Κοντά στους αγωνιζόμενους Πυροσβέστες, στην κινητοποίηση τους στο Σύνταγμα, βρέθηκε το Πατριωτικό Μέτωπο με κλιμάκιο του, στηρίζοντας τους αγώνες τους για αξιοπρεπή διαβίωση αυτών και των οικογενειών τους, αλλά και των θεσμικών αιτημάτων τους, για μια αποτελεσματική Πυροσβεστική Υπηρεσία. Για την κυβέρνηση του «αυτονόητου» του κ.Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι καθόλου αυτονόητα τα αιτήματα των Πυροσβεστών, οι οποίοι ζητούν, να μη γίνουν περικοπές δώρων, επιδομάτων, μισθών, συντάξεων, καθώς και την απόσυρση των αντιασφαλιστικών νομοσχεδίων.
Ακόμη ζητούν:
Την αναστολή έκδοσης του Π.Δ. για τον νέο κανονισμό μεταθέσεων
Την αναστολή εφαρμογής του 12ώρου ως ωράριο εργασίας και της διευθέτησης του εργασιακού χρόνου
Την άμεση πρόσληψη 2.000 μονίμων πυροσβεστών και την κάλυψη των οργανικών κενών θέσεων με χρονοδιάγραμμα διετίας
Την πληρωμή των οφειλόμενων ρεπό
Την καταβολή του δασικού επιδόματος και των οδοιπορικών εξόδων
Την άμεση αναστολή κατάργησης πυροσβεστικών σταθμών και πυροσβεστικών κλιμακίων.
Χορήγηση αποζημίωσης στους τραυματισθέντες πυροσβέστες εν ώρα υπηρεσίας
Χορήγηση των γονικών αδειών και των διευκολύνσεων σε πυροσβεστικούς υπαλλήλους με οικογενειακές υποχρεώσεις.
Το Πατριωτικό Μέτωπο, ως Κίνημα Παλλαϊκό-Δημοκρατικό-Πατριωτικό, ξεκαθάρισε στο Προεδρείο της Ομοσπονδίας των Πυροσβεστών πως, στηρίζει τους αγωνιζόμενους Πυροσβέστες και τα αιτήματά των ένστολων αυτών πολιτών που τα τελευταία χρόνια, έδωσαν σε πολλές περιπτώσεις τη ζωή τους στον αγώνα για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των Ελλήνων πολιτών, αλλά και του φυσικού περιβάλλοντος της Πατρίδας μας.
Σε παρέμβασή τους στη συγκέντρωση , τα στελέχη του Πατριωτικού Μετώπου, έκαναν σαφή τη θέση του Κινήματος πως στέκεται αλληλέγγυο δίπλα τους, αλλά παράλληλα υπενθυμίζοντας τους την θεμελιώδη αρχή του ΠΑΜ πως, το πολιτικό σύστημα το οποίο είναι υπεύθυνο για την κατάντια στην οποία οδηγήθηκε η Πατρίδα και ο Λαός μας, ούτε θέλει, ούτε μπορεί να λύσει τα προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε.
Μόνο με τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων του Λαού μας σε ένα ενιαίο και μακριά από κόμματα και αποχρώσεις Πατριωτικό-Δημοκρατικό Μέτωπο, μπορούμε να ξαναφέρουμε την ελληνική κοινωνία στην κοινωνία της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας.
Διαβάστε ακόμα:
Παρασκευή, 22 Οκτωβρίου 2010
2 σχόλια:
OI TOYΡΚΕΜΕΝΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΟ ΙΔΙΟΤΕΛΗ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟ ΤΟΥΣ!
ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ
"""ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ
ΚΛΗΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟΝ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΗ ΕΙΣ ΠΡΟΣΤΑΓΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΚΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΥΡΑΝΝΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗ ΤΥΡΑΝΝΟΝ """
ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ
(ΑΠΟ 'ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ'),
"Ου δη πάτριον εστί ηγείσθαι τους επήλυδας των αυτοχθόνων…."
(Ισοκρατου,πανηγυρικος)
Ο Αρκαλοχωρίου Ανδρέας για την τουρκική υπηκοότητα
Του Ανδρέα Νανάκη*
H τουρκική υπηκοότητα των Μητροπολιτών
Ο Ισοκράτης και ο Δημοσθένης πνευματικά αναστήματα της πόλης – κράτους, ομόγλωσσοι, ομότροποι και ομοήθεις, εξέφραζαν δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο Ισοκράτης προσέβλεπε, με εμπιστοσύνη, στο πολιτικό μεγαλείο του Οικουμενικού Ελληνισμού, το πολιτικό κέντρο του οποίου μετατοπίζεται στη Μακεδονία. Υπήρξε με τον Αριστοτέλη ο θεωρητικός του εκφραστής.
Η πρακτική ενήλωση, η πολιτική και πολιτιστική ενοποίηση του ελληνισμού, σε ένα νέο οικουμενικό μέγεθος, υπήρξε έργο του Μακεδόνα Μεγάλου Αλεξάνδρου, με την αυτοκρατορία που δημιούργησε. Με την μακεδονική σάρισα, «ὡς μέσα τήν βακτριανή, ὡς τόν ἰνδό», επήγαμε την ελληνική λαλιά. Η πόλη – κράτος του Δημοσθένους, η Αθήνα με τις αποικίες της και τις αθηναϊκές τριήρεις είχαν ολοκληρώσει την συμβολή τους στον παγκόσμιο πολιτισμό, όπως βεβαίως και τόσα άλλα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά σχήματα, μέχρι τις ημέρες μας.
Ο μετασχηματισμός και η διαμόρφωση του νέου κόσμου εκφράστηκε με τον έλληνα λόγο, αλλά οικοδομήθηκε στα θεμέλια της χριστιανικής κοσμολογίας και ανθρωπολογίας διαφορετικής από τα αρχαιοελληνικά κοσμοείδωλα και προσδιορίσθηκε με όρους, όπως ρωμιοσύνη και ορθόδοξο γένος. Ο νέος κόσμος είχε εκκλησιαστικό, πολιτικό και πνευματικό κέντρο του, την Κωνσταντινούπολη, την πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, όπου και το κέντρο των Ορθοδόξων, της Οικουμένης. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως καθόρισε την πνευματική και πολιτιστική ταυτότητα της καθʼ ημάς Ανατολής, αλλά και του σλαβικού κόσμου, από το Κίεβο μέχρι τη Μόσχα, το Τύρνοβο και το Πέκιο. Η Αλεξάνδρεια, κατεξοχήν πόλη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αν και αρχαιοτέρα της Κωνσταντινουπόλεως, παρέμεινε το δευτερόθρονο κέντρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Μετά το έτος 1453, με το Ισλάμ να έχει επίσημα πλέον κατοχυρώσει τον πρώτο λόγο, η αυτοκρατορία συνέχισε την πορεία της μέσα στο σχήμα της ορθόδοξης οικουμένης. Ο έλληνας λόγος αποτελούσε και πάλι την απαραίτητη προϋπόθεση για την ανέλιξη στην πυραμίδα του ρουμ μιλιέτ των ορθοδόξων και την Εθναρχούσα Εκκλησία. Κατά τον Δοσίθεο Αναγνωστόπουλο: «Στά χρόνια τῶν Ὀσμανιδῶν ἦταν σάν καί στῶν ʽΡωμιῶν / τήν ἐποχή, πολύχρωμη ἡ Πόλη, πολύφωνη, / πολυτραγουδισμένη σέ γλῶσσες ἄσχετες, μά μουσικές.» Και πάντα αυτά εν μέσω των παντοτινών περιπετειών της ιστορίας και τις οδύνες του ανθρωπίνου αίματος.
Ο διαφωτισμός και η αρχή των εθνοτήτων, στην οποία, πλέον, αρχίζει να στηρίζεται η διεθνής νομιμότητα μετά την Γαλλική Επανάσταση το 1789, διαμορφώνουν νέα δεδομένα. Μέσα από τα δεινά του πολέμου και της μάχης δημιουργούνται, με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τα νέα σύνορα και παγιώθηκε η αρχή του έθνους – κράτους. Η Συνθήκη της Λωζάνης υπήρξε καθοριστική καμπή για τους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο προσφυγικό συνοικισμό, στο Ατσαλένιο - Ν. Κλαζομεναί του Ηρακλείου Κρήτης. Γνωρίζω καλώς, πολύ καλώς και από πρώτο χέρι τι σημαίνει, στο όνομα της όποιας και οιασδήποτε ιδεολογίας, να σε ξεριζώνουν και να σε διώχνουν από τον τόπο που γενήθηκες. Τον τόπο που οι πρόσφυγες αποκαλούν πατρίδα.
Είναι γνωστό, πόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο δοκιμάσθηκε απορφανίστηκε από την τότε νέα τάξη πραγμάτων. Των εθνοκτονιών, της μισαλλοδοξίας, της εκδικητικότητας, των διωγμών και των ιδεολογικών καταναγκασμών, που επικρατούσαν βέβαια και σʼ ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο. Αναφέρω μόνον τον ελληνικό εμφύλιο των ετών 1946-1949.
Η ανθρωπότητα βρίσκεται για μία ακόμα φορά στη διαμορφουμένη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Και ο ελληνισμός του 21ου αιώνος έχει πολλούς ανθρώπους με την συνείδηση του Δημοσθένους. Εξεφράσθη αυτή η συνείδηση με αφορμή τις υπηκοότητες που λάβαμε από το τουρκικό κράτος για το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, χάρη του οποίου καμία θυσία δεν θεωρούμε περιττή. Το Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη συνεχίζει δημιουργικά με πρώτο και πρωτοπόρο τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, την πορεία του Ισοκράτους, του Αριστοτέλους και των Μεγάλων Πατέρων με την οικουμενική για την Εκκλησία, συνείδηση. Δεν αντιμετωπίζει φοβικά το νέο κόσμο, με προθέσεις αποκλεισμού και καχυποψίας. Στη διάθεσή του δεν είναι ούτε βεβαίως οι αθηναϊκές τριήρεις του Θεμιστοκλέους, ούτε η μακεδονική σάρισα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πορεύεται όμως με την ορθόδοξη παρακαταθήκη στην οικουμένη. Πατριάρχης, Σύνοδος, Ιεραρχία, κλήρος και λαός πορευόμεθα με όπλα τον ευαγγελικό λόγο, το μήνυμα της αγάπης, της ειρηνικής συνύπαρξης και της καταλλαγής, μεταξύ των λαών, των θρησκειών και των πολιτισμών, που αποτελεί και τον Πνευματικό και πολιτιστικό προσδιορισμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Γι αυτό και οι συναντήσεις του Οικουμενικού μας Πατριάρχου με τις θρησκευτικές, πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες της γης. Γι αυτό και οι Πατριαρχικές Λειτουργίες στην Καππαδοκία, στις εκκλησίες της Μικράς Ασίας, μέχρι το μεγάλο γεγονός της λειτουργίας στη Παναγία του Σουμελά.
Προσδοκούμε την χορήγηση της τουρκικής υπηκοότητας και στους άλλους ιεράρχες του Θρόνου που το έχουν ζητήσει, αλλά και στους κληρικούς της πατριαρχικής αυλής και προσευχόμεθα για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Με τα δεδομένα αυτά το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, δηλαδή το ευσεβές γένος μας, η ρωμιοσύνη, ο ελληνισμός θα συνεχίσουν να επιτελούν την διαχρονική οικουμενική αποστολή στην ελληνική επικράτεια και στις ορθόδοξες κοινότητες του κόσμου εν μέσω της διαμορφούμενης παγκοσμιοποιούμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Για όλα όσα εγράφησαν με αφορμή τη χορήγηση των πρώτων υπηκοοτήτων από την Τουρκία σε μας τους ιεράρχες του Θρόνου τα θεωρώ δε όλα καλοπροαίρετα και αγαθών προθέσεων, θυμάμαι το: Ἀλέξανδρος Φιλίππου και οἱ Ἕλληνες πλήν Λακεδαιμονίων, «κι ἀπʼ τήν θαυμάσια πανελλήνιαν ἐκστρατεία, / τήν νικηφόρα, τήν περίλαμπρη, / τήν περιλάλητη, τήν δοξασμένη /ως ἄλλη δέν δοξάσθηκε καμιά, /τήν ἀπαράμιλλη : βγήκαμʼ ἐμεῖς ˙/ ἑλληνικός καινούριος κόσμος, μέγας. / Ἐμεῖς οἱ Ἀλεξανδρεῖς, οι Ἀντιοχεῖς, / οι Σελευκεῖς, κʼ οἱ πολυάριθμοι / ἐπίλοιποι Ἕλληνες Αἰγύπτου καί Συρίας, / κʼ οἱ ἐν Περσίδι, κι ὅσοι ἄλλοι. / Μέ τές ἐκτεταμένες ἐπικράτειες, / με τήν ποικίλη δρᾱσι τῶν στοχαστικῶν προσαρμογῶν. / Καί τήν Κοινήν Ἑλληνική Λαλιά / ὤς μέσα στήν Βακτριανή τήν πήγαμεν, ὤς τούς Ἰνδούς. / Γιά Λακεδαιμονίους νά μιλοῦμε τώρα!»
• O Ανδρέας Νανάκης είναι Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Καστελλίου κ΄ Βιάννου, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
http://www.patris.gr/articles/192291?PHPSESSID=7gafp0omji6ulddcqf0sknabj6
Δημοσίευση σχολίου