Ήταν Πρώτη Απριλίου…

Ήταν 1η Απριλίου 1955, της ΕΟΚΑ η αρχή. Είναι 1η Απριλίου 2010.

Συμπίπτει Μεγάλη Πέμπτη.

Σταυρωμένος ο Θεάνθρωπος, σταυρωμένη και η Πατρίδα.

Ημικατεχόμενη. Η λοιπή κυβερνάται από ορκισμένους ανθέλληνες, οι οποίοι βάλανε σκοπό να επιφέρουν τον πλήρη εκτουρκισμό της.

Το 1955 η κοινωνία των πατέρων μας, πιστοί στον όρκο τους, παρέδωσαν σε μας μια Κύπρο Ελληνικότατη. Η δικιά μας γενιά είχε ευχή και κατάρα να βιώσει τη μετάβαση. Από την δόξα στην παρακμή. Μια αλλοτινή εποχή όπου η πολυμελής, καθ’όλα συγκροτημένη οικογένεια, ομοτράπεζη λάμβανε τον φτωχό επιούσιο και δοξολογούσε τον Θεό. Είχαμε εμείς την τύχη να αναπνεύσουμε την ευωδιά της ανθισμένης ελληνικότατης φύσης και να ξεδιψάσουμε από τις δροσερές πηγές που ανάβλυζαν από την μάνα γη. Ωστόσο σε μας έλαχε και η κατάρα να ζήσουμε τον εμφύλιο σπαραγμό, την εισβολή και την παρακμή του Ελληνισμού. Άραγε θα είμαστε εμείς η γενιά, που ενώ παρέλαβε την Κύπρο Ελληνική θα την παραδώσει αφελληνισμένη και εκτουρκισμένη στα παιδιά της;

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ διεξήχθη υπό την αρχηγία του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, ο οποίος στα 63 του χρόνια επέλεξε να κατέλθει στην μικρή του πατρίδα και να δώσει τον αγώνα της Τιμής και της Λευτεριάς. Οι Μαχητές του υπήρξαν αντάξιοί του. Νεαροί άνδρες και αμούστακα παιδιά, οι οποίοι αφού επέλεξαν τον αγώνα της αξιοπρέπειας και ουχί των χρημάτων, πήραν την ανηφοριά αναζητώντας τη Λευτεριά και γι’ αυτήν πολέμησαν τους κατακτητές μέσα από τα κρησφύγετα του Μαχαιρά και αντιλάλησαν ξανά τα διάσελα της ιερής Ελληνικής γης από το «Μολών Λαβέ» του προγόνου μας.

Ο αγώνας απέβη νικηφόρος. Το ομολογούν οι ίδιοι οι Εγγλέζοι. Και τούτο παρά την υπονόμευση του, από το δίδυμο Καραμανλή-Αβέρωφ. Το δίδυμο αυτό της καταστροφής με το γνωστό «μνημόνιο Καραμανλή», εξ όσων και τα έγγραφα του Αγγλικού Υπουργείου Εξωτερικών απεκάλυψαν, ανέλαβε την υπόσκαψη του αγώνα. Οι συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης, τις οποίες υπέγραψε, ως μη όφειλε, η τότε πολιτική ηγεσία του Κυπριακού Ελληνισμού, εμπεριείχαν το δόλιο σπέρμα του εθνικού διχασμού και των τουρκικών επεμβατικών δικαιωμάτων. Η ανεξαρτησία, κατά τις διακηρύξεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ήταν το μεταβατικό στάδιο. Ο αγώνας για την Ένωση δεν απεμπολείτο, τάχα. Η κυπριακή αγγλόδουλη πλουτοκρατική κάστα, μαζί με το ΑΚΕΛ, αναλαμβάνοντας τη σκυτάλη της προδοσίας από την Καραμανλική δεξιά, αποκήρυξαν την Ένωση και διακήρυξαν την πίστη τους στην ανεξαρτησία, διότι τούτο επέβαλλαν τα οικονομικά συμφέροντα αφ’ ενός και η Σοβιετική απαίτηση αφ΄ ετέρου.

Το ΑΚΕΛ μαζί με την αγγλόδουλη δεξιά κατέστησαν τα δεκανίκια της Αγγλικής πολιτικής. Με μεθοδευμένη προσπάθεια οι Εγγλέζοι προώθησαν τον νεοκυπρισμό εις βάρος του Ελληνοκεντρισμού. Φορείς και κήρυκες του νεοκυπρισμού υπήρξαν τόσο η αγγλόδουλη πλουτοκρατία όσο και το ΑΚΕΛ. Αυτοί υπόσκαψαν και την στρατιωτική παρουσία της Ελλαδικής Μεραρχίας στο Νησί, η οποία υλοποιούσε εν τοις πράγμασι την Ένωση και εξασφάλιζε την ασφάλεια της Κύπρου. Όλοι αυτοί μαζί με την Χούντα των Αθηνών, με την οποία μέχρι το 1973 συναγελάζοντο, δημιούργησαν την προβοκάτσια της Κοφίνου και κατάφεραν να διώξουν την Μεραρχία για να παραμείνουν στο Νησί μόνοι αυτοί με τους Άγγλους και Τούρκους. Μοιραία οδηγήθηκε ο τόπος στο 1974, του εμφυλίου σπαραγμού και συνέπεια τούτου στην Τουρκική εισβολή. Έκτοτε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον Ελληνισμό της Κύπρου.

Πως μεταλλάχθηκε έτσι η κοινωνία του έπους της ΕΟΚΑ; Μια κοινωνία πλέον που σέρνεται από τις υπεραγορές στα καζίνα, από τα πορνεία στην τηλοψία της γκλαμουριάς, της χαριτωμενιάς και του life-style! Μια κοινωνία των ισοβιτών και του παρακράτους! Οι νεολαίοι δηλητηριασμένοι από τον εθνομηδενισμό, που τους ενσπείρει το Κόμμα, καθυβρίζουν σήμερα χυδαιότατα τους ελευθερωτές τους. Αυτούς που έγιναν ζωντανές λαμπάδες για να ζουν αυτοί οι αλήτες ελεύθεροι.

Μας κυβερνά σήμερα ένας πρόεδρος, ο οποίος μισεί τον ελληνισμό και η αποκλειστική του έγνοια και φροντίδα είναι πως θα συγκυβερνήσει (άκαπνος αυτός) με τον τουρκοκύπριο φανατικό μουτζαχίτ και πως θα μεθοδεύσει τη διάλυση του Κράτους μας για να στεφθεί, ίσως, από τα οικουμενικά καθάρματα ως νομπελίστας της ειρήνης… Κούφια να ‘ναι η ώρα!

Σ’ αυτό το ζοφερό παρόν και μέλλον υπάρχει ελπίδα; Ναι υπάρχει ελπίδα! Είναι τα νέα παιδιά τα οποία βλέπουμε μαυροφορεμένα στις εθνικές επετείους, στον Μαχαιρά και στο κρησφύγετο του Αρχηγού. Με τα λάβαρα τους και τα συνθήματα της ηρωικής εποχής. Οι αγώνες και οι επαναστάσεις δεν αφορούν τον όχλο. Είναι προνόμιο της εκλεκτής μειοψηφίας. Των λίγων εκείνων, τους οποίους η ιστορική μοίρα έταξε πρωτοπόρους. Οι λίγοι εκλεκτοί που αντλούν ενέργεια και ιδεολογία μέσα από την Ιστορία του Έθνους μας. Από τις Θερμοπύλες, τον Μαραθώνα, το Μανιάκι, την Αλαμάνα, την Τριπολιτσά, το Σούλι, το Αρκάδι, τον Μαχαιρά, το Λιοπέτρι, το Λωρόβουνο, το Κιόνελι… Αυτοί που επιδεικνύουν εμπράκτως τον έρωτά τους προς το Έθνος και προς κάθε Εθνικό. Ζήτω ο αγώνας της ΕΟΚΑ! Ζήτω το Έθνος!

Παναγιώτης Κλεοβούλου

Στέλεχος του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης