ΣΙΒΗΡΙΑ--Μυστηριώδεις δομές σε σχήμα θόλου της Σιβηρίας: είναι αυτό ένα αρχαίο αμυντικό σύστημα εξωγήινων;

Μυστηριώδεις δομές σε σχήμα θόλου της Σιβηρίας: είναι αυτό ένα αρχαίο αμυντικό σύστημα εξωγήινων;
22-6-24

σχετικό βίντεο στον Κώδικα Μυστηρίων 23-6-24
Το ξέρει ο Πούτιν!Κάτι πολύ περίεργο στη Ρωσία!
https://www.youtube.com/watch?v=LFspjgBfPXc

Στα βορειοδυτικά της Δημοκρατίας της Γιακουτίας στη Σιβηρία , στη λεκάνη του ποταμού Upper Vilyui , υπάρχει μια απρόσιτη περιοχή που φέρει τα ίχνη ενός τεράστιου κατακλυσμού που συνέβη πριν από αρκετές εκατοντάδες χρόνια, ο οποίος αφαίρεσε όλη τη δασική κάλυψη και διάσπαρτα θραύσματα βράχου σε εκατοντάδες τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Το αρχαίο όνομα αυτής της περιοχής είναι Yeluyu Cherkyuchyuk, που μεταφράζεται ως " Κοιλάδα του Θανάτου" , καθώς οι ντόπιοι που τολμούν σε αυτήν την περιοχή είναι απίθανο να μπορέσουν να βγουν ζωντανοί από εκεί.
Σύμφωνα με τις ιστορίες των κατοίκων της περιοχής, μυστηριώδη μεταλλικά αντικείμενα που βρίσκονται βαθιά στον μόνιμο παγετό είναι διάσπαρτα σε όλη αυτή την περιοχή .
Έχουν σχήμα σαν καζάνια και μοιάζουν με μεγάλα σιδερένια σπίτια χτισμένα στο μόνιμο παγωμένο έδαφος. Φαίνονται να είναι κατασκευασμένα από μέταλλο παρόμοιο σε εμφάνιση με τον χαλκό, αλλά σε αντίθεση με τον χαλκό, δεν μπορούν να γρατσουνιστούν ή να καταστραφούν. Κανείς δεν κατάφερε να κόψει ούτε ένα θραύσμα.

Μερικά από αυτά τα καζάνια έχουν ένα άνοιγμα στην κορυφή και μια σπειροειδής σκάλα οδηγεί σε μια κυκλική στοά με πολλούς θαλάμους μέσα.
Οι κάτοικοι της περιοχής δεν γνωρίζουν για την καταγωγή τους, αλλά γνωρίζουν καλά πόσο επικίνδυνο είναι να πλησιάζεις μεταλλικές κατασκευές. Μιλούν για το πώς οι λέβητες επηρεάζουν τη γύρω βλάστηση και τα σώματα ανθρώπων που βρίσκονται κοντά τους εδώ και πολύ καιρό.
Μερικές ιστορίες λένε για γενναίους κυνηγούς που πέρασαν τη νύχτα σε αυτά τα μεταλλικά δωμάτια, χρησιμοποιώντας τα ως καταφύγιο. Επιστρέφοντας στους ανθρώπους τους, οι κυνηγοί φαινόταν ότι είχαν μολυνθεί από μια παράξενη ασθένεια και όσοι πέρασαν εκεί πάνω από μία νύχτα στη σειρά, σύντομα πέθαναν.
Για το λόγο αυτό, οι γέροντες των τοπικών φυλών κήρυξαν αυτές τις περιοχές καταραμένες και ως εκ τούτου απαγορευμένες.

Οι πρώτες έμμεσες μαρτυρίες για θόλους χρονολογούνται από το 1853, όταν ο διάσημος Ρώσος εξερευνητής, ανθρωπολόγος και γεωγράφος Richard Maack , ένας από τους πρώτους που διείσδυσαν στην Άπω Ανατολή της Ρωσίας και της Σιβηρίας, ανέφερε στις αναφορές του:
«Στη Σουντάρα, έναν οικισμό Γιακούτ, μου είπαν ότι στο πάνω μέρος του ποταμού Vilyui υπάρχει ένας τεράστιος μεταλλικός θόλος βυθισμένος στο έδαφος. [...] Οι διαστάσεις του είναι άγνωστες, γιατί μόνο το πάνω μέρος του φαίνεται, έρχεται έξω από το έδαφος» [μπορείς να δεις μόνο την άκρη πάνω από το έδαφος, αλλά υπάρχουν πολλά δέντρα που φυτρώνουν σε αυτό...]
Το ίδιο φαινόμενο καταγράφηκε επίσης από τον ND Arkhipov, έναν ερευνητή που μελέτησε τους αρχαίους πολιτισμούς της Yakutia: «Μεταξύ του πληθυσμού της λεκάνης Vilyui, υπάρχει ένας αρχαίος θρύλος για χάλκινα καζάνια ή olguis που μπορούν να βρεθούν στην άνω όχθη του ποταμού . Αυτός ο θρύλος είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτος επειδή στις περιοχές όπου λέγεται ότι βρίσκονται αυτά τα μυθικά καζάνια, υπάρχουν μερικά ποτάμια που ονομάζονται Olguidakh - «Καζάνι Ποταμός».

Ο Ντμίτρι Αρχίποφ , ειδικός ανθρωπολόγος του πολιτισμού των Γιακούτ, είπε κάτι παρόμοιο το 1989:
«Υπάρχει από καιρό ένας θρύλος μεταξύ του πληθυσμού της λεκάνης Vilyuya ότι στο πάνω μέρος αυτού του ποταμού υπάρχουν τεράστιοι χάλκινοι θόλοι ή ολγκούδες».

Το 1936, στις όχθες του ποταμού Olguidakh (που σημαίνει «τόπος με καζάνι» ), ένας γεωλόγος με επικεφαλής τους ηλικιωμένους μιας τοπικής φυλής συνάντησε ένα κοκκινωπό ημισφαίριο από μαλακό μέταλλο που προεξείχε από το έδαφος με τόσο αιχμηρές άκρες που «μπορούσες να κόψεις τα νύχια σου πάνω του .» Το πάχος των τοίχων του ήταν περίπου δύο εκατοστά και προεξείχε από το έδαφος κατά το ένα πέμπτο περίπου της διαμέτρου του. Σύμφωνα με την επίσημη αναφορά, το εσωτερικό του τρούλου φαινόταν από ένα άνοιγμα στο πίσω μέρος.
[Ήταν κυρτό προς τα εμπρός για να μπορείτε να οδηγείτε [οδηγήσετε] έναν τάρανδο από κάτω. Ο γεωλόγος έστειλε μια περιγραφή του αντικειμένου στο περιφερειακό αρχηγείο στο Γιακούτσκ. Το 1979, μια αρχαιολογική αποστολή ξεκίνησε από το Γιακούτσκ για να αναζητήσει αυτό το ημισφαίριο. Η ομάδα συνοδευόταν από έναν οδηγό που είχε δει τη δομή πολλές φορές στη νεολαία του, αλλά είπε ότι η περιοχή είχε αλλάξει πολύ και έτσι δεν μπόρεσαν να την εντοπίσουν. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι σε αυτήν την περιοχή μπορείτε να βρίσκεστε δέκα βήματα μακριά από κάτι χωρίς να το δείτε, επομένως οι προηγούμενες ανακαλύψεις ήταν καθαρά συμπτωματικές.]

Ανάμεσα στις πιο αξιόπιστες αναφορές είναι η ιστορία του Μιχαήλ Κορέτσκι από το Βλαδιβοστόκ, ο οποίος το 1996 έστειλε μια επιστολή στην εφημερίδα Trud στην οποία δήλωσε ότι είχε επισκεφτεί την Κοιλάδα του Θανάτου τρεις φορές .
Ο Κορέτσκι ισχυρίστηκε ότι είδε επτά θόλους με διάμετρο από 6 έως 9 μέτρα.
Κατά την τελευταία του επίσκεψη στους θόλους, ο Κορέτσκι και οι φίλοι του πέρασαν τη νύχτα σε έναν από αυτούς. Αν και δεν συνέβη τίποτα ιδιαίτερο εκείνο το βράδυ, τις επόμενες μέρες ένας από τους φίλους έχασε τα περισσότερα μαλλιά του και ο Κορέτσκι εμφάνισε δύο μικρά αποστήματα στο μάγουλό του που δεν επουλώθηκαν ποτέ.

[Το ακόλουθο απόσπασμα είναι από μια επιστολή που γράφτηκε από το Βλαδιβοστόκ το 1996 από τον Μιχαήλ Κορέτσκι, ο οποίος επισκέφτηκε επίσης την Κοιλάδα του Θανάτου:
«Ήμουν εκεί τρεις φορές. Η πρώτη φορά ήταν το 1933, όταν ήμουν δέκα ετών -τότε ταξίδευα με τον πατέρα μου, που ήθελε να βγάλει χρήματα εκεί- μετά το 1937 χωρίς τον πατέρα μου. Η τελευταία φορά ήταν το 1947 με μια ομάδα νεαρών».
Η Κοιλάδα του Θανάτου εκτείνεται κατά μήκος ενός παραπόταμου που εκβάλλει στο Wiljui από τα δεξιά. Αποτελείται από μια αλυσίδα κοιλάδων που απλώνονται σε όλη την αλλουβιακή περιοχή.
Και τις τρεις φορές ήμουν εκεί με έναν οδηγό Yakut. Δεν πήγαμε εκεί επειδή η ζωή ήταν τόσο ευχάριστη εκεί, αλλά επειδή εκεί, στο τέλος του κόσμου, μπορούσες να ψάξεις για χρυσό χωρίς να χρειάζεται να ανησυχείς μήπως σε ληστέψουν στο τέλος της σεζόν ή μήπως πάρεις σφαίρα στο κεφάλι.
Υπάρχουν πιθανώς πολλά από αυτά τα μυστηριώδη αντικείμενα εκεί, γιατί είδα επτά τέτοια 'καζάνια' κατά τη διάρκεια των τριών μου παραμονών. Τα βρήκα όλα εξαιρετικά εκπληκτικά: από τη μια πλευρά, υπήρχε το μέγεθός τους – μεταξύ έξι και εννέα μέτρων σε διάμετρο.
Δεύτερον, ήταν κατασκευασμένα από ένα περίεργο μέταλλο. Όλοι έγραψαν ότι ήταν από χαλκό, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είναι χαλκός. Γεγονός είναι ότι δεν μπορείς να ξύσεις ούτε τα 'καζάνια' με μια αιχμηρή σμίλη (προσπαθήσαμε αρκετές φορές). Το μέταλλο δεν σπάει και δεν δουλεύεται με σφυρί. Ένα σφυρί σίγουρα θα είχε αφήσει ορατές εσοχές στον χαλκό. Αλλά αυτός ο «χαλκός» καλύπτεται με ένα στρώμα από ένα άγνωστο υλικό που μοιάζει με γυαλόχαρτο. Αλλά δεν είναι στρώμα οξείδωσης ή κλίμακα - δεν μπορείτε να το ξύσετε ή να το ξύσετε.
Δεν ανακαλύψαμε άξονες που να οδηγούν στο πάτωμα σε κανέναν θάλαμο, αλλά παρατήρησα ότι η βλάστηση γύρω από τα «καζάνια» ήταν ανώμαλη - εντελώς διαφορετική από ό,τι άλλο φυτρώνει εκεί. Είναι πιο χλιδάτο: γρέζια με μεγάλα φύλλα, πολύ μακριά κλαδιά ιτιάς, περίεργο γρασίδι ενάμισι ή διπλάσιο από το ύψος ενός ανθρώπου. Όλη η παρέα (έξι άτομα) πέρασε τη νύχτα σε ένα από αυτά τα «καζάνια». Δεν παρατηρήσαμε κάτι κακό και προχωρήσαμε ήρεμα χωρίς να συμβεί κάτι δυσάρεστο.
Κανείς δεν αρρώστησε βαριά μετά. Ωστόσο, ένας φίλος μου έχασε όλα του τα μαλλιά τρεις μήνες αργότερα. Και στην αριστερή πλευρά του κεφαλιού μου (αυτή που κοιμόμουν) εμφανίστηκαν τρεις μικροσκοπικές πληγές σε μέγεθος σπιρτόκεφαλου. Όλη μου τη ζωή προσπάθησα να τα ξεφορτωθώ, αλλά τα έχω ακόμα.
Καμία από τις προσπάθειές μας να σπάσουμε τουλάχιστον ένα μικρό κομμάτι από τα περίεργα «καζάνια» δεν ήταν επιτυχής. Το μόνο που έφερα ήταν μια πέτρα. Ωστόσο, όχι μια συνηθισμένη, αλλά η μισή τέλεια σφαίρα με διάμετρο έξι εκατοστών. Ήταν μαύρο και δεν υπήρχε τίποτα που να υποδεικνύει ότι είχε υποστεί επεξεργασία. Ωστόσο, ήταν πολύ λείο, σαν να ήταν γυαλισμένο. Τα βρήκα στο πάτωμα σε ένα από τα καζάνια.
Έφερα το αναμνηστικό μου από τη Yakutia στο χωριό Samarka, στην περιοχή Chuguyevka του Primorye (στα άκρα νοτιοανατολικά της Σοβιετικής Ένωσης), όπου ζούσαν οι γονείς μου το 1933. Τριγυρνόμουν χωρίς να κάνω τίποτα μέχρι που η γιαγιά μου αποφάσισε να χτίσει ένα σπίτι. Έπρεπε να βάλουμε τα τζάμια στα παράθυρα και δεν υπήρχε κόφτης τζαμιών σε όλο το χωριό. Δοκίμασα την άκρη της μισής πέτρινης μπάλας και αποδείχθηκε ότι έκοψε εκπληκτικά καλά. Μετά από αυτό, το εύρημα μου χρησιμοποιήθηκε συχνά σαν διαμάντι από τους συγγενείς και τους φίλους μας. Το 1937 έδωσα την πέτρα στον παππού μου, αλλά εκείνο το φθινόπωρο συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Μαγκαντάν, όπου παρέμεινε χωρίς δίκη μέχρι που πέθανε το 1968. Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε η πέτρα μου...»
Στην επιστολή του, ο Κορέτσκι τονίζει ότι το 1933 ο οδηγός του στα Γιακούτ είπε ότι «πέντε ή δέκα χρόνια νωρίτερα είχε ανακαλύψει διάφορα σφαιρικά καζάνια (ήταν εντελώς στρογγυλά) που προεξείχαν ψηλά (μεγαλύτερο από το ύψος ενός ανθρώπου) από το έδαφος. Έδειχναν ολοκαίνουργιο. Αργότερα ο κυνηγός την είδε ξανά. Αυτή τη φορά ήταν σπασμένα και τα μέρη ήταν ξαπλωμένα».
Ο Κορέτσκι ανέφερε επίσης ότι όταν το επισκέφτηκε για δεύτερη φορά, ένα «καζάνι» είχε ήδη βυθιστεί αισθητά πιο βαθιά κάτω από τη γη μέσα σε λίγα χρόνια.]

