπροστά στο Ισραηλινό καθεστώς.

Kourosh Ziabari: Αγαπητέ Καθηγητής Aruri. Υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες όσον αφορά την αλήθεια πίσω από την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Και οι δύο πλευρές της σύγκρουσης αναφέρουν αξιώσεις πάνω από τη γη, που είναι γνωστή ως τη Γη του Ισραήλ. Έτσι, από την αμερόληπτη και αντικειμενική άποψη, με ποια πλευρά είναι το δίκαιο; Ποια από τις δύο πλευρές λέει την αλήθεια;

Naseer Aruri: Αυτό δεν είναι μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ίσες αξιώσεις. Ο παλαιστινιακός πληθυσμός είναι οι αυτόχθονες που ζουν στη γη από την εποχή των Χαναανιτών. Η παρουσία τους ως κυρίαρχος πληθυσμός διακόπηκε από τις Σταυροφορίες, αλλά αποκαταστάθηκε από την Ισλαμική κατάκτηση του 7ου αιώνα μ.Χ. Όταν οι Σιωνιστές πήραν την Διακήρυξη του Balfour από τη Βρετανία το 1917 ο εβραϊκός πληθυσμός αποτελούσε λιγότερο από το 7% του πληθυσμού. Ήταν μια άνευ αδείας υπόσχεση που έδωσε μια αυτοκρατορική δύναμη σε ένα αποικιακό κίνημα των εποίκων σε βάρος της πλειοψηφίας (των γηγενών Παλαιστινίων). Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο εβραϊκός πληθυσμός είχε αυξηθεί στο ένα τρίτο, κυρίως ως αποτέλεσμα του αποικιακού οικισμού. Αυτή η μειονότητα είχε στη διάθεσή της λιγότερο από 6% της γης. Σήμερα ελέγχει όλη την ιστορική Παλαιστίνη μέσα από τη δύναμη των όπλων, ένα παράνομο φαινόμενο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

KZ: Λέγεται ότι είστε ένας ξεκάθαρος κριτικός των συμφωνιών του Όσλο που την περιγράψατε ως ένα κάλυμμα για την εδαφική κατάκτηση. Θα ήθελα να μας εξηγήσετε για μας τους λόγους που αντιτίθεστε στην ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο; Δεδομένου ότι η Διακήρυξη ζήτησε την απόσυρση των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων από τμήματα της Λωρίδας της Γάζας και τη Δυτική Όχθη και διευκόλυνε τη δημιουργία μιας Εθνικής Παλαιστινιακής Αρχής, ποιοι είναι οι λόγοι που αμφισβητείτε τις Συμφωνίες του Όσλο;

NA: Οι συμφωνίες του Όσλο συνιστούσαν μία πράξη παράδοσης από τον Γιασέρ Αραφάτ, του οποίου το κίνημα αντιμετώπιζε οικονομική, διπλωματική και ηγετική κρίση, και έχοντας αναγνωρίσει το Ισραήλ το 1988, πήρε τον εύκολο δρόμο με τη σύναψη μίας ανεπίσημης συμφωνίας με το Ισραήλ το 1993, κατά την οποία το Ισραήλ δεν παραχώρησε κανένα μέρος της κυριαρχίας του όχι μόνο στην ιστορική Παλαιστίνη, αλλά ακόμη και στη Δυτική Όχθη, η οποία αποτελεί το 22% της ιστορικής Παλαιστίνης. Η φράση «εξωτερική ασφάλεια» ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του εγγράφου και εχρησίμευσε ως ένας ευφημισμός για την κυριαρχία, που παρέμεινε στα χέρια του Ισραήλ. Η συμφωνία του Όσλο επίσης, αναίρεσε και την κουλτούρα της Ιντιφάντα, η οποία βασίστηκε σε εθελοντικά αποφθέγματα και συλλογικού χαρακτήρα αξίες. Εν συντομία, το Όσλο δημιούργησε μια βιτρίνα ισότητας, όταν το Ισραήλ ήταν δύναμη κατοχής κατά την έννοια του διεθνούς δικαίου, ενώ οι Παλαιστίνιοι ήταν υπό κατοχή και όχι από θέση ίσου. Κάτω από ένα τέτοιο κάλυμμα, στο Ισραήλ είχε δοθεί άδεια για επέκταση των εδαφικών του κατακτήσεων ακόμη μακρύτερα και αυτή η πρόσθεση εδάφους θεμελιώθηκε στις λεγόμενες «ειρηνικές συνθήκες». Οι οικισμοί των αποίκων στα κατεχόμενα εδάφη έχουν υπερδιπλασιαστεί από το 1993 και συνεχίζουν να αποτελούν το πιο δυσεπίλυτο εμπόδιο για μια διπλωματική διευθέτηση μέχρι σήμερα. Τεχνικά, το Όσλο ήταν μια συμφωνία για να καταλήξουν σε συμφωνία, αλλά ακόμη καλύτερα, μια συμφωνία για να θολωθεί ένας ισότιμος διακανονισμός και ένας έντιμος και ηθικός συμβιβασμός.

KZ: Αν και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αναγνώρισε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (UNSC) δέχθηκε τα ψηφίσματα 242 και 338 και έκανε πολλές παραχωρήσεις κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας του με το κράτος του Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να θεωρεί ότι είναι μια τρομοκρατική οργάνωση. Ποια είανι η άποψή σας όσον αφορά τις επιδόσεις της PLO; Έχει καταφέρει να εκπροσωπεί τον παλαιστινιακό λαό και την προάσπιση των αιτημάτων τους; Πρόσφατα διέρρευσαν έγγραφα που δείχνουν ότι η ΟΑΠ υπό τον Μαχμούντ Αμπάς συμφώνησε στην κυριαρχία του Ισραήλ πάνω από όλους σχεδόν τους εβραϊκούς οικισμούς στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Πως το παίρνετε αυτό;

NA: Νομίζω ότι η απάντηση στην ερώτησή σας είναι ενσωματωμένη στην ίδια την ερώτηση. Επιπλέον, η ΟΑΠ δεν έπρεπε ποτέ να αποδεχθεί την διευκρίνιση ότι πρόκειται για μια τρομοκρατική οργάνωση που πρέπει να «καταργηθεί» και όχι να «καταγγελθεί», όπως ο Αραφάτ είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς και υπενθύμιζε την κρίσιμη διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών. Η υπόθεση ότι οι ΗΠΑ ήταν δικαστής και ένορκος ταυτόχρονα, ενώ την ίδια στιγμή ήταν αρχιπρομηθευτής όπλων, τράπεζα και διπλωματικός χρηματοδότης ήταν δυστυχώς αποδεκτή από την ηγεσία της PLO από τη δεκαετία του 1980 και δεν θα έπρεπε να ήταν μια έκπληξη όταν τα λεγόμενα έγγραφα της Παλαιστίνης αφέθηκαν ελεύθερα και διέρρευσαν αρκετά πρόσφατα. Υπό τους δύο, Αραφάτ και Αμπάς, οι παραχωρήσεις της ΟΑΠ ήταν απύθμενες και οι παραχωρήσεις αυτές το μόνο που έκαναν ήταν να ενθαρρύνουν το Ισραήλ για να ρίξει περισσότερα εμπόδια για την ειρήνη και να ενθαρρύνουν την Ουάσιγκτον να δράσει ως «Ανέντιμος Μεσίτης».

KZ: Ορισμένοι σχολιαστές αναφέρονται στο Ισραήλ ως ένα τεχνητό κράτος και πιστεύουν ότι δημιουργήθηκε μέσα από τις προσπάθειες των πολιτικών και ηγετών που θέλησαν να το δουν με ‘συμπάθεια’ και να ικανοποιήσουν τις επεκτατικές απαιτήσεις των Σιωνιστών στην Ευρώπη. Ωστόσο, υπάρχει μια ομάδα φιλοσόφων που θεωρούν ότι στο βαθμό που το Ισραήλ είναι ένα τεχνητό κράτος, χώρες όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ή το Κοσσυφοπέδιο θα πρέπει να θεωρηθούν τεχνητά κράτη επίσης, επειδή στερούνται ένα ιστορικό υπόβαθρο ως ανεξάρτητα έθνη. Ποια είναι η εκτίμησή σας για αυτές τις απόψεις;

NA: Δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό να συζητάμε το αμφισβητήσιμο θέμα κατά πόσον το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και το Κοσσυφοπέδιο είναι τεχνητά κράτη. Το σημαντικό πράγμα είναι ότι είναι ντε φάκτο κράτη τα οποία μέσω εισαγωγής τους στα Ηνωμένα Έθνη έχουν καταστεί de jure κράτη.

Ανεξάρτητα από το ποιος κερδίζει το επιχείρημα, το Ισραήλ είναι ένα κράτος, αλλά το σημαντικό είναι τι είδους κράτος είναι; Ένα κράτος όλων των πολιτών του; Ένα κράτος όλων των Εβραίων στον κόσμο; Ένα κράτος του εβραϊκού λαού στην ιστορική Παλαιστίνη; Ποια είναι τα όρια αυτού του κράτους; Δεν είναι ένα κράτος απαρτχάιντ όπως είναι επί του παρόντος; Αυτές οι ερωτήσεις είναι πολύ πιο σημαντικές από το κατά πόσον το Ισραήλ είναι τεχνητό ή φυσικό;

KZ: Η στάση του προέδρου Μπους του πρεσβύτερου σχετικά με την ισραηλο-παλαιστινιακή σύγκρουση έπεισε πολλούς διεθνείς παρατηρητές ότι οι φιλο-ισραηλινή εποχή του Ρόναλντ Ρέιγκαν είχε τελειώσει. Στις 22 Μαΐου 1989, ο υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ είχε πει σε ένα ακροατήριο του AIPAC ότι το Ισραήλ πρέπει να εγκαταλείψει τις επεκτατικές πολιτικές του. Από την πλευρά του, ο George H. Bush είχε δηλώσει ότι ήταν υπό την πίεση του σιωνιστικού λόμπι λέγοντας σε δημοσιογράφους στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του AIPAC ότι «Είμαι ένας μοναχικός μικρός τύπος" αντιμέτωπος με «κάποιες ισχυρές πολιτικές δυνάμεις» που αποτελούνται από "χίλιους λομπίστες στο Καπιτώλιο". Αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη μετά, ωστόσο, ήταν αντίθετος να χορηγήσει εγγύηση δανείου 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς το Ισραήλ, όσο το Ισραήλ συνέχισε να χτίζει σπίτια στα παλαιστινιακά εδάφη. Ποια είναι η άποψή σας σχετικά με την πολιτική Μπους για το Ισραήλ; Γιατί ο γιος του υιοθέτησε μια εντελώς αντίθετη στάση σχετικά με την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση σε σχέση με εκείνη του πατέρα του;

NA: Σωστά, υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στις πολιτικές των δύο Μπους. Ο Μπους ο πρεσβύτερος είχε μια μεγάλη διαμάχη με το Ισραήλ και το σιωνιστικό λόμπι στην Ουάσιγκτον. Αυτός και ο γραμματέας του κράτους του James Baker αμφισβήτησαν την ανέγερση οικισμών του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη, ιδιαίτερα στην Ιερουσαλήμ και τα περίχωρά της. Το Ισραήλ και τα τσιράκια του στις ΗΠΑ, όπως ο πρώην γερουσιαστής Τζορτζ Μίτσελ είχε αντιρρήσεις σχετικά με την υπόθεση ότι η Ιερουσαλήμ είναι «κατεχόμενη» περιοχή. Ίσως η πολιτική του Μπους του πρεσβυτέρου για το Ιράκ δείχνει τις μεγάλες διαφορές μεταξύ του πατέρα και γιου. Αν κοιτάξει κανείς στον ισραηλινό Τύπο, το καλοκαίρι του 1990 όταν οι αμερικανικές δυνάμεις ήταν στη Σαουδική Αραβία, ενώ ο στρατός του Σαντάμ Χουσεΐν είχε κάνει κατοχή στο Κουβέιτ, διαπιστώνει κανείς μια σημαντική πραγματικότητα: ο Μπους ήταν στην πραγματικότητα λέει το Ισραήλ ότι, εμείς οι ΗΠΑ, ως η μόνη υπερδύναμη , είμαστε υπεύθυνοι για την ασφάλεια στην περιοχή του Περσικού Κόλπου και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή .. Κατά συνέπεια, το Ισραήλ δεν έχει τίποτα να ανησυχεί και πρέπει να συμβιβαστεί όσον αφορά το ζήτημα της Παλαιστίνης γνωρίζοντας ότι η Ουάσιγκτον είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια. Αυτό ήταν πιθανότατα το πιο κοντινό σημείο που οι ΗΠΑ είχαν έρθει ποτέ στην ιδέα μιας επιβαλλόμενης διευθέτησης την οποία το Ισραήλ θα έπρεπε να τηρήσει καθώς η θέληση της Ουάσιγκτον βασιζόταν στο εθνικό συμφέρον της ως υπερδύναμη.

Αλλά το σχέδιο δεν έφερε καρπούς ιδιαίτερα όταν ο Μπους νικήθηκε στις προεδρικές εκλογές από τον Μπιλ Κλίντον, ο οποίος εκτροχίασε το διπλωματική τρένο του Μπους και το έριξε έξω στο Όσλο, εξ ου και το τέλος στα σχέδια του Μπους του πρεσβύτερου.

Όταν ο Μπους ο γιος ήρθε στο Λευκό Οίκο, οι νεο-συντηρητικοί είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν μια θέση ισχύος και μπουν οι ίδιοι σε στρατηγικές θέσεις γύρω από το νέο πρόεδρο, ο οποίος αναγκάστηκε να αναλάβει το όλο θέμα της «τρομοκρατίας» μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Οι εξελίξεις αυτές επιτάχυναν τη διείσδυση στην πολιτική Μπους από τους νεο-συντηρητικούς, εξ ου και η διαφορά μεταξύ των δύο Μπους.

KZ: Μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους, οι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών παραδοσιακά ταξιδεύουν προς το Ισραήλ για να αποτίσουν φόρο τιμής στους Ισραηλινούς λέγοντας ότι έχουν δεσμευτεί για την ασφάλεια του Ισραήλ και ότι θα προσπαθήσουν το καλύτερο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του εβραϊκού καθεστώτος. Είναι το σιωνιστικό λόμπι τόσο ισχυρό για να εμποδίσει να έρθει στην εξουσία ένας Πρόεδρος ο οποίος έχει μια αντι-Σιωνιστική νοοτροπία; Είναι ποτέ δυνατόν για ένα αντι-Σιωνιστή πολιτικό να ανέλθει στην εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες;

NA: Οι απαντήσεις στις δύο ερωτήσεις είναι ναι και ναι. Κανένας πολιτικός με μία «αντι-σιωνιστική νοοτροπία» δεν θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί να βρεθεί στο Λευκό Οίκο. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει θεσμικά και συνταγματικά εμπόδια κατά των αντι-σιωνιστών που θα κέρδιζαν την προεδρία των ΗΠΑ. Πάρτε για παράδειγμα το Σώμα των Εκλεκτόρων (Electoral College) με το οποίο οι Αμερικανοί εκλέγουν τους προέδρους τους. Αυτό ορίζει ότι ένας υποψήφιος για την προεδρία θα πρέπει να κερδίσει την πολυφωνία και ο νικητής τα παίρνει όλα. Αυτοί οι δύο παράγοντες (πολυφωνία και ο νικητής τα παίρνει όλα) έχουν την τάση να πολώσουν το σύστημα και προωθήσουν το δικομματικό σύστημα. Σε αυτό το σκηνικό, δεν υπάρχει θέση για μια μειονότητα, η οποία είναι πιθανό να έχει αντι-σιωνιστική νοοτροπία. Αντίθετα, το σύστημα θα προωθήσει δύο πολικότητες και θα αποτρέψει τη διάχυση της εξουσίας. Στις ΗΠΑ, μειονότητες που είναι συνεκτικές και πειθαρχημένες μπορούν να αναπτύξουν εύκολα παρατάξεις, όπως η Αφρο-Αμερικανοί ή οι Σιωνιστές οι οποίοι θα δώσουν την ψήφο τους στους συνεργάτες τους και θα βεβαιώσουν για την εξασφάλιση της νίκης μέσα από πειθαρχημένες, στενόμυαλες και οργανωμένες εκλογικές περιφέρειες. Σε ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα, οι αντισιωνιστές δεν μπορούν ποτέ να φιλοδοξούν ότι θα κερδίσουν μια έδρα Γερουσιαστή ή ακόμη και μια χαμηλότερη θέση το Σώμα, πόσο μάλλον να κερδίσει την προεδρία. Αυτός είναι ένας αδύνατος στόχος.

KZ: Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας, η πηγή της τεράστιας δύναμης και του πλούτου του σιωνιστικού λόμπι; Μπορείτε να παραδεχθείτε ότι τη πλειοψηφία των mainstream μέσων μαζικής ενημέρωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, την διαχειρίζονται ευκατάστατοι Εβραίοι και ότι το σιωνιστικό λόμπι διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην κάθε απόφαση που το αμερικάνικο Κογκρέσο παίρνει. Ποια είναι η πηγή αυτής της δύναμης και της επιρροής;

NA: Οι πηγές της σιωνιστικής δύναμης στις ΗΠΑ προέρχεται από ανώτερη οργάνωση, καλή χρηματοδότηση, ένα έτοιμο «αμυντικό οπλοστάσιο» για τον σκοπό τους, όπως ο «αντισημιτισμός», το οποίο χρησιμεύει ως ένα είδος εκβιασμού και ένα φράγμα ενάντια στην έγκυρη κριτική της πολιτικής. Ενώ το κοινό μπορεί να κριτικάρει τον Ομπάμα και την πολιτική του και να μην περιμένει κάποια τιμωρία, το ίδιο κοινό δεν μπορεί να κριτικάρει το Ισραήλ με τον ίδιο τρόπο. Κοιτάξτε τι συνέβη στην Helen Thomas, την κοσμήτορας των δημοσιογράφων του Λευκού Οίκου από το 1950, όταν τόλμησε να εκφράσει την άποψή της σχετικά με την ισραηλινή κλοπή της παλαιστινιακής γης, που βρίσκεται σε εξέλιξη από τη δεκαετία του 1940. Οι Γερουσιαστές και οι άνθρωποι του Κογκρέσου θα πεταχτούν με συνοπτικές διαδικασίες από το λόμπι, στην πρώτη ένδειξη διαφωνίας και απόκλισης από την παραδοθείσα σοφία και την αποδεκτή ‘ορθοδοξία’ για το Ισραήλ. Εν ολίγοις, το σιωνιστικό λόμπι εμπλουτίζεται με μια ασπίδα που του επιτρέπει να καταστείλει τη διαφωνία σε ένα δημοκρατικό έθνος.

KZ: Ως τελευταία ερώτηση μου, θα ήθελα να σας ζητήσω να προτείνετε την δική σας λύση για να έρθει ένα τέλος στην ισραηλο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Είστε υπέρμαχος μιας λύσης δύο κρατών; Πιστεύετε ότι οι Εβραίοι θα πρέπει να επιστρέψουν στις αρχικές τους πατρίδες στην Ευρώπη; Ποια είναι η άποψή σας στο θέμα αυτό;

NA: Όσο για την ιδανική λύση, φοβάμαι ότι καμία δίκαιη και βιώσιμη λύση φαίνεται να είναι στον ορίζοντα αυτή τη στιγμή. Το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του έχουν σταθεί σταθερά κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες κατά της παγκόσμιας συναίνεσης που απαιτούσε την απόσυρση από τα κατεχόμενα εδάφη και μια δίκαιη επίλυση του προβλήματος των προσφύγων, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις γενικές αρχές του διεθνούς δικαίου, ενός ψηφίσματος που βασίζεται στις αρχές της ίσης δικαιοσύνης, της ίσης προστασίας του νόμου, και του τέλος στο απαρτχάιντ, που επικρατεί σήμερα σε ολόκληρη ιστορική Παλαιστίνη πριν και μετά το 1948. Όσο για την λύση των δύο κρατών, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο, όπως όλο το φάσμα της ισραηλινής πολιτικής, δεν επιτρέπει την κυριαρχία σε κάθε κομμάτι γης που βρίσκεται μεταξύ του Ιορδάνη ποταμό και της Μεσογείου Θάλασσας. Αυτό αφήνει μία δίκαιη λύση: ένα ενιαίο κράτος στο οποίο οι Μουσουλμάνοι, οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι μπορούν να ζήσουν μαζί στη βάση της ίσης δικαιοσύνης και της ίσης προστασίας του νόμου.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή