Στο θέατρο του παραλόγου το μπουλούκι των 300…

Στο θέατρο που λέγεται "Ελλάς" ετούτες τις ημέρες δεν είναι να γελάς...

Μία παρωδία της Ελληνικής ιστορίας γράφεται ετούτες τις ημέρες στη σύγχρονη Ελλάδα. Μία παρωδία που την «ανεβάζει» ένα μπουλούκι κομπάρσων…

Αποφάσισαν οι Έλληνες βουλευτές πως τα χρήματα που παίρνουν ως «αποζημίωση», για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο Ελληνικό Κράτος, είναι λίγα. Έτσι, μαζεύτηκαν και ψήφισαν μόνοι τους την αύξηση του «μισθού» τους.
Στη συνέχεια, σκέφτηκαν πως τα αυτοκίνητα πολυτελείας που τους έχουν δοθεί από την Ελληνική Πολιτεία, είναι πεπαλαιωμένα και πρέπει να αντικατασταθούν τάχιστα.

Αμέσως μετά σκέφθηκαν πως εργάζονται πάρα πολύ και πρέπει να μειώσουν τις ώρες που δουλεύουν. Και πάλι συσκέφθηκαν, ψήφισαν και αποφάσισαν να εργάζονται τρεις (3) ημέρες την εβδομάδα!

Αμέσως μετά, διοργανώθηκε ημέρα αιμοδοσίας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και ενώ πήγαν και έδωσαν όλοι οι υπάλληλοι το αίμα τους για τον συνάνθρωπο, οι βουλευτές μας απείχαν!!!

Αυτά, έχουνε γίνει το τελευταίο διάστημα και με κάνουν να σκέφτομαι πόσο ηλίθιος μπορεί να είμαι που τους ανέχομαι ακόμη…

Και παίρνω τα γεγονότα από την αρχή και σκέφτομαι, όσο και εάν επιθυμούν να σταματήσω να σκέφτομαι:

Πόσα χρήματα παίρνω εγώ από την δουλειά που κάνω; Μήπως εγώ δεν δουλεύω ή μήπως αυτοί οι 300 με βρήκαν «εύκολο» και με δουλεύουν ψιλό γαζί;

Πόσους φόρους πληρώνω καθημερινά από αυτά τα χρήματα της εργασίας μου; Γιατί δεν μπορώ να ξέρω τα εισοδήματα των πολιτικών – βουλευτών, επειδή απλά δεν τα δημοσιεύουν ενώ είναι υποχρεωμένοι; Και γιατί δεν τα δημοσιεύουν;

Πόσα χρήματα δίνω για τα φροντιστήρια των παιδιών μου, επειδή η Παιδεία που τους προσφέρεται είναι τελείως άχρηστη; Γιατί πληρώνω εκπαιδευτικούς που δεν γνωρίζουν τι είναι εκπαίδευση; Γιατί πληρώνω καθηγητές που το μόνο που σκέφτονται είναι τι ώρα θα σχολάσουν και που θα πάνε διακοπές ενώ εγώ δεν μπορώ να πάω;

Πόσο πληρώνω για να φάω και να μπορώ να συνεχίσω να ζω, τη στιγμή που οι πολιτικοί μας άνδρες διασκεδάζουν τους φάρυγγες και τα στομάχια τους στα ακριβότερα εστιατόρια, που εγώ σαν "εργοδότης" τους δεν θα μπορέσω να τα δω ποτέ, ούτε καν σε φωτογραφία;

Πόσα χρήματα μου κοστίζει να αγοράσω κι εγώ ένα ασφαλές αυτοκίνητο, που αν μη τι άλλο θα μου προσφέρει την δυνατότητα να ζω και να ταΐζω τους 300 και τους παρατρεχάμενούς τους; Και γιατί τελικά δεν μου δίνεται αυτή η δυνατότητα;

Γιατί εγώ να εργάζομαι 40, 48 ή 65 ώρες εβδομαδιαίως και οι «αντιπρόσωποί» μου το 1/3 ή το 1/4;

Γιατί εγώ πρέπει να σκέφτομαι ανθρώπινα και να πονάω, να συμπάσχω για τον συνάνθρωπό μου, οι ίδιοι δεν δίνουν ούτε λίγο από το αίμα τους για να συμβάλουν στο να σωθεί έστω μία ζωή;

Ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί πως θα είναι διαθέσιμοι να δώσουν το αίμα τους για την πατρίδα μου και για το σπίτι μου και την οικογένειά μου, αν το απαιτήσουν οι καταστάσεις;

Μια σειρά από συνεχόμενα και αναπάντητα γιατί. Αν και νιώθω πως η απάντηση βρίσκεται στην αρχή του κειμένου μου: επειδή απλά είμαι ηλίθιος και τους ανέχομαι. Τους αφήνω χωρίς τιμωρία. Και τους πληρώνω για να παίρνουν και τις «προμήθειές» τους από τον δικό μου κόπο, από τα δικά μου χρήματα, από την δική μου περιουσία, από την δική μου πατρίδα!!! Την πατρίδα που με πονάει και την αγαπάω, αλλά και την πατρίδα που την έχουνε εγκαταλείψει επειδή το αφεντικό τους τελικά δεν είμαι εγώ, αλλά κάποιος άλλος…

Κι εγώ τους εύχομαι ολόψυχα, επειδή δεν είμαι μικρόψυχος:

Όσα καλά μου κάνατε καλοί μου «αντιπρόσωποι», άλλα τόσα να σας δώσει ο Θεός.
Και εάν με πονέσατε καλοί μου πολιτικοί και με πληγώσατε, το τίμημα ας είναι στα παιδιά σας…

Κωνσταντίνος

Υ.Γ. Αφού μόνο καλά μου κάνατε, εσείς οι πολιτικοί, δεν πιστεύω να θυμώνετε για την περίπτωση του τιμήματος… Επίσης, θέλω να πιστεύω (ακόμη) πως δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο. Απλά περιμένω να μου το αποδείξουν…

Πηγή:kostasxan.blogspot.com