Αν δεν είσαι μέλος κάποιου κόμματος ή σχηματισμού, ή κάποιας κλίκας, απλά δεν υπάρχεις. Αν η δουλειά σου δεν είναι εγκεκριμένη από κάποια ιδεολογική ή κομματική ιεραρχία, τότε σε αγνοούν επιδεικτικά.
Συμφωνώ κι επαυξάνω. Στην Ελλάδα η δημοσιογραφία έχει γίνει δεκανίκι της εξουσίας. Αν δεν γλείφεις ή δεν φροντίζεις για την…καριέρα σου, σε τρώει το μαύρο σκοτάδι. Αυτή η εξάρτηση δεν είναι κάτι νέο φυσικά, αλλά σίγουρα επηρεάζει την ποιότητα της ενημέρωσης διαχρονικά.
Στον αντίποδα αυτών υπάρχειη δημοσιογραφία των πολιτών στο διαδίκτυο. Όχι ότι δεν υπάρχουν κι εκεί (ή μάλλον εδώ) ανορθογραφίες, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν περισσότερες ανεξάρτητες φωνές. Βέβαια δεν ξέρω αν τελικά η χρήση του διαδικτύου μας έκανε πουθενά σοφότερους. Αν και έχουμε πρόσβαση σε πολλών ειδών σελίδες και μπορούμε να πληροφορηθούμε για το οτιδήποτε δεν βλέπω με βεβαιότητα να αλλάζει η αντίληψή μας για ορισμένα πράγματα. Στο ίντερνετ οι φήμες, οι σκοπιμότητες, η άγνοια και οι εμμονές δημιουργούν έναν πολτό που σήμερα φαίνεται εντυπωσιακός αλλά αύριο δεν θα έχει καμία χρησιμότητα.
Πριν λίγες ημέρες προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ “Debtocracy” από τον Άρη Χατζηστεφάνου και την Κατερίνα Κιτίδη. Συνολικά μου άρεσε αν και είχε κάποια κενά. Όμως είχε μια συγκεκριμένη άποψη και υποστήριζε ότι το χρέος είναι ανήθικο, που πιστεύω ότι δεν διαφωνεί κανείς μας. Η εκλαικευμένη προσέγγιση (αλα Zeitgeist) δεν θεωρώ ότι είναι κακή. Δεν πρέπει να εστιάσουμε τόσο στο τι έλεγε το ντοκιμαντέρ, αλλά στο πως έφτασε μέχρι να το πει. Δηλαδή στον τρόπο δημιουργίας του. Οι παραγωγοί του απευθύνθηκαν στο κοινό για χρηματοδότηση θέλοντας ν’ αποφύγουν την εξάρτηση επίσημων χρηματοδοτών. Εκεί ήταν η μεγάλη του νίκη. Ότι ο απλός άνθρωπος ενδιαφέρθηκε για μια δημοσιογραφική δημιουργία. Ότι έδωσε χρήματα για να την στηρίξει. Ότι αναγνώρισε το τίμιο του πράγματος. Τι σημασία έχει αν το “Debtocracy” σε κάποιες στιγμές χαιδεύει τ’ αυτιά μας; Προκάλεσε συζητήσεις ο τρόπος διανομής του.
Εκεί είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας. Να παράγει για τους πολίτες, “προιόντα” που να τους αφορούν. Το διαδίκτυο είναι το κατάλληλο έδαφος για να στεριώσει αυτό το εγχείρημα. Επίσης απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό που ψάχνει περισσότερο απ’ ότι ο παλιός τηλεθεατής. Όμως υπάρχει και ο εξής κίνδυνος: Το κοινό να στηρίζει μόνο την δημοσιογραφία που το συμφέρει, μόνο τις φωνές που συντάσσονται ιδεολογικά μαζί του.
Η δημοσιογραφία θα πρέπει να έχει ως καθήκον της την αντικειμενικότητα πρωτίστως και μετά την ηθική. Βέβαια ακόμη κι έτσι περισσότερο φως βλέπει κανείς σε τέτοιες προσπάθειες που τουλάχιστον ελέγχουν τους θεσμούς και θέτουν τις βάσεις για δημιουργία νέων, ακόμη κι αν υπάρχει ιδεολογικός μανδύας.
Το twitter, τα blogs και γενικά το ίντερνετ έχουν την δυνατότητα διάδοσης προγραμμάτων, πληροφοριών, στοιχείων και ιδεών που τα καθεστωτικά μέσα δεν πρόκειται καν να αναφέρουν. Στο πως θα το αξιοποιήσουμε ως παραγωγοί\συγγραφείς και ως θεατές\αναγνώστες εξαρτάται από την κριτική μας σκέψη, την πνευματική καλλιέργεια και ωριμότητα αλλά και τις ευαισθησίες του καθενός μας.
http://strangejournal.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου