Αχαρνών και Ηπείρου, μάθημα για πολλούς Tου Δημητρη Ρηγοπουλου
Tο βράδυ των Φώτων ήμουν καλεσμένος σε ένα σπίτι στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Ηπείρου. Πληροφορία περιορισμένου ενδιαφέροντος, το αναγνωρίζω, αλλά επιτρέψτε μου να συνεχίσω.
Η φίλη αγόρασε το τωρινό της διαμέρισμα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Η οικονομική της δυνατότητα της επέτρεπε να ζήσει σε οποιαδήποτε «καλή» γειτονιά ή προάστιο. Ομως η τιμή ήταν ιδιαιτέρως ελκυστική και η ιδέα ενός νέου ξεκινήματος σε μια από τις παλιές αστικές γειτονιές της Αθήνας την έκανε να κάνει το μεγάλο άλμα. Ηταν η περίοδος πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όλοι σκεφτόμασταν και προσδοκούσαμε το καλύτερο.
Οι συνοικίες κάτω από την Πατησίων είχαν υποστεί ήδη ισχυρή πληθυσμιακή μετάλλαξη, υπήρχαν προβλήματα, αλλά η γενική αίσθηση ήταν πως το πρώτο «σοκ» (με τη μαζική έλευση οικονομικών μεταναστών από την Αλβανία) είχε αρχίσει να απορροφάται. Αν οι Αλβανοί υπέφεραν στην αρχή σε ένα κλίμα ανοιχτού ή περισσότερο συγκαλυμμένου ρατσισμού και ξενοφοβίας, το δεύτερο κύμα μεταναστών, κυρίως Ασιάτες και Αφρικανοί, έγινε δεκτό κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες. Η υποδοχή από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και τη μεγάλη πλειοψηφία των Αθηναίων, ήταν περισσότερο από θετική, καθώς η καταγωγή των νέων μας φίλων απαντούσε «καλύτερα» στις «προδιαγραφές» μιας «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, με εγχώρια chinatown και εξωτικές κουζίνες στο κέντρο της Αθήνας.
Την Πέμπτη το βράδυ, η «κάθοδος» στην οδό Αχαρνών έγινε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Συγγενής μου ανησύχησε σαν να του είπα ότι φεύγω αποστολή για μια σπαρασσόμενη από εμφύλιο χώρα της Αφρικής. Ενας φίλος δεν ήθελε να ακούσει για μεγάλη βόλτα στη γειτονιά προκειμένου να βρούμε ένα συνοικιακό ζαχαροπλαστείο. Και εγώ λίγα λεπτά νωρίτερα αποφάσισα να μην κατεβάσω το αυτοκίνητο στη «διακεκαυμένη ζώνη».
Το πώς φτάσαμε από τον ενθουσιασμό του 2000 στον πανικό του 2011 είναι μια μεγάλη ιστορία.
Και τα μαθήματα δεν είναι μόνο για τους πολιτικούς. Για πολλά χρόνια εμείς οι δημοσιογράφοι (ή έστω ένα τμήμα εξ ημών) είτε αντιμετωπίσαμε το θέμα με όρους lifestyle είτε υποτιμήσαμε τις κραυγές απελπισίας των μόνιμων κατοίκων, στέλνοντας ένα μικρό ανέλπιστο δωράκι στον κ. Μιχαλολιάκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου