Καρλ Γιουνγκ----το νόημα της Αυτοπραγμάτωσης

Καρλ Γιουνγκ----το νόημα της Αυτοπραγμάτωσης

 https://rumble.com/v3vw5he-234966722.html

Η ζωή είναι ένα ταξίδι αυτοπραγμάτωσης, κατανόησης και ανακάλυψης του ποιοι πραγματικά είμαστε και μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων μας.
Αν και αυτό μπορεί να είναι ένα ταξίδι ζωής, μπορεί κανείς να είναι πιο κοντά ή πιο μακριά από τον αληθινό εαυτό του.

Søren Kierkegaard: The Self

Ο Søren Kierkegaard ήταν θεολόγος και φιλόσοφος, που θεωρείται ο πατέρας του υπαρξισμού. Μας έδωσε επίσης μια από τις πιο βαθιές αναλύσεις της ανθρώπινης κατάστασης, προβλέποντας μερικές από τις θεμελιώδεις αρχές της ψυχαναλυτικής θεωρίας και ώθησε πέρα ​​από αυτή τη θεωρία στο πρόβλημα της πίστης και έτσι στη βαθύτερη κατανόηση του ανθρώπου.
Γράφει τα εξής για τον εαυτό του:
«Ο άνθρωπος είναι πνεύμα. Τι είναι όμως πνεύμα; Πνεύμα είναι ο εαυτός. Τι είναι όμως ο εαυτός; Ο εαυτός είναι μια σχέση που σχετίζεται με τον εαυτό του…»

Søren Kierkegaard, Η αρρώστια μέχρι θανάτου
Ο Κίρκεγκωρ πιστεύει ότι ο εαυτός πρέπει να έχει σχέση με την αιώνια όψη η οποία με τη σειρά της σχετίζεται με εμάς, επιτρέποντάς μας να επιτύχουμε την «αληθινή αυτεξουσία».

Søren Kierkegaard: Απόγνωση
Η αιτία της απόγνωσης είναι η αδυναμία ενός ατόμου να γίνει εαυτός, καθώς του λείπει κάτι «αιώνια σταθερό».
Η ιδέα του Κίρκεγκωρ να προσπαθεί να ορίσει τον εαυτό του είναι μια από τις πολλές ειρωνείες του, που πιθανότατα προορίζεται να προκαλέσει απόγνωση σε κάποιον που πιστεύει ότι μπορεί να βρει τον εαυτό του μόνος του. Μιλάει για δύο είδη απελπισίας: την απελπισία του άπειρου και την απελπισία του πεπερασμένου.
Η απελπισία του άπειρου είναι η διάσπαση του εαυτού και του σώματος, μια διαίρεση στην οποία ο εαυτός είναι αδέσμευτος, δεν δεσμεύεται αρκετά με τα καθημερινά πράγματα – ολόκληρο το άτομο αποσύρεται από την ισορροπία. Σήμερα αυτό το ονομάζουμε σχιζοφρενική ψύχωση . Ωστόσο, δίνει ένα δεύτερο και πιο συνηθισμένο είδος απόγνωσης:

«Αλλά ενώ ένα είδος απελπισίας βυθίζεται άγρια ​​στο άπειρο και χάνει τον εαυτό του, ένα δεύτερο είδος επιτρέπει στον εαυτό του σαν να εξαπατηθεί από τους «άλλους». Βλέποντας το πλήθος των ανθρώπων για αυτό, με το να ασχολείται με κάθε είδους εγκόσμιες υποθέσεις, με το να γίνει σοφός για το πώς πάνε τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, ένας τέτοιος άνθρωπος ξεχνά τον εαυτό του… δεν τολμά να πιστέψει στον εαυτό του, το βρίσκει πολύ ριψοκίνδυνο να είναι ο εαυτός του, πολύ πιο εύκολο και ασφαλές να γίνεις σαν τους άλλους, να γίνεις μίμηση, αριθμός, κρυπτογράφηση στο πλήθος ».

Søren Kierkegaard, Η αρρώστια μέχρι θανάτου

Αυτός είναι ένας σπουδαίος χαρακτηρισμός της νοοτροπίας της αγέλης, αυτών που δεν τολμούν να υπερασπιστούν το δικό τους νόημα γιατί είναι πολύ επαχθές και επικίνδυνο. Καλύτερα να μην είσαι ο εαυτός σου, καλύτερα να ζεις μέσα στους άλλους, ενσωματωμένος σε ένα ασφαλές πλαίσιο κοινωνικών και πολιτιστικών υποχρεώσεων και υποχρεώσεων.

Όταν κάποιος έχει πάρα πολύ πεπερασμένο, ενσωματώνεται στον κόσμο του υπερβολικά συντριπτικά. Δεν υπάρχει αρκετή ελευθερία για τον εσωτερικό εαυτό. Αυτό το ονομάζει «απελπισία του πεπερασμένου», ή αυτό που θα λέγαμε καταθλιπτική ψύχωση . Το άτομο δεν μπορεί να φανταστεί εναλλακτικούς τρόπους ζωής και δεν μπορεί να απελευθερωθεί από τις ασήμαντες υποχρεώσεις που δεν του δίνουν καμία αξία. Με το να παραδίδεται στους άλλους και να κρατά τους ανθρώπους που τον έχουν υποδουλώσει σε ένα δίκτυο συντριπτικών υποχρεώσεων, κατηγορεί τον εαυτό του – επιλέγει τη δουλεία γιατί είναι ασφαλής και έχει νόημα, αλλά σύντομα και αυτό χάνει το νόημα.

Κατόπιν, κάποιος έχει κυριολεκτικά πεθάνει, αλλά πρέπει να παραμείνει σωματικά σε αυτόν τον κόσμο, επομένως το μαρτύριο της καταθλιπτικής ψύχωσης: να παραμένει βουτηγμένος στην αποτυχία του και ωστόσο να τη δικαιολογεί, να συνεχίζει να αντλεί μια αίσθηση αξίας από αυτήν.
Αυτός γράφει:
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, αυτός του να χάσει κανείς τον εαυτό του, μπορεί να περάσει στον κόσμο τόσο αθόρυβα σαν να μην ήταν τίποτα: κάθε άλλη απώλεια, ένα χέρι, ένα πόδι, πέντε δολάρια, μια σύζυγος κ.λπ. σίγουρα θα γίνει αντιληπτή».

Søren Kierkegaard, Η αρρώστια μέχρι θανάτου
Εν μέσω μιας υπαρξιακής κρίσης, ο Κίρκεγκωρ έγραψε τα εξής στα ημερολόγιά του:
«Αυτό που πραγματικά θέλω είναι να είμαι ξεκάθαρος στο μυαλό μου τι πρέπει να κάνω, όχι τι πρέπει να γνωρίζω, εκτός από το βαθμό που μια συγκεκριμένη γνώση πρέπει να προηγείται κάθε πράξης. Το θέμα είναι να καταλάβω τον εαυτό μου, να δω τι πραγματικά θέλει ο Θεός να κάνω: το θέμα είναι να βρω μια αλήθεια που να είναι αληθινή για μένα, να βρω την ιδέα για την οποία μπορώ να ζήσω και να πεθάνω».
Søren Kierkegaard, Papers and Journals
Søren Kierkegaard: Leap of Faith
Η αλήθεια του Κίρκεγκωρ για την οποία έζησε και πέθανε ήταν να κάνει ένα άλμα πίστης . Δεν πρόκειται να γίνουμε ο εαυτός μας, αλλά μάλλον να σταθούμε μπροστά στον Θεό με διαφάνεια, του οποίου ο ανώτερος εαυτός είναι ο μόνος που μπορεί να κατακλύσει τον εαυτό μας. Ο εαυτός πρέπει να καταστραφεί για να γίνει εαυτός, είναι θέμα θανάτου και αναγέννησης.
Το άτομο σώζεται έτσι από αυτή την τρέλα, αφού η υποκειμενική του εσωτερικότητα σχετίζεται με τον Θεό, επιτυγχάνοντας την υπέρβαση του εαυτού του. Ωστόσο, ακόμη και ένας θρησκευόμενος άνθρωπος δεν είναι εντελώς απαλλαγμένος από την απόγνωση, καθώς ένας αληθινός πιστός πρέπει να αμφισβητείται συνεχώς η πίστη του.