Το 1971, ένας παλιός κυνηγός από ένα χωριό Evenk είπε ότι στην περιοχή μεταξύ δύο ποταμών, γνωστό ως Niugun Bootur ("πρωταθλητής της φωτιάς") και Atadarak ("μέρος με τριγωνικό καμάκι"), το ίδιο πράγμα που έδωσε το όνομα σε αυτό το μέρος προεξέχει από το έδαφος - ένα τριγωνικό σιδερένιο καμάκι "αρκετά μεγάλου μεγέθους". Και στην περιοχή μεταξύ των δύο ποταμών, γνωστή ως Helyugur («σιδερένιοι άνθρωποι»), υπάρχει μια σιδερένια σπηλιά στην οποία κείτονται [κοιμούνται] παράξενα λεπτά μαύρα πλάσματα [μονόφθαλμοι] με το ένα μάτι, ντυμένα με ένα είδος σιδερένιας στολής.
Είπε ότι μπορούσε να πάει κόσμο εκεί, δεν ήταν μακριά, αλλά κανείς δεν τον πίστευε. Λίγο καιρό αργότερα πέθανε.
Οι θρύλοι των Γιακούτ για την Κοιλάδα του Θανάτου περιέχουν πολλές αναφορές σε εκρήξεις, ανεμοστρόβιλους και τεράστιες φλεγόμενες μπάλες φωτιάς. Και όλα αυτά τα φαινόμενα συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τις μυστηριώδεις μεταλλικές κατασκευές που ανακαλύφθηκαν στην Κοιλάδα του Θανάτου.
Μερικά από αυτά είναι μεγάλα στρογγυλά «σιδερένια σπίτια» που υποστηρίζονται από πολυάριθμα πλαϊνά στηρίγματα. Δεν έχουν παράθυρα ή πόρτες, παρά μόνο ένα «ευρύχωρο άνοιγμα» στην κορυφή του θόλου. Μερικά από αυτά πνίγηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά στο μόνιμο πάγο, και μόνο μια ελάχιστα αισθητή προεξοχή σε σχήμα θόλου παρέμεινε στην επιφάνεια . Άλλα αντικείμενα διάσπαρτα στην περιοχή είναι κοίλα μεταλλικά καπάκια που καλύπτουν κάτι άγνωστο .

[Κάποιοι ηλικιωμένοι είπαν κάποτε ότι σε ένα μέρος που ονομάζεται Tong Duurai ρέει ένα ποτάμι που ονομάζεται Ottoamokh («τρύπες στο έδαφος») και ότι στις όχθες του υπάρχουν απίστευτα βαθιά ανοίγματα γνωστά ως «οι χαραμάδες του γέρου». Το ίδιο όνομα εμφανίζεται και σε θρύλους στους οποίους υποστηρίζεται ότι ένας γίγαντας που αναπνέει τη φωτιά ζει εκεί και καταστρέφει τα πάντα στην περιοχή. Περίπου κάθε έξι ή επτά αιώνες, μια γιγάντια «βολίδα» εκτοξεύεται από αυτήν, η οποία είτε εξαφανίζεται στην απόσταση και (σύμφωνα με τα χρονικά και τους θρύλους άλλων λαών) εκρήγνυται κάπου εκεί, είτε εκρήγνυται κατευθείαν στο σημείο - γι' αυτό ολόκληρο το Η περιοχή βρίσκεται σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων καμένης ερήμου με διάσπαρτους ογκόλιθους.]

Περίπου μία φορά κάθε έξι έως επτά αιώνες μια τερατώδης «μπάλα φωτιάς» πετάει από εκεί και πετάει κάπου μακριά. Και, αν κρίνουμε από τα χρονικά και τους θρύλους των λαών που ζουν κοντά, μερικές φορές εκρήγνυται ακριβώς πάνω από το σημείο της εξόδου του, με αποτέλεσμα η περιοχή για εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω να μετατρέπεται σε μια έρημη έρημο.

Οι Ρώσοι ουφολόγοι έχουν διατυπώσει αρκετές θεωρίες για τους θόλους της Κοιλάδας του Θανάτου. Το πιο ενδιαφέρον από αυτά προέρχεται από τον Ρώσο ερευνητή Valery Uvarov , ο οποίος ισχυρίζεται ότι οι μυστηριώδεις θόλοι στη Σιβηρία θα μπορούσαν να είναι αρχαία όπλα που δημιουργήθηκαν από εξωγήινους για να προστατεύσουν τον πλανήτη μας από εξωτερικούς κινδύνους, όπως μετεωρίτες ή εχθρικές εξωγήινες δυνάμεις.
Ο Uvarov είναι πεπεισμένος ότι τα τελευταία εκατό χρόνια το εξωγήινο αμυντικό σύστημα έχει ενεργοποιηθεί αρκετές φορές: μία από αυτές ήταν το 1908, όταν καταρρίφθηκε ο διάσημος μετεωρίτης Tunguska. Όταν ο σοβιετικός στρατός ερεύνησε την περιοχή, ανέφερε ότι βρήκαν πεσμένα δέντρα για πολλά χιλιόμετρα γύρω από το σημείο της έκρηξης, αλλά δεν βρήκαν κρατήρες.
Εάν αυτές οι τεράστιες μεταλλικές κατασκευές που είναι θαμμένες στο έδαφος της Σιβηρίας υπάρχουν πραγματικά, είναι πιθανό αυτά τα λεγόμενα καζάνια να χρησιμεύουν ως κάποιο είδος αντιαεροπορικού όπλου κατά των κοσμικών απειλών ή να εξυπηρετούν έναν άλλο , άγνωστο σκοπό που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη; ? Ποιος τα δημιούργησε και γιατί;

Η Κοιλάδα του Θανάτου της Ρωσίας παραμένει ένα μυστήριο για τους επιστήμονες, τους εξερευνητές και τους τυχοδιώκτες, και ενώ πολλοί πιστεύουν ότι οι ιστορίες είναι υπερβολικές, κάποιοι πιστεύουν ότι υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτές. Δεν έχει γίνει έρευνα μεγάλης κλίμακας στην περιοχή και ό,τι λίγο έχει γίνει έχει παραμείνει ταξινομημένο και κρυφό από την κοινή θέα.
Τα μυστικά της Κοιλάδας του Θανάτου της Σιβηρίας είναι σκοτεινά και τυλιγμένα στο μυστήριο και δεν είναι ασφαλή για εξερεύνηση. Και τα μυστικά του, όπως φαίνεται, θα μείνουν άλυτα για πολύ καιρό.

https://dzen.ru/a/ZnAvic7QgkO2xV2q

=============

[Στη δεκαετία του 1950, οι Σοβιετικοί έβαλαν το βλέμμα τους στην περιοχή, πιθανώς επειδή ήταν τόσο αραιοκατοικημένη στα βόρεια άκρα της, και πραγματοποίησαν μια σειρά πυρηνικών δοκιμών εκεί. Μία από αυτές τις εκρήξεις αποδείχθηκε εξαιρετικά μυστηριώδης και οι ξένοι ειδικοί εξακολουθούν να προβληματίζονται γι' αυτήν. Σύμφωνα με αναφορές του ραδιοφωνικού σταθμού Deutsche Welle τον Σεπτέμβριο του 1991, το μέγεθος της έκρηξης μιας πυρηνικής βόμβας 10 κιλών που δοκιμάστηκε το 1954 υπερέβη ανεξήγητα τους υπολογισμούς κατά 2.000 ή 3.000 φορές. Όπως καταγράφηκαν από σεισμογραφικούς σταθμούς σε όλο τον κόσμο, έφτασε τους 20-30 μεγατόνους. Η αιτία αυτής της τεράστιας ασυμφωνίας μεταξύ του υπολογισμού και της πραγματικής ισχύος της έκρηξης παραμένει ασαφής. Το πρακτορείο ειδήσεων TASS ανακοίνωσε ότι μια βόμβα υδρογόνου είχε πυροδοτηθεί στον αέρα, αλλά αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν παραπληροφόρηση. Μετά από αυτές τις δοκιμές, η περιοχή κηρύχθηκε απαγορευμένη περιοχή και γινόταν εκεί μυστικές επιχειρήσεις για αρκετά χρόνια]

============

Η Κοιλάδα του Θανάτου στη Σιβηρία, γνωστή και ως Yeluyu Cherkyuchyuk, είναι μια περιοχή που περιβάλλεται από μυστήριο και ανεξήγητα φαινόμενα. Οι ιστορίες των ντόπιων και οι αρχαίες παραδόσεις αναφέρουν την ύπαρξη μυστηριωδών μεταλλικών αντικειμένων, τα οποία φαίνεται να είναι ανθεκτικά σε κάθε είδους φθορά και βρίσκονται βαθιά στον παγετό. Αυτά τα αντικείμενα, που περιγράφονται σαν καζάνια ή σιδερένια σπίτια, προκαλούν πολλά ερωτήματα σχετικά με την προέλευση και τη χρήση τους. Ενώ οι επιστημονικές έρευνες παραμένουν ασαφείς, οι θρύλοι της περιοχής μιλούν για έναν τεράστιο κατακλυσμό που συνέβη πριν από περίπου 800 χρόνια, ο οποίος αφαίρεσε τη δασική κάλυψη και διάσπαρτα θραύσματα βράχου σε μεγάλες εκτάσεις. Η περιοχή αυτή, που καλύπτει πάνω από 100,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, χαρακτηρίζεται από βάλτους και δυσπρόσιτη τάιγκα, και έχει συνδεθεί με παράξενα φυτά και ασυνήθιστα φαινόμενα. Οι αρχαίες παραδόσεις και οι ιστορίες των κατοίκων παραμένουν ζωντανές, καθώς η περιοχή συνεχίζει να παίζει έναν ιδιαίτερο και ισχυρό ρόλο στη μοίρα όχι μόνο του πολιτισμού αλλά και του πλανήτη συνολικά.
-----------

Η Κοιλάδα του Θανάτου, γνωστή και ως Yeluyu Cherkyuchyuk στην περιοχή της Γιακουτίας στη Σιβηρία, είναι μια περιοχή που έχει προκαλέσει πολλά ερωτήματα και έχει γεννήσει αμέτρητους μύθους και θρύλους. Αν και η πραγματική ιστορία της περιοχής παραμένει καλυμμένη από το πέπλο του μυστηρίου, οι αφηγήσεις των ντόπιων και οι λίγες επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει, προσφέρουν μια ματιά στο παρελθόν της. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, η περιοχή αυτή έχει βιώσει έναν τεράστιο κατακλυσμό που συνέβη πριν από περίπου 800 χρόνια, ο οποίος αφαίρεσε τη δασική κάλυψη και διάσπαρτα θραύσματα βράχου σε μεγάλες εκτάσεις. Τα μυστηριώδη μεταλλικά αντικείμενα που βρίσκονται βαθιά στον παγετό, περιγράφονται σαν καζάνια ή σιδερένια σπίτια και φαίνεται να είναι κατασκευασμένα από ένα μέταλλο παρόμοιο σε εμφάνιση με τον χαλκό, αλλά πολύ πιο ανθεκτικό. Οι επιστήμονες έχουν διατυπώσει διάφορες θεωρίες για την προέλευση αυτών των αντικειμένων, από την υπόθεση ότι είναι φυσικά σχηματισμένα μέχρι την πιθανότητα να είναι αποτελέσματα αρχαίας ανθρώπινης δραστηριότητας ή ακόμα και εξωγήινης παρέμβασης. Παρά τις πολλές έρευνες, η πραγματική φύση και η λειτουργία τους παραμένουν άγνωστες. Η περιοχή είναι γνωστή για τις ακραίες κλιματικές της συνθήκες, με βαρείς χειμώνες και πολύ ζεστά καλοκαίρια, κάτι που προσθέτει στην απροσιτότητα και το μυστήριο που την περιβάλλει. Η Κοιλάδα του Θανάτου συνεχίζει να είναι ένας τόπος που προκαλεί τη φαντασία και την περιέργεια των ανθρώπων, και παραμένει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ανεξερεύνητα μέρη του κόσμου. Παρά τις προκλήσεις, οι επιστήμονες και οι εξερευνητές συνεχίζουν να ενδιαφέρονται για την ιστορία και τα μυστήρια της Κοιλάδας του Θανάτου, ελπίζοντας να ανακαλύψουν κάποια ημέρα τα μυστικά που κρύβει.
-----------------
Στην περιοχή της Κοιλάδας του Θανάτου στη Σιβηρία, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο μουσείο που να φιλοξενεί εκθέματα άμεσα συνδεδεμένα με τα μυστηριώδη αντικείμενα και τις ιστορίες της περιοχής. Οι περισσότερες πληροφορίες και τα αντικείμενα που σχετίζονται με την Κοιλάδα του Θανάτου παραμένουν στην περιοχή ή στην κατοχή των ερευνητών και των ντόπιων. Ωστόσο, η ιστορία και οι μύθοι της Κοιλάδας του Θανάτου έχουν καταγραφεί και διαδοθεί μέσω διαφόρων πηγών και μπορούν να εξερευνηθούν μέσω βιβλίων, άρθρων και διαδικτυακών πλατφορμών. Για εκθέματα που σχετίζονται με την αρχαία ιστορία και τον πολιτισμό της Ρωσίας, τα μεγάλα μουσεία της χώρας, όπως το Κρεμλίνο στη Μόσχα ή το Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη, προσφέρουν πλούσιες συλλογές που είναι προσβάσιμες στο κοινό. Εκεί, οι επισκέπτες μπορούν να βρουν εκθέματα που αντανακλούν την πλούσια ιστορία και την πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής, από αρχαία αντικείμενα μέχρι σύγχρονες τέχνες. Αν και η Κοιλάδα του Θανάτου παραμένει ένα μυστήριο, η συνεχιζόμενη ερευνητική προσπάθεια και η διεθνής προσοχή μπορεί να φέρει στο φως περισσότερα στοιχεία στο μέλλον. Μέχρι τότε, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκεφτούν τα μουσεία της Ρωσίας για μια ευρύτερη κατανόηση της περιοχής και των μυστηρίων της.

Η Κοιλάδα του Θανάτου στη Σιβηρία, γνωστή επίσης ως Yeluyu Cherkyuchyuk, αποτελεί έναν από τους πιο μυστηριώδεις και απρόσιτους τόπους στην περιοχή της Δημοκρατίας της Γιακουτίας. Οι πρώτες αναφορές για την ύπαρξη μυστηριωδών θόλων στην περιοχή αυτή χρονολογούνται από το 1853, όταν ο Richard Maack, ένας διάσημος Ρώσος εξερευνητής, ανθρωπολόγος και γεωγράφος, ανέφερε στις αναφορές του την ύπαρξη ενός τεράστιου μεταλλικού θόλου βυθισμένου στο έδαφος. Αυτή η περιοχή, που βρίσκεται στη λεκάνη του ποταμού Upper Vilyui, [βέλιουι] παραμένει μέχρι και σήμερα ένας τόπος γεμάτος μυστήριο και ανεξήγητα φαινόμενα, προσελκύοντας την περιέργεια επιστημόνων και τολμηρών εξερευνητών.

Μερικοί θεωρούν ότι οι θόλοι είναι φυσικά φαινόμενα, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι είναι δημιουργήματα αρχαίων πολιτισμών ή ακόμα και εξωγήινης τεχνολογίας.
Η περιοχή είναι δύσβατη και οι συνθήκες κλίματος εξαιρετικά ακραίες, με τον χειμώνα να φέρνει παγετώδεις θερμοκρασίες και το καλοκαίρι να είναι αφόρητα ζεστό. Αυτό καθιστά την εξερεύνηση της Κοιλάδας του Θανάτου μια επικίνδυνη αποστολή, αλλά αυτό δεν έχει σταματήσει τους επιστήμονες και τους περιπετειώδεις εξερευνητές από το να προσπαθούν να αποκαλύψουν τα μυστικά της. Οι θόλοι, που φαίνεται να είναι κατασκευασμένοι από κάποιο μεταλλικό υλικό, είναι μόνο ένα μέρος του μυστηρίου. Υπάρχουν αναφορές για ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων και ζώων, καθώς και περίεργα φωτεινά φαινόμενα που έχουν παρατηρηθεί στον ουρανό πάνω από την κοιλάδα.
Παρά τις πολλές θεωρίες και τις εικασίες που έχουν διατυπωθεί για τη φύση και την προέλευση των θόλων, η αλήθεια παραμένει καλά κρυμμένη κάτω από τα παγωμένα εδάφη της Σιβηρίας. Η ιστορία της Κοιλάδας του Θανάτου είναι ένας συνδυασμός από παραδοσιακές αφηγήσεις των ντόπιων, επιστημονικές έρευνες και ανεξερεύνητα μυστήρια, που συνεχίζουν να προκαλούν τη φαντασία και να προσκαλούν σε περαιτέρω έρευνα και ανακάλυψη. Παρόλο που οι προσπάθειες για την εξερεύνηση και την κατανόηση της περιοχής έχουν ενταθεί, οι δυσκολίες που επιφέρει το αφιλόξενο κλίμα και η απομόνωση της Κοιλάδας του Θανάτου καθιστούν κάθε απόπειρα μια πραγματική περιπέτεια. Με την πάροδο του χρόνου, η Κοιλάδα του Θανάτου έχει γίνει ένα σύμβολο της ανθρώπινης περιέργειας και της αναζήτησης για απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Είναι ένας τόπος που μας υπενθυμίζει πόσο λίγα γνωρίζουμε για τον κόσμο μας και πόσο πολλά ακόμα έχουμε να μάθουμε. Η Κοιλάδα του Θανάτου στη Σιβηρία παραμένει ένα από τα τελευταία ανεξερεύνητα μέρη της γης, προσφέροντας έναν παράδεισο για τους λάτρεις του αγνώστου και της περιπέτειας. Παρά τις πολλές αναφορές και τις ιστορίες που έχουν διαδοθεί, η πραγματική φύση των θόλων και τα μυστήρια που κρύβουν παραμένουν ένα ανοιχτό βιβλίο, περιμένοντας να διαβαστεί από τους τολμηρούς που θα διασχίσουν τα απόκρημνα βουνά και τις παγωμένες πεδιάδες για να φτάσουν στην καρδιά της. Με κάθε νέα αποστολή και έρευνα, η Κοιλάδα του Θανάτου συνεχίζει να αποκαλύπτει τα μυστικά της, αλλά και να δημιουργεί νέα ερωτήματα, κρατώντας ζωντανή τη φλόγα της ανακάλυψης και της εξερεύνησης. Η ιστορία της Κοιλάδας του Θανάτου είναι μια ατέλειωτη πηγή έμπνευσης και θαυμασμού για το ανθρώπινο πνεύμα
----------------
Η Κοιλάδα του Θανάτου, γνωστή και ως Yeluyu Cherkyuchyuk, είναι μια περιοχή που καλύπτεται από πέπλα μυστηρίου και αρχαίων θρύλων. Βρίσκεται στην απομακρυσμένη Δημοκρατία της Γιακουτίας στη Σιβηρία, και είναι γνωστή για τους μεταλλικούς θόλους που φέρεται να υπάρχουν εκεί. Αυτοί οι θόλοι, που πρωτοαναφέρθηκαν από τον εξερευνητή Richard Maack το 1853, έχουν προκαλέσει πολλές εικασίες και θεωρίες για την προέλευσή τους και την πιθανή λειτουργία τους. Μερικοί θεωρούν ότι οι θόλοι είναι φυσικά φαινόμενα, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι είναι δημιουργήματα αρχαίων πολιτισμών ή ακόμα και εξωγήινης τεχνολογίας.

Η ανώμαλη ζώνη στη Γιακουτία είναι η" Κοιλάδα του θανάτου " με λέβητες.
Αυτή η ανώμαλη ζώνη βρίσκεται στην Yakutia, στην κοιλάδα του ποταμού Vilyu. Οι Γιακούτ αποκαλούν αυτό το μέρος "Yelyu cherkechek" - "κοιλάδα του θανάτου". Υπάρχουν μεγάλα μεταλλικά ημισφαίρια με διάμετρο 8-10 μέτρα. Οι Αβορίγινες τους αποκαλούν καζάνια και τους απαγορεύουν να τους πλησιάσουν, γιατί πολλές φορές καθυστερημένοι κυνηγοί που αποφάσισαν να περάσουν τη νύχτα μέσα τους την κρύα χειμερινή περίοδο, αφού ήταν πολύ άρρωστοι και πέθαναν.
==============
Οι μυστηριώδεις θόλοι της Κοιλάδας του Θανάτου στη Σιβηρία παραμένουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ανεξήγητα φαινόμενα. Πολλές θεωρίες έχουν προταθεί για την προέλευση και τη φύση τους, εκτείνοντας από τον φυσικό κόσμο μέχρι τον τομέα του φανταστικού. Μία από τις πιο διαδεδομένες εξηγήσεις είναι ότι οι θόλοι αποτελούν φυσικές γεωλογικές δομές, πιθανώς δημιουργημένες από αρχαία ηφαιστειακή δραστηριότητα ή από την κατάρρευση υπογείων κοιλοτήτων. Άλλοι προτείνουν ότι οι θόλοι μπορεί να είναι αποτέλεσμα μετεωριτικών προσκρούσεων, με την αντίκτυπη δύναμη να δημιουργεί κρατήρες και θόλους από τον εκτοπισμό του εδάφους.
Υπάρχουν επίσης πιο εξωτικές θεωρίες, όπως αυτές που περιλαμβάνουν αρχαίες πολιτισμικές κατασκευές ή ακόμα και εξωγήινες τεχνολογίες. Κάποιοι ερευνητές έχουν προτείνει ότι οι θόλοι μπορεί να είναι κατάλοιπα μιας προηγμένης αρχαίας τεχνολογίας, ίσως χρησιμοποιημένης για εξόρυξη ή ως μέρος κάποιου τύπου ενεργειακού συστήματος. Η ιδέα ότι οι θόλοι μπορεί να είναι συνδεδεμένοι με εξωγήινη δραστηριότητα δεν έχει αποκλειστεί, με κάποιους να πιστεύουν ότι οι δομές αυτές μπορεί να είναι αποτέλεσμα εξωγήινων παρεμβάσεων ή ακόμα και να αποτελούν μέρος ενός αρχαίου διαστημικού προγράμματος.
Επιπλέον, ορισμένες θεωρίες αναφέρουν την πιθανότητα ότι οι θόλοι είναι συνέπεια γεωφυσικών διεργασιών όπως η υποβάθμιση του εδάφους λόγω της διάβρωσης ή της διάλυσης των βράχων. Η παρουσία μεταλλικών ορυκτών και η αναφορά σε μεταλλικούς θόλους μπορεί να υποδηλώνει την ύπαρξη φυσικών ορυκτών αποθεμάτων που έχουν εκτεθεί λόγω φυσικών διεργασιών. Η Κοιλάδα του Θανάτου είναι επίσης γνωστή για τις ακραίες κλιματικές συνθήκες της, και οι θερμοκρασιακές διακυμάνσεις μπορεί να παίζουν ρόλο στη δημιουργία και τη διαμόρφωση των θόλων.
Τέλος, δεν πρέπει να αγνοηθεί η πιθανότητα ότι οι θόλοι μπορεί να είναι απλώς μια φυσική ανωμαλία, ένα μοναδικό φαινόμενο που δεν έχει ακόμα εξηγηθεί πλήρως από τη σύγχρονη επιστήμη. Η έρευνα συνεχίζεται, και ίσως μελλοντικές ανακαλύψεις θα φέρουν νέο φως στο μυστήριο των θόλων της Κοιλάδας του Θανάτου.

Σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν πολλές μυστηριώδεις και ανεξήγητες δομές που προκαλούν την περιέργεια και το ενδιαφέρον των επιστημόνων και των εξερευνητών. Μία από αυτές είναι η Κοιλάδα του Θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία είναι γνωστή για τις ακραίες θερμοκρασίες και το ξηρότερο κλίμα της Βόρειας Αμερικής. Αυτή η κοιλάδα, παρόλο που δεν φιλοξενεί μεταλλικούς θόλους όπως η Κοιλάδα του Θανάτου στη Σιβηρία, είναι επίσης γνωστή για τα μυστηριώδη φαινόμενα και τις παράξενες γεωλογικές δομές της.

Άλλες περιοχές με παρόμοια μυστηριώδη χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν την έρημο Νασκα στο Περού, όπου βρίσκονται οι διάσημες γραμμές της Νασκα, τεράστια γεωγλυφικά σχέδια που έχουν δημιουργηθεί στο έδαφος και τα οποία είναι ορατά μόνο από ψηλά. Επίσης, η έρημος της Σαχάρας φιλοξενεί τον Λίθινο Κύκλο της Ναμίμπια, γνωστό και ως τα «Μάτια της Σαχάρας», τα οποία είναι κυκλικές δομές που δημιουργούνται φυσικά και παραμένουν ανεξήγητες ως προς την ακριβή τους προέλευση.
Στην Ασία, η Κίνα φιλοξενεί τα Πυραμιδοειδή Βουνά του Ξιάν, τα οποία είναι τεράστιες πυραμιδικές δομές που έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις για την προέλευση και τον σκοπό τους. Στην Ευρώπη, οι Μεγαλιθικοί Κύκλοι της Στόουνχεντζ στην Αγγλία είναι ένα ακόμη παράδειγμα αρχαίων δομών που περιβάλλονται από μυστήριο και είναι αντικείμενο πολλών θεωριών.
Αυτές οι δομές, αν και διαφορετικές σε μορφή και τοποθεσία, μοιράζονται το κοινό χαρακτηριστικό του να είναι ανεξήγητες και να προκαλούν την ανθρώπινη περιέργεια. Είτε πρόκειται για φυσικές δομές, είτε για ανθρώπινα κατασκευάσματα, αυτά τα μυστηριώδη μέρη συνεχίζουν να εμπνέουν την επιθυμία για εξερεύνηση και ανακάλυψη, και να προσφέρουν πολύτιμα δεδομένα για την κατανόηση της ανθρώπινης ιστορίας και της φυσικής ιστορίας του πλανήτη μας.
==============