Η Ελλάδα σταυρωμένη

Δεν είναι ο Χριστος, που σήμερον κρεμάται επί ξύλου, αλλά η Ελλάδα. Που την κρέμασε με το Μνημόνιό του ο πρωθυπουργός της Geoffrey Παπανδρέου. Καθήκον όλων μας είναι να την αποκαθηλώσουμε και να την αναστήσουμε

Εμμανουήλ Σαρίδης

του Εμμανουήλ Σαρίδη

1. Εισαγωγή

„Viele Köche verderben den Brei“, «οι πολλοί μάγειροι χαλάνε το φαγητό», το ρητό που έμαθα στην Γερμανία, όπου ήρθα το 1960 σαν Gastarbeiter. Γιατί το θυμήθηκα και το γράφω εδώ; Διότι τα ρητά πλησιάζουν συχνά περισσότερο την πραγματικότητα παρα οι διάφορες βαθυστόχαστες αναλύσεις επιστημόνων και ειδικών.

Και η ελληνική πραγματικότητα είναι σήμερα κάτι περισσότερο απο τραγική, όπως δείχνει ένα απόσπασμα απο άρθρο της εφημερίδας «Καθημερινή»: «Οργισμένοι πολίτες επιτίθενται σε πολιτικούς, επιστήμονες, δημόσια πρόσωπα, με αυγά, καδρόνια και ό,τι άλλο βρουν μπροστά τους, ανοίγουν τρύπες στο δρόμο, ρίχνουν μολότοφ, νομίζουν ότι έτσι αντιστέκονται. Οι βουλευτές φοβούνται να γυρίσουν στις πατρίδες τους για Πάσχα. Οι αστυνομικοί ζητούν... βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους. Τα αρμόδια υπουργεία δεν πληρώνουν, τα φαρμακεία, τα Πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία χρωστούν στους προμηθευτές, οι βιβλιοθήκες κλείνουν από έλλειψη πόρων, οι ακάλυπτες επιταγές ανακυκλώνονται στην αγορά, στρατιές νέων ανέργων προστίθενται κάθε μήνα στις ανησυχητικές στατιστικές, η εφορία προσπαθεί να συγκεντρώσει έσοδα και οι πανικόβλητοι καταθέτες μεταφέρουν τις οικονομίες τους σε τράπεζες του εξωτερικού. Τα νοικοκυριά δεν πληρώνουν ΔΕΗ, χρωστούν τις δόσεις δανείων, οι γονείς «φεσώνουν» τα ιδιωτικά σχολεία, οι διαχειριστές των πολυκατοικιών γκρινιάζουν για τα καθυστερημένα κοινόχρηστα» (1).

Απο τη μια μεριά. Και απο την άλλη, οι ίδιοι ίσως πολίτες που ζητούν τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, νομίζοντας ότι έτσι θα λυθούν τα συσωρευθέντα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα του τόπου. Ή μια ανανεωμένη Νέα Δημοκρατία. Και άλλοι που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο ΚΚΕ, τον ΛΑΟΣ ή το ΣΥΡΙΖΑ.

Μια άλλη κατηγορία πολιτών είναι αυτοί που ψάχνουν για εναλλακτικές λύσεις στο κοινοβουλευτικό σύστημα της Ελλάδος. Και κάποιοι τις βρήκαν, λέει, στα διάφορα κινήματα. Οπως, φερ' ειπείν, το κίνημα του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, οι «Σπίθες», που σαν όραμά του έχει μια αλλαγή που θα προέλθει ύστερα απο μια «ειρηνική επανάσταση». "Αλλαγή", 'Επανάσταση"; Α, ναι, είναι απο την επιτυχημένη συνταγή του György Soros, αυτουνού που χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα τα κινήματα για «αλλαγή καθεστώτος», το περιφημο "Regime change", παρέχοντάς τα και την κάθε δυνατή Logistic (2). Και δεν είναι μόνο ο Θεοδωράκης, υπάρχει ακόμη μια πληθώρα παρομοίων κινημάτων, όπως το «Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας», που βλέπει την αλλαγή σαν μια αναβίωση της Δημωδίας στα πρότυπα της αρχαίας Τραγωδίας και της Κωμωδίας με την συμμετοχή των Πολιτών του Δήμου, η «Χριστιανική Δημοκρατία», που την βλέπει σαν αγώνα για εσωτερικό μετασχηματισμό με συμμετοχή στην ενοριακή και πνευματική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το «Πατριωτικό Μέτωπο» που την βλέπει έτσι, το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα «Νεα Ελλάδα» αλλιώς, η «Sibraxi.Politon» παραλλιώς και πάει λέοντας.

Κινήματα να δουν τα μάτια σου. Η Ελλάδα πετάει σπίθες. Πρός μεγάλην χαρά και αγαλλίασην του Soros και του Ηγεμόνα (για τον οποίο θα μιλήσω παρακάτω), που ευχαριστημένοι θα βλέπουν να αποδίδει η δόλια στρατηγική που επιδιώκουν, η διάσπαση των πολιτικων δυναμεων, η αποσύνθεση του πολιτικού και κοινωνικού ιστού και η εκ βάθρων εκθεμελίωση του ελληνικού κράτους. Και ενώ η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμος του πολίτη αυξάνονται, κανείς απο τους ιδρυτές των κινημάτων αυτών δεν διερωτάται, μήπως με τις δράσεις του επιτείνει ακόμη περισσότερο το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα. Ούτε και φαίνεται να έχει κατάλαβε κανείς τους, ότι η χώρα μας χρησιμοποιείται εδω και χρόνια τωρα σαν πειραματόζωο και σαν ένα εργαστήριο, στο οποίο δοκιμάζονται όλες οι νέες στρατηγικές αποσταθεροποιήσεως και κατατεμαχισμού των εθνικών δυνάμεων, που με ορισμένες παραλλαγές χρησιμοποιούνται και σε πολλά άλλα κράτη (3). Δεν άκουσαν, ότι στην αναμπαμπούλα μόνο ο λύκος χαίρεται;

Στις σκέψεις που ακολουθούν, θα γίνω πιο σαφής. Θα εξηγήσω ποιός είναι ο λύκος, ποιά τα πρόβατα και πώς καταφέρνει ο λύκος με τις κοινωνικές αναταραχές που προκαλεί μέ τα διάφορα κινήματα που χρηματοδοτεί και υποστηρίζει, να μεταμορφώνει τους πολίτες, σαν μια άλλη Κίρκη, σε πρόβατα, να τα μαντρώνει στη στάνη του και να τα ροκανίζει εκεί με την ησυχία του. Θα δείξω τέλος ποιές, έστω και αμυδρές, δυνατότητες έχει η Ελλάδα, να συμβιώσει μ' αυτόν τον πανούργο λύκο, μια και θεωρώ την εξόντωσή του προς το παρόν αδύνατη. Θα μπορούσα βέβαια να γράψω, όπως πολλοί άλλοι, για τους ηρωικούς αγώνες που πρέπει να κάνουμε για να τον εξοντώσουμε κ.λπ. κ.λπ., είμαι όμως ρεαλιστής και έμαθα να ξεχωρίζει το ευκταίο απο το δυνατό.

2. Το οικονομικό σύστημα, μέσα στο οποίο ζούμε

Διαβάζω τελευταία για τους πολίτες της Ελλάδας του Μνημονίου, της μη λειτουργούσας κυβέρνησης, του δεν πληρώνω, του δεν υπακούω, της πυρπόλησης αστυνομικων, των καταλήψεων, των πυροβολούντων τους ελεγκτές στα μέσα συγκοινωνίας, του χάους. Και διαβάζω ακόμη, ότι οι ίδιοι αυτοί οι πολίτες είναι της γνώμης, ότι η Ελλάδα δεν έχει καμμία σχέση με τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όπου γίνονται παρόμοιες φασαρίες και εξεγέρσεις. Διότι, λέει, η Ελλάδα είναι Ευρώπη, είναι ένα κράτος της Ευρωπαικής Ένωσης, περίπου σαν την Γαλλία, την Ανγγλία την Γερμανία ή τουλάχιστον σαν την Ιταλία. Και συμπεραίνω, ότι ο Έλληνας δεν έχει ακόμη συνειδοποιήσει ούτε το σύστημα, μέσα στο οποίο ζεί, ούτε και ποιά θέση έχει η χώρα του μεσα σ’ αυτό το σύστημα.

Πολλοί θα το φαντάζονται σαν ένα παζάρι, οπου πας για να ψωνίσεις με λεφτα που πήρες σαν δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος, σαν επιχειρηματίας, ή σαν δάνειο απο την τράπεζα. Ψωνίζεις, επιστρέφεις στο σπίτι σου, τρώς, βλέπεις τηλεόραση και κοιμάσαι. Μαμ, κακά και νάνι. Καί όσοι έμαθαν, ότι το σύστημα στο οποίο ζούν είναι το καπιταλιστικό σύστημα, θα το νομίζουν ίσως σαν ουρανοκατέβατο, σαν ένα νόμο της φύσεως ή ότι είναι χαραγμένο σε πλάκες, σαν εκείνες που μάθαμε ότι είχε ο Μωυσής της Παλαιάς Διαθήκης. Λάθος μέγα. Το καπιταλιστικό σύστημα, μέσα στο οποίο ζούμε, έγινε απο ανθρώπους που ήθελαν να κατοχυρώσουν τα πλούτη που με διάφορα κόλπα συσώρευσαν και την εξουσία που μ’ αυτά πήραν στα χέρια τους. Και γιά τον σκοπό αυτό του έδωσαν ένα πολιτικό φόρεμα, την λεγόμενη κοινοβουλευτική ή αλλιώς πως ονομαζόμενη Δημοκρατία. Σκοπός της οποίας είναι να δίνει στους πλουτοκράτες δια νόμου το δικαίωμα και τις δυνατότητες να αυξάνουν ακόμη περισσότερο τα πλούτη τους και να τα προστατεύουν απο τον λαό. Στο όνομά του οποίου λειτουργει το περίφημο αυτό σύστημα.

Δεν μπορώ εδω να επεκταθώ περισσότερο στο θέμα λειτουργίας της καπιταλιστικής οικονομίας. Θα εξηγήσω μόνο, εν ολίγοις, ότι λειτουργεί σαν μια διαλεκτική σχέση μεταξύ Βάσεως και Εποικοδομήματος (Basis-Überbau). Όπου Βάση είναι οι οικονομικές συνθήκες της κοινωνίας, ενώ το κράτος, η θρησκεία, οι τέχνες, οι επιστήμη και ο τρόπος του σκεπτεσθαι αποτελούν το Εποικοδόμημα. Όλοι όσοι λοιπόν υποστηρίζουν, ότι μόνο η πολιτική είναι αυτή που καθορίζει την λειτουργία - ή μη λειτουργία - ενός κοινωνικού συνόλου, αυτοί δηλαδή που ζητούν εναν ανασχηματισμό της κυβέρνησης, ένα άλλο κόμμα για κυβέρνηση ή μια αθηναικού τύπου δημοκρατία, πιστευοντας, ότι έτσι θα λυθούν τα προβλήματα του τόπου, παραβλέπουν, ότι ακόμη και η αθηναική δημοκρατία στηρίζονταν στην οικονομία (πόλεμοι, εμπόριο σκλαβων και κάποιων γεωργικών προιόντων κ.λπ.) και με τα χρήματα που αυτά απέδιδαν ασχολούνταν και με την δημοκρατία (4). Και εν πάσει περιπτώσει υπάρχει, όπως είπα παραπάνω, μια στενή σχέση ανάμεσα στα δύο μέρη που αποτελούν το όλο.

Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος είναι, ότι σήμερα έχει θέσει την παραγωγή σε δεύτερη μοίρα και ασχολείται κυρίως με χρηματοπιστωτικά κόλπα. Γιατί αυτά αποδίδουν περισσότερο χρήμα και γίνονται κατ' ευθείαν απ' το γραφείο. Ιδρυτές του είναι οι πρώτοι πλουτοκράτες, που αφου γέμισαν τα τσουβάλια και τα σεντούκια τους με λίρες και φλουριά και τα ντουλάπια τους με κρατικά ομόλογα, υφάρπαξαν μετα το χρήμα αυτό την πολιτική εξουσία. Τί είπε ο Mayer Amschel Rothschild (1744-1812), ιδρυτής της τραπεζικής δυναστείας των Rothschilds; "give me control of a nation's money and I do not care who makes its laws". Και αφού οι Rothschilds πήραν στα χέρια τους τον έλεγχο της ανγγλικής οικονομίας και της πολιτικής, επεκτάθηκαν στα πέρατα του κόσμου, τον οποίο σήμερα εξουσιάζουν σχεδόν εξ ολοκλήρου. Την δυναστεία Rothschild, μαζί με τα παρακλάδια και τους νεροκουβαλητάδες της την ονομάζω εγώ στα γραπτά μου ο Ηγεμών.

3. Η Ελλάδα στο σύστημα Κέντρο-Περιφέρεια

Και μόνο αυτά φτάνουν νομίζω για να δείξουν, ότι η μικρή Ελλάδα δεν μπορεί σήμερα να έχει μια άλλου είδους οικονομία, όπως αυτή με την οποία μας πρήζει η κύρια Παπαρήγα και κάποιοι άλλοι κουφιοκεφαλάκηδες, ούτε και μπορεί να ασκήσει μια πολιτική, ανάλογη με εκείνη των μεγάλων δυτικών κρατών, που στην αρχιτεκτονική του Ηγεμόνα αποτελούν το Κέντρο, μέσα απο το οποίο ασκεί την εξουσία του και γι' αυτό τα δίνει ορισμένα προνόμια. Ενώ χώρες σαν την Ελλάδα αποτελούν την Περιφέρεια, η οποία είναι το ξέφραγο αμπέλι που τσαλαπατάει ο πασα εις ιεραρχικά ανώτερός της.

Στην Ελλάδα αυτή της Περιφέρειας τόσο η κυβέρνησή, τα πολιτικά κόμματα, οι κρατικές υπηρεσίες, οι κοινωφελείς οργανισμοί, το στράτευμα κ.λπ., όσο και η οικονομία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα (τράπεζες) και ο επιχειρηματικός κόσμος, όλοι και όλα ανεξαιρέτως, λειτουργούν μόνο τύποις Στην πραγματικότητα είναι εξαρτήματα του μηχανισμού που διευθύνει και κατευθύνει ο Ηγεμόνας. Για τα συμφέροντα του οποίου λειτουργούν – και σε καμμιά περίπτωση για τα συμφέροντα της Ελλάδος (5).

4. Ο Ηγεμών σαν σκηνοθέτης, οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι

Εαν παρομοιάζαμε το καπιταλιστικό σύστημα σαν ένα θέατρο, τότε ο Ηγεμόνας θα ήταν ο σκηνοθέτη, το σενάριο του οποίου προβλέπει για τους ηθοποιούς (τα διάφορα κράτη) διαφορετικούς ρόλους. Για τα κράτη του Κέντρου όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ανγγλία ή η Γαλλία προβλέπεται ο ρόλος του Jeune Premier, με δυνατότητες περιορισμένων δράσεων. Για τα κράτη της Περιφέρειας όπως η Ελλάδα απλώς ο ρόλος του κομπάρσου. Μια ορισμένη μεταχείριση δε επιφυλάσσει ο σκηνοθέτης για τα κράτη εκείνα, που δεν δέχονται να παίξουν το παιχνίδι του. Και για να παίζουν καλά, έχει στη διάθεσή του και κάποια εξαιρετικά δραστικά μέσα, με τα οποία επιβάλλει την θέλησή του: Χρήμα μεσω της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, των εταιρειών αξιολόγησης, των Hedge Fund, των επενδυτικών τραπεζών. Και το σύνολο των ΜΜΕ, στα οποία ανήκουν, μεταξύ άλλων, και το Facebook, το Twitter, το Google, τα Wiki- Pedia/-Leaks, το Youtube etc. Σαν ultima ratio δε έχει και τον στρατό του ΝΑΤΟ και μερικα πυρηνικά όπλα, εγκατεσπαρμένα στις ΗΠΑ, τον Ειρηνικό, την Γερμανία και αλλού.

Οι δυνατότητες αυτές κάνουν τον Ηγεμόνα τουλάχιστον για σήμερα σχεδόν άτρωτο. Παρα ταύτα, τα διάφορα κράτη, ανάλογα με την θέση που κατέχουν στο παγκόσμιο σύστημα και την αυτοαυτοοργάνωση τους, διαθέτουν αρκετές δυνατότητες δράσεων. Οι οποίες για την ξεχαρβαλωμένη Ελλάδα τείνουν, δυστυχώς, προς το μηδέν.

5. Ο ελληνικός καπιταλισμός

Όπως όλοι οι αιχμάλωτοι του καπιταλιστικού αυτού συστήματος, που κατ’ ευφημισμόν λέγεται κοινωνική οικονομία της αγοράς, έτσι και οι Έλληνες χρειάζονται μια πηγή εισοδήματος. Στις προσπάθειές τους να την αποκτήσουν, βρίσκονται όμως αντιμέτωποι με έναν μηχανισμό κρατικής εξουσίας, η οποία, λειτουργώντας σαν εργοδότης και κεφαλαιούχος, αποφασίζει για τις θέσεις εργασίας, τις επαγγελματικές άδειες, τα επιχειρηματικά δάνεια και γενικά για όλα, όσα έχουν σχέση με το χρήμα και την απόκτησή του.

Ο γραφειοκρατικός αυτός μηχανισμός εμφανίζεται στον πολίτη υπο μορφήν άλλων συμπολιτών του, που έχουν ήδη αποκτήσει ένα κάποιο «τεμάχιο» κρατικής εξουσίας, συνήθως μέσω κάποιου τρίτου που λάδωσαν ή μέσω ενός κομματικού μηχανισμού. Καί όπως εκείνοι πλήρωσαν για να το αποκτήσουν ή έγιναν κομματόσκυλα, έτσι και αυτοί ζητούν απο τους αιτούντες μια εξυπηρέτηση, ένα λάδωμα ή την ένταξη τους στο συγκεκριμένο κόμμα. Που σημαίνει, ότι η δυνατότητα εξεύρεσης μιας πηγής προσπορισμού ή χρήματος εξαρτάται απο τους διορισμένους υπαλλήλους του ευρύτερου κρατικού τομέα ή απο κομματικά στελέχη. Και οι άνθρωποι αυτοί έχουν εθισθεί στο επικρατούν έθιμο της δωροδοκίας, δηλαδή να κερδίζουν χρήματα λόγω της ιδιότητας του κρατικού αντιπροσώπου που έχουν. Έθιμο που μεταδίδεται απο γενεάς εις γενεάν.

Είναι φανερό, ότι το σύστημα αυτό προσπορισμού εισοδήματος δημιουργεί εξαρτήσεις, στρεβλώσεις αλλά και μεγάλες κοινωνικές δυσαρέσκειες, που μας επιτρέπουν να βγάλουμε μερικά συμπεράσματα για το «καπιταλιστικό μοντέλλο» που επικρατεί στην Ελλάδα.

Το πρώτο είναι, ότι ένα μέρος των πολιτων αισθάνεται ότι αποκλείεται απο τις δυνατότητες προσπορισμού χρημάτων, διότι η διανομή θέσεων και χρήματος, που ούτως ή άλλως γίνεται επιλεκτικά, σκοντάφτει στην χρόνια έλλειψη χρηματικών μέσων του κράτους. Αυτό δηλαδή που κάνει η κυβέρνηση, είναι βασικά η διαχείριση της ανεπάρκειας, με όλες τις επιπτώσεις που αυτό έχει στην οικονομική και κοινωνική πολιτική της.

Το άλλο είναι ο τρόπος λειτουργίας του ελληνικού μοντέλλου καπιταλισμού. Τα χρήματα που βγάζουν οι επιχειρηματίες και οι επαγγελματίες και αυτά που προέρχονται απο ξένους επενδυτές δεν αρκούν σε καμμία περίπτωση για την δημιουργία θέσεων εργασίας και κατ’ επέκτασιν για την δημιουργία πλούτου όπως γίνεται στις χώρες του Κέντρου (τις οποίες ο Έλληνας έχει πάντα σαν πρώτυπο). Η εθνική οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό έργο της κρατικής εξουσίας και αυτή ασκείται απο την εποχή του μεγάλου προφέσορα της οικονομίας, Ανδρέα Παπανδρέου, με δάνεια που συνάπτονται απο τους διεθνείς τοκογλύφους του Ηγεμόνα. Και κατασπαταλώνται για την συντήρηση μιας απόλυτα περιττής, ανίκανης και "παραφουσκωμένης" δημόσιας διοίκησης και μιας κλικας διαπλεκομένων.

Και το τελευταίο. Τα συνθήματα των αγανακτησμένων πολιτων που ακούγονται ιδιαίτερα τελευταία, είναι: Διαφθορά", ανικανότητα της κυβέρνησης, ανεργία, ακρίβεια, περικοπές μισθών και συντάξεων. Όμως αυτό ακριβώς που καταγγέλουν οι αγανακτισμένοι πολίτες σαν γραφειοκρατικές αυθαιρεσίες, είναι στην πραγματικότητα το ίδιο το πολιτικό-οικονομικό σύστημα της Ελλάδος, το ελληνικό καπιταλιστικό μοντέλλο, όπως έχει διαμορφωθεί και τσιμεντοποιηθεί απο ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

6. Διαμαρτυρίες εναντίον της κυβερνήσεως ή εναντίον του συστήματος;

Αυτό λοιπόν που προκαλεί την δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των πολιτών, οφείλεται στην ανικανότητα της κεντρικής κυβέρνησης να δώσει στον Έλληνα πολίτη αυτά που δίνουν στους πολίτες τους τα κράτη του Κέντρου. Το κράτος ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την διαχείριση της ανεπάρκειας και ο ιδιωτικός τομέας αδυνατεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Έτσι κράτος και επιχειρήσεις δεν έχουν καμμιά πραγματοποιήσιμη συνταγή για την αντιμετώπιση της δυσαρέσκειας των πολιτών και αντιλαμβάνονται καθε αίτησή τους για μια βελτίωση των πραγμάτων σαν μια επίθεση ενάντια στο γι' αυτούς καλα λειτουργούν πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Οπότε καθε φορά, που ο πολίτης θα εγείρει αξιώσεις, θα βρεί αμέσως το σύστημα αυτό απέναντί του.

Αυτό είναι το ένα. Υπάρχει όμως και ο Ηγεμόνας, που κι’ αυτός με τη σειρά του δεν επιθυμεί σε καμμία περίπτωση την αλλαγή της καθιερωμένης λειτουργίας του κράτους, γιατί όχι μόνο θα έθετε σε κίνδυνο τα συμφέροντα του, αλλά και θα μπέρδευε την αρχιτεκτονική των διεθνών σχέσεων που κατέστρωσε. Και για τον λόγο αυτόν υποστηρίζει πάντοτε και μετά μανίας τον εκάστοτε «άνθρωπο» του και όλους τους παρατρεχάμενους του στην Ελλάδα, που του εγγυώνται μια απρόσκοπτη συνέχιση της επικρατούσας κατάστασης. Σπεύδοντας, σε περίπτωση αναστάτωσης ή κινδύνου αλλαγής της καθεστηκυίας τάξης, να τον βοοηθήσει με όλα τα μέσα που διαθέτει.

Με την πολυφωνία και αντιγνωμία, φερ' ειπείν, που δεν είναι καθόλου, όπως νομίζουν πολλοί, ένα χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας, αλλά ένα μέσο αποπροσανατολισμού και συγχύσεως. Έτσι στην Ελλάδα έχουν με την βοήθεια του Ηγεμόνα εγκατασταθεί και χρηματοδοτούνται απο πάμπολες πηγές του:

• Μια πληθώρα πολιτικών κομμάτων όπως ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, Ντόρα κ.α.

• Πολλά Μαζικά Μέσα Επιρροής (ΜΜΕ), που υποστηρίζουν τον "άνθρωπό" του στην Ελλάδα, τον Geoffrey, π.χ. με μια μονομερή και μονότονη "ενημέρωση" για τους επικούς αγώνες που διεξάγει στην Ευρώπη για την σωτηρία της Ελλάδος κ.λπ.

• Πολυάριθμα κινήματα πολιτών, απο τις Σπίθες του Θεοδωράκη μέχρι το δεν πληρώνω και κάνω ότι θέλω των αναρχικών, και
• Του κόσμου τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), που σκοπό τους έχουν να μπερδεύουν τον πολίτη

• Όπως και πολυάριθμα "αντικαθεστωτικά" ή αντικυβερνητικά ιστολόγια, που με τις αποκαλύψεις τους για τα σκάνδαλα των πολιτικών, και το έλλειμα κυβερνητικής πολιτικής που διαπιστώνουν, και την συνεχή γκρίνια και μεψιμοιρία τους επιτείνουν την επικρατούσα σύγχυση (6).

Όσο μεγαλύτερη η κακοφωνία και η φασαρία που δημιουργούν αυτα τα ετερόκλητα στοιχεία, που στην Ελλάδα συνιστούν την κοινή γνώμη, τόσο περισσότερο αυξάνεται και η αποσταθεροποίηση του κράτους και ο αποπροσανατολισμός του πολίτη. Και επειδή η φασαρία αυτή δημιουργείται απο οργανώσεις, ιδρύματα κ.λπ. που τελικά κάνουν τη δουλειά του εβραίου Ηγεμόνα, να αναφέρω εδώ, ότι η σημερινή Ελλάδα, απο μακριά που την βλέπω, μου δίνει την εντύπωση μιας εβραικής χάβρας, όπου οι πιστοί με υψωμένο τόνο φωνής συνδιαλέγονται με τον Jahwe ή Jehovah τους. Στην Ξάνθη με την λέξη χάβρα ενοούσαμε την πολυφωνία και την φασαρία.

Τελικά ποιός είναι ο δρόμος που θα πρέπει να πάρει η Ελλάδα για να σωθεί; Όχι ο άλφα ή βήτα δρόμος του λάφα ή βήτα κόμματος 'η κινήματος, αλλά ο ένας και μοναδικός, αυτός που θα συγκεντρώσει τους παραζαλισμένους και αποπροσανατολισμένους πολίτες σε μια γροθιά, για να δημιουργηθεί η λεγόμενη κριτική μάζα που είναι απαραίτητη για την δράση; Για να κάνει ο γιατρός μια θεραπεία, πρέπει πρώτα να γίνει η διιάγνωση της παθήσεως του ασθενή. Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.

7. Συμπεράσματα, προτάσεις για περαιτέρω σκέψεις

"Εinen Finger kann man brechen, fünf Finger sind eine Faust" ("το ένα δάχτυλο σπάζεται εύκολα, τα πέντε δαχτυλα όμως είναι μια γροθιά»), έμαθα σαν ένας απο τους εξεγερμένους φοιτητές του '68 στο Freie Universität Berlin. Να εξηγήσω επίσης, για να μην παρεξηγηθώ, ότι όσα γράφω έδω τα εξετάζω απο την σκοπιά της προβληματικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας, που είναι και;η πεμπτουσία του καπιταλισμού. Διότι η ιδιωτική ιδιοκτησία δίνει μέν δυνατότητες αναπτύξεως της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όμως και την ευχέρια συγκέντρωσης των μέσων παραγωγής και του κεφαλαίου στα χέρια λίγων, οδηγώντας το μεγαλύτερου μέρος της ανθρωπότητας στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Ακούγονται κομμουνιστικά, έτσι; Δεν πειράζει, οι ορισμοί και οι ταμπέλλες δεν έλεγαν ποτέ και πολλά πράγματα και η αντιπαράθεση δεξιάς-αριστεράς έμεινε μόνο σαν το απαρχαιομένο εργαλείο στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο της Παπανδρεικής δυναστείας.

Και ούτως εχόντων των πραγμάτων και επειδή η παγκοσμιοποίηση και το καπιταλιστικό σύστημα είναι μια πραγματικότητα, νομίζω ότι είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει κατανοητό απο όσο δυνατόν περισσότερους, όχι πρώτα, η Ελλάδα είναι μια χώρα τις Περιφέρειας, με πολύ λίγες δυνατότητες ανελίξεως, ιδιαίτερα μετα το Μνημόνιο του Geoffrey. Και δεύτερον, ότι η πολιτική είναι ένα εποικοδόμημα της οικονομίας και όχι το αντίθετο.

Προτού κάνω μερικές σκέψεις για τα δύο αυτά θέματα, να αναφέρω όμως και το πρόβλημα εθνικής ταυτοποίησης του Έλληνα, που το θεωρώ σαν βασικής σημασίας για την απαιτούμενη κοινωνική συνοχή και τον πολιτιστικό και ιδεολογικό προσανατολισμό μιας κοινωνίας. Η ταυτοποίηση του Έλληνα με τον αρχαίο Ελληνισμό νομίζω ότι δεν λειτούργησε ποτε στα σοβαρά, χρησιμοποιήθηκε μάλλον σαν ένα είδος παράσημου, που το φοράμε για να αντιμετωπίσουμε τους κατοίκους δυτικοευρωπαικών κρατών, που θεωρούμε per se σαν ανώτερούς μας. Ούτε όμως και ιδεολογίες και ιδεολογήματα όπως ο κομμουνισμος ή ο σοσιαλισμός λειτούργησαν, παραμένοντας και αυτοί απλώς συνώνυμα μιας ιδεολογίας ξένης προς την ελληνική πραγματικότητα. Εκείνο όμως που λειτουργεί, είναι δυστυχώς ο καπιταλισμός σαν ένα αντικατάστατο ιδεολογίας, τα λεφτα. Με όλα τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που έχει για την χώρα μας.

Αν ακόμη υπάρχει κάτι, που σαν εθνική ταυτότητα εξακολουθεί να λειτουργει να λειτουργεί στην Ελλάδα, αυτό είναι η ορθόδοξη εκκλησία. Και εδω θα πρέπει να δωθεί μια ιδιαίτερη προσοχή, γιατί η Ορθοδοξία, σαν μέσο ταυτοποίησης του Έλληνα, είναι το μόνο που έχουμε στα χέρια μας. Αν κάτι συγκράτησε την Ρωσία απο την τελειωτική καταστροφή μετα τον "εκδημοκρατισμό" της απο τους παράφρονες Γκορμπατσώφ και Γιέλτσιν, αυτό ήταν Ορθοδοξία, όπως σωστα είδε ο Πουτιν, που την υποστήριξε συγκρατώντας και συγκολώντας όσο γίνεται τα διάφορα τμήματα της ρωσικής κοινωνίας. Κάτι ανάλογο γίνεται και στην Σερβια. Η Ορθοδοξία λοιπόν θα μπορούσε να δώσει στον Έλληνα που έχει πλέον χάσει τον μπούσουλα, μια φρέσκια πνοή στην καταχνιά που βλέπει γύρω του. Και βέβαια όχι η Ορθοδοξία των παπάδων, που κηρύσσουν την Βίβλο των Εβραίων και των ψαλτών με τους αραβικούς αμανέδες, που δεν προκειται ποτέ να "μιλήσουν" στην ψυχή και την καρδιά της νεολαίας και του διαφωτισμένου πολίτη. Εκτός αυτού η Ορθοδοξία θα μπορούσε να μας συνδέσει με τα μεγάλα ορθόδοξα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, που κι’ αυτά μας βλέπουν σαν αδελφούς τους. Αποτελώντας συγχρόνως και ένα αναχωμα στην οδοστρωτηριακή κουλτουρα της παγκοσμιοποιησης που προωθει ταχύτατα ο Ηγεμόνας, αυτή που κινδυνεύει να διαλύσει και το τελευταιο ίχνος εθνικού κράτους. Για να το εντάξει στην παγκόσμια αυτοκρατορία που επιδιώκει.

Και κλείνοντας να αναφέρω, ότι μια λύση του ελληνικού προβλήματος προυποθέτει σκέψεις πάνω στην αντιστοιχία Οικονομική Βάση - πολιτικό, κοινωνικό κ.λπ. Εποικοδόμημα. Πρώτα με την έξοδο απο τα κάτεργα του Μνημονίου και του ΔΝΤ. Επ' αυτού γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος: «Κατά την άποψη μας, με δεδομένο το ότι η ανάπτυξη δεν φαίνεται πια εφικτή, υπό τις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες (υπερχρέωση της δύσης, κοινωνικές αναταραχές στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, πετρέλαιο, αυξήσεις τιμών κλπ), η λύση του προβλήματος της Ελλάδας δεν είναι άλλη, από την «εκδίωξη» του ΔΝΤ και την αποπληρωμή του συνολικού δημοσίου χρέους της σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες – με το βασικό της ΕΚΤ (1%) (7).

Η δημιουργία μιας τέτοιας βιώσιμης οικονομικής βάσεως φαίνεται όμως σχεδόν αδύνατη απο τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, που ασφαλώς δεν θα κατορθώσουν να συνενώσουν τον πολιτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο εθνικό κορμό. Είδαμε άλλωστε, ότι ο ρόλος τους είναι κάποιος άλλος. Τότε απο ποιόν; Ασφαλώς θα χρειασθούν εδω κάποιες προσωπικότητες που θα προέλθουν απο την Ελλάδα και το εξωτερικό, πρωτοβουλίες υπάρχουν. Γράφει ο Νικόλαος Γεωργαντζάς: "Κατάλαβες τώρα επαναστατημένε μέσε Έλληνα; Άσε τις μαγκούρες και τα ρόπαλα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εσύ και εγώ είναι σκληρή δουλειά πάνω σε μία καθαρά γνωσιολογική επανάσταση, που θα φέρει ίσως κάποια μέρα την ζητούμενη ανατροπή και αλλαγή του νυν καθεστώτος σε αυθεντική δημοκρατία (8).

Μπορεί να γίνει μια διασύνδεση μιας αυθεντικής Δημοκρατίας, όπως αυτής της αρχαίας Αθήνας, με την Ορθοδοξία; Όλα γίνονται αν θέλουμε. Για να γίνουν όμως όλα αυτά προυπόθεση είναι η πρόσβαση στο μυαλό του έλληνα πολίτη. Καί αυτή δεν πρόκειται να επιτευχθεί με τα κάνα δύο ιστολόγια εναλλακτικής πληροφόρησης που υπάρχουν, πολλά απο τα οποία μάλιστα ασφαλώς και θα χρηματοδοτούνται έμμεσα απο τον Σόρος και άλλες τέτοιες καταχθόνιες πηγές. Ένα ΜΜΕ λοιπόν, που θα είναι το αντίβαρο στο σύνολο των ΜΜΕ, ακόμη και των κρατικών (ΕΡΤ κ.λπ.), αν θέλουμε να έχουμε κάποιο χειροπιαστό αποτέσμα.

Εύχομαι καλή ανάσταση. Της πατρίδας μας.

8. Υποσημειώσεις

1. Χένια Κουναλάκη: "Η πραγματική χρεοκοπία", Η Καθημερινή 15.04.2011

2. Βλέπε και Εμμανουήλ Σαρίδης: "Η Ελλαδα της παρδαλης επαναστασης"

3. Βλέπε και Daniele Ganser: "NATO's Secret Armies: Operation GLADIO and Terrorism in Western Europe" (Contemporary Security Studies), Taylor & Francis Ltd., 2005

4. Για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα Βάση-Εποικοδόμημα παραπέμπω στo http://de.wikipedia.org/wiki/Basis_und_%C3%9Cberbau

5. Για την Λερναία αυτή Ύδρα του Ηγεμόνα, βλέπε και Εμμανουήλ Σαρίδη "H Compania Buffo και ο μπούφος"

6. Βλέπε και Εμμανουήλ Σαρίδης
«Αποσταθεροποίηση με σύστημα»
"Δουριοι Ιπποι στην συγχρονη Ελλαδα"
«Ξένοι δημοσιογράφοι, Έλληνες αντιεξουσιαστές και αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα»
«Δολιοφθορεις και τρομοκρατες στην Ελλαδα»

7. Βασίλης Βιλιάρδος "Ελλάδα ώρα μηδέν"
8. Νικόλαος Κ. Γεωργαντζάς "Ταυτότητα τόπου, τρόπου και χώρας"

berlin-athen.eu