Sigmund Freud: Ψυχανάλυση
Ο Σίγκμουντ Φρόιντ συνέβαλε πάρα πολύ στην έννοια της αυτοκατανόησης, ώθησε την ψυχαναλυτική θεωρία στα όριά της, αλλά δεν βγήκε με πίστη, τόνισε τη δημιουργικότητα ως διαρκή γνώση του ανθρώπινου χαρακτήρα, κυρίως μέσω της έμφασης στη λίμπιντο (η ευχαρίστηση αρχή).

Ο Φρόιντ ίδρυσε την ψυχανάλυση αφού ανακάλυψε ότι πολλά από τα συμπτώματα του ασθενούς του ήταν αποτέλεσμα ασυνείδητων καταστολών που έπρεπε να γίνουν συνειδητές για να θεραπευθούν. Επικεντρώθηκε στην ψυχοπαθολογία και στο τι πάει στραβά με τους ανθρώπους. Πολλοί από τους οπαδούς του ανέπτυξαν τις δικές τους ιδέες, κυρίως την εξατομίκευση του Carl Jung , για την οποία θα μιλήσουμε αργότερα.

Ο Carl Rogers και ο Abraham Maslow είναι δύο ψυχολόγοι που επικεντρώθηκαν, όχι στην ψυχοπαθολογία, αλλά μάλλον στο αναπτυξιακό δυναμικό των ατόμων, το οποίο επίσης συνέβαλε σημαντικά στην κατανόηση του εαυτού μας.

Carl Rogers: Self-Concept
Ο Carl Rogers μιλά για την «αντίληψη του εαυτού μας» , την οποία αναπτύσσουμε από την παιδική ηλικία και συνεχίζει να διαμορφώνεται και να αλλάζει με την πάροδο του χρόνου καθώς μαθαίνουμε για τον εαυτό μας. Είναι η γνώση του ποιος είναι. Μια θετική αυτοαντίληψη κάνει κάποιον να αισθάνεται καλά για το ποιος είναι. Η αυτοαντίληψη χωρίζεται σε αυτοεικόνα, αυτοεκτίμηση και ιδανικό εαυτό.

Η αυτοεικόνα είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας σωματικά, τους κοινωνικούς μας ρόλους και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας. Ωστόσο, η εικόνα του εαυτού δεν ταιριάζει πάντα με την πραγματικότητα, μπορεί κάποιος να έχει πιο αρνητική άποψη για τον εαυτό του και τους άλλους. Αυτό συνδέεται με την αυτοεκτίμηση , την αξία που δίνουμε στον εαυτό μας, η οποία εξαρτάται από τις συγκρίσεις μας με τους άλλους καθώς και από τις απαντήσεις των άλλων σε εμάς. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση εμφανίζεται όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους και ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε τόσο επιτυχημένοι όσο εκείνοι ή όταν οι άνθρωποι ανταποκρίνονται αρνητικά σε αυτό που κάνουμε.
Τότε έχουμε τον ιδανικό εαυτό , το άτομο που προσπαθείς να είσαι, ενώ ο πραγματικός εαυτός είναι το άτομο που είσαι. Ο ιδανικός εαυτός χρησιμοποιείται ως πρότυπο για να βοηθήσει τον πραγματικό εαυτό να αναπτύξει τις δυνατότητές του. Ωστόσο, όταν υπάρχει μια ασυμφωνία, γινόμαστε νευρωτικοί και δεν μπορούμε να αναπτύξουμε μια πιο ικανοποιητική προσωπικότητα. Μπορεί να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε έναν ιδανικό εαυτό και ο πραγματικός μας εαυτός μετατρέπεται σε περιφρονημένο εαυτό.

Η αυτοαντίληψη εξαρτάται από τις κοινωνικές καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε, επομένως πρέπει να γνωρίζουμε ότι μπορεί να χειραγωγηθεί σύμφωνα με την ανατροφοδότηση που λαμβάνουμε από το περιβάλλον.

Abraham Maslow: Αυτοπραγμάτωση
Ο Αβραάμ Μάσλοου μας έδωσε ένα σημαντικό πλαίσιο για να επιτύχουμε αυτό που αποκαλεί «αυτοπραγμάτωση» , την αξιοποίηση του πλήρους δυναμικού κάποιου. Αυτός γράφει:
«Ό,τι μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, πρέπει να είναι».
Abraham Maslow, Κίνητρο και Προσωπικότητα
Η αυτοπραγμάτωση είναι η επιθυμία να επιτύχει κανείς ό,τι μπορεί, να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερο, και αυτό εξαρτάται από το άτομο. Είναι η κορυφή της ιεραρχίας των αναγκών, που συμβολίζει τις ανθρώπινες δυνατότητες και την ανάγκη για εκπλήρωση.

Πριν από την αυτοπραγμάτωση, πρέπει πρώτα να καλύψει κανείς τις βασικές του ανάγκες. Η θεωρία κινήτρων του Maslow αντιπροσωπεύεται καλύτερα από μια πυραμίδα, με τις πιο βασικές ανάγκες στο κάτω μέρος και να καταλήγουν στην αυτοπραγμάτωση.
Ξεκινάμε από τις βασικές φυσιολογικές ανάγκες της τροφής, του νερού, της ζεστασιάς, του σεξ και της ανάπαυσης – στις ανάγκες ασφάλειας της ασφάλειας, της απασχόλησης, των πόρων, της υγείας και της περιουσίας. Αυτά τα δύο είναι σημαντικά για την επιβίωση του ατόμου, για την κάλυψη της βασικής διατροφής, της στέγης και της ασφάλειάς του.
Έπειτα έχουμε τις ψυχολογικές μας ανάγκες : ανήκειν και αγάπη (που περιλαμβάνουν την οικεία σχέση και τους φίλους μας) και τις ανάγκες εκτίμησης (κύρος, αίσθημα ολοκλήρωσης και αναγνώριση). Αυτά τα τέσσερα επίπεδα καλύπτουν τις ελλείψεις μας .
Ο Maslow περιέγραψε τις ανθρώπινες ανάγκες ως σχετικά ρευστές – με πολλές ανάγκες να υπάρχουν σε ένα άτομο ταυτόχρονα, αντί να είναι μια σταθερή και άκαμπτη ακολουθία προόδου. Ωστόσο, οι ανθρώπινες ανάγκες μπορούν να εκπληρωθούν μόνο ένα επίπεδο κάθε φορά.
Στα τελευταία του χρόνια, διερεύνησε μια περαιτέρω διάσταση των αναγκών ανάπτυξης, ενώ επέκρινε το δικό του όραμα για την αυτοπραγμάτωση. Πρόσθεσε το γνωστικό επίπεδο (την ανάγκη για πνευματική διέγερση), το αισθητικό (την ανάγκη για αρμονία, τάξη και ομορφιά) και πάνω από την αυτοπραγμάτωση, έβαλε την υπέρβαση του εαυτού . Αυτό είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον πρόσθετο, το οποίο ανάγεται στην ιδέα του Kierkegaard – τις πνευματικές ανάγκες που ξεπερνούν τον προσωπικό εαυτό. Αυτός γράφει:
«Η υπέρβαση αναφέρεται στα υψηλότερα και πιο περιεκτικά ή ολιστικά επίπεδα της ανθρώπινης συνείδησης, που συμπεριφέρονται και σχετίζονται, ως στόχοι και όχι ως μέσα, με τον εαυτό μας, με σημαντικούς άλλους, με τους ανθρώπους γενικά, με άλλα είδη, με τη φύση και το σύμπαν"

Αβραάμ Μάσλοου, Μακρινά σημεία της ανθρώπινης φύσης
Είναι η ιδέα να δώσεις τον εαυτό σου σε κάτι πέρα ​​από τον εαυτό σου, αυτό μπορεί να περιλαμβάνει μυστικιστικές εμπειρίες, θρησκευτική πίστη, αλτρουισμό κ.λπ.

Μπορούμε να συνδέσουμε την ιδέα της υπέρβασης με την ανατολική φιλοσοφία. Η αυτοπραγμάτωση έχει διαφορετικές σημασίες στους δυτικούς και ανατολικούς πολιτισμούς. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η Δύση έχει γενικά πολλούς ορισμούς για το τι είναι ο «εαυτός», ενώ η κυρίαρχη άποψη στην Ανατολή είναι ότι ο εαυτός είναι μια απατηλή μυθοπλασία και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.

Ανατολική φιλοσοφία: Βουδισμός
Ο Βουδισμός αρνείται την ύπαρξη ενός εαυτού και πιστεύει ότι αντιπροσωπεύει μια σειρά παροδικών ψυχολογικών καταστάσεων. Επομένως, η αυτοπραγμάτωση είναι μια αντίφαση από άποψη.

Για τους Βουδιστές η ζωή είναι βάσανα, αυτή είναι η πρώτη ευγενής αλήθεια. Αλλά αυτή η ταλαιπωρία προέρχεται από λαχτάρα, επιθυμία και προσκόλληση. Πρέπει να αφήσει κανείς τη λαχτάρα ασκώντας ασκητισμό, για να ελευθερωθεί από τη σαμσάρα , τον ατελείωτο κύκλο της αναγέννησης –όπου κάποιος ξαναγεννιέται ανάλογα με το κάρμα του– είναι μια άσκοπη παραπλάνηση στην εγκόσμια ύπαρξη.
Για να απελευθερωθεί κάποιος, πρέπει να εμπλακεί σε μια δια βίου πρακτική αυτού που είναι γνωστό ως το Noble Eightfold μονοπάτι, το οποίο περιλαμβάνει τις δραστηριότητες που του επιτρέπουν να επιτύχει τη νιρβάνα , την ελευθερία από τα βάσανα και την αναγέννηση, η σωτηρία είναι η συνειδητοποίηση του «μη εαυτού». .

Ανατολική φιλοσοφία: Ταοϊσμός
Ο Ταοϊσμός τονίζει το ψέμα της γλώσσας. Το λεγόμενο «Τάο», η ουσία της ζωής και του σύμπαντος, ή ο Δρόμος, δεν μπορεί να περιγραφεί από την ανθρώπινη γλώσσα. Σύμφωνα με το δόγμα του Ταοϊσμού: «ο εαυτός δεν είναι παρά μία από τις αμέτρητες εκδηλώσεις του Τάο. Είναι μια προέκταση του σύμπαντος». Ο Ταοϊσμός περιγράφει τον εαυτό με τον ακόλουθο τρόπο:
«Ο τέλειος άνθρωπος δεν έχει εαυτό. Ο πνευματικός άνθρωπος δεν έχει κανένα επίτευγμα. ο αληθινός σοφός δεν έχει όνομα».

Τζουανγκζί
Το ιδανικό λοιπόν του Ταοϊσμού είναι η επίτευξη έλλειψης εαυτού.
Ανατολική φιλοσοφία: Advaita Vedanta
Στην Advaita Vedanta, κυριολεκτικά «μη-δυαδικότητα», μια σχολή ινδουιστικής φιλοσοφίας και πνευματικής εμπειρίας, ο στόχος είναι να αποκτήσει κανείς αυτογνωσία και σε αντίθεση με τον Βουδισμό και τον Ταοϊσμό, επιδιώκει την πλήρη κατανόηση του αληθινού εαυτού ή του «Άτμαν » . που ξεπερνά τα φυσικά μας σώματα.
Κάποιος μπορεί να το κάνει κατανοώντας την απόλυτη πραγματικότητα της ύπαρξης ή το «Brahman» , κατανοώντας ότι αυτός ο κόσμος είναι προσωρινός και είναι μπλεγμένος στον ιστό της « Maya », που είναι η ισχυρή δύναμη που δημιουργεί την κοσμική ψευδαίσθηση ότι αυτός ο κόσμος είναι πραγματικός – πράγματα που φαίνονται παρόντες είναι αποτέλεσμα μιας ψευδαίσθησης της εμφάνισης, αυτό περιλαμβάνει το εγώ μας, το χαρακτηριστικό γνώρισμα της άγνοιας του εαυτού μας.

Carl Jung: The Self
Ο Carl Jung, ο ιδρυτής της αναλυτικής ψυχολογίας, περιγράφει τον εαυτό ως το σύνολο της προσωπικότητας κάποιου, που αποτελείται από τη συνείδησή μας και το ασυνείδητο. Ο εαυτός είναι ανώτερος από το εγώ αφού το τελευταίο ισοδυναμεί μόνο με τη συνειδητή προσωπικότητα. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι το εγώ δεν είναι το κέντρο της προσωπικότητάς μας.



Ο Jung γράφει:
«Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο στόχος της ψυχικής ανάπτυξης είναι ο εαυτός. Δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη. υπάρχει μόνο μια περιφορά του εαυτού … Αυτή η διορατικότητα μου έδωσε σταθερότητα και σταδιακά η εσωτερική μου γαλήνη επέστρεψε. Ήξερα ότι βρίσκοντας τη μάνταλα ως έκφραση του εαυτού μου, είχα πετύχει αυτό που ήταν για μένα το απόλυτο. Ίσως κάποιος άλλος ξέρει περισσότερα, αλλά όχι εγώ».

Carl Jung «Memories, Dreams, Reflections», VI. Αντιπαράθεση με το Ασυνείδητο
Ο Γιουνγκ μας λέει ότι η ψυχή μας μπορεί να χωριστεί σε τρεις διαφορετικές σφαίρες: τη συνείδηση ​​«το πεδίο της επίγνωσης» όπου βρίσκεται το εγώ μας, το προσωπικό ασυνείδητο «αυτό που είναι μοναδικό για κάθε άτομο αλλά έχει ξεχαστεί ή καταπιεστεί» και το συλλογικό ασυνείδητο , το οποίο είναι το βαθύτερο μέρος του ασυνειδήτου μας – το κληρονομημένο και κοινό ψυχικό υλικό σε όλους τους ανθρώπους, αντιπροσωπεύει καθολικά πρότυπα συναισθηματικής και νοητικής συμπεριφοράς ή « αρχέτυπα ».

Μόνο το να έχουμε επίγνωση της συνειδητής προσωπικότητάς μας ισοδυναμεί με άγνοια του εαυτού μας και ψευδαίσθηση της πραγματικότητας του εαυτού μας. Η αληθινή αυτογνωσία έρχεται όταν ερευνήσει κανείς τον εσωτερικό κόσμο του, το ασυνείδητο βασίλειο. Και για τον Γιουνγκ, αυτό είναι το αληθινό ταξίδι της ζωής.

Carl Jung: Individuation
Η κεντρική του ιδέα για την αυτοπραγμάτωση περιστρέφεται γύρω από την « Εξατομίκευση ». Ενώ εμφανίζεται φυσικά καθώς μεγαλώνουμε, αυτή είναι μια απλή παθητική μορφή και δεν έχουμε συνείδηση ​​της διαδικασίας.

Ο Γιουνγκ προτείνει να αποκτήσει κανείς συνειδητή επίγνωση της εξατομίκευσης, μέσω μιας δια βίου διαδικασίας κατά την οποία το κέντρο της ψυχολογικής ζωής μετατοπίζεται από το εγώ στον εαυτό, φέρνοντας το ασυνείδητο περιεχόμενό του στη συνείδηση. Αυτά τα ασυνείδητα περιεχόμενα περιλαμβάνουν τις συμβολικές εκδηλώσεις των αρχετύπων. Έτσι, αποκτά κανείς τη γνώση των διαχρονικών προτύπων της ανθρώπινης ζωής.

Ο στόχος του Jung δεν είναι να επιδιώξει την τελειότητα, αλλά μάλλον να επιτύχει την ολότητα της προσωπικότητας . Ο άνθρωπος γίνεται ακέραιος, ενσωματωμένος, ήρεμος, γόνιμος και ευτυχισμένος όταν (και μόνο όταν) έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της εξατομίκευσης, όταν το συνειδητό και το ασυνείδητο έχουν μάθει να ζουν ειρηνικά και να αλληλοσυμπληρώνονται.

Ο πιο συνηθισμένος τρόπος αλληλεπίδρασης με το ασυνείδητο είναι μέσω των ονείρων . Χρησιμοποιώντας τις συμβολικές εικόνες των ονείρων, ο Jung διαπίστωσε ότι το ασυνείδητο μετέφερε κρίσιμες πληροφορίες για να βοηθήσει ολόκληρη την ψυχή να φτάσει σε μια ισορροπία που η συνειδητή στάση έχει καταστείλει, προκειμένου να φτάσει σε μια ψυχική ισορροπία. Αυτό είναι γνωστό ως ο αντισταθμιστικός ρόλος των ονείρων. Με βάση τέτοια στοιχεία, οι ψυχολόγοι υποθέτουν την ύπαρξη ενός ασυνείδητου ψυχισμού.


Σε όλη του τη ζωή