ΤΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΑΠΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΜΕ ΟΥΤΕ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ!
Οι πύραυλοι παραγγέλθηκαν από τους Κύπριους, με σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης στις αρχές του 1997. Τούρκοι και Αμερικανοί αντέδρασαν με σφοδρότητα. Η κυβέρνηση Σημίτη υπέκυψε στις πιέσεις των συμμάχων και πέρασε στα τέλη του 1998 στο σχέδιο «Β» που ήταν η προσωρινή –βλέπε οριστική- εγκατάσταση των πυραύλων στην Κρήτη
Στην ανατολική πλευρά του διεθνούς αεροδρομίου του Ηρακλείου της Κρήτης και λίγες δεκάδες μέτρα από την αίθουσα αφίξεων, συντελείται εδώ και έντεκα περίπου χρόνια ένα πρωτοφανές πολιτικο-στρατιωτικό σκάνδαλο. Οι περίφημοι S-300, οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι τρίτης γενιάς, Κυπριακής ιδιοκτησίας, αλλά που κατόπιν συμφωνίας των κυβερνήσεων των δυο χωρών αποφασίστηκε να παραμείνουν στην Ελλάδα και να ενταχθούν στο ελληνικό αντιαεροπορικό σύστημα, σκουριάζουν αχρησιμοποίητοι και κατά πολλούς και αφύλακτοι.
Πριν λίγες μέρες ο Γιώργος Καρατζαφέρης επισκέφθηκε την Κύπρο και αποκάλυψε στους Ελληνοκύπριους πολιτικούς ηγέτες, ότι το ελληνικό ΓΕΕΘΑ για άγνωστο λόγο, καθυστερεί εδώ και τρία χρόνια την πρώτη επιτέλους δοκιμαστική βολή των S-300 και ενώ οι Ρώσοι έχουν ήδη εκδηλώσει την ανά πάσα στιγμή ετοιμότητα τους να ελέγξουν επιτόπου τη λειτουργική ικανότητα των συστημάτων.
Είτε πρόκειται για τουρκικό είτε για αμερικανικό βέτο, η ουσία παραμένει η ίδια. Οι πύραυλοι ουσιαστικά παραμένουν σε αχρηστία. Και μαζί τους, μια, όπως φαίνεται συνειδητή, απενεργοποίηση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας – Κύπρου, «τέκνο» της συνεργασίας των Α. Παπανδρέου και Γλ. Κληρίδη το 1993, που υπάρχει πλέον μόνο στα χαρτιά. Αρκεί να σκεφτεί κανείς, πως το βεληνεκές των πυραύλων καλύπτει τη μισή απόσταση Κρήτης – Κύπρου, προσφέροντας συγχρόνως, σε συνδυασμό με τους ισότιμης επιχειρησιακής αξίας Patriot 3, που ήδη έχουν ενταχθεί στο ελληνικό αντιαεροπορικό σύστημα, μια ολοκληρωμένη ομπρέλα προστασίας της ηπειρωτικής Ελλάδας και όλων των νησιών του Αιγαίου.
Το casus belli
Οι πύραυλοι παραγγέλθηκαν από τους Κύπριους, με σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης στις αρχές του 1997. Τούρκοι και Αμερικανοί αντέδρασαν με σφοδρότητα. Οι πρώτοι έθεσαν θέμα casus belli σε περίπτωση επιχείρησης εγκατάστασης των πυραύλων στην Κύπρο. Οι δεύτεροι άρχισαν να στέλνουν αλλεπάλληλα τελεσίγραφα στην Αθήνα, επισείοντας τον κίνδυνο συνολικής ανάφλεξης στην περιοχή.
Άγκυρα, Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Βρυξέλες, όπου η έδρα του ΝΑΤΟ ενέτειναν τις πιέσεις, αλλά η Λευκωσία παρέμενε αμετάπειστη, όσο ήταν σταθερή και η στάση της Αθήνας. Στο μπραντεφέρ των πρωτευουσών, πρέπει να προστεθεί και η Μόσχα, που έβλεπε ως εξαιρετική την ευκαιρία να πουλήσει οπλικά της συστήματα σε δυτική χώρα, ενώ συγχρόνως ο Γιέλτσιν είχε διαβεβαιώσει επανειλημμένα τον κ. Κληρίδη για την ασφαλή μεταφορά και εγκατάσταση των S-300 στην Κύπρο, με ρωσική εγγύηση.
Οι πύραυλοι μεταφέρθηκαν καταρχήν στην Κρήτη. Αυτό όμως ήταν και το τελευταίο τους ταξίδι, στην Κύπρο δεν επρόκειτο να πάνε ποτέ.
Οι πύραυλοι παραγγέλθηκαν από τους Κύπριους, με σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης στις αρχές του 1997. Τούρκοι και Αμερικανοί αντέδρασαν με σφοδρότητα. Η κυβέρνηση Σημίτη υπέκυψε στις πιέσεις των συμμάχων και πέρασε στα τέλη του 1998 στο σχέδιο «Β» που ήταν η προσωρινή –βλέπε οριστική- εγκατάσταση των πυραύλων στην Κρήτη
Στην ανατολική πλευρά του διεθνούς αεροδρομίου του Ηρακλείου της Κρήτης και λίγες δεκάδες μέτρα από την αίθουσα αφίξεων, συντελείται εδώ και έντεκα περίπου χρόνια ένα πρωτοφανές πολιτικο-στρατιωτικό σκάνδαλο. Οι περίφημοι S-300, οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι τρίτης γενιάς, Κυπριακής ιδιοκτησίας, αλλά που κατόπιν συμφωνίας των κυβερνήσεων των δυο χωρών αποφασίστηκε να παραμείνουν στην Ελλάδα και να ενταχθούν στο ελληνικό αντιαεροπορικό σύστημα, σκουριάζουν αχρησιμοποίητοι και κατά πολλούς και αφύλακτοι.
Πριν λίγες μέρες ο Γιώργος Καρατζαφέρης επισκέφθηκε την Κύπρο και αποκάλυψε στους Ελληνοκύπριους πολιτικούς ηγέτες, ότι το ελληνικό ΓΕΕΘΑ για άγνωστο λόγο, καθυστερεί εδώ και τρία χρόνια την πρώτη επιτέλους δοκιμαστική βολή των S-300 και ενώ οι Ρώσοι έχουν ήδη εκδηλώσει την ανά πάσα στιγμή ετοιμότητα τους να ελέγξουν επιτόπου τη λειτουργική ικανότητα των συστημάτων.
Είτε πρόκειται για τουρκικό είτε για αμερικανικό βέτο, η ουσία παραμένει η ίδια. Οι πύραυλοι ουσιαστικά παραμένουν σε αχρηστία. Και μαζί τους, μια, όπως φαίνεται συνειδητή, απενεργοποίηση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας – Κύπρου, «τέκνο» της συνεργασίας των Α. Παπανδρέου και Γλ. Κληρίδη το 1993, που υπάρχει πλέον μόνο στα χαρτιά. Αρκεί να σκεφτεί κανείς, πως το βεληνεκές των πυραύλων καλύπτει τη μισή απόσταση Κρήτης – Κύπρου, προσφέροντας συγχρόνως, σε συνδυασμό με τους ισότιμης επιχειρησιακής αξίας Patriot 3, που ήδη έχουν ενταχθεί στο ελληνικό αντιαεροπορικό σύστημα, μια ολοκληρωμένη ομπρέλα προστασίας της ηπειρωτικής Ελλάδας και όλων των νησιών του Αιγαίου.
Το casus belli
Οι πύραυλοι παραγγέλθηκαν από τους Κύπριους, με σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης στις αρχές του 1997. Τούρκοι και Αμερικανοί αντέδρασαν με σφοδρότητα. Οι πρώτοι έθεσαν θέμα casus belli σε περίπτωση επιχείρησης εγκατάστασης των πυραύλων στην Κύπρο. Οι δεύτεροι άρχισαν να στέλνουν αλλεπάλληλα τελεσίγραφα στην Αθήνα, επισείοντας τον κίνδυνο συνολικής ανάφλεξης στην περιοχή.
Άγκυρα, Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Βρυξέλες, όπου η έδρα του ΝΑΤΟ ενέτειναν τις πιέσεις, αλλά η Λευκωσία παρέμενε αμετάπειστη, όσο ήταν σταθερή και η στάση της Αθήνας. Στο μπραντεφέρ των πρωτευουσών, πρέπει να προστεθεί και η Μόσχα, που έβλεπε ως εξαιρετική την ευκαιρία να πουλήσει οπλικά της συστήματα σε δυτική χώρα, ενώ συγχρόνως ο Γιέλτσιν είχε διαβεβαιώσει επανειλημμένα τον κ. Κληρίδη για την ασφαλή μεταφορά και εγκατάσταση των S-300 στην Κύπρο, με ρωσική εγγύηση.
Οι πύραυλοι μεταφέρθηκαν καταρχήν στην Κρήτη. Αυτό όμως ήταν και το τελευταίο τους ταξίδι, στην Κύπρο δεν επρόκειτο να πάνε ποτέ.
Η κυβέρνηση Σημίτη υπέκυψε στις πιέσεις των συμμάχων και πέρασε στα τέλη του 1998 στο σχέδιο «Β». Όπου σχέδιο «Β» ήταν η προσωρινή –βλέπε οριστική- εγκατάσταση των πυραύλων στην Κρήτη. Η ιδιοκτησία τους θα παρέμενε στα κυπριακά χέρια.
Οι Κύπριοι στενοχωρήθηκαν, αλλά η υπαναχώρηση της Αθήνας δεν τους άφηνε περιθώρια ελιγμών ή άλλων κινήσεων. Ωστόσο, ο υπέρμαχος της εγκατάστασης των πυραύλων στην Κύπρο, τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Α. Τσοχατζόπουλος, τους υποσχέθηκε να τους εφοδιάσει με τρεις συστοιχίες από τους πυραύλους μικρού βεληνεκούς TOR - M1, επίσης ρωσικής προέλευσης, που την ίδια εποχή συμφώνησε να αγοράσει από τη Μόσχα για λογαριασμό της χώρας μας. Έτσι κι έγινε.
Από τότε ξεκίνησε και ένας πόλεμος απόδοσης ευθυνών για τη ματαίωση της εγκατάστασης των πυραύλων στην Κύπρο. Πρόσφατα, ο Γλ. Κληρίδης κατηγόρησε ευθέως τον Κ Σημίτη και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Θ. Πάγκαλο ως αποκλειστικούς υπεύθυνους. Αμέσως, ο Β. Λυσσαρίδης, πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής, επέρριψε ευθύνες και στον ίδιο τον κ. Κληρίδη.
Η αλήθεια είναι πως μετά τις αμερικανικές και τουρκικές απειλές, όλοι πτοήθηκαν και έψαχναν τρόπους απεγκλωβισμού. Άλλος πιο πολύ, άλλος λιγότερο. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, θα τις αναδείξει ο ιστορικός του μέλλοντος. Ωστόσο στη ματαίωση της αποστολής, καθοριστική ήταν η στάση του κ. Σημίτη, που εξαρχής έβλεπε σαν μπελά την όλη υπόθεση και έψαχνε τρόπους για να την ακυρώσει με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Οι Κύπριοι στενοχωρήθηκαν, αλλά η υπαναχώρηση της Αθήνας δεν τους άφηνε περιθώρια ελιγμών ή άλλων κινήσεων. Ωστόσο, ο υπέρμαχος της εγκατάστασης των πυραύλων στην Κύπρο, τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Α. Τσοχατζόπουλος, τους υποσχέθηκε να τους εφοδιάσει με τρεις συστοιχίες από τους πυραύλους μικρού βεληνεκούς TOR - M1, επίσης ρωσικής προέλευσης, που την ίδια εποχή συμφώνησε να αγοράσει από τη Μόσχα για λογαριασμό της χώρας μας. Έτσι κι έγινε.
Από τότε ξεκίνησε και ένας πόλεμος απόδοσης ευθυνών για τη ματαίωση της εγκατάστασης των πυραύλων στην Κύπρο. Πρόσφατα, ο Γλ. Κληρίδης κατηγόρησε ευθέως τον Κ Σημίτη και τον τότε υπουργό Εξωτερικών Θ. Πάγκαλο ως αποκλειστικούς υπεύθυνους. Αμέσως, ο Β. Λυσσαρίδης, πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής, επέρριψε ευθύνες και στον ίδιο τον κ. Κληρίδη.
Η αλήθεια είναι πως μετά τις αμερικανικές και τουρκικές απειλές, όλοι πτοήθηκαν και έψαχναν τρόπους απεγκλωβισμού. Άλλος πιο πολύ, άλλος λιγότερο. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, θα τις αναδείξει ο ιστορικός του μέλλοντος. Ωστόσο στη ματαίωση της αποστολής, καθοριστική ήταν η στάση του κ. Σημίτη, που εξαρχής έβλεπε σαν μπελά την όλη υπόθεση και έψαχνε τρόπους για να την ακυρώσει με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Παραμένουν ανενεργοί
Όμως οι πύραυλοι αποθηκεύτηκαν στο Ηράκλειο και έκτοτε δεν ενεργοποιούνται. Πέρασαν δυο κυβερνήσεις Σημίτη και δυο Καραμανλή και αισίως φτάσαμε στην πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και οι S-300 έχουν αραχνιάσει. Κάποιοι εξαρχής είχαν θέσει θέμα δυσκολιών για την ένταξή των ρωσικών συστημάτων στο δυτικογενές ελληνικό οπλοστάσιο. Οι ενστάσεις αυτές καταρρίφθηκαν. Οι πύραυλοι όμως δεν αξιοποιούνται και δεν εντάσσονται, με διάφορες δικαιολογίες στην ελληνική αντιαεροπορική ομπρέλα. Ένας «αόρατος δάκτυλος» καθυστερεί την πλήρη ενεργοποίησή τους, προϋπόθεση της οποίας είναι η έναρξη των δοκιμαστικών βολών.
Η ανακίνηση του θέματος από τον Γ. Καρατζαφέρη έδωσε κάποιες ελπίδες, ότι οι S-300 θα βγουν επιτέλους από το ψυγείο. Ωστόσο, ο νυν υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευ. Βενιζέλος δεν έδειξε μέχρι στιγμής να συγκινείται παρότι με τον αρχηγό του ΛΑΟΣ εδώ και κάποιους μήνες πάνε… «χέρι – χέρι».
Άλλωστε ούτε στις προθέσεις του Γ. Παπανδρέου διαφαίνεται κάτι τέτοιο, ενώ και στην Κύπρο ο έχων «το πάνω χέρι» πρόεδρος Δ. Χριστόφιας περισσότερο αυτή την περίοδο νοιάζεται να βρει μια άκρη με τον Ερόγλου παρά για την τύχη ενός –παρόλα ταύτα- σημαντικού περιουσιακού στοιχείου της χώρας του.
Έτσι, οι πανίσχυροι S-300 μάλλον θα παραμείνουν κι άλλο ανενεργοί και εκτός του συστήματος της ελληνικής αεράμυνας. Αφού όμως οι πολιτικοί «σφυρίζουν αδιάφορα», μήπως θα είχε κάτι να πει η Δικαιοσύνη;
Η ενεργοποίηση των S-300 ώστε να ενταχθούν εν συνεχεία στο ελληνικό αντιαεροπορικό σύστημα, το οποίο θα μπορούσε πλέον να χαρακτηριστεί άτρωτο, θα αποτελούσε εκτός των άλλων και ένα σαφές μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι η χώρα μας δεν θέτει υπό διαπραγμάτευση τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο. Αντίθετα, η μακρόχρονη καθήλωσή τους στις αποθήκες, αποτελεί πρωτόγνωρο γεγονός και μνημειώδες παράδειγμα αχρήστευσης ενός πανάκριβου οπλικού συστήματος, που όμως αναδεικνύει τις τεράστιες και διαχρονικές πολιτικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας.
Το θρίλερ της μεταφοράς των πυραύλων στην Κρήτη
Μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας των S-300 αφορά την επιχείρηση μεταφοράς τους από τη Ρωσία στην Κύπρο. Οι Τούρκοι απείλησαν ότι θα βομβαρδίσουν τα ρωσικά πλοία μεταφορά των πυραύλων, υλοποιώντας προληπτικά το casus belli, που είχαν ήδη ανακοινώσει.
Ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Α. Τσοχατζόπουλος, θορυβημένος, έσπευσε στη Μόσχα στα τέλη Μαρτίου του 1998. Τόσο ο Γιέλτσιν, όσο και ο υπουργός Άμυνας, στρατάρχης Σεργκέγιεβ, τον διαβεβαίωσαν για την ασφαλή μεταφορά των πυραύλων, με τη ρωσική εγγύηση. Εκείνος επέστρεψε στην Αθήνα, ενημέρωσε τον Κ. Σημίτη και στη συνέχεια τον Γλ. Κληρίδη.
«Μπλόκο» στα Δαρδανέλια
Οι Τούρκοι περίμεναν την υποτιθέμενη ρωσική νηοπομπή στα Δαρδανέλια. Αυτή όμως προτίμησε να… κάνει τον κύκλο. Μέσω Βαλτικής, Ατλαντικού και Γιβλαράρ, διέσχισε την Μεσόγειο και αποβίβασε τους πυραύλους στο Ηράκλειο. Ο Ι. Καρανταγί και τα… «σαϊνια» του μετά το φιάσκο που υπέστησαν, άρχισαν τις… ιπτάμενες επισκέψεις με αεροφωτογραφικά αεροσκάφη στην Κρήτη, προκειμένου να ανακαλύψουν το κρησφύγετο των πυραύλων. Ταλαιπωρήθηκαν λίγο, αλλά τελικά το ανακάλυψαν. Ίσως με τη βοήθεια τουριστών, αφού οι S-300 από τότε και μέχρι σήμερα βρίσκονται σχεδόν σε κοινή θέα στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου.
Λίγους μήνες αργότερα, παίχτηκε η τελευταία πράξη. Ο κ. Κληρίδης ήρθε στην Αθήνα και αφού πήρε την ελληνική υπόσχεση για την κρυφή αποστολή των TOR-M1 στην Κύπρο, ανακοίνωσε την αναστολή του προγράμματος και την παραμονή των S-300 επί ελληνικού εδάφους. Είχε πάρει κι άλλη μια παρηγορητική διαβεβαίωση. Ότι η Ελλάδα θα προμηθευόταν σε λίγους μήνες μαχητικά F-15, με ακτίνα δράσης διπλάσια του υφιστάμενου στόλου των μαχητικών της. Όμως η προμήθεια αυτή δεν έγινε ποτέ.
Οι δυο «λαχτάρες» των γερακιών και η απόφαση που δεν πήραμε
Δυο φορές έχουν τρομάξει –στην κυριολεξία- οι Τούρκοι στο πολιτικο-στρατιωτικό τερέν, στην μετά Ίμια εποχή. Και οι δυο αφορούσαν την Κύπρο. Η μία ήταν καθαρά στρατιωτική. Ήταν, όταν ξαφνικά, μια ωραία νύχτα του Οκτωβρίου του 2000, συνειδητοποίησαν πως τέσσερα ελληνικά F-16 διέλυσαν κάθε μηχανισμό παρακολούθησης από τα πανίσχυρα ραντάρ τους, απογειώθηκαν από την… Αγχίαλο και κατέληξαν στην αεροπορική βάση της Πάφου. Κρύος ιδρώτας έλουσε τους επιτελείς της Άγκυρας, αφού συνειδητοποίησαν ότι το δόγμα του Ενιαίο Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου όχι μόνο λειτουργούσε, αλλά είχε μικρύνει κατά πολύ την απόσταση της Ελλάδας με τη μαρτυρική μεγαλόνησο.
Η άλλη προηγήθηκε και ήταν μικτής πολιτικο-στρατιωτικής φύσεως. Ήταν ανήμερα των Θεοφανείων του 1997, όταν οι Τούρκοι επιτελάρχες δεν πίστευαν στα αφτιά τους, όταν τους ερχόταν επείγον σήμα από τη Λευκωσία. Ο πρόεδρος Κληρίδης είχε ανακοινώσει την συμφωνία Κυπριακής Δημοκρατίας – Ρωσίας, για την αγορά των υπερσύγχρονων αντιαεροπορικών πυραύλων S-300.
Ρεβάνς…
Στο Τουρκικό Γενικό Επιτελείο ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους. Ο «πολύς» αρχηγός των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων Ισμαήλ Χακί Καρανταγί θεώρησε ότι οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι, ούτε ένα χρόνο μετά το φιάσκο των Ιμίων, είχαν βρει το κουράγιο και το θράσος να ετοιμάζονται για πόλεμο ή έστω μια ρεβάνς.
Πέρασε πολύς χρόνος για να ησυχάσουν οι Τούρκοι στρατιωτικοί από τον «βραχνά» των S-300. Η τοποθέτησή τους στην Κύπρο θα θωράκιζε πλήρως το νησί, εξασφαλίζοντας μια άτρωτη αντιαεροπορική ασπίδα. Χαρακτηριστικά, το βεληνεκές τους ήταν τέτοιο, ώστε απαγόρευε ακόμα και την… απογείωση των τουρκικών μαχητικών από τα αεροδρόμια της Αττάλειας και της υπόλοιπης νότιας Τουρκίας. Με το που θα μετακινείτο το αεροσκάφος από το υπόστεγο, θα λοκαριζόταν αμέσως από το ρωσικό σύστημα. Αδρανοποίηση στο έδαφος! Σωστή καταστροφή! Η ντρίμπλα των Ελληνοκύπριων έμοιαζε με κίνηση ματ την εποχή εκείνη. Ωστόσο, η υπαναχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη στα τέλη του 1998 έδωσε τέλος στην αγωνία των Τούρκων. Και στις ελπίδες των Ελληνοκυπρίων.
Τώρα τους θέλουν και οι Τούρκοι
Οι S-300 θεωρούνται εφάμιλλων δυνατοτήτων με τους Patriot 3, που διαθέτουν επίσης οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Το βεληνεκές τους αγγίζει τα 150 χιλιόμετρα, εντός των οποίων μπορούν, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, να καταστρέψουν ό,τι κινείται, από μαχητικά αεροσκάφη μέχρι βαλλιστικούς πυραύλους. Μπορούν να καλύψουν αμυντικά στρατιωτικές και άλλες εγκαταστάσεις, καθώς και στρατεύματα από οποιαδήποτε αεροπορική απειλή, προερχόμενη από πολεμικό αεροσκάφος ή από πύραυλο εδάφους – αέρος.
Η εξελιγμένη τους μορφή είναι πλέον οι S-400, οι οποίοι χρησιμοποιούνται σήμερα για την αντιαεροπορική ομπρέλα της Μόσχας. Το πικρό αστείο είναι, ότι οι Τούρκοι ενδιαφέρονται για την προμήθειά τους, ώστε να καταστήσουν άτρωτη την δική τους αντιαεροπορική ομπρέλα. Αν το πραγματοποιήσουν, θα πρόκειται για την «ανατροπή του αιώνα» στις ισορροπίες των εξοπλισμών Ελλάδας – Τουρκίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου