Το κύκνειο άσμα της αριστεράς

Τον Δεκέμβρη του 2008 για κάποιες ημέρες, η χώρα παρέλυσε από τις ταραχές που ξέσπασαν, με αφορμή τα όσα συνέβησαν στην υπόθεση του 16χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ήταν όμως αυτό κάτι ξαφνικό; μια έκπληξη;

Για όσους θυμούνται την επικαιρότητα τότε, δεν ήταν καθόλου έτσι. Ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή στα Εξάρχεια θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, με θύμα από την μία ή την άλλη πλευρά. Αστυνομικός ή αναρχικός, κάποιος θα πλήρωνε με την ζωή του τις επιλογές κάποιων. Ο άτυχος τελικά, ήταν μόλις 16 ετών. Τότε συνέβη κάτι πολύ συγκεκριμένο και πολύ οργανωμένο, που καμμία σχέση δεν είχε με την έννοια της αυθόρμητης και γενικευμένης εξέγερσης ενός λαού, όπως θα ήθελαν κάποιοι να το παρουσιάσουν.

Ομάδες αναρχικών – φανερά προσυνεννοημένες – που διέθεταν ένα επιχειρησιακό σχέδιο, άρχισαν να τα σπάνε στο κέντρο της Αθήνας. Μαζί τους ενώθηκαν και πολλοί αλλοδαποί λαθρομετανάστες, οι οποίοι βρήκαν μια πολύ βολική ευκαιρία για πλιάτσικο.

Τις επόμενες ημέρες μαζί τους κατέβηκε στον δρόμο και ένα κομμάτι της νεολαίας της χώρας. Όχι λόγω ιδεολογίας, όχι λόγο “άγχους” για το μέλλον. Τι θα έπρεπε να κάνουν σήμερα τότε; Κατέβηκαν ως αντικείμενα της συναισθηματικής πίεσης που δέχτηκαν από το σύνολο της ιδεολογικοπολιτικής ηγεσίας της χώρας, που από την πρώτη στιγμή μεταβλήθηκε σε έναν υμνητή της αριστερίστικης νοοτροπίας και φρασεολογίας, θέλοντας να ... εκφράσει την οδύνη της για τον χαμό ενός μικρού παιδιού. Υπήρχε τρόπος αυτό να γίνει με σοβαρότητα, κανείς όμως σχεδόν δεν το επέλεξε.

Τα όσα έγιναν τότε όμως, αντιθέτως με τους σχεδιασμούς κάποιων, που πίστευαν ότι ο Έλληνας χρειάζεται ένα τσάκ για να ξεσηκωθεί, είχαν επακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Κατ' αρχήν απέδειξαν την γύμνια της τότε κυβέρνησης Καραμανλή, που έμεινε σε ρόλο παθητικού θεατή, ενώ η πρωτεύουσα της χώρας καιγόταν. Δεν ήταν όμως αυτό το μοναδικό αποτέλεσμα. Όσο “βούλιαξε” στην συνείδηση των απλών ανθρώπων η κυβέρνηση Καραμανλή, λόγω δειλίας, άλλο τόσο βούλιαξε και ο τότε ανερχόμενος σε τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας ΣΥΡΙΖΑ. Ενθουσιασμένα από έναν γεροντίστικο ενθουσιασμό για την “νεολαία” τότε, τα στελέχη του, προσπάθησαν να ταυτίσουν τον πολιτικό τους λόγο με τους εξεγερμένους. Και από τα 17-18% έπεσαν πάλι στα γνωστά ποσοστά τους.

Ακολούθησε μια αγωνιώδης προσπάθεια των κύκλων της αριστερίστικης διανόησης να μετατρέψουν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 08, στο αντίστοιχο μιας παλλαϊκής εξέγερσης, κάτι που οι περισσότεροι από αυτούς θέλησαν να βιώσουν ώς έναν “συντάξιμο” Μάη του '68. Είδαμε πολλά.

Ντοκυμαντέρ, ημερολόγια, αναλύσεις, βιβλία, είδαμε διαλέξεις καθηγητών για το “νόημα της εξέγερσης”, είδαμε μια σειρά από θέσεις, που όλες είχαν ως κοινή συνισταμένη την ηρωοποίηση μιας καταστροφικής διαδικασίας. Ένας πλειστηριασμός “χαϊδέματος αφτιών”, ακόμη και από ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να το κάνουν. Είχαμε μέχρι και τις περιώνυμες δηλώσεις του κ. Αλαβάνου, πώς όταν τα παιδιά πετούν πέτρες, πρέπει να τα ακούμε. Από κοντά και τα ΜΜΕ, που επί δύο χρόνια, ζητούσαν την κεφαλή επί πινάκι του αστυνομικού – θύτη. Και όχι μόνο αυτό αλλά προσπαθούσαν να μας πείσουν για το “επίκαιρο” νόημα της “εξέγερσης”.

Επί της ουσίας όμως, ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν το κύκνειο άσμα της αριστεράς, όχι της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά της αριστεράς στην χώρα μας. Ήταν η κίνηση που ουσιαστικά την αφόπλισε για πάρα πολύ καιρό. Γιατί αυτός ο Δεκέμβρης, ήταν που καλλιέργησε την πλέον μηδενιστική νοοτροπία. Ήταν αυτός ο Δεκέμβρης του 2008 που αποτέλεσε τον πρόλογο στην τραγωδία της δολοφονίας από “υπερεπαναστάτες” αναρχικούς των τεσσάρων ατόμων στην Marfin, την μοναδική στιγμή που θα μπορούσε η αριστερά να λειτουργήσει ως προασπιζόμενη το κοινωνικό σύνολο στην χώρα μας.

Ήταν αυτός ο Δεκέμβρης που απογύμνωσε την αριστερά από το όποιο έρεισμα θα μπορούσε να έχει στις πραγματικές λαϊκές τάξεις. Ήταν αυτός ο Δεκέμβρης που δημιούργησε τις συνθήκες για την καλλιέργεια τρομοκρατικών τάσεων, που ωρίμασαν στις γνωστές δολοφονίες και επιθέσεις των τελευταίων ετών. Μπορεί κάποιοι ακραίοι να το αντιλαμβάνονται ως επιτυχία. Η ιστορία όμως είναι ξεκάθαρη. Για να μπεις στην διαδικασία της “επαναστατικής μειοψηφίας” μάλλον έχεις χάσει την πεποίθηση ότι μπορείς να λειτουργήσεις ως μαζικό κίνημα.

Οι κάποιες εκατοντάδες μαθητών, που το απόγευμα της Δευτέρας διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας, σπρωγμένοι ίσως στον δρόμο από τους αριστεριστές καθηγητές τους, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η τραγική απόδειξη του πώς το σύστημα χρησιμοποιεί ως “μπαμπούλες” κάποιους ανθρώπους για να προβάρει τα διάφορα “μέτρα”.

Η Αθήνα αποκλείστηκε οικονομικά, οδικά για εκατομμύρια ανθρώπους. Με αφορμή κάποιες εκατοντάδες. Σε εποχή ΔΝΤ που θα έπρεπε κανονικά να σείεται καθημερινά το πολιτικό σύστημα, οι διαμαρτυρόμενοι ήταν μια τραγική παρουσία, που αισθάνθηκε ότι έπρεπε να κάνει κάποια επεισόδια, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Και αυτό αποδεικνύει την χρεωκοπία της αριστεράς αλλά και την ανάγκη να υπάρξει μια διαφορετική προοπτική στο ζήτημα της κινητοποιήσεως του λαού, από πλευράς της δεξιάς.

Δημήτρης Παπαγεωργίου