«Σύστημα πολύ υψηλής ταχύτητας διέλευσης»
("Very High Speed Transit System" (VHST))
ένα όνειρο για το μέλλον ή είναι ήδη καθημερινότητα στα DUMBs;
Το 1972 ο Αμερικανός μηχανικός και φυσικός Robert M. Salter, επικεφαλής του τμήματος φυσικής της Rand Corporation, ανέπτυξε ένα σύστημα που θα μπορούσε μια μέρα να συνδέσει ολόκληρες ηπείρους με ένα υπόγειο τρένο υψηλής ταχύτητας.
Ένα ταξίδι από το Λος Άντζελες στη Νέα Υόρκη θα διαρκούσε μόνο είκοσι λεπτά - πιο γρήγορο, από το να πάρεις ένα αεροπλάνο. Ειδικότερα, το υψηλό κόστος κατασκευής των συστημάτων σήραγγας επιβραδύνει το έργο τα τελευταία 40 χρόνια. Και όμως η ιδέα του Salter θα μπορούσε σύντομα να γίνει πραγματικότητα.
(από κείμενο του συγγραφέα Frank Schwede)
Η αρχή είναι παρόμοια με αυτήν του πνευματικού σωλήνα (pneumatic tube)*
*Οι πνευματικοί σωλήνες είναι συστήματα που προωθούν κυλινδρικά δοχεία μέσω δικτύων σωλήνων με πεπιεσμένο αέρα ή με μερικό κενό. Χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά στερεών αντικειμένων, σε αντίθεση με τους συμβατικούς αγωγούς, οι οποίοι μεταφέρουν υγρά.
Οι επιβάτες κάθονται σε ένα είδος κάψουλας και "are shot" μέσω του σωλήνα με υψηλή ταχύτητα.
Είναι πολύ γρήγορο, περίπου 1000 χιλιόμετρα την ώρα, είναι ρεαλιστικό.
Η απόσταση από το Σαν Φρανσίσκο στο Λος Άντζελες, δηλαδή 614,5 χιλιόμετρα, θα μπορούσε να γίνει σε μισή ώρα. Θα χρειαστούν περίπου έξι ώρες με το αυτοκίνητο. 1 ώρα και 25 λεπτά με αεροπλάνο.
Ο Salter αποκαλεί την ιδέα του «Σύστημα Διαμετακόμισης Υψηλής Ταχύτητας» “Very High Speed Transit System” (VHST).
Ο φυσικός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, η ιδέα περιέχει επίσης ορισμένα τεχνικά προβλήματα, αλλά ότι δεν είναι απολύτως αδύνατο να πραγματοποιηθεί, διότι τελικά, δεν πρόκειται πραγματικά για νέο επιστημονικό πεδίο.
Σύμφωνα με μια έκθεση στους Los Angeles Times της 11ης Ιουνίου 1972, ο Salters πρότεινε πρώτα τη σύνδεση της δυτικής ακτής των ΗΠΑ με την ανατολική ακτή μέσω μιας σήραγγας κατά μήκος της διαδρομής των ΗΠΑ Higways 66 και 30. Τα τρένα θα «κολυμπούσαν» σχεδόν (quasi “swim”) στους σωλήνες μαγνητικών πεδίων.
Salters:
Το «Tubecraft» του VHST ταξιδεύει με ηλεκτρομαγνητικά κύματα και οδηγείται από αυτά, παρόμοια, με το πώς μια σανίδα του σερφ "rides" τα κύματα του ωκεανού. Τα Ηλεκτρομαγνητικά κύματα (ή κύματα EM) παράγονται από παλμικά ή ταλαντούμενα ρεύματα σε ηλεκτρικούς αγωγούς που σχηματίζουν το "road bed" στον σωλήνα κενού αέρος.
Τα αντίθετα μαγνητικά πεδία στο όχημα δημιουργούνται μέσω ενός βρόγχου υπεραγώγιμων καλωδίων (superconducting loop cable) που μεταφέρει περίπου ένα εκατομμύριο amperes ρεύματος. "
=====
Επομένως, το VHST ουσιαστικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ηλεκτρομαγνητικά αιωρούμενη αμαξοστοιχία σε έναν υπόγειο σφραγισμένο υπό κενό αέρος (vacuum-sealed) σωλήνα. Ο Salter προτείνει τη σύνδεση του συστήματος με συμβατικά μέσα μεταφοράς, έτσι ώστε οι ταξιδιώτες να έχουν τη δυνατότητα αλλαγής των μέσων μεταφοράς ανά πάσα στιγμή, όπως είναι ήδη δυνατό σήμερα μεταξύ των τρένων U-Bahn, S-Bahn και ICE.
Με 22.500 km / h μέσω του σωλήνα
Σύμφωνα με τον Salters, το VHST είναι πολύ αποδοτικό και, σε αντίθεση με το αεροσκάφος, δεν χρειάζεται να σπαταλάει “recoverable energy” όπως η κηροζίνη, η οποία επίσης μολύνει το περιβάλλον. "Το VHST θα επιταχυνόταν στην τελική maximum ταχύτητα του, θα κινούνταν εύκολα και με ακρίβεια και θα φρέναρε", λέει ο Salter.
Έτσι, το μυστικό είναι ότι το VHST μπορεί να χρησιμοποιήσει όλη την κινητική του ενέργεια για να επιταχύνει και να επιστρέψει τη δύναμη όταν φρενάρει από την ανάκτηση ενέργειας.
Ο Salter αναμένει ταχύτητα 14.000 μίλια την ώρα, που ισοδυναμεί με περίπου 22.530 km / h. Σε αυτήν την περίπτωση, ο χρόνος ταξιδιού από το Λος Άντζελες προς τη Νέα Υόρκη θα είναι περίπου 21 λεπτά - το αεροπλάνο χρειάζεται πέντε ώρες για τη διαδρομή των 4.500 χιλιομέτρων.
Η κατασκευή του υπόγειου σωλήνα κενού είναι, σύμφωνα με τον Salter, το μεγαλύτερο πρόβλημα - αλλά πάνω απ 'όλα είναι πολιτικό, καθώς η κατασκευή θα οδηγούσε σε διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ. Αυτό αντισταθμίζεται από το τεράστιο κόστος. Ο Salter υποθέτει ότι το 90 τοις εκατό του κόστους κατασκευής μόνο των σωλήνων θα επιβαρυνόταν.
Ωστόσο, μια τέτοια σήραγγα προσφέρει επίσης ορισμένα πλεονεκτήματα - όπως προστασία από σαμποτάζ και εξάλειψη της ηχορύπανσης. Παρά τα πλεονεκτήματα, τα οποία ξεπερνούν σαφώς, το VHST δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί. Γιατί; Ο Salter κατηγορεί κυρίως πολιτικούς λόγους για αυτό και λέει:
"Η ιστορία έχει δείξει ότι ορισμένα έργα, όπως η κατασκευή της σήραγγας κάτω από το αγγλικό κανάλι, το οποίο προτάθηκε ήδη από την εποχή του Ναπολέοντα, καθυστέρησαν για αιώνες λόγω πολιτικής πίεσης."
Ο Salter πιστεύει ότι το VHST θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει κερδοφόρα επιχείρηση εάν μεταφέρει 106 εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως. Προτείνει επίσης τη χρήση του VHST για τη μεταφορά εμπορευμάτων, κάτι που θα δημιουργούσε πρόσθετο εισόδημα. Αρκετά για μια προσοδοφόρα επιχείρηση
Η ιδέα δεν ήταν νέα το 1972. Σύμφωνα με τον Saters, η ιδέα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1905 και κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1912. Αλλά όπως συμβαίνει συνήθως στη ζωή, ακόμη και οι καλύτερες ιδέες χρειάζονται συχνά χρόνια για να γίνουν πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι ο Salters ανέλαβε ξανά αυτήν την παλιά ιδέα στις αρχές της δεκαετίας του 1970 οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνη την εποχή η υπερηχητική εναέρια κυκλοφορία με το Concorde ( supersonic air traffic with the Concorde) ανέπτυξε πραγματικά ταχύτητα και οι Ρώσοι με τον υπερηχητικό τους Tupolev TU-144 μπήκαν επίσης στην επιχείρηση που ήθελαν να κάνουν, κάτι που στο τέλος αποδείχθηκε όχι μόνο πολύ αντιοικονομικό, αλλά πάνω απ 'όλα ήταν εξαιρετικά επιβλαβές για το περιβάλλον. Salter:
"Ένα αεροπλάνο που πετά γρηγορότερα από τον ήχο χρησιμοποιεί μεγάλο μέρος της διαθέσιμης ενέργειάς του για να ανέβει σε υψόμετρο στο οποίο είναι δυνατή η ταχύτητα για την οποία έχει σχεδιαστεί."
Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας καταναλώνεται, διαλύεται στην ατμόσφαιρα και χάνεται εκεί για πάντα. Σύμφωνα με τον Salter, αυτό δεν ισχύει για τρένα μεγάλης ταχύτητας που ταξιδεύουν με ηλεκτρομαγνητικό "electromagnetic track bed".
Όπως και το κλασικό τραμ, τα τρένα παράγουν ηλεκτρισμό όταν σταματούν. Δεδομένου ότι τα τρένα ξεκινούν σχεδόν κάθε λεπτό, η ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από τα τρένα που εισέρχονται στους τερματικούς σταθμούς μεταφέρεται στη γραμμή ισχύος, η οποία με τη σειρά της οδηγεί τα τρένα προς την άλλη κατεύθυνση.
Salter:
«Όλοι θα χρησιμοποιούσαν ηλεκτρισμό που παράγεται από τρένα με τον αντίθετο τρόπο. Το τραμ λειτουργεί σύμφωνα με αυτήν την αρχή. Παίρνει ρεύμα από την εναέρια γραμμή κατά την επιτάχυνση και την οδήγηση με σταθερή ταχύτητα και επιστρέφει ρεύμα στη γραμμή κατά το φρενάρισμα και το coasting "
Η ουσία του θέματος είναι ο τεράστιος όγκος κόστους για την κατασκευή των συστημάτων σήραγγας. Ωστόσο, ο Salter λέει ότι το τεράστιο χρέος θα αποσβεστεί σε εύλογο χρονικό διάστημα εάν οι αριθμοί επιβατών και ο όγκος των φορτίων είναι σωστά στο τέλος.
Ο Salter υπογραμμίζει ότι η τεχνολογία VHST είναι πολύ απλούστερη από την ανάπτυξη του διαστημικού προγράμματος και πρόσθεσε ότι η κατασκευή των υπόγειων σωλήνων δεν είναι πολύ πιο ακριβή από την κατασκευή μιας υπεράνω διαδρομής, όπου η απόκτηση δικαιωμάτων διέλευσης και η η κατεδάφιση κτιρίων συχνά δημιουργεί πολύ υψηλότερο κόστος.
Με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στο underground
Σύμφωνα με τον Salter, έχουν σκάψει περίπου 8.000 μίλια (5.000 χιλιόμετρα) σηράγγων στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δυτική Ευρώπη μόνο τη δεκαετία του 1960. Πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι η τεχνολογία εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο προηγμένη.
Σήμερα, αυτή η εργασία γίνεται από τις πιο σύγχρονες μηχανές υψηλής τεχνολογίας - high-tech machines - huge moles.
Αυτά τα "monsters" λειτουργούν πραγματικά σαν τυφλοπόντικες. Πυρηνοκίνητες μηχανές για διάτρηση σήραγγας που μπορούν να συν θλίψουν ακόμη και τα μεγαλύτερα κομμάτια βράχου και να τα υαλοποιήσουν ταυτόχρονα.
Οι προηγμένες μηχανές διάτρησης σήραγγας (Tunnel boring machines) είναι διαφορετικών μεγεθών, δημιουργούν ακόμη και τις πιο γιγάντιες σήραγγες σε μια μεγάλη ποικιλία τύπων βράχων και, πάνω απ 'όλα, προσφέρουν το επιθυμητό μέγεθος και μήκος διάνοιξης. Οι γεωτρήσεις αυτού του τύπου έχουν ήδη δημιουργήσει συστήματα σήραγγας πολύ κάτω από τον ωκεανό, σε όλο τον κόσμο, τα οποία συνδέουν τώρα ολόκληρες ηπείρους.
Με τη συμβατική τεχνολογία, αυτές οι εγκαταστάσεις χρειάζονται δεκαετίες, αν όχι περισσότερο, για την κατασκευή, ενώ η προηγμένη μηχανή διάτρησης σηράγγων που περιγράφεται παραπάνω θα μείωνε όχι μόνο τον χρόνο ολοκλήρωσης, αλλά και το κόστος στο μισό.
Ήδη από το 1972, ο Salter είδε το μέλλον των υπόγειων μεταφορών, διότι πολύ υπόγεια όλες οι μεταφορές μπορούν να εκτελεστούν καθαρά και χωρίς να φράξουν τις υπεραστικές οδούς.
Μέχρι σήμερα, ωστόσο, το όνειρο του Salter δεν έγινε πραγματικότητα.
Ή έγινε;
Σύμφωνα με πολλούς μάρτυρες και πρώην κυβερνητικούς αξιωματούχους, το σύστημα υπάρχει ήδη και προς το παρόν προορίζεται για να χρησιμοποιηθεί μόνο από τη σκιώδη κυβέρνηση και τις προτιμώμενες εταιρείες.
Η φήμη κυκλοφόρησε εδώ και καιρό ότι υπάρχουν ολόκληρα αστικά συγκροτήματα υπόγεια που είναι τόσο φουτουριστικά όσο ένα πολυτελές ξενοδοχείο στο Ντουμπάι. Η πολυτέλεια που οι κανονικοί θνητοί δεν μπορούν καν να αρχίσουν να φαντάζονται και, πάνω απ 'όλα, δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά.
Αυτές οι εγκαταστάσεις δεν δημιουργήθηκαν για τον πληθυσμό, αλλά χτίστηκαν ειδικά για την ελίτ. Πρόκειται για υπόγειες εγκαταστάσεις που εκτείνονται σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι επομένως πολύ πιθανό ότι οι σημαντικότερες μητροπόλεις είναι ήδη συνδεδεμένες με το VHST χωρίς ο πληθυσμός να παρατηρήσει τίποτα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για την ύπαρξη μυστικών υπόγειων εγκαταστάσεων και συστημάτων μεταφοράς υψηλής ταχύτητας. Για παράδειγμα, ένας πυρηνικός πόλεμος ή μια εξωγήινη απειλή που έχει ήδη περιγραφεί πολλές φορές.
Σε αυτήν την περίπτωση, ολόκληρο το σύστημα μεταφορών της χώρας θα πρέπει να μετεγκατασταθεί υπόγεια για να συνεχίσει τις κυβερνητικές δραστηριότητες, για παράδειγμα.
Το πρόγραμμα των ΗΠΑ για την κατασκευή αυτών των υπόγειων αποθηκών είναι γνωστό ως DUMB ή "Deep Underground Military Bases". Τα DUMB λειτουργούν προφανώς από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιες βάσεις σχεδόν σε κάθε πολιτεία της ηπειρωτικής Αμερικής - αλλά όπως θα δούμε στις ακόλουθες αναλύσεις, αυτές οι δομές υπάρχουν σε πολλές άλλες ηπείρους.
Ο Steven D. Kelley, πρώην εργολάβος της CIA και της NSA (CIA and NSA contractor) γράφει στον ιστότοπό του:
«Οι αγωγοί υψηλής ταχύτητας συνδέουν βαθιές υπόγειες στρατιωτικές βάσεις. Οι Steven D. Kelley και Phil Schneider έχουν παράσχει πληροφορίες για τρένα υψηλής ταχύτητας "high-speed anti-gravity trains" που συνδέουν τις στρατιωτικές βάσεις Deep Under Ground των ΗΠΑ.
Ο Phil Schneider, γεωλόγος και πολιτικός μηχανικός για στρατιωτικές εφαρμογές, δήλωσε ότι υπήρχαν 132 υπόγειες στρατιωτικές βάσεις κάτω από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1995. Δήλωσε επίσης ότι οι βάσεις περιλαμβάνουν υπόγειες πόλεις που συνδέονται με σύστημα υψηλής ταχύτητας "monorail system" σιδηροδρόμων. Το μέσο βάθος αυτών των πόλεων από την επιφάνεια της γης είναι 1,5 χιλιόμετρα.
Ο Steven D. Kelley δηλώνει ότι το Μουσείο Getty στο Λος Άντζελες διαθέτει πολλά τρένα του μετρό που συνδέονται με βάσεις όπως η Πολεμική Αεροπορία Edwards και το Catalina Island. Δηλώνει ότι οι υπόγειοι σιδηρόδρομοι ξεκινούν από μια κεντρική δομή, όπως οι «ακτίνες στον τροχό ενός ποδηλάτου».
Τα οράματα του Elon Musk για το Hyperloop πλησιάζουν πολύ την ιδέα του Salter, ακόμα κι αν η ταχύτητα δεν ταιριάζει ακόμα με τον στόχο που έβαλε κάποτε.
Το Hyperloop είναι ένα μείγμα αμαξοστοιχίας μαγνητικής ανύψωσης και hovercraft, επειδή ολισθαίνει σε έναν μεγάλο εκκενωμένο σωλήνα με "air cushions" με σχεδόν την ταχύτητα του ήχου, που αντιστοιχεί σε περίπου 1000 km / h.
Κοντά σε σταθμούς, οι linear motors με το Hyperloop εξασφαλίζουν υψηλή επιτάχυνση ακριβώς όπως σε μια μαγνητική αιωρούμενη αμαξοστοιχία (maglev, τρένο Magnetic Levitation), ενώ οι ηλεκτρικοί συμπιεστές παρέχουν επαρκή ώθηση όταν επιτυγχάνεται η ταχύτητα ταξιδιού.
Η ιδέα της αποστολής ανθρώπων μέσω του σωλήνα, σε ένα υπερμεγέθη πνευματικό σωλήνα με την ταχύτητα του ήχου, θα μπορούσε πολύ σύντομα να γίνει πραγματικότητα με την απαραίτητη δέσμευση και την αντίστοιχη οικονομική υποστήριξη.
[Οι Πνευματικοί Σωλήνες είναι φυσικά συστήματα μεταφοράς στα οποία κυλινδρικά δοχεία κινούνται μέσα από ένα δίκτυο σωλήνων, χρησιμοποιώντας πιεσμένο αέρα ή το κενό. Τα δοχεία είναι οχήματα για μεταφορά φυσικών αντικειμένων. Οι Πνευματικοί σωλήνες λήφθηκαν υπόψιν για ένα σύντομο διάστημα, για την κατασκευή υπόγειων συγκοινωνιών για ανθρώπους καθώς και ταχυδρομικές υπηρεσίες μεγάλων αποστάσεων. Οι Πνευματικοί Σωλήνες είναι επίσης γνωστοί και ως Σωλήνες για Κάψουλες.]
Πρώτες δοκιμές στο Λας Βέγκας. Σύντομα επίσης στην Κάτω Σαξονία;
Μετά από πολλές μη επανδρωμένες δοκιμαστικές κινήσεις, πραγματοποιήθηκαν ταξίδια με επιβάτες "on board the capsule" για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του περασμένου έτους, με το τρένο να κινείται μόνο μέσω του δοκιμαστικού σωλήνα μήκους 500 μέτρων στο Λας Βέγκας με μέση ταχύτητα 172 km / h.
Υπάρχει χώρος για περίπου 30 επιβάτες ανά κάψουλα · σε μια μεγαλύτερη παραλλαγή, θα μπορούσαν επίσης να μεταφερθούν φορτία. Μια τέτοια κάψουλα θα ταξιδεύει κάθε 30 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, όχι υπόγεια, όπως πρότεινε ο Salter, αλλά όπως το προηγούμενο προγραμματισμένο τρένο μαγνητικής ανύψωσης πάνω από το έδαφος σε ένα σύστημα "of stilts".
Η απαραίτητη ενέργεια λαμβάνεται από τα ηλιακά πάνελ που είναι τοποθετημένα στον σωλήνα, τα οποία, σύμφωνα με υπολογισμούς, παράγουν ακόμη και πλεόνασμα ενέργειας. Προκειμένου να μειωθεί η μαζική αντίσταση στον αέρα, είναι απαραίτητο να μειωθεί η πίεση στον σωλήνα και να στερεωθεί ένα turbine στο μπροστινό μέρος της κάψουλας, η οποία απομακρύνει τον αέρα.
Αυτό δημιουργεί ένα air cushion που υποστηρίζει το drive. Η κύρια ηλεκτρική κίνηση βρίσκεται στα τοιχώματα του σωλήνα και τροφοδοτείται από τα ηλιακά κύτταρα.
Η κατανάλωση ενέργειας στη διαδρομή από Λος Άντζελες προς Σαν Φρανσίσκο είναι περίπου 4,4 kWh / 100 km ανά άτομο (σε πλήρη χωρητικότητα με 840 άτομα). Σε σύγκριση, ένα Generation 3 ICE απαιτεί περίπου 8,4 kWh / 100 km ανά άτομο σε πλήρη χωρητικότητα και ένα αεροπλάνο τουλάχιστον 30 kWh / 100 km ανά άτομο.
Δυστυχώς, οι απόψεις εξακολουθούν να είναι διχασμένες στο Hyperloop και πολλοί κριτικοί μιλούν ήδη πρόωρα για αδιέξοδο. Ωστόσο, το ενδιαφέρον για την ιδέα αυξάνεται τώρα στην Ευρώπη και ακόμη και στη Γερμανία.
Παρ 'όλη την κριτική, το Hyperloop είναι μια πραγματική εναλλακτική λύση στο αεροπλάνο και θα μπορούσε ακόμη και να αναλάβει μεγάλο μέρος των πτήσεων ( flight connections) στο μέλλον. Ο καθηγητής Thomas Schüning από το Πανεπιστήμιο του Emden / Leer είναι επίσης πεπεισμένος για αυτό.
Compared to Germany radio, ο Schüning είπε:
«Όταν κοιτάζω πτήσεις εσωτερικού ή πτήσεις μεσαίας απόστασης, είναι εύκολα εφικτές με πολύ χαμηλή ποσότητα ενέργειας ταυτόχρονα. Επειδή φτάνουμε στις ίδιες ταχύτητες με το Hyperloop, όπως με το αεροπλάνο. Τόσο απολύτως ανταγωνιστικό από την άποψη του χρόνου, αλλά με λιγότερη κατανάλωση ενέργειας. "
Ο Thomas Schüning και ο συνάδελφός του καθηγητής Walter Neu, επίσης από το Πανεπιστήμιο του Emden / Leer, προσπαθούν τώρα να επανενεργοποιήσουν την παλιά δοκιμαστική διαδρομή Transrapid στο Lathen, Emsland, προκειμένου να δοκιμάσουν την ιδέα.
Schüning:
«Δεν υπάρχει επί του παρόντος κανένα ίδρυμα στον κόσμο που να είναι καλύτερα σε θέση να το κάνει αυτό από το Lathen. Επειδή σχεδιάστηκε με ακρίβεια και επειδή χρησιμοποιεί ακριβώς την τεχνολογία "hovering technology" που χρησιμοποιείται στο Hyperloop. "
Προβλέπονται περίπου 40 έως 50 εκατομμύρια ευρώ για την ανακαίνιση της διαδρομής των τριών χιλιομέτρων. Η μετατροπή ολόκληρης της διαδρομής των 32 χιλιομέτρων θα μπορούσε ακόμη και να κοστίσει μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Μια επένδυση που σίγουρα αξίζει τον κόπο όταν θεωρείτε ότι πρόκειται για καθαρό μέσο μεταφοράς για το μέλλον.
Το κράτος της Κάτω Σαξονίας δείχνει ήδη ενδιαφέρον. Η ΕΕ στέλνει επίσης θετικά μηνύματα - σύμφωνα με τον Schüning, μόνο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι επί του παρόντος αναποφάσιστη.
Οι απόψεις εξακολουθούν να απέχουν πολύ από το αν το τρένο υψηλής ταχύτητας θα είναι πραγματικά το μέσο μεταφοράς του μέλλοντος παγκοσμίως, διότι από τη μια πλευρά η ιδέα είναι τουλάχιστον επίσημα ακόμη στα σπάργανα και από την άλλη, αυτό θα σήμαινε τεράστια οικονομική ύφεση για τη βιομηχανία ορυκτελαίου - συγκεκριμένα λόγω του γεγονότος ότι λιγότεροι άνθρωποι θα πετούν και λιγότεροι θα οδηγούν σε μεγάλες αποστάσεις με το αυτοκίνητο.
Ωστόσο, εάν η ελεύθερη ενέργεια βρει το δρόμο της στην καθημερινή μας ζωή στο άμεσο μέλλον, όπως υποθέτουν πολλοί παρατηρητές, η ιδέα του VHST θα ήταν αρκετά κατανοητή.
πηγή 30-5-21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου