Ὁ κάθε τσόγλανος!
Ἔρχεται τὸ τομάρι καὶ μπαίνει ἀπὸ κάθε πλευρά, ἀφύλακτη καὶ μή, καὶ μᾶς κάνει τὴν ζωὴ κόλασι!
Δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ σεβαστῇ τίποτα….
Νὰ ἐκτιμήσῃ τίποτα…
Νὰ σταματήσῃ ἐμπρὸς στὸ ὁ,τιδήποτε!
Ὁ κάθε τσόγλανος! Τὸ κάθε ἀπαίδευτο κατακάθι ποὺ ὑπάρχει μόνον ὡς ὄν ποὺ κοπρίζει τὸν πλανήτη!
Εἶμαι πάρα πολὺ θυμωμένη!
Εἶμαι θυμωμένη μὲ ἐμᾶς ποὺ τὸν ἀνεχόμαστε!
Εἶμαι θυμωμένη μὲ αὐτὸν ποὺ ὑπάρχει!
Εἶμαι θυμωμένη διότι τελικῶς ἔχουν τὰ πάντα «ἐξελιχθεῖ» μὲ τέτοιον τρόπο ὡς τε νὰ ἐξυπηρετοῦν αὐτὸν καὶ νὰ μοῦ μειώνουν τὸν ἀέρα ποὺ ἀναπνέω.
Ὁ κάθε τσόγλανος.
Εἶτε λέγεται τραπεζίτης ποὺ δανείζει μὲ τοκογλυφικὰ ἐπιτόκια, μὲ μοναδικὸ στόχο νὰ μοῦ ἁρπάξῃ τὸ σπίτι.
Εἶτε λέγεται Carrefour (καὶ κάθε ἀναλόγου τύπου «ἐπενδυτής») ποὺ κατατρώγει τὶς σᾶρκες τῶν προμηθευτῶν του.
Εἶτε λέγεται Κωστόπουλος, Γαβαλᾶς, Ψωμιάδης, Λαυρεντιάδης….
Εἶτε λέγεται Μαρίτσα, Πηνελοπίτσα, Κατινίτσα ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ καὶ ὡς ἄλλη μαριονέτα κινεῖται στὸν ῥυθμὸ ποὺ τῆς παίζει..
Εἶτε λέγεται Μῆτσος, Κῶτσος, Λάκης ποὺ ζῇ εἰς βᾶρος μας, γυρνοβολῶντας ὡς ὅ,τι πιὸ ἄχρηστο καὶ περιττὸ καταστρέφοντας ζωές, συνειδήσεις καὶ σκέψεις…
Εἶτε λέγεται σκέτο ὑπηρέτης καὶ συμβιβασμένος τοῦ συστήματος…
Ἦλθε γιὰ νὰ καταστρέψῃ! Ἦλθε γιὰ νὰ κλέψῃ αὐτὸ ποὺ ἐγὼ κι ἐσὺ αἰῶνες τώρα δομούσαμε. Ἦλθε γιὰ νὰ στήσῃ ἐπιχειρήσεις ποὺ θὰ μὲ ἐξαθλιώσουν!
Κι ἐγώ, ἀκόμη ἀγαθός, παρὰ τὰ τόσα πολλὰ κτυπήματα μέσα στοὺς αἰῶνες ποὺ πέρασαν, τὸν καλοδέχτηκα. Τοῦ ἔκανα χαρές! Τοῦ ἔστρωσα κόκκινα χαλιά…
Μπῆκε στὸ σπίτι μου καὶ τὸ ῥήμαξε!
Στὴν ἀρχὴ ἄλλαξε τὴν ἐπίπλωσι, διότι εἶπε πὼς ἦταν παλαιομοδίτικη.
Μετὰ μοῦ πέταξε τὶς φωτογραφίες τῶν προγόνων στὴν φωτιά… Δὲν μοῦ χρειάζονται εἶπε, πρέπει νὰ στηλώσω τὰ πόδια στὸ τώρα καὶ νὰ δῶ τὰ πράγματα μὲ νέα ματιά. Τὸ χθὲς πέθανε, εἶπε…
Μετὰ πῆρε τὰ παιδιά μου ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τοὺς ἔμαθε πὼς θὰ μπορούσαν νὰ γίνουν πόρνες πολυτελείας πρὸ κειμένου νὰ περνοῦν ζάχαρι! Ἀγόρια κορίτσια ποτίστηκαν μὲ τοὺς κανόνες τοῦ life style, κυλίστηκαν στὰ κρεββάτια τῶν ἐπωνύμων γιὰ μίαν γυαλιστερὴ κοτρόνα στὸ χέρι ἢ γιὰ ἕνα GTI….
Καὶ αὐτός, πρῶτος στὶς δεξιώσεις, στὰ πάρτυ, στὰ ἐξωτικὰ ταξείδια, στὸ «πνεῦμα», στὶς «ἰδέες», στὴν προβολή…Καὶ γύρω δοῦλοι, σκουπίδια, ἐκκολαπτόμενα τσογλάνια….
Ἄφησε ἀνθρώπους νὰ πεινοῦν, νὰ στήνονται σὲ οὐρὲς στὰ γραφεῖα τῶν δικηγόρων καὶ τῶν εἰσαγγελέων, πρὸ κειμένου νὰ πάρουν ψίχουλα ἀπὸ τὰ δεδουλευμένα τους.
Ἄφησε σὰν ἀπορρίματα σὲ χωματερές, ὅλα μας τὰ παιδιὰ ξέπνοα, ἠλίθια, λοβοτομημένα…
Ἄφησε ἀστέγους, πεινασμένους, παγωμένους, νεκρούς….
Καί τώρα ποιός πληρώνει; Ποιός πονᾶ; Ποιός εἶναι τό ἐξιλαστήριον θῦμα;
Ὄχι αὐτός… Ὄχι ἀκόμη τοὐλάχιστον… Δὲν ἦλθε βλέπετε ἡ στιγμή…
Ἕνας Λάκης μᾶς δουλεύει… Ἔκανε τὴν ζωή του πουλῶντας φύκια γιὰ μεταξωτὲς κορδέλες καὶ προσλαμβάνοντας μόνον ὅσους τοῦ ἔκαναν τὰ χατήρια.
Ἕνας Πέτρος δηλώνει ἀδυναμία πληρωμῆς καὶ πιάνει ἀνακουφισμένος τὰ ἀχαμνά του, ἐν ᾦ τὴν ἴδιαν στιγμὴ ἐξακολουθεῖ τὴν ἄνευ αἰδοῦς διαβίωσίν του ἐπὶ τοῦ πλανήτου! Μᾶς ἐμπαίζει;
Ἕνας Λαυρέντης ἅρπαξε ὅσα τοῦ ἐπέτρεψαν τὰ κουδουνισμένα νὰ ἁρπάξῃ καὶ τώρα τὸ παίζει θῦμα… Πόσα «θύματα» ἐπί τέλους; Πόσα;
Ἀλλὰ καὶ στὸν μικρόκοσμό μας… Τὰ ἴδια…
Περνᾶ ὁ ἕνας καὶ πετᾶ τὴν ζελατίνα ἀπὸ τὰ τσιγάρα του δίχως νὰ τρέχῃ κάστανο..
Περνᾶ ὁ ἄλλος καὶ σταθμεύει τὸ αὐτοκίνητό του ἐμπρὸς στὴν ἔξοδο τοῦ σπιτιοῦ μου, μὴ ἐπιτρέποντάς μου νὰ βγάλω ἐγὼ τὸ δικό μου.
Περνᾶ ὁ τρίτος διασχίζοντας τοὺς μονοδρόμους ἀνάποδα, μὲ τέτοιαν ταχύτητα, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐκσφενδονίσῃ παιδιὰ καὶ γέρους…
Ἡ ζωή μου γιατί νά καταστρέφεται ἀπό τό κάθε τσογλάνι;
Γιατί ἐγώ νά πληρώνω τήν δική του ἀνυπαρξία;
Γιατί νά ματώνῃ ἡ ἀσφαλτος; Γιατί νά βουλιάζῃ ἡ κοινωνία μας; Γιατί νά μήν μποροῦμε νά ζήσουμε λίγες στιγμές πρίν πεθάνουμε;
Γιατί τά τσογλάνια νά κυκλοφοροῦν ἀνενόχλητα;
Γιατί νά πληρώνῃ ἡ ἀγαθός κι ὄχι ὁ φταίχτης;
Γιατί νά τούς ἐπιτρέπουμε νά ὑπάρχουν;
Εἰλικρινῶς, μὲ ἐνοχλεῖ πάρα πολὺ ἡ πολιτικὴ κατάστασις ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὴν Πατρίδα μας.
Μὲ ἐνοχλεῖ ποὺ ὁ κάθε τυχάρπαστος ἔχει ἁρπάξει ἀπὸ μίαν καρέκλα καὶ συμπεριφέρεται ὡς θεός.
Μὲ ἐνοχλεῖ ὅμως περισσότερο ὅλων ἡ ἀτιμωρησία! Ἡ (ἔς τὧ καὶ προσωρινή) ἀσυλία τῶν πραγματικῶν ἐγκληματιῶν. Ἡ πουράκλα στὸ ἕνα χέρι καὶ τὸ ἄλλο χέρι στὰ ἀχαμνά τους… Τόσο θρᾶσος; Τόση ἀναίδεια; Τόση Ὕβρις;
Λυπᾶμαι ἐπίσης καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ πρόλαβαν νὰ «φύγουν» δίχως νὰ πληρώσουν. Ποὺ τοὺς πληρώνουμε τοὺς τάφους καὶ τὰ μνημόσυνα, ὡς ἄλλοι δοῦλοι ποὺ προσκυνοῦν μὲ τρόμο τοὺς δυνᾶστες τους. Ἀφῆστε ποὺ μᾶς ἔμεινε ἡ πλαστή τους ὑστεροφημία στὴν καθημερινότητά μας, ὡς ἄλλη ἐπὶ πλέον ἐπιβάρυνσις!.
Πῶς καί μέ ποιόν τρόπο θά πληρώσουν αὐτοί; Γιατί νά φύγουν δίχως νά περάσουν ἀπό τό ταμεῖο; Πότε θά ἔλθῃ τό ταμεῖον; Θά ἔλθῃ;
Ξέρω ποῦ θὰ φθάσουμε.. Ξέρω πὼς συντόμως πολλοί, πάρα πολλοί, πολὺ περισσότεροι ἀπὸ ὅσους ὑπολογίζουμε, θὰ πληρώσουν γιὰ πάρα πολλῶν γενεῶν λάθη. Πρῶτοι στὴν λίστα τὰ τσογλάνια… Τοὐλάχιστον νὰ μὴν φύγουν κι αὐτὰ τὰ τσογλάνια μὲ τὴν χαρά πὼς γλύτωσαν.
Καὶ ὁ χρόνος τελειώνει… Γρηγορότερα ἀπὸ ὅσο ὑπολογίζουν!
Υ.Γ. Ἐὰν εἶχα τὴν δυνατότητα νὰ πατήσω ἕνα κουμπὶ τὸ ὁποῖον θὰ τροφοδοτοῦσε ἕναν μηχανισμὸ ἀφανισμοῦ τῶν τσογλάνων, νὰ εἶστε σίγουροι πὼς θὰ τὸ ἔκανα! Μὲ πάρα πολὺ μεγάλη χαρὰ κι ἀνακούφισι φυσικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου