Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η χαρά και τα γέλια ξεκινούν από τη στιγμή που η αεροσυνοδός ανακοινώνει το γνωστό «…κυρίες και κύριοι αρχίσαμε την κάθοδό μας για την προσγείωση στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Θεσσαλονίκης και η φωτεινή επιγραφή –προσδεθείτε- έχει ανάψει…»
Τα έζησα και τα ξαναέζησα τα συναισθήματα της χαράς μαζί με τα γέλια και τα χειροκροτήματα στα τελευταία πενήντα χρόνια ξεκινώντας από τα 18 μου που ξενιτεύτηκα κάθε φορά που επέστρεφα στην πατρίδα είτε προσγειωνόμουν στο αεροδρόμιο της πόλης μου της Θεσσαλονίκης (τώρα αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Θεσσαλονίκης) είτε προσγειωνόμουν κάποτε στο αεροδρόμιο ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ (τώρα πλέον Ελευθέριος Βενιζέλος της Αθήνας).
Τα έζησα ξανά επιστρέφοντας στην πατρίδα από την Αγγλία, μέσω Γερμανίας, πριν μια εβδομάδα και είδα δίπλα μου φωτισμένα από ευτυχία τα πρόσωπα των ομογενών και ξενιτεμένων μας που ξέσπασαν σε χειροκροτήματα μόλις πατήσαμε τον διάδρομο προσγείωσης…
Σε γεμίζει χαρά η επιστροφή στην Πατρίδα, συναίσθημα που μου είχε λείψει πριν το ταξίδι μου στην Ευρώπη, όπως πιστεύω έχει λείψει από τις καρδιές σχεδόν όλων μας – εποχή της τρόικα – που μαζί με την ελπίδα κατάφερε να σβήσει και τα χαμόγελα από τα χείλη μας…
Πέρασε μια εβδομάδα, είδα λίγη τηλεόραση, έριξα γρήγορες ματιές στις τοπικές και εθνικές μας εφημερίδες, άκουσα τα πεντάλεπτα δελτία ειδήσεων σε τοπικούς και εθνικούς ραδιοφωνικούς μας σταθμούς και…ΕΣΒΗΣΕ πολύ γρήγορα το χαμόγελο από τα χείλη μου, χάθηκε η χαρά από την καρδιά μου, άρχισα να βουλιάζω πάλι στα μαύρα συναισθήματα της απελπισίας, της πίκρας, της διαπίστωσης ότι είναι 15 του Γενάρη 2011 και ακόμη ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΦΥΛΑΚΗ, ΚΑΝΕΝΟΣ ΔΕΝ ΔΗΜΕΥΘΗΚΕ Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ. Αλλά τα ΘΑ, ΘΑ και τα ΠΡΕΠΕΙ περίσσεψαν!
Με πίκρα διαπιστώνουμε ότι είμαστε πλέον «φτωχοί» με οικονομικά κριτήρια οι εργαζόμενοι (και η ανεργία υπολογίζεται φέτος να φτάσει το 20% γενικώς και το 40% για τους νέους μας) και γίναμε ΦΤΩΧΟΙ στις αξίες και τα συναισθήματά μας και εμείς και τα παιδιά μας…
Παντρεύτηκε η χαρά της επιστροφής (εκείνο το νόστιμο ήμαρ) με την λύπη της διαπίστωσης ότι…βουλιάξαμε!...
Είμαστε για κλάματα και γέλια μαζί…
Αρχαίοι και Βυζαντινοί μας κληροδότησαν τους εντυπωσιακούς όρους «κλαυσίγελος» και «χαρμολύπη»…
Θυμήθηκα, ξαφνικά, το γνωστό τραγούδι-σύνθεση του Sonny και της Cher που κατατάχθηκε στα top 10 του 1967 (χρονιά της ελληνικής χούντας των συνταγματαρχών) που κατά την επιθυμία του Sonny παίχτηκε στην ακολουθία της κηδείας του και είναι σκαλισμένο και στον τάφο του:
And the beat goes on…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου