από το «ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ» Μέχρι πότε θα περιμένουμε;
Λυπούμεθα, καὶ λυπούμεθα πολύ, γιατὶ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ πρέπει νὰ ποῦμε αὐτὸ ποὺ κατ' ἐπανάληψη ἔχει τονισθῆ ἀπὸ τὴν στήλη αὐτή: Ὅτι, δηλαδή, οἱ Ἀλβανοί εἶναι ἀσυνεπεῖς στὶς συμφωνίες τους μὲ τὴν Ἑλλάδα. Γιατὶ πῶς ἀλλοιῶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθῇ ἡ στάση τους στὸ ζήτημα τοῦ δεύτερου κοιμητηρίου γιὰ τοὺς Ἕλληνες πολεμιστὲς τοῦ Ἔπους τοῦ '40-41, στὴν Κλεισούρα; Ἤδη, ἐδῶ καὶ ἀρκετὸ καιρό, ἔχει δημιουργηθῆ, στὴν συγκεκριμένη αὐτὴ τοποθεσία, ναὸς καὶ χῶροι ἐναποθέσεως τῶν ἱερῶν ὀστῶν τῶν μαχητῶν μας. Ἐν τούτοις, ὅμως, οἰ Ἀλβανοὶ δὲν προχωροῦν στὴν συμφωνία ποὺ ἔκαναν μὲ τὴν Ἑλλάδα. Γιατί; Γιατί, λένε, ἀντιδροῦν οἱ ἐθνικιστές, οἱ ὁποῖοι σ' αὐτὴν τὴν κίνηση βλέπουν τὴν ... ἔξαρση τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ζητήματος!
Ἀλλὰ εἶναι φανερό, πὼς αὐτὲς οἱ φτηνὲς δικαιολογίες ἀποτελοῦν "προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις". Οἱ Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες ἔπεσαν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, ὑπερασπίζοντας τὴν τιμὴ τῆς Ἑλλάδος, ποὺ τόσο βάναυσα τὴν εἶχε ἐπιβουλευθῆ ὁ ἰταλικὸς φασισμός. Ἀλλά, μὲ τὸν φασισμὸ τοῦ Μουσολίνι εἶχε συνταχθῆ, τότε, ἡ Ἀλβανία, πολεμῶντας ἐνάντια στὴν Χώρα μας. Καὶ, βέβαια, ὁ νικηφόρος Ἑλληνικὸς Στρατὸς ἐλευθέρωσε, παράλληλα, καὶ τὰ ἐδάφη τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποτίζοντάς τα μὲ πλῆθος αἷμα τῶν γενναίων μαχητῶν του.
Ἄν, τώρα, ἡ Ἀλβανία νοιώθῃ ἐνοχὲς γιὰ τὴν ἀνθελληνική της στάση στὰ χρόνια τοῦ μεγάλου ἐκείνου πολέμου, εἶναι χρέος της καὶ πρόβλημά της, γιατὶ ἀδίκησε τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Δὲν δικαιοῦται, ὅμως, μὲ κανένα τρόπο νὰ ἀντιδρᾷ στὸ νὰ βροῦν, ἐπὶ τέλους, οἱ Ἕλληνες πολεμιστὲς ἕνα τάφο. Καὶ σ' αὐτό, φρονοῦμε ὅτι ἔχει μεγάλη εὐθύνη καὶ ἡ ἑκάστοτε πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Ἑλλάδος. Μὲ τὴν τακτικὴ τῶν "ἠπίων τόνων", οὐσιαστκὰ ἐνθαρρύνει τὴν ἀλβανικὴ μισαλλοδοξία.
Καὶ θὰ προσθέσουμε - χωρὶς φόβο καὶ πάθος - ὅτι καὶ ἀσεβεῖ οὐσιαστικὰ στὰ παιδιά της, ποὺ χωρὶς ὑπολογισμοὺς καὶ κρατούμενα, ἔδωσαν τὸ "παρὼν" στὸ ἐθνικὸ προσκλητήριο καὶ μὲ τὸν ἐπικὸ ἀγῶνα τους ἐδόξασαν τὴν Ἑλλάδα. Θυσιάζοντας δὲ τὰ νειᾶτα τους, μᾶς ἄφησαν σπουδαία παρακαταθήκη ἐθνικοῦ χρέους, ὅτι τὸ μεγαλεῖο τῆς Πατρίδος "δὲν μετριέται μὲ τὸ στρέμμα. Μὲ τὴς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ μὲ τὸ αἷμα".
Τὰ ὀστᾶ τους, ὅμως, ζητοῦν ἐπίμονα ἕνα τάφο. Ἄς κινηθῇ, ἐπὶ τέλους, ἡ Ἑλληνική μας Πατρίδα δραστήρια καὶ ἀποφασιστικά, ὥστε νὰ λειτουργήσῃ καὶ τὸ κοιμητήριο τῆς Κλεισούρας. Ἑβδομήντα χρόνια πέρασαν ἀπὸ τὸ Ἔπος τοῦ 1940-41. Τὸ πρᾶγμα ἔχει ἀπαράδεκτα χρονίσει. Ἀλήθεια, οἱ ἥρωές μας ποὺ ζητοῦν "τόπον ἀναπαύσεως" μέχρι πότε θὰ περιμένουν;
Για την αντιγραφή «Σάρισσα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου