Η CIA στόχευε στην επίτευξη ποικίλων στόχων, επικεντρωμένων σε μεγάλο βαθμό στην ψυχολογική χειραγώγηση, όπως: Έλεγχος του νου: Ένα από τα πρωταρχικά κίνητρα ήταν η ανάπτυξη μεθόδων επηρεασμού και ελέγχου του νου, ενδεχομένως για την εξαγωγή πληροφοριών από εχθρούς κατά τη διάρκεια ανακρίσεων ή για τη δημιουργία πρακτόρων που θα μπορούσαν να εκτελέσουν οδηγίες ενάντια στη θέλησή τους ή χωρίς τη γνώση τους (συχνά αναφέρονται ως «υποψήφιοι της Μαντζουρίας»).
Ψυχολογικά βασανιστήρια και μέθοδοι ανάκρισης: Μέρος του προγράμματος είχε ως στόχο να δημιουργήσει ένα εγχειρίδιο για τη διάσπαση της αντίστασης σε κατασκόπους ή άλλα άτομα μέσω βασανιστηρίων ή άλλων μορφών ψυχολογικής πίεσης, εξασφαλίζοντας συμμόρφωση ή αποσπώντας πληροφορίες. Χημικές ουσίες για κατασκοπεία: Η έρευνα περιελάμβανε σε μεγάλο βαθμό πειράματα με διάφορα ναρκωτικά (πιο γνωστό το LSD) για να καθοριστεί εάν οι ελεγχόμενες ουσίες θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν τη βούληση ενός ατόμου ή να το αναγκάσουν να ενεργήσει με συμμορφούμενο τρόπο. Διερεύνησαν επίσης εάν αυτές οι ουσίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν επιθετικά σε κατασκοπεία ή άλλες επιχειρήσεις, όπως με τη δυσφήμιση ατόμων, την πρόκληση αμνησίας, την αλλοίωση της μνήμης και άλλες μορφές ψυχολογικού ελέγχου.
Αντίμετρα κατά της χρήσης παρόμοιων μεθόδων από τον εχθρό: Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, υπήρχε σημαντικός φόβος ότι οι σοβιετικές, κινεζικές ή άλλες ξένες υπηρεσίες χρησιμοποιούσαν στρατηγικές ελέγχου του νου σε αιχμαλώτους πολέμου των ΗΠΑ. Το MK-Ultra είχε ως στόχο να αποκαλύψει τέτοιες τεχνικές και να αναπτύξει αντίμετρα εναντίον τους. Το έργο ήταν εξαιρετικά αμφιλεγόμενο για τις ηθικές παραβιάσεις του, συμπεριλαμβανομένου του μη συναινετικού πειραματισμού σε ανθρώπινα υποκείμενα, που συχνά οδηγούσαν σε ακραία ψυχολογική δυσφορία, προβλήματα υγείας ή ακόμα και θάνατο.
Αυτά τα πειράματα διεξήχθησαν σε διάφορες μορφές και τοποθεσίες, όπως νοσοκομεία, πανεπιστήμια και φυλακές, συχνά χωρίς την ενημερωμένη συγκατάθεση των συμμετεχόντων. Το MK-Ultra ήρθε στην προσοχή του κοινού τη δεκαετία του 1970 μέσω ερευνών που διεξήχθησαν από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, με αφορμή διάφορες αναφορές και αναφορές από συμμετέχοντες ή υπαλλήλους που συμμετείχαν στο πρόγραμμα. Μεταγενέστερες έρευνες και αγωγές οδήγησαν σε αιτήματα για νομική μεταρρύθμιση και αποζημίωση των θυμάτων. Το έργο παραμένει ένα σημαντικό παράδειγμα ηθικών παραβιάσεων στην έρευνα που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση και αποτελεί λυδία λίθο στις συζητήσεις σχετικά με τη συναίνεση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ιδιωτικότητα.
Pulp_Non_Fiction
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου