Το κράτος παρακολουθεί ασθμαίνοντας την κάκιστη πορεία της οικονομίας ωσάν επιχείρηση που αναμένει την τελική πράξη πτώχευσης. Το ίδιο και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών, εργατών, μισθωτών, μικρομεσαίων ακόμα και επιχειρηματιών. Υπάρχει όμως ένας κλάδος ακμάζων τα τελευταία έτη ιδιαίτερα, ο τραπεζικός, που ανεξαρτήτου συνθηκών παρακολουθεί τα κέρδη του να πολλαπλασιάζονται. Το σημάδι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό στην οικονομική παρακμή που διανύουμε. Ιστορικά και μακροοικονομικά στις κοινωνίες χωρίς πρωτογενή παραγωγή άκμαζε μόνο η τοκογλυφία. Νομοτελειακά δε, η νοσογόνος αυτή πορεία κατέληγε στα περιβόητα κραχ ή αλλιώς ναδίρ της παραβολικής τροχιάς των δεικτών.
Μέσα στις κυβερνητικές κινήσεις πανικού όπου στοχοθετούνται η πάντες εκτός των τραπεζών, ακούστηκε η πρόταση Δήμευσης των ανενεργών τραπεζικών λογαριασμών. Ακόμη όμως και ο εισηγητής προσπάθησε να ανασκευάσει τα λεγόμενα του, όχι υπό το βάρος κάποιας κοινωνικής πίεσης, αλλά αντιλαμβανόμενος τη δύναμη του παρακρατικού μεγαθηρίου που ονομάζεται τραπεζικό σύστημα.
Η υπερκυβερνητική κρατική εξάρτηση και ατολμία δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για τελεσφορία τέτοιων κινήσεων. Στο Ελληνικό κράτος, εν αντιθέσει με τις περισσότερες δυτικές οικονομίες, συμβαίνει το εξής παράλογο: Οι τράπεζες να απολαμβάνουν τη μέγιστη διασφάλιση των εσόδων τους σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση. Παράλληλα, με κρατική ανοχή, οι τράπεζες εμπλέκονται στην όποια επιχειρησιακή πραγμάτευση ανεξαρτήτως κλάδου και μεγεθών. Κοινώς, το κράτος ανέχεται απώλεια εισοδήματος μέσω λ.χ. της φοροδιαφυγής, οι τράπεζες όμως απολαμβάνουν ασφαλή έσοδα, ακόμη και από "μαύρους" καρπούς εισοδήματος!
Με μια πραξικοπηματική εσωτερική απόφαση, οι τράπεζες αποφάσισαν να χρεώνουν "έξοδα διατήρησης" ανενεργών λογαριασμών. Ώπερ σημαίνει ότι οι τράπεζες, όχι μόνο εκμεταλλεύονται τα διαθέσιμα "ορφανά" χρήματα επί δεκαετίες, αλλά καρπώνονται και άμεσα έσοδα από αυτά. Η δήμευση ανενεργών λογαριασμών λοιπόν, είναι μια ρηξικέλευθη ενέργεια που πρέπει να έχει μάλιστα Αναδρομική ισχύ. Περιλαμβάνοντας βεβαίως και τα "έξοδα διατήρησης" που έχουν εισπραχθεί από τις τράπεζες την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία.
Η κοινωνική δικαιοσύνη επιβάλλει το πολυετές δικαίωμα των κατόχων να διεκδικήσουν, από το κράτος πλέον, καταθέσεις εμπεριστατωμένης ιδιοκτησίας. Για κανένα λόγο όμως οι τράπεζες δεν θα πρέπει να συνεχίσουν να καρπώνονται αγαθά που έχουν προέλθει από αποθανώντες ή παρανομούντες πολίτες. Έλεος, κερδοφορούν ήδη από ζώντες και ανυπεράσπιστους νόμιμα εργαζόμενους.
Πηγή:olympia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου