Κακό τσιγάρο - καλός τζόγος

Όταν είχα αρχίσει αυτή τη προσπάθεια ενημέρωσης για τον τζόγο το 2008 τα πράγματα στην Ελλάδα ήταν αλλιώς. Είχαμε κάποια οικονομική ανάπτυξη και παρά τα προβλήματα που ξέραμε ότι υπάρχουν όλοι είχαν ελπίδες για το αύριο. Είχα θεωρήσει σωστό λόγο προσωπικών εμπειριών και επιστημονικής ειδίκευσης να ενημερώσω όσους μπορούσα για το τι συμβαίνει στο εξωτερικό και πόσο αρνητική θα είναι για την χώρα μας η νομιμοποίηση των συνοικιακού τζόγου.

Ξαφνικά τα πράγματα άλλαξαν. Η Ελλάδα έγινε ένα κράτος υπό οικονομική κατοχή και ο κάθε πολίτης βρέθηκε να χρωστάει για 10 γενιές τα χρήματα που είχαν αρπάξει και πιθανότατα συνεχίζουν να αρπάζουν οι υψηλά ιστάμενοι και ο κύκλος τους. Ο πολίτης χαρακτηρίστηκε φοροφυγάς, τεμπέλης, αναξιόπιστος. Ολόκληρες κοινωνικές ομάδες καθοδηγήθηκαν σε εμφύλιο πόλεμο εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων για το ποιος «περνούσε καλύτερα» τα χρόνια των παχιών αγελάδων. Μέσα στην αναμπουμπούλα εμφανιστήκαν πάλι τα φρουτάκια και μάλιστα κατόπιν άνωθεν εντολής της κατοχικής υπερκυβέρνησης της Τρόικας.

Δεν αξίζει καν τον κόπο να επιχειρηματολογήσει κάνεις γιατί στο μνημόνιο δεν υπάρχει κανένα μέτρο ανάπτυξης για κανένα κλάδο πλην του τζόγου. Όποιος έχει μυαλό καταλαβαίνει πόσο ισχυρές ήταν οι πιέσεις από το λόμπυ των βαρόνων αυτής της αγοράς. Αυτό που αξίζει να δούμε είναι η σχιζοφρένια του διπλού μηνύματος που περνά αυτή τη στιγμή από τη κυβέρνηση στην Ελληνική Κοινωνία. Κακό τσιγάρο - καλός τζόγος.

Από πότε το τσιγάρο έγινε κακό? Επί χρόνια προβαλλόταν παντού για να έχει έσοδα ο κράτος. Επί χρόνια επιδοτούνταν οι αγρότες να στραφούν στα καπνά για να έχει έσοδα το κράτος. Τι και αν φώναζαν οι ιατρικές οργανώσεις για τις καταστροφικές επιπτώσεις στην υγεία? Το κράτος - όλα τα κράτη - είχαν τα έσοδα τους. Όταν ισχυροποιήθηκε το αντικαπνιστικό λόμπυ στις ΗΠΑ και ΕΕ ξαφνικά πέσαν απαγορεύσεις - μαχαίρι.

Ναι αλλά όμως ήδη τα ίδια τα κράτη είχαν προωθήσει ουσιαστικά το κάπνισμα και είχαν εθίσει ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού τους. Οι απαγορεύσεις - μαχαίρι δεν έφεραν παρά ελάχιστα αποτελέσματα με μόνο σημαντικό τον περιορισμό του παθητικού καπνίσματος. Οι καπνιστές δαιμονοποιήθηκαν και οι κυβερνήσεις άφησαν την διαμάχη να πάρει διαστάσεις για να δείξουν την "πυγμή" τους στην επιβολή των μέτρων.

Όποιος όμως έχει την παραμικρή σχέση με τις εξαρτήσεις ξέρει ότι κανένα ναρκωτικό δεν κόβεται παρά μόνο αν φτάσει ο χρήστης στον «πάτο του βαρελιού». Με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πετύχεις απεξάρτηση σε έναν χρηστή ηρωίνης πριν αγγίξει το κατώφλι του θανάτου έτσι και στον χρήστη νικοτίνης οι πιθανότητες να κόψει το τσιγάρο είναι ελάχιστες πριν ο ίδιος ή έστω ένα πολύ κοντινό του πρόσωπο πάρει μια πολύ δυσάρεστη ιατρική γνωμάτευση.

Αυτή είναι η φύση της χρήσης δυστυχώς, γι' αυτό η χρήση είναι ο εφιάλτης των δυτικών κοινωνιών και γι΄ αυτό πλουτίζουν όσοι την ελέγχουν. Δεν μπορεί να σταματήσει μέσα σε λίγα χρόνια κάτι που επί γενεές ήταν από εύκολα προσβάσιμο. Ο μόνος τρόπος που έχει βρεθεί ότι αποδίδει είναι να ενδυναμώνεται η νέα γενιά πριν αρχίσει την χρήση. Να μαθαίνει το παιδί ότι το τσιγάρο (ή το αλκοόλ, ή το χασίς κλπ) δεν είναι μαγκιά. Ότι η χρήση δεν θα το βοηθήσει να κοινωνικοποιηθεί, ότι τα όνειρα του είναι σημαντικότερα από τις επιταγές της κάθε παρέας. Έτσι ώστε σε 2-3 γενιές να υπάρξει σημαντική μείωση στα ποσοστά των παράνομων, αλλά το σημαντικότερο, των νόμιμων εθισμών. Η προσπάθεια που γίνεται στο χώρο των εξαρτήσεων δεν είναι για το παρόν αλλά για το μέλλον γιατί στο παρόν μπορείς μόνο να μετριάσεις συμπτώματα και όχι να καταπολεμήσεις τις αιτίες.

Η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους βοηθά στην προστασία των μη καπνιστών αλλά και στον περιορισμό της δημιουργίας νέων καπνιστών. Ελάχιστα βοηθά στην διακοπή του καπνίσματος των εξαρτημένων. Η νομιμοποίηση του τζόγου από την άλλη βοηθά στην δημιουργία κύματος εξαρτημένων και στην εγκαθίδρυση των κουλοχέρηδων ως lifestyle εξάρτησης.

Για να ακυρωθούν τα επιχειρήματα κατά του τζόγου ακούγονται απίστευτα πράγματα όπως ότι ο ρόλος του κράτους δεν μπορεί να είναι κηδεμόνας ενηλίκων. Δυστυχώς το κράτος, και ειδικά το ελληνικό, ουδέποτε υπήρξε ή θέλησε να υπάρξει καλός κηδεμόνας. Όταν υπάρχουν λεφτά σε μια εξάρτηση την νομιμοποιεί για να εισπράξει φόρους. Όπως είχε γίνει και με το τσιγάρο, τώρα προβάλλεται μια εξάρτηση με βάση τα επιχειρήματα των εταιριών που ωφελούνται. Το κράτος παπαγαλίζει ορισμένα από αυτά και το μόνο που βλέπει και ενδιαφέρεται είναι πολίτες-προβατα και η εύρεση του αποδοτικότερου τρόπου αρμέγματος.

Ότι ο τζόγος είναι από τις χειρότερες εξαρτήσεις γιατί είναι άμεση και όχι άμεση η οικονομική αιμορραγία και η ψυχολογική κατάρρευση του χρήστη το ξέρουν πολύ καλά οι ιθύνοντες. Όμως ξέρουν επίσης πως όταν το πρόβλημα διογκωθεί δεν θα είναι αυτοί υπεύθυνοι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Κάποιος άλλος θα έχει εκλεγεί, κάποιος άλλος θα πρέπει να πάρει μέτρα και κάποιοι άλλοι θα πληρώνονται τρεις και εξήντα σε πρωτόγονες δομές απεξάρτησης για να σώσουν ότι μπορούν. Για άλλη μια φορά θα δημιουργηθούν δεκαετή σχεδία περιορισμού χρήσης και για άλλη μια φορά θα εκλιπαρούμε για λεφτά από την ΕΕ ώστε να λειτουργήσουν τα κέντρα. Αν είμαστε ακόμα στην ΕΕ.

Εδώ δυστυχώς την πατάνε πάλι στο σχεδιασμό τους. Ότι βγάλουν θα είναι από τις άδειες και μόνο. Τα συνολικά έσοδα ανά περιοχή μετά θα είναι πτωτικά όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες που χρησιμοποιούν για παραδείγματα στη διαβούλευση τους. Μετά θα είναι η σειρά άλλων να προσπαθήσουν να καθαρίσουν την κόπρο που θα έχουν δημιουργήσει με τους σχεδιασμούς τους. Αν το δω εντελώς ωφελιμιστικά είναι καλό. Θα έχω πελατεία μέχρι να βαρεθώ να δουλεύω. Αν το δω εντελώς ωφελιμιστικά θα γίνω ο καλός αδιάφορος πολίτης όπως επιβάλλει η υπερκυβέρνηση.
Μικρός Ήρωας