Κι έτσι, βρισκόμαστε σε μια παρακμή άνευ προηγουμένου. Μια κατηφόρα, που ξεκινά από την ηθική μας και που, δεν γνωρίζει κανείς σε ποιο σημείο θα “σκαλώσει” για να σταματήσει.
Η χώρα αλλάζει, κάθε μέρα. Σιγά τη διαπίστωση, θα πείτε ... και φυσικά θα έχετε απόλυτο δίκιο.
Αυτό άλλωστε μας λένε κάθε μέρα οι κυβερνώντες. Οι εκάστοτε κυβερνώντες. Προσπαθούν να μας δείξουν πως έφεραν μια νέα εποχή, διαφορετική από την “κακή” προηγούμενη ... μια εποχή ευημερίας και έργων.
Σίγουρα, η χώρα αλλάζει. Αλλά εμείς δε θα ασχοληθούμε με τα έργα που γίνονται, ή όχι. Εμάς μας απασχολεί περισσότερο το πώς αλλάζει η κοινωνία. Γιατί οι δομές και οι υποδομές δε λένε τίποτα χωρίς το ανθρώπινο δυναμικό.
Αυτό το έμψυχο δυναμικό, που κάποτε το θεωρούσαμε τη μεγαλύτερη επένδυση για το μέλλον της χώρας, δεν είναι πλέον έτσι. Όχι μόνο δεν επενδύουμε στην Παιδεία, αλλά στέλνουμε έξω τη νέα γενιά, για να βρει δουλειά και να κάνει όνειρα αλλού. Διότι εδώ, τα όνειρα έχουν στερέψει.
Αλλά και το εργατικό δυναμικό, το κάποτε εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο, μένει ανεκμετάλλευτο και οι γνώσεις του σαπίζουν. Αυτά που ήξερε να κάνει, κανείς πλέον δεν υπάρχει για να τα χρησιμοποιήσει. Οι μηχανές έχουν σιωπήσει στα εργοστάσια, και η βιομηχανική παραγωγή έχει μεταφερθεί αλλού: στα Βαλκάνια, στην Κίνα, στην Τουρκία, στην Ταϊλάνδη ... οπουδήποτε είναι εύκολο να καταπατηθούν, ή να καμφθούν οι νόμοι και να παραχθεί φθηνότερα το οποιοδήποτε προϊόν.
Κι έτσι, βρισκόμαστε σε μια παρακμή άνευ προηγουμένου. Μια κατηφόρα, που ξεκινά από την ηθική μας και που, δεν γνωρίζει κανείς σε ποιο σημείο θα “σκαλώσει” για να σταματήσει.
Στο μεταξύ, κατρακυλώντας, και καθώς ο κοινωνικός ιστός διαρρυγνύεται, η μία τάξη θα αρχίσει να ανταγωνίζεται με την άλλη για τα λίγα ψίχουλα προνομίων που ίσως να έχουν απομείνει. Η μία επαγγελματική τάξη θα επιτεθεί στην άλλη, οι γηγενείς Έλληνες στους αλλοδαπούς εργαζόμενους ... και το εφιαλτικό σκηνικό που ενδέχεται να διαμορφωθεί, ή το οποίο έρχεται με ταχύτατα βήματα, θα είναι κάτι που δε θέλουμε να ζήσουμε. Επιλογή όμως δεν υπάρχει: δυστυχώς, θα το ζήσουμε.
Πράγματι, λοιπόν, η χώρα αλλάζει. Δε θα είναι πλέον η Ελλάδα όπως την ξέραμε. Η ασφαλής χώρα που βγαίναμε τα βράδια χωρίς φόβο έξω, που ανοίγαμε την πόρτα ανθρώπινα, που είχε γειτονιές.
Και το ερώτημα που θέτουμε προς εσάς – σκεφτείτε το μόνοι σας, προβληματιστείτε! - είναι εάν η αλλαγή είναι επιθυμητή, ή αναπόφευκτη.
Άννα Γαρταγάνη
http://www.trikalinanea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12275:2010-09-25-20-34-26&catid=7:editorial&Itemid=19
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου