Οι αρχιτέκτονες των σκανδάλων

Όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Σχεδόν όλοι. Υπάρχει μια κατηγορία Ελλήνων που τα δικά τους πιθανά αδικήματα και ευθύνες παραγράφονται πολύ γρήγορα. Έχετε ήδη μαντέψει ποιοι είναι αυτοί. Σκάνδαλα Siemens, Βατοπέδι, υποβρύχια, υποκλοπές Vodafone, το δομημένο ομόλογο της JP Morgan και τα μεταλλείας Κασσάνδρας δεν θα μπορούσαν να είχαν γίνει χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις. Εκεί όμως υπάρχει ασυλία για τους πραγματικούς αρχιτέκτονες των σκανδάλων. Μέχρι και οι πάντα λιγομίλητοι και μετρημένοι Εισαγγελείς αναγκάστηκαν να καταγγείλουν τις παρεμβάσεις. “Προσπάθεια ορισμένων πολιτικών να τοποθετήσουν τη Δικαιοσύνη στο κέντρο μιας πολιτικής διελκυστίνδας , η οποία δεικνύει ότι στην πραγματικότητα δεν επιθυμούν ανεξάρτητη Δικαιοσύνη” αναφέρει σε ανακοίνωση της η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας. Η Δικαιοσύνη θέλει να στραφεί κατά των πραγματικών υπευθύνων αλλά όπως γραφεί το Παρόν “Στην Ελλάδα, όμως, το χέρι της πολιτικής στη Δικαιοσύνη είναι μακρύ, διασφαλίζοντας ένα εκτεταμένο καθεστώς ατιμωρησίας “. Σας στέλνω και ολόκληρο το άρθρο.


Υλικό συγκάλυψης «όλα στο φως»…

Από το ΠΑΡΟΝ, 5 Φεβρουαρίου 2012

Προτού ο Γιώργος Παπανδρέου εγκαταλείψει την καρέκλα του, επαναλαμβάνει το γνωστό αστείο περί σύστασης εξεταστικών επιτροπών που υποτίθεται ότι θα διερευνήσουν, θα αποκαλύψουν και θα φέρουν στο φως όλη την αλήθεια για το μαγείρεμα του ελλείμματος της ΕΛΣΤΑΤ, το οποίο ήδη διερευνά η Δικαιοσύνη.

Πρόκειται για αστείο, διότι ο κόσμος έχει πια καταλάβει την κοροϊδία. Έχει καταλάβει πως οι εξαγγελίες «όλα στο φως» και «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα ίδια υλικά συγκάλυψης που οι πολιτικοί χρησιμοποιούν διαχρονικά για αν παρεμβαίνουν στο έργο της Δικαιοσύνης, η οποία κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη είναι.

Η αντίδραση-πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου είναι άλλη μια χαρακτηριστική αντίδραση πολιτικού που το όνομά του εμπλέκεται σε μια τόσο σοβαρή υπόθεση και προέκυψε με αφορμή το πρόσφατο αίτημα του Οικονομικού Εισαγγελία Γρηγόρη Πεπόνη να διαβιβαστεί στη Βουλή η δικογραφία για το έλλειμμα που παρουσίασε η ΕΛΣΤΑΤ, όπως υπαγορεύουν το Σύνταγμα και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, όταν υπάρχει εμπλοκή πολιτικών προσώπων.

Δυστυχώς για τη χώρα, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα τόσο σοβαρό θέμα – εν προκειμένω το αυξημένο έλλειμμα ήταν η αιτία που η χώρα περιδινείται σε αυτήν την άνευ προηγουμένου κρίση – αντιμετωπίζεται με τέτοιον τρόπο από την πολιτική εξουσία.

Επί σειρά ετών οι πολιτικοί μα ταγοί σπέρνουν σκάνδαλα, αλλά δεν θερίζουν τις συνέπειες, καθώς κρατούν σε ομηρία την ελληνική Δικαιοσύνη. Συστηματικά εμπλέκονται στη λειτουργία της και παρεμποδίζουν την απόδοση ευθυνών στους ίδιους τους «ημέτερους». Το σκάνδαλο Simens, τα υπόθεση του Βατοπεδίου, το σκάνδαλο των υποβρυχίων, οι υποκλοπές της Vodafone, το δομημένο ομόλογο της JP Morgan, τα μεταλλεία Κασσάνδρας είναι υποθέσεις που άνοιξαν, όμως δεν έκλεισαν ποτέ.

Όλα τα παραπάνω σκάνδαλα συντελέστηκαν με τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων ή των ευνοούμενών τους, ανθρώπων της «αυλής» τους, επιχειρηματιών και τραπεζιτών. Και ενώ προσέλαβαν τεράστιες διαστάσεις, απέσπασαν διακαείς διακηρύξεις από τους πολιτικούς αρμοδίους ότι θα χυθεί «άπλετο φως», «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» και η Δικαιοσύνη θα είναι αδέκαστη, οι αυτουργοί ακόμη δεν έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη, που όπως πάντα ασκείται πρόχειρα, επιλεκτικά και κατευθυνόμενα.

‘Ότι και να έχει συμβεί όμως, όποια κι αν είναι η πραγματικότητα, η ουσία παραμένει. Τίποτα δεν γίνεται τελικά γνωστό, οι σκιές και οι υποψίες παραμένουν. Έτσι δικαιολογείται και η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας να καταγγέλλει «προσπάθεια ορισμένων πολιτικών να τοποθετήσουν τη Δικαιοσύνη στο κέντρο μιας πολιτικής διελκυστίνδας» , η οποία «δεικνύει ότι στην πραγματικότητα δεν επιθυμούν ανεξάρτητη Δικαιοσύνη».

‘Οσο κι αν η καταγγελία μπορεί να ακούγεται υπερβολική, όλες αυτές οι επί χρόνια εκκρεμείς υποθέσεις δίνουν τροφή στα περί συστηματικής χειραγώγησης και παρακώλυσης της Δικαιοσύνης από τους πολιτικού.

‘Όλες αυτές οι υποθέσεις και άλλες πολλές δημιουργούν της πεποίθηση πως η εξουσία, την οποία οι πολίτες με την ψήφο τους αναθέτουν στους πολιτικούς, είναι ένα εργαλείο εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων, καθώς οι πολιτικοί έχουν θεσμοθετήσει ένα ιδιότυπο είδος ασυλίας, θέτοντας στην κυριολεξία εαυτούς και προστατευόμενους εκτός νόμου. Στον δρόμο που χαράσσουν βαδίζει και η κοινωνία, και αυτός ο δρόμος βγάζει μόνο στην απαξίωση των θεσμών που βιώνουμε σήμερα.

Με το παράδειγμά της η πολιτική τάξη έχει δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο, που βλάπτει τη χώρα και την κρατάει καθηλωμένη στο τέλμα, εμποδίζοντας οποιαδήποτε πρόοδο.

Οι τρεις εξουσίες πρέπει, υποτίθεται, να είναι διακριτές, για αν διασφαλίζεται η λογοδοσία των κατεχόντων την εξουσία. Στην Ελλάδα, όμως, το χέρι της πολιτικής στη Δικαιοσύνη είναι μακρύ, διασφαλίζοντας ένα εκτεταμένο καθεστώς ατιμωρησίας.

Και είναι αυτή η αίσθηση ατιμωρησίας που φουντώνει το αίσθημα της αδικίας που αισθάνονται οι πολίτες και που αργά η γρήγορα, σε συνδυασμό με τη νέα πείνα που βιώνει ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, θα οδηγήσει τη χώρα στις επικίνδυνες ατράπους μιας ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης που φοβούνται πολλοί…


Νικήτας