26-6-24
Σε διάφορα ιστορικά αρχεία, οι επιστήμονες έχουν ήδη συναντήσει αναφορές σε μια μυστηριώδη έκρηξη φωτός που κατάπιε τη Σελήνη. Προηγουμένως, τέτοιες ιστορίες ταξινομούνταν ως μύθοι, μέχρι που οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια λεπτομερή ιστορία για μια κοσμική καταστροφή σε ένα από τα αρχαία μοναστήρια. Οι μοναχοί παρατήρησαν προσεκτικά τον νυχτερινό ουρανό και κατέγραψαν με ακρίβεια ένα γεγονός που συνέβη πριν από χιλιάδες χρόνια. Το βράδυ της 18ης Ιουνίου 1178, πέντε μοναχοί από το Καντέρμπουρυ έγιναν μάρτυρες ενός εκπληκτικού αστρονομικού φαινομένου. Φανταστείτε την έκπληξή τους όταν είδαν φλόγες, αναμμένα κάρβουνα και σπινθήρες να έρχονται από τη Σελήνη και στη συνέχεια «ξαφνικά χωρίστηκε στη μέση». Για πολύ καιρό, πολλοί αστρονόμοι πίστευαν ότι αυτό το γεγονός συνέπεσε με το σχηματισμό του σεληνιακού κρατήρα Giordano Bruno. Είναι ξεκάθαρο ότι κάτι συγκρούστηκε με τον δορυφόρο της Γης. Ποιο μυστηριώδες κοσμικό φαινόμενο παρατήρησαν οι μοναχοί; Ένας μοναχός ονόματι Gervase, ο χρονικογράφος του αβαείου του Christchurch, ισχυρίστηκε ότι κατέγραψε όλα τα γεγονότα που συνέβησαν τότε, με βάση τα λόγια μαρτύρων. Ο Gervase περιέγραψε πώς οι άνδρες κοίταξαν την αναδυόμενη ημισέληνο, όταν ξαφνικά το πάνω μέρος της χωρίστηκε στη μέση. Σύμφωνα με τον μοναχό, μια φλεγόμενη δάδα φούντωσε από το κεντρικό μέρος του φεγγαριού, πετώντας φλόγες, αναμμένα κάρβουνα και σπινθήρες σε μεγάλη απόσταση.
Στο μεταξύ, η Σελήνη έτρεμε σαν πληγωμένο φίδι. Στη συνέχεια, όλα τελείωσαν, αλλά σύντομα η διαδικασία επαναλήφθηκε. Αυτό το ασυνήθιστο φαινόμενο συνεχίστηκε πολλές φορές. Η πλωτή φωτιά άλλαξε μορφή αμέτρητες φορές, εξαφανιζόμενη και επανεμφανιζόμενη. Ξαφνικά όλα σταμάτησαν. Μετά από όλα όσα έγιναν, η ημισέληνος σε όλο της το μήκος σκοτείνιασε. Ο χρονικογράφος Ζίρβας κατέγραψε μια απίστευτα φανταστική ιστορία. Αυτή η ιστορία, ξεχασμένη για αιώνες, ανακαλύφθηκε ξανά τη δεκαετία του 1970 από τον γεωφυσικό Jack Hartung. Από τότε, οι ηχογραφήσεις έχουν προσελκύσει το συνεχές ενδιαφέρον των αστρονόμων σε όλο τον κόσμο. Ο Hartung πρότεινε ότι οι μοναχοί είδαν τη σύγκρουση ενός αστεροειδούς με τη Σελήνη ή την πτώση ενός μετεωρίτη.
Οι ειδικοί υπολόγισαν ότι πιθανότατα ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος σχηματίστηκαν είκοσι δύο μοναχοί. Οι επιστήμονες λένε ότι αυτή η κοινή υπόθεση είναι αναληθής μετά από επιστημονικές δοκιμές. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι αυτό το ουράνιο γεγονός, που παρατηρήθηκε από πέντε άτομα το 1178, οδήγησε στο σχηματισμό του σεληνιακού κρατήρα Giordano Bruno, αλλά η τελευταία ανάλυση των αρχαίων αστρονομικών αρχείων θέτει αυτή τη θεωρία υπό αμφισβήτηση. Το θέμα είναι ότι μια τέτοια σύγκρουση θα είχε ως αποτέλεσμα μια καταιγίδα μετεωριτών στη Γη, παρόμοια με μια χιονοθύελλα, και θα ήταν αδύνατο να μην παρατηρήσετε ένα τέτοιο φαινόμενο. Ωστόσο, κανένα από τα ιστορικά έγγραφα του κόσμου δεν αναφέρει κάτι τέτοιο.
Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε τα πάντα λεπτομερώς με τη σειρά. Το 1976, ένας γεωλόγος πρότεινε ότι η περιγραφή αυτού του φαινομένου ήταν σύμφωνη με την ηλικία και τη θέση του σεληνιακού κρατήρα Giordano Bruno, ο οποίος είναι ο νεότερος κρατήρας του μεγέθους του στη Σελήνη. Σύμφωνα με το μέγεθός του, ήταν μια σύγκρουση με έναν τεράστιο αστεροειδή. Αυτό το γεγονός θα μπορούσε να απειλήσει την ασφάλεια του πλανήτη μας. Προφανώς, αυτή η θεωρία έχει σοβαρές αντιφάσεις. Η έλλειψη ιστορικών στοιχείων είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος.
Ο κρατήρας Giordano Bruno δεν θα μπορούσε να έχει σχηματιστεί μόλις πριν από οκτώ αιώνες. Ο αστρονόμος Tamakazu Murata ισχυρίζεται ότι η ηλικία αυτού του κρατήρα είναι μεταξύ ενός και δέκα εκατομμυρίων ετών. Ο κοσμογεωλόγος Jorch Friedz πιστεύει επίσης ότι ο κρατήρας Giordano Bruno είναι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο χρόνια παλαιότερος. Πρόσθεσε ότι δεν βρέθηκαν σημάδια τέτοιας νεότητας σε αυτόν τον σχηματισμό. Αυτό δείχνει ότι οι μοναχοί δεν είδαν πραγματικά το σχηματισμό του κρατήρα Giordano Bruno. Και ένα ακόμη ενδιαφέρον σημείο: οι ερευνητές προτείνουν ότι οι άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν είδαν τίποτα τόσο εντυπωσιακό.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το βράδυ της 18ης Ιουνίου 1178 στο Καντέρμπουρυ, η Σελήνη όπως τη γνωρίζουμε σήμερα δεν είχε ακόμη ανατείλει. Ωστόσο, η δεύτερη Σελήνη που αναφέρεται σε πολλά ιστορικά κείμενα μπορεί να ήταν ορατή. Στην αρχαιότητα, πολλοί πολιτισμοί περιέγραφαν ότι η Γη είχε δύο φεγγάρια. Εάν οι μοναχοί είδαν την έκρηξη αυτής της δεύτερης Σελήνης, τότε μετεωρίτες ή θραύσματά της θα έπρεπε να είχαν πέσει στη Γη. Και τότε, απροσδόκητα, τον 16ο αιώνα, βρέθηκαν αστεροειδείς στη μικρή πόλη Campudel Ciela. Οι πρώτοι που ανακάλυψαν αυτά τα συντρίμμια ήταν οι κατακτητές, οι οποίοι τα χρησιμοποίησαν για να δημιουργήσουν στρατιωτικά όπλα. Δύο αιώνες αργότερα, ο αρχηγός ενός από τους οικισμούς της Αργεντινής οργάνωσε μια αποστολή σε ένα τεράστιο κομμάτι μετεωρίτη. Μετά από πολύωρη αναζήτηση, το Golub κατάφερε να το βρει, αλλά ήταν αδύνατο να το μεταφέρει στην πόλη λόγω της μάζας του σχεδόν 15 τόνων.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, βρέθηκαν εκεί τα υπολείμματα ενός μετεωρίτη που ζύγιζε περισσότερο από έναν τόνο, που επέτρεψε τη μεταφορά του μισού στο Μπουένος Άιρες. Εκεί το απέκτησε ένας Άγγλος ονόματι Darrish, ο οποίος δώρισε αυτό το τεράστιο αντικείμενο στο Βρετανικό Μουσείο, όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Ένας επιστήμονας από το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια ονόματι Κάσιντι ενδιαφέρθηκε για αυτά τα ευρήματα. Περισσότερες από μία από τις αποστολές του πήγαν σε αναζήτηση πεσμένων μετεωριτών και σχεδόν καθεμία από αυτές έληξε με επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του, ο Cassidy ανακάλυψε ένα ασυνήθιστο φαινόμενο: συνήθως μετά από έκρηξη μετεωρίτη, τα θραύσματά του διασκορπίζονται σε ακτίνα έως και 1,5 χιλιομέτρου, αλλά στην Αργεντινή τα θραύσματα εξαπλώνονται σε 17 χιλιόμετρα.
Προτού οι επιστήμονες μπορέσουν να κατανοήσουν πλήρως ένα γεγονός, εμφανίστηκε μπροστά τους μια νέα πτυχή. Η περιοχή όπου βρέθηκαν θραύσματα μετεωρίτη αποδείχθηκε ευρύτερη από το αναμενόμενο. Αποδείχθηκε ότι παρόμοια, αν και μικρότερα, θραύσματα βρέθηκαν ακόμη και στην Αυστραλία. Για να επιβεβαιώσει τις υποθέσεις του, ο Δρ Κάσιντι ανέλυσε τη σύνθεση όλων των θραυσμάτων που βρέθηκαν και διαπίστωσε ότι ήταν εντελώς πανομοιότυπα. Αυτό επέτρεψε στον επιστήμονα να συμπεράνει ότι ένας μεγάλος μετεωρίτης έπεσε στη Γη όχι τυχαία, αλλά ως αποτέλεσμα μιας φυσικής διαδικασίας.
Το θέμα είναι ότι ένα τεράστιο ουράνιο σώμα περιστρεφόταν γύρω από τη Γη για πολλές χιλιετίες, αλλά δεν μπορούσε να βρίσκεται πάντα στην ίδια απόσταση από τον πλανήτη μας. Κάθε χρόνο ερχόταν όλο και πιο κοντά στη Γη. Πιθανώς, αυτό το αντικείμενο είναι η ίδια δεύτερη Σελήνη που περιγράφεται στα αρχαία κείμενα. Ωστόσο, υπό την επίδραση της βαρύτητας, δεν μπόρεσε να μείνει στην τροχιά του, εισήλθε στην ατμόσφαιρα της Γης και διαλύθηκε σε πολλά θραύσματα. Αυτό ακριβώς είναι το φαινόμενο που προφανώς παρατήρησαν οι μοναχοί. Τι νομίζετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου