4 Απριλίου 2024
Ένα λαμπρό φως, αγωνιστικές [συγκλονιστικές] σκέψεις, ένα παρήγορο αίσθημα ειρήνης, αρμονίας και ενότητας: αυτοί είναι οι ήχοι ιστοριών επιθανάτιων εμπειριών. Οι νευροεπιστήμονες αυτή τη στιγμή ξετυλίγουν το μυστήριο του φαινομένου – με τη βοήθεια φαρμάκων.
Ήταν Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007. Μόλις το προηγούμενο βράδυ, ο βίαιος τυφώνας Kyrill σάρωσε την Ελβετία, με ριπές έως και 150 χιλιόμετρα την ώρα. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Barbara Müller να περάσει μια εβδομάδα σκι με φίλους στο Bernese Oberland. Ήταν κάτι άλλο που ανέτρεψε τα σχέδιά της: Χωρίς προειδοποίηση, η τότε 43χρονη κατέρρευσε στο δρόμο προς το ξενοδοχείο.
Αμφιταλαντευόμενη μεταξύ απώλειας συνείδησης και στιγμών συνείδησης, μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο Frutigen και στη συνέχεια μεταφέρθηκε αμέσως με ασθενοφόρο στο Inselspital της Βέρνης. Διάγνωση: διπλή κεντρική πνευμονική εμβολή.
Στο χειρουργείο, οι γιατροί σκόπιμα ψύχουν το σώμα της Barbara για να προστατεύσουν τον εγκέφαλό της από βλάβες. Συνέδεσαν τη γυναίκα, η οποία διέτρεχε οξύ κίνδυνο θανάτου, με ένα μηχάνημα καρδιάς-πνευμόνων, άνοιξαν το στήθος της και αφαίρεσαν χειρουργικά τα μπλοκαρίσματα στις αρτηρίες μεταξύ των κοιλιών [των θαλάμων της καρδιάς] και των πνευμόνων.
«Είχα τελειώσει με τη ζωή», θυμάται η Barbara, η οποία ήταν υπό αναισθησία για 12 ώρες. «Μα ο φόβος; Όχι, δεν φοβόμουν», λέει.
Αντ 'αυτού, ένιωθε σε μια κατάσταση απόλυτης και ειρηνικής ηρεμίας. Ενδιάμεσα, εικόνες του παρελθόντος ξεπρόβαλαν στο μυαλό της, εμπειρίες με μέλη της οικογένειας, συγγενείς και γνωστούς. Αν η ζωή της είχε φύγει τώρα, αυτό θα ήταν εντάξει μαζί της.
Αιωρείται [επιπλέει] πάνω από το σώμα της
Η τώρα 60χρονη γυναίκα από το Thurgau είχε μια επιθανάτια εμπειρία. Αυτό είναι ένα φαινομενικά υπερφυσικό φαινόμενο που βιώνουν πολλοί άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με το θάνατο ή που υποφέρουν από έντονο σωματικό ή ψυχικό πόνο.
«Όπως και στην περίπτωση της Barbara, οι περισσότερες επιθανάτιες εμπειρίες είναι γεμάτες με θετικό περιεχόμενο», λέει η Βελγίδα νευροεπιστήμονας Charlotte Martial, η οποία ερευνά το θέμα στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης.
Με αυτόν τον τρόπο, συχνά εξαπλώνονται αισθήματα ειρήνης, αρμονίας και ενότητας. Οι σκέψεις σας τρέχουν, η αντίληψή σας για το χρόνο αλλάζει, πλησιάζετε ένα όριο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Συχνά, κατά τη διάρκεια επιθανάτιων εμπειριών, εμφανίζεται ένα έντονο φως στο τέλος μιας σήραγγας.
Τα επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν επίσης τις εξωσωματικές εμπειρίες, στις οποίες οι πληγέντες πιστεύουν ότι επιπλέουν πάνω από το σώμα τους και μπορούν να παρατηρήσουν αυτό και το περιβάλλον του.
Ωστόσο, όπως έχουν ανακαλύψει η Martial και οι συνάδελφοί της, σε αντίθεση με προηγούμενες υποθέσεις, υπάρχουν επίσης αρνητικές επιθανάτιες εμπειρίες.
«Περίπου το 15% των πληγέντων έχουν κακές εμπειρίες στις οποίες, για παράδειγμα, έρχονται αντιμέτωποι με το να είναι μόνοι για πάντα. Ή βλέπουν δαιμονικές και τρομακτικές φιγούρες». Ειδικά μεταξύ των επιζώντων από απόπειρες αυτοκτονίας, τέτοιες αρνητικές επιθανάτιες εμπειρίες είναι κοινές, όπως έχει τεκμηριώσει η Martial σε μια μελέτη.
Μια «θεϊκή ηρεμία» μετά από πτώση στο βουνό
Αυτό που συμβαίνει όταν πεθαίνουμε, όταν η καρδιά μας σταματά να χτυπά, ενδιαφέρει τους ανθρώπους από αμνημονεύτων χρόνων. Είναι δύσκολο να βρεθεί μια απάντηση σε αυτή την ερώτηση, επειδή οι νεκροί είναι σιωπηλοί. Τα ταξίδια στον κάτω κόσμο είχαν ήδη περιγραφεί στην αρχαιότητα και στις αρχές του Μεσαίωνα περιγράφονταν οι διαμονές στον ουρανό ή στον παράδεισο.
Ωστόσο, τέτοιες εμπειρίες αποδίδονταν κυρίως σε θεούς, αγίους και προφήτες. Μόνο αργότερα ήρθε η συνειδητοποίηση ότι ακόμη και οι «συνηθισμένοι» άνθρωποι μπορούν συνειδητά να κινηθούν στο κατώφλι μεταξύ ζωής και θανάτου.
Εν τω μεταξύ, τα θεμέλια για συστηματική έρευνα σχετικά με τις επιθανάτιες εμπειρίες τέθηκαν από έναν Ελβετό: τον καθηγητή του ETH Albert Heim, έναν από τους σημαντικότερους αλπικούς γεωλόγους [των Άλπεων] της εποχής του και παθιασμένο ορειβάτη.
Στο ετήσιο βιβλίο του Swiss Alpine Club SAC, κατέγραψε τη δική του επιθανάτια εμπειρία, η οποία του συνέβη το 1871 κατά τη διάρκεια μιας συντριβής στο Säntis, όταν πέταξε 10 μέτρα ελεύθερα στον αέρα πάνω από ένα βράχο.
Είδε όλη του τη ζωή να τον προσπερνά σε πολλές φωτογραφίες. Όλα μεταμορφώθηκαν από ένα ουράνιο φως και όλα ήταν όμορφα και χωρίς πόνο, χωρίς φόβο, χωρίς μαρτύριο. Μια θεϊκή ηρεμία διαπέρασε την ψυχή του σαν [υπέροχη] ένδοξη μουσική.
Ο Heim εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από αυτή την εμπειρία που του έμεινε και πέρασε δεκαετίες ψάχνοντας για ανθρώπους που είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Έγραψε τις ιστορίες άλλων ορειβατών, συμπεριλαμβανομένων συναδέλφων του SAC, καθώς και τραυματιών πολέμου, τραυματισμένων εργατών σε ορυχεία, πεσμένων οικοδόμων, στεγαστών, αλπικών αγροτών και ενός ψαρά που σχεδόν πνίγηκε.
Αυτές οι αναφορές μεταφράστηκαν στα αγγλικά από τους ψυχιάτρους Roy Kletti και Russel Noyes στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Αυτό έδωσε την αποφασιστική ώθηση για την προσέγγιση κοντά στο θάνατο χρησιμοποιώντας επιστημονικές μεθόδους.
Η χρονική στιγμή δεν φαίνεται να ήταν τυχαία: «Το 1968, μια επιτροπή με επικεφαλής εκπροσώπους από ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών κλάδων, εισήγαγε τον εγκεφαλικό θάνατο ως αξιόπιστο κριτήριο θανάτου από το οποίο θα μπορούσαν να αφαιρεθούν όργανα για μεταμόσχευση», λέει ο κοινωνιολόγος Stefan Nadile, ο οποίος ασχολήθηκε λεπτομερώς με το φαινόμενο της επιθανάτιας εμπειρίας στη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Fribourg.
Προηγουμένως, ο κλινικός θάνατος θεωρήθηκε το κριτήριο για το θάνατο. Αλλά ο εγκεφαλικός θάνατος ήταν δύσκολο να κατανοηθεί από πολλούς ανθρώπους: ένας εγκεφαλικά νεκρός αναπνέει, έστω και μόνο με τη βοήθεια μηχανών, και το σώμα του είναι ακόμα ζεστό.
«Υπήρξε κατακραυγή σε τμήματα της κοινωνίας που πίστευαν ότι η καθαρή επιστήμη υστερούσε και ότι κάποιος που θεωρούνταν εγκεφαλικά νεκρός θα μπορούσε σίγουρα να βρει τον δρόμο του πίσω στη ζωή», λέει ο Nadile.
Ο Διαφωτισμός είναι η εξαίρεση
Η συζήτηση σχετικά με το αν οι επιθανάτιες εμπειρίες είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν προσωρινά ταξίδια στη μετά θάνατον ζωή είναι έντονα πολωμένη. Για εκείνους που εξηγούν το φαινόμενο με όρους πνευματικών ή θρησκευτικών προσεγγίσεων, μπορούν να είναι απόδειξη μιας μετά θάνατον ζωής, ότι ο νους μπορεί να αποσπαστεί από το σώμα και να συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα επ 'αόριστον.
Για την επιστήμη, από την άλλη πλευρά, το σώμα και το μυαλό είναι αδιαχώριστα. Κατά συνέπεια, πρέπει να υπάρχουν ορθολογικές εξηγήσεις για τις επιθανάτιες εμπειρίες, οι οποίες μπορούν να περιγραφούν, για παράδειγμα, από την άποψη των βιοχημικών ή νευροβιολογικών μηχανισμών.
Για τη διδακτορική του διατριβή, ο Stefan Nadile μίλησε με περίπου τριάντα άτομα που είχαν μια επιθανάτια εμπειρία. Δεν προσπάθησε να ενσωματώσει τις αφηγήσεις με θρησκευτικό ή επιστημονικό τρόπο. «Προσέγγισα τις ιστορίες με μη επικριτικό [χωρίς κριτική] και με ουδέτερο τρόπο και ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για τη σημασία της επιθανάτιας εμπειρίας για όσους επλήγησαν», λέει ο Nadile.
Τα ευρήματά του διαφέρουν σημαντικά από την προσέγγιση της Διεθνούς Ένωσης Μελετών Κοντά στο Θάνατο [International Association of Near Death Studies (IANDS)], της οποίας υπάρχει επίσης ένα ελβετικό τμήμα. Είναι της άποψης ότι οι επιθανάτιες εμπειρίες αντιπροσωπεύουν σχεδόν αναπόφευκτα ένα σημείο καμπής στη ζωή των πληγέντων, το οποίο θα πρέπει στη συνέχεια να οδηγήσει σε μια βαθύτερη, πνευματική ενόραση.
«Μόνο η μειοψηφία των συνεντευξιαζόμενων [των συνεργατών μου στη συνέντευξη] μου είπε για αυτόν τον caesura [οριακό] χαρακτήρα της εμπειρίας», λέει ο Nadile.
Ήταν Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007. Μόλις το προηγούμενο βράδυ, ο βίαιος τυφώνας Kyrill σάρωσε την Ελβετία, με ριπές έως και 150 χιλιόμετρα την ώρα. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Barbara Müller να περάσει μια εβδομάδα σκι με φίλους στο Bernese Oberland. Ήταν κάτι άλλο που ανέτρεψε τα σχέδιά της: Χωρίς προειδοποίηση, η τότε 43χρονη κατέρρευσε στο δρόμο προς το ξενοδοχείο.
Αμφιταλαντευόμενη μεταξύ απώλειας συνείδησης και στιγμών συνείδησης, μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο Frutigen και στη συνέχεια μεταφέρθηκε αμέσως με ασθενοφόρο στο Inselspital της Βέρνης. Διάγνωση: διπλή κεντρική πνευμονική εμβολή.
Στο χειρουργείο, οι γιατροί σκόπιμα ψύχουν το σώμα της Barbara για να προστατεύσουν τον εγκέφαλό της από βλάβες. Συνέδεσαν τη γυναίκα, η οποία διέτρεχε οξύ κίνδυνο θανάτου, με ένα μηχάνημα καρδιάς-πνευμόνων, άνοιξαν το στήθος της και αφαίρεσαν χειρουργικά τα μπλοκαρίσματα στις αρτηρίες μεταξύ των κοιλιών [των θαλάμων της καρδιάς] και των πνευμόνων.
«Είχα τελειώσει με τη ζωή», θυμάται η Barbara, η οποία ήταν υπό αναισθησία για 12 ώρες. «Μα ο φόβος; Όχι, δεν φοβόμουν», λέει.
Αντ 'αυτού, ένιωθε σε μια κατάσταση απόλυτης και ειρηνικής ηρεμίας. Ενδιάμεσα, εικόνες του παρελθόντος ξεπρόβαλαν στο μυαλό της, εμπειρίες με μέλη της οικογένειας, συγγενείς και γνωστούς. Αν η ζωή της είχε φύγει τώρα, αυτό θα ήταν εντάξει μαζί της.
Αιωρείται [επιπλέει] πάνω από το σώμα της
Η τώρα 60χρονη γυναίκα από το Thurgau είχε μια επιθανάτια εμπειρία. Αυτό είναι ένα φαινομενικά υπερφυσικό φαινόμενο που βιώνουν πολλοί άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με το θάνατο ή που υποφέρουν από έντονο σωματικό ή ψυχικό πόνο.
«Όπως και στην περίπτωση της Barbara, οι περισσότερες επιθανάτιες εμπειρίες είναι γεμάτες με θετικό περιεχόμενο», λέει η Βελγίδα νευροεπιστήμονας Charlotte Martial, η οποία ερευνά το θέμα στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης.
Με αυτόν τον τρόπο, συχνά εξαπλώνονται αισθήματα ειρήνης, αρμονίας και ενότητας. Οι σκέψεις σας τρέχουν, η αντίληψή σας για το χρόνο αλλάζει, πλησιάζετε ένα όριο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Συχνά, κατά τη διάρκεια επιθανάτιων εμπειριών, εμφανίζεται ένα έντονο φως στο τέλος μιας σήραγγας.
Τα επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν επίσης τις εξωσωματικές εμπειρίες, στις οποίες οι πληγέντες πιστεύουν ότι επιπλέουν πάνω από το σώμα τους και μπορούν να παρατηρήσουν αυτό και το περιβάλλον του.
Ωστόσο, όπως έχουν ανακαλύψει η Martial και οι συνάδελφοί της, σε αντίθεση με προηγούμενες υποθέσεις, υπάρχουν επίσης αρνητικές επιθανάτιες εμπειρίες.
«Περίπου το 15% των πληγέντων έχουν κακές εμπειρίες στις οποίες, για παράδειγμα, έρχονται αντιμέτωποι με το να είναι μόνοι για πάντα. Ή βλέπουν δαιμονικές και τρομακτικές φιγούρες». Ειδικά μεταξύ των επιζώντων από απόπειρες αυτοκτονίας, τέτοιες αρνητικές επιθανάτιες εμπειρίες είναι κοινές, όπως έχει τεκμηριώσει η Martial σε μια μελέτη.
Μια «θεϊκή ηρεμία» μετά από πτώση στο βουνό
Αυτό που συμβαίνει όταν πεθαίνουμε, όταν η καρδιά μας σταματά να χτυπά, ενδιαφέρει τους ανθρώπους από αμνημονεύτων χρόνων. Είναι δύσκολο να βρεθεί μια απάντηση σε αυτή την ερώτηση, επειδή οι νεκροί είναι σιωπηλοί. Τα ταξίδια στον κάτω κόσμο είχαν ήδη περιγραφεί στην αρχαιότητα και στις αρχές του Μεσαίωνα περιγράφονταν οι διαμονές στον ουρανό ή στον παράδεισο.
Ωστόσο, τέτοιες εμπειρίες αποδίδονταν κυρίως σε θεούς, αγίους και προφήτες. Μόνο αργότερα ήρθε η συνειδητοποίηση ότι ακόμη και οι «συνηθισμένοι» άνθρωποι μπορούν συνειδητά να κινηθούν στο κατώφλι μεταξύ ζωής και θανάτου.
Εν τω μεταξύ, τα θεμέλια για συστηματική έρευνα σχετικά με τις επιθανάτιες εμπειρίες τέθηκαν από έναν Ελβετό: τον καθηγητή του ETH Albert Heim, έναν από τους σημαντικότερους αλπικούς γεωλόγους [των Άλπεων] της εποχής του και παθιασμένο ορειβάτη.
Στο ετήσιο βιβλίο του Swiss Alpine Club SAC, κατέγραψε τη δική του επιθανάτια εμπειρία, η οποία του συνέβη το 1871 κατά τη διάρκεια μιας συντριβής στο Säntis, όταν πέταξε 10 μέτρα ελεύθερα στον αέρα πάνω από ένα βράχο.
Είδε όλη του τη ζωή να τον προσπερνά σε πολλές φωτογραφίες. Όλα μεταμορφώθηκαν από ένα ουράνιο φως και όλα ήταν όμορφα και χωρίς πόνο, χωρίς φόβο, χωρίς μαρτύριο. Μια θεϊκή ηρεμία διαπέρασε την ψυχή του σαν [υπέροχη] ένδοξη μουσική.
Ο Heim εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από αυτή την εμπειρία που του έμεινε και πέρασε δεκαετίες ψάχνοντας για ανθρώπους που είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Έγραψε τις ιστορίες άλλων ορειβατών, συμπεριλαμβανομένων συναδέλφων του SAC, καθώς και τραυματιών πολέμου, τραυματισμένων εργατών σε ορυχεία, πεσμένων οικοδόμων, στεγαστών, αλπικών αγροτών και ενός ψαρά που σχεδόν πνίγηκε.
Αυτές οι αναφορές μεταφράστηκαν στα αγγλικά από τους ψυχιάτρους Roy Kletti και Russel Noyes στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Αυτό έδωσε την αποφασιστική ώθηση για την προσέγγιση κοντά στο θάνατο χρησιμοποιώντας επιστημονικές μεθόδους.
Η χρονική στιγμή δεν φαίνεται να ήταν τυχαία: «Το 1968, μια επιτροπή με επικεφαλής εκπροσώπους από ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών κλάδων, εισήγαγε τον εγκεφαλικό θάνατο ως αξιόπιστο κριτήριο θανάτου από το οποίο θα μπορούσαν να αφαιρεθούν όργανα για μεταμόσχευση», λέει ο κοινωνιολόγος Stefan Nadile, ο οποίος ασχολήθηκε λεπτομερώς με το φαινόμενο της επιθανάτιας εμπειρίας στη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Fribourg.
Προηγουμένως, ο κλινικός θάνατος θεωρήθηκε το κριτήριο για το θάνατο. Αλλά ο εγκεφαλικός θάνατος ήταν δύσκολο να κατανοηθεί από πολλούς ανθρώπους: ένας εγκεφαλικά νεκρός αναπνέει, έστω και μόνο με τη βοήθεια μηχανών, και το σώμα του είναι ακόμα ζεστό.
«Υπήρξε κατακραυγή σε τμήματα της κοινωνίας που πίστευαν ότι η καθαρή επιστήμη υστερούσε και ότι κάποιος που θεωρούνταν εγκεφαλικά νεκρός θα μπορούσε σίγουρα να βρει τον δρόμο του πίσω στη ζωή», λέει ο Nadile.
Ο Διαφωτισμός είναι η εξαίρεση
Η συζήτηση σχετικά με το αν οι επιθανάτιες εμπειρίες είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν προσωρινά ταξίδια στη μετά θάνατον ζωή είναι έντονα πολωμένη. Για εκείνους που εξηγούν το φαινόμενο με όρους πνευματικών ή θρησκευτικών προσεγγίσεων, μπορούν να είναι απόδειξη μιας μετά θάνατον ζωής, ότι ο νους μπορεί να αποσπαστεί από το σώμα και να συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα επ 'αόριστον.
Για την επιστήμη, από την άλλη πλευρά, το σώμα και το μυαλό είναι αδιαχώριστα. Κατά συνέπεια, πρέπει να υπάρχουν ορθολογικές εξηγήσεις για τις επιθανάτιες εμπειρίες, οι οποίες μπορούν να περιγραφούν, για παράδειγμα, από την άποψη των βιοχημικών ή νευροβιολογικών μηχανισμών.
Για τη διδακτορική του διατριβή, ο Stefan Nadile μίλησε με περίπου τριάντα άτομα που είχαν μια επιθανάτια εμπειρία. Δεν προσπάθησε να ενσωματώσει τις αφηγήσεις με θρησκευτικό ή επιστημονικό τρόπο. «Προσέγγισα τις ιστορίες με μη επικριτικό [χωρίς κριτική] και με ουδέτερο τρόπο και ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για τη σημασία της επιθανάτιας εμπειρίας για όσους επλήγησαν», λέει ο Nadile.
Τα ευρήματά του διαφέρουν σημαντικά από την προσέγγιση της Διεθνούς Ένωσης Μελετών Κοντά στο Θάνατο [International Association of Near Death Studies (IANDS)], της οποίας υπάρχει επίσης ένα ελβετικό τμήμα. Είναι της άποψης ότι οι επιθανάτιες εμπειρίες αντιπροσωπεύουν σχεδόν αναπόφευκτα ένα σημείο καμπής στη ζωή των πληγέντων, το οποίο θα πρέπει στη συνέχεια να οδηγήσει σε μια βαθύτερη, πνευματική ενόραση.
«Μόνο η μειοψηφία των συνεντευξιαζόμενων [των συνεργατών μου στη συνέντευξη] μου είπε για αυτόν τον caesura [οριακό] χαρακτήρα της εμπειρίας», λέει ο Nadile.
[Κυριολεκτικά «Caesura» ονομάζεται η παύση στη μέση ενός στίχου ή μιας μουσικής φράσης. Εδώ, δηλώνει μεταφορικά το μεσοδιάστημα ανάμεσα σε δύο βίαιες, ταραγμένες περιόδους]
Δεν του είχαν πει για καμία «φώτιση» ή για συναντήσεις με φιγούρες ή πράγματα που δεν ήταν γνωστά στο άτομο πριν από την επιθανάτια εμπειρία.
«Για τους περισσότερους από τους ερωτηθέντες, η επιθανάτια εμπειρία προκάλεσε την επιστροφή στις προηγούμενες αξίες». Το βιογραφικό στοιχείο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην υποκειμενική σημασία μιας επιθανάτιας εμπειρίας.
Για την Barbara Müller, η 19η Ιανουαρίου πριν από περισσότερα από 15 χρόνια ήταν μια ξεχωριστή μέρα, αλλά λέει επίσης ότι η επιθανάτια εμπειρία δεν την έκανε διαφορετικό άτομο: «Ήμουν πάντα εξαιρετικά ανυπόμονη και εξακολουθώ να είμαι σήμερα».
Όταν τα συστήματα πέδησης στον εγκέφαλο αποτυγχάνουν
Σύμφωνα με τον Βέλγο ερευνητή Martial, η ύπαρξη επιθανάτιων εμπειριών δεν αμφισβητείται πλέον στην επιστημονική κοινότητα. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει διαφωνία σχετικά με την προέλευση, ή τουλάχιστον δεν είναι ακόμη απολύτως σαφές πώς οι διαφορετικές εξηγήσεις για τις επιθανάτιες εμπειρίες συνδέονται μεταξύ τους.
Για παράδειγμα, υπάρχει υποψία ότι η έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο προκαλεί μια επιθανάτια εμπειρία. Αυτή η διατριβή βασίζεται, μεταξύ άλλων, στην παρατήρηση ότι οι πιλότοι που έχασαν τις αισθήσεις τους κατά τη διάρκεια της ταχείας επιτάχυνσης περιέγραψαν τις επιθανάτιες εμπειρίες ως όραση σήραγγας. [όραση σε τούνελ]
Ο Βρετανός καρδιολόγος Sam Parnia και η ομάδα του, με τη σειρά τους, παρατήρησαν ότι οι εγκέφαλοι των ασθενών σε καρδιακή ανακοπή ξεσπούν σε μια φρενίτιδα δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της ανάνηψης. Κανονικά, σύμφωνα με τους ερευνητές, ο εγκέφαλος έχει ένα είδος συστήματος πέδησης που κρατά τα περισσότερα στοιχεία μακριά από τη συνείδηση.
Στον εγκέφαλο που πεθαίνει, ωστόσο, αυτό το σύστημα αποτυγχάνει – και οι ετοιμοθάνατοι αποκτούν πρόσβαση στο σύνολο της συνείδησης. Αυτό εξηγεί τις πολλαπλές εντυπώσεις κατά τη διάρκεια επιθανάτιων εμπειριών, παρόμοιες με ένα τσουνάμι στον εγκέφαλο.
Ο νευροεπιστήμονας Olaf Blanke, καθηγητής στο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Λωζάνη, μελετά επίσης το φαινόμενο των επιθανάτιων και εξωσωματικών εμπειριών εδώ και χρόνια. Μαζί με τον συνάδελφό του Sebastian Dieguez από το Πανεπιστήμιο του Freiburg, πρότεινε δύο κύριους τύπους επιθανάτιων εμπειριών σε ένα κεφάλαιο βιβλίου, οι οποίοι διαφέρουν ως προς το ποιο ημισφαίριο του εγκεφάλου επηρεάζεται κυρίως.
Εάν, επομένως, η δεξιά εγκεφαλική βλάβη είναι κυρίως η αιτία, τότε οι αναφορές κοντά στο θάνατο χαρακτηρίζονται κυρίως από εξωσωματικές εμπειρίες, αλλοιωμένη αντίληψη του χρόνου, αισθήσεις πτήσης, ελαφρότητα και σιωπή [ακινησία].
Στην περίπτωση της αριστερής εγκεφαλικής βλάβης, από την άλλη πλευρά, συμβαίνουν συχνά συναντήσεις με φαντάσματα, λαμπερά σώματα, φωνές, ήχοι και μουσική. Τα συναισθήματα, οι κριτικές ζωής, καθώς και τα φώτα και η όραση σήραγγας εμφανίζονται και στους δύο τύπους. Οι Blanke και Dieguez επισημαίνουν, ωστόσο, ότι οι υποθέσεις τους είναι καθαρά υποθετικές. Απαιτούνται αναφορές περιστατικών από ασθενείς με σαφώς καθορισμένες ασθένειες, καθώς και σχετικά δεδομένα εγκεφάλου.
Στη φρενίτιδα των μανιταριών στην επιθανάτια εμπειρία
Η Charlotte Martial ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την υπόθεση ότι ορισμένοι νευροδιαβιβαστές και ορμόνες ευτυχίας όπως η σεροτονίνη και οι ενδορφίνες απελευθερώνονται κατά τη διάρκεια επιθανάτιων εμπειριών. Ενδεχομένως για να ανακουφίσει το φόβο του θανάτου. Αυτές οι χημικές ουσίες συνδέονται με τους ίδιους υποδοχείς με τα ψυχεδελικά φάρμακα, όπως το LSD, τα μανιτάρια που περιέχουν ψιλοκυβίνη, η κεταμίνη ή η διμεθυλοτρυπταμίνη ή DMT για συντομία, το φυτικό δραστικό συστατικό στο παραισθησιογόνο φίλτρο ayahuasca.
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι σε καταστάσεις μέθης αναφέρουν τακτικά επιθανάτιες εμπειρίες. Αυτό έκανε ο Ελβετός χημικός και εφευρέτης του LSD Άλμπερτ Χόφμαν: Σε ένα από τα πειράματά του, είχε την εντύπωση ότι επέπλεε σε μια ενδιάμεση περιοχή ζωής και θανάτου.
Για να διερευνήσει τις ομοιότητες μεταξύ της μέθης και των επιθανάτιων εμπειριών, μια ομάδα από το Imperial College του Λονδίνου με επικεφαλής τον νευροεπιστήμονα Christopher Timmermann χορήγησε την ουσία DMT σε 13 συμμετέχοντες και στη συνέχεια συνέκρινε τις αναφορές τους με αναφορές κοντά στο θάνατο.
Σύμφωνα με τη μελέτη, υπήρχε μια εκπληκτικά ισχυρή επικάλυψη μεταξύ των δύο καταστάσεων, όπως ανέφεραν οι ερευνητές στο περιοδικό Frontiers in Psychology. Τα ευρήματα δικαιολογούν περαιτέρω έρευνα σχετικά με τα ψυχεδελικά και τις επιθανάτιες εμπειρίες.
Το πλεονέκτημα αυτών των εξετάσεων είναι ότι οι ερευνητές δεν χρειάζεται να περιμένουν κάποιον να βιώσει έναν παρ' ολίγον θάνατο κατά τη διάρκεια ενός απειλητικού για τη ζωή ατυχήματος και να πραγματοποιηθεί μια μέτρηση εγκεφαλικών κυμάτων.
«Στο εργαστήριο, υπό ελεγχόμενες συνθήκες, θα μπορούσαμε να μάθουμε συγκεκριμένα τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια μιας επιθανάτιας εμπειρίας», λέει η Martial. Παρατηρεί επίσης έναν αυξανόμενο ενθουσιασμό στην ερευνητική κοινότητα για τέτοιες πειραματικές μελέτες.
Η ίδια ετοιμάζει επί του παρόντος ένα στο οποίο θέλει να χορηγήσει ψυχοδραστικά μανιτάρια για να δοκιμάσει τα υποκείμενα και ταυτόχρονα να μετρήσει τα εγκεφαλικά τους κύματα και άλλες παραμέτρους όπως ο κορεσμός οξυγόνου στον εγκέφαλο. Ελπίζει ότι αυτό θα αποκαλύψει λίγο περισσότερο το μυστήριο της επιθανάτιας εμπειρίας.
Η Barbara Müller, η οποία ταξιδεύει στο Νεπάλ για δουλειά από τότε που ανάρρωσε και έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον Βουδισμό, θυμάται τη στιγμή που ξύπνησε στο χειρουργείο.
«Στην αρχή, αναρωτήθηκα αν ήμουν τώρα στο [Μπάρντο] bardo, στην κατάσταση που, σύμφωνα με τις βουδιστικές διδασκαλίες, συμβαίνει μεταξύ θανάτου και αναγέννησης». Μόνο μετά από λίγο καιρό έμεινε έκπληκτη όταν ανακάλυψε ότι ήταν προφανώς ακόμα σε αυτόν τον κόσμο τελικά. «Από τότε, βλέπω τον θάνατο με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από πριν», λέει η Barbara. «Ξέρω τώρα ότι ο θάνατος δεν θα είναι [επώδυνος] οδυνηρό πράγμα».
Για την Barbara Müller, η 19η Ιανουαρίου πριν από περισσότερα από 15 χρόνια ήταν μια ξεχωριστή μέρα, αλλά λέει επίσης ότι η επιθανάτια εμπειρία δεν την έκανε διαφορετικό άτομο: «Ήμουν πάντα εξαιρετικά ανυπόμονη και εξακολουθώ να είμαι σήμερα».
Όταν τα συστήματα πέδησης στον εγκέφαλο αποτυγχάνουν
Σύμφωνα με τον Βέλγο ερευνητή Martial, η ύπαρξη επιθανάτιων εμπειριών δεν αμφισβητείται πλέον στην επιστημονική κοινότητα. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει διαφωνία σχετικά με την προέλευση, ή τουλάχιστον δεν είναι ακόμη απολύτως σαφές πώς οι διαφορετικές εξηγήσεις για τις επιθανάτιες εμπειρίες συνδέονται μεταξύ τους.
Για παράδειγμα, υπάρχει υποψία ότι η έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο προκαλεί μια επιθανάτια εμπειρία. Αυτή η διατριβή βασίζεται, μεταξύ άλλων, στην παρατήρηση ότι οι πιλότοι που έχασαν τις αισθήσεις τους κατά τη διάρκεια της ταχείας επιτάχυνσης περιέγραψαν τις επιθανάτιες εμπειρίες ως όραση σήραγγας. [όραση σε τούνελ]
Ο Βρετανός καρδιολόγος Sam Parnia και η ομάδα του, με τη σειρά τους, παρατήρησαν ότι οι εγκέφαλοι των ασθενών σε καρδιακή ανακοπή ξεσπούν σε μια φρενίτιδα δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της ανάνηψης. Κανονικά, σύμφωνα με τους ερευνητές, ο εγκέφαλος έχει ένα είδος συστήματος πέδησης που κρατά τα περισσότερα στοιχεία μακριά από τη συνείδηση.
Στον εγκέφαλο που πεθαίνει, ωστόσο, αυτό το σύστημα αποτυγχάνει – και οι ετοιμοθάνατοι αποκτούν πρόσβαση στο σύνολο της συνείδησης. Αυτό εξηγεί τις πολλαπλές εντυπώσεις κατά τη διάρκεια επιθανάτιων εμπειριών, παρόμοιες με ένα τσουνάμι στον εγκέφαλο.
Ο νευροεπιστήμονας Olaf Blanke, καθηγητής στο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Λωζάνη, μελετά επίσης το φαινόμενο των επιθανάτιων και εξωσωματικών εμπειριών εδώ και χρόνια. Μαζί με τον συνάδελφό του Sebastian Dieguez από το Πανεπιστήμιο του Freiburg, πρότεινε δύο κύριους τύπους επιθανάτιων εμπειριών σε ένα κεφάλαιο βιβλίου, οι οποίοι διαφέρουν ως προς το ποιο ημισφαίριο του εγκεφάλου επηρεάζεται κυρίως.
Εάν, επομένως, η δεξιά εγκεφαλική βλάβη είναι κυρίως η αιτία, τότε οι αναφορές κοντά στο θάνατο χαρακτηρίζονται κυρίως από εξωσωματικές εμπειρίες, αλλοιωμένη αντίληψη του χρόνου, αισθήσεις πτήσης, ελαφρότητα και σιωπή [ακινησία].
Στην περίπτωση της αριστερής εγκεφαλικής βλάβης, από την άλλη πλευρά, συμβαίνουν συχνά συναντήσεις με φαντάσματα, λαμπερά σώματα, φωνές, ήχοι και μουσική. Τα συναισθήματα, οι κριτικές ζωής, καθώς και τα φώτα και η όραση σήραγγας εμφανίζονται και στους δύο τύπους. Οι Blanke και Dieguez επισημαίνουν, ωστόσο, ότι οι υποθέσεις τους είναι καθαρά υποθετικές. Απαιτούνται αναφορές περιστατικών από ασθενείς με σαφώς καθορισμένες ασθένειες, καθώς και σχετικά δεδομένα εγκεφάλου.
Στη φρενίτιδα των μανιταριών στην επιθανάτια εμπειρία
Η Charlotte Martial ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την υπόθεση ότι ορισμένοι νευροδιαβιβαστές και ορμόνες ευτυχίας όπως η σεροτονίνη και οι ενδορφίνες απελευθερώνονται κατά τη διάρκεια επιθανάτιων εμπειριών. Ενδεχομένως για να ανακουφίσει το φόβο του θανάτου. Αυτές οι χημικές ουσίες συνδέονται με τους ίδιους υποδοχείς με τα ψυχεδελικά φάρμακα, όπως το LSD, τα μανιτάρια που περιέχουν ψιλοκυβίνη, η κεταμίνη ή η διμεθυλοτρυπταμίνη ή DMT για συντομία, το φυτικό δραστικό συστατικό στο παραισθησιογόνο φίλτρο ayahuasca.
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι σε καταστάσεις μέθης αναφέρουν τακτικά επιθανάτιες εμπειρίες. Αυτό έκανε ο Ελβετός χημικός και εφευρέτης του LSD Άλμπερτ Χόφμαν: Σε ένα από τα πειράματά του, είχε την εντύπωση ότι επέπλεε σε μια ενδιάμεση περιοχή ζωής και θανάτου.
Για να διερευνήσει τις ομοιότητες μεταξύ της μέθης και των επιθανάτιων εμπειριών, μια ομάδα από το Imperial College του Λονδίνου με επικεφαλής τον νευροεπιστήμονα Christopher Timmermann χορήγησε την ουσία DMT σε 13 συμμετέχοντες και στη συνέχεια συνέκρινε τις αναφορές τους με αναφορές κοντά στο θάνατο.
Σύμφωνα με τη μελέτη, υπήρχε μια εκπληκτικά ισχυρή επικάλυψη μεταξύ των δύο καταστάσεων, όπως ανέφεραν οι ερευνητές στο περιοδικό Frontiers in Psychology. Τα ευρήματα δικαιολογούν περαιτέρω έρευνα σχετικά με τα ψυχεδελικά και τις επιθανάτιες εμπειρίες.
Το πλεονέκτημα αυτών των εξετάσεων είναι ότι οι ερευνητές δεν χρειάζεται να περιμένουν κάποιον να βιώσει έναν παρ' ολίγον θάνατο κατά τη διάρκεια ενός απειλητικού για τη ζωή ατυχήματος και να πραγματοποιηθεί μια μέτρηση εγκεφαλικών κυμάτων.
«Στο εργαστήριο, υπό ελεγχόμενες συνθήκες, θα μπορούσαμε να μάθουμε συγκεκριμένα τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια μιας επιθανάτιας εμπειρίας», λέει η Martial. Παρατηρεί επίσης έναν αυξανόμενο ενθουσιασμό στην ερευνητική κοινότητα για τέτοιες πειραματικές μελέτες.
Η ίδια ετοιμάζει επί του παρόντος ένα στο οποίο θέλει να χορηγήσει ψυχοδραστικά μανιτάρια για να δοκιμάσει τα υποκείμενα και ταυτόχρονα να μετρήσει τα εγκεφαλικά τους κύματα και άλλες παραμέτρους όπως ο κορεσμός οξυγόνου στον εγκέφαλο. Ελπίζει ότι αυτό θα αποκαλύψει λίγο περισσότερο το μυστήριο της επιθανάτιας εμπειρίας.
Η Barbara Müller, η οποία ταξιδεύει στο Νεπάλ για δουλειά από τότε που ανάρρωσε και έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον Βουδισμό, θυμάται τη στιγμή που ξύπνησε στο χειρουργείο.
«Στην αρχή, αναρωτήθηκα αν ήμουν τώρα στο [Μπάρντο] bardo, στην κατάσταση που, σύμφωνα με τις βουδιστικές διδασκαλίες, συμβαίνει μεταξύ θανάτου και αναγέννησης». Μόνο μετά από λίγο καιρό έμεινε έκπληκτη όταν ανακάλυψε ότι ήταν προφανώς ακόμα σε αυτόν τον κόσμο τελικά. «Από τότε, βλέπω τον θάνατο με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από πριν», λέει η Barbara. «Ξέρω τώρα ότι ο θάνατος δεν θα είναι [επώδυνος] οδυνηρό πράγμα».
πηγή
------------------------
σχετική μας ανάρτηση
4 Απριλίου 2024
Η ζωή μετά το θάνατο αποκρυπτογραφήθηκε! και σύντομα θα μάθουμε τι συμβαίνει μετά το θάνατο
------------
Σχετικό βίντεο στον Κώδικα Μυστηρίων
Νέα έρευνα ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο/Ανακαλύφθηκε κάτι μυστηριώδες στον τάφο του Χριστού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου