ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ - ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Τετάρτη ώρα 6.30 το απόγευμα. Κατευθύνομαι στο Πολεμικό Μουσείο.

Στη διαδρομή μου βλέπω όλο το συνηθισμένο σκηνικό Χάρλεμ μόλις πλησιάζω προς το κέντρο. Αφγανοσομαλούς λαθρέμπορους με στημένη την πραμάτεια τους, αφρικανούς πρεζέμπορους σε γωνίες, πιάτσες από έγχρωμες πόρνες καταμεσής του δρόμου, λιγοστούς Έλληνες να περπατούν και άφθονα ρολά καταστημάτων κατεβασμένα.

Ανεβαίνω την Ακαδημίας και αρχίζει η αστυνόμευση αλλά όχι για την πάταξη των παραπάνω εγκλημάτων. Είναι για τους φορτηγατζήδες που παραμένουν έξω από την Βουλή αντιστεκόμενοι στην χούντα της παγκοσμιοποίησης και το πολυεθνικών μονοπωλίων. Η διαδρομή μου αλλάζει για να προσεγγίσω το Πολεμικό Μουσείο.

Στρατιά από αστυνομία κι εκεί και έξτρα φρούρηση από τις Ένοπλες Δυνάμεις μιας και θα βρίσκεται εκεί συγκεντρωμένη η "ελίτ" για να παραστεί στη δεξίωση με αφορμή τα 2.500 χρόνια από την μάχη του Μαραθώνα.

3 διαφορετικοί κόσμοι σε απόσταση μόνο λίγων μέτρων μεταξύ τους...αναρωτιέμαι...δεξίωση που σημαίνει φαγοπότι για να τιμηθεί μία ένδοξη μάχη των προγόνων μου ενάντια στους βαρβάρους ενώ αυτοί σήμερα βρίσκονται εντός των πυλών χωρίς να πέσει βόλι;;;... δεν είναι μεγάλη προσβολή και ταπείνωση προς τους προγόνους μας μία τέτοια στάση; κι ιδιαίτερα σε μία τέτοια εποχή που οι απόγονοί τους βιώνουν την ανέχεια και την εξαθλίωση;;

Οι σκέψεις περνούν βιαστικά και αποφασίζω να το ζήσω όλο ελπίζοντας να το αντέξω χωρίς να εκραγώ...

Είσοδος στη χλιδή...αλλαγή σκηνικού...καλογυαλισμένα παράσημα, φρεσκοσιδερωμένες στολές, διάπλατα υποκριτικά χαμόγελα και σε λίγο είμαι στην αίθουσα ομιλιών.

Πλέκονται εγκώμια για την ηρωική αυτή μάχη από τους ομιλητές και η ταινία που ακολουθεί δίνει αναλυτικά στοιχεία ....περιμένω να ακούσω κάτι για σύγκριση με την σημερινή μας εποχή...ναι αντισταθήκαμε τότε στους βαρβάρους της Ασίας, η μάχη αυτή είναι ένδοξη, μοναδική κι ιστορική όχι μόνο για τους Έλληνες μα και για την παγκόσμια ιστορία γιατί αυτές οι ορδές δεν απλώθηκαν παραπάνω...μα τώρα είναι έξω από την πόρτα της αίθουσας που βρισκόμαστε...γιατί αυτοί οι "πάνσοφοι" ιστορικοί - συμπεριλαμβανομένης και της κυρίας Αρβελέρ - δεν κάνουν καμία αναφορά; Τι έχουν πραγματικά να φοβηθούν;

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως καλέστηκαν για να δώσουν "κύρος" σε αυτή την καλοστημένη φαρσοκωμωδία - φιέστα....μα αν μία 84χρονη - όπως η ίδια εκμυστηρεύθηκε - ιστορικός δεν μπορεί να δει το παρόν πως γίνεται να κόπτεται τόσο πολύ να μάθει για το παρελθόν;;;; τι νόημα έχει να αγωνιούμε για την ιστορία αν αυτή δεν είναι ικανή να μας διδάξει για το μέλλον...ποιος ο ρόλος των ιστορικών - αν όχι νεκρός - να μας κάνουν απλές καταγραφές του παρελθόντος αν είναι ανίκανοι ή καλύτερα άτολμοι να μας καταγράψουν αυτό που βλέπουν τριγύρω τους στο παρόν να εξελίσσεται και να σιωπούν; αν είναι ανίκανοι να μεταδώσουν τα χρώματα της δόξας και να τα εμφυσήσουν;

Συμπεραίνω πως το παρόν τσούζει, πονάει, τρίζει καρέκλες, ανακαλύπτει επίορκους και προδότες και κανείς δεν αποτολμά να μιλήσει για αλλαγή ροής του προδιεγραμμένου μέλλοντος, ενώ το παρελθόν είναι ακίνδυνο στο βαθμό που το περιγράφουμε σαν μία σελίδα παπαγαλίας από βιβλίο ιστορίας και δεν έχει καμία ψυχή,καμία υπόσταση, καμία ζωντανή παρουσία στο σήμερα...τι να μου κάνει να μου μιλούν γι ανδρειωμένους όταν με διδάσκουν τη δειλία; τι να μου κάνει να μου μιλούν για ήρωες όταν με μαθαίνουν να είμαι κουνέλι; τι να μου κάνει να μου μιλούν για μοναδικές στιγμές από το ένδοξο παρελθόν όταν δεν γράφουμε ιστορία αλλά περπατάμε πάνω σε σχεδιασμένες ράγες που έχουν γράψει άλλοι να βιώσουμε;;;

Οι περιγραφές και οι εξιστορήσεις τελειώνουν...όλοι ξεχύνονται στην αίθουσα δεξίωσης...το στομάχι μου έχει ήδη αρχίσει να ανακατεύεται επικίνδυνα...μου δίνουν όλοι αυτοί οι υψηλόβαθμοι την εντύπωση πως σκέφτονται "ωραίο ήταν το παραμυθάκι που μας είπαν και τώρα με έπιασε μια πείνα"...που σημαίνει δεν τους είπε τίποτα στην ψυχή τους η εξιστόρηση...ίσως να κοιτούσαν και ανυπόμονα τα ρολόγια μέχρι να έλθει η ώρα της μάσας....οι πιατέλες εμφανίζονται απανωτά, τα ταψιά ξεσκεπάζονται και η μπόχα από τα φαγητά πλησιάζουν ασφυκτικά στη μύτη μου....

...νομίζω πως ήλθε η ώρα να αποχωρήσω....δεν έχω τίποτα κοινό με όλους αυτούς που η πιο ένδοξη μάχη των προγόνων μου είναι αφορμή για πάρτυ...εκείνο που με κάνει να ανησυχώ ιδιαίτερα είναι πως πρόκειται για το απαύγασμα των Ενόπλων Δυνάμεων που αν και γνωρίζω πως τα γαλόνια τα πήραν με υποκλίσεις, αν και γνωρίζω ότι είναι εξ ολοκλήρου άκαπνοι δεν παύουν να είναι αυτοί που υποτίθεται θα υπερασπιστούν τη πατρίδα μου σε στιγμή κινδύνου....

...μα τι λέω....ήδη την ξεπουλούν...προσφέρουν γη και ύδωρ χωρίς ντουφεκιά, δίνουν χώρο των ενόπλων δυνάμεων για να φτιάξουν τζαμί οι ορδές του Ξέρξη και ίσως αν παρευρεθώ σε παρόμοια δεξίωση μετά από λίγα χρόνια οι μισοί από αυτούς θα είναι αλλογενείς με άλλο θρήσκευμα, η μάχη του Μαραθώνα θα έχει αντικατασταθεί με τα "κατορθώματα" του σφαγέα Κεμάλ και το "συνωστισμό" στη Σμύρνη....

Συνειδητοποιώ ότι αυτοί με τα ψεύτικα χαμόγελα είναι οι πραγματικοί μου εχθροί , αποχωρώ με κατεύθυνση λίγο πιο κάτω στα αδέλφια μου που δίνουν τον πραγματικό αγώνα ενάντια στην άλωση.... εκεί είναι η μάχη...εκεί γράφεται η ιστορία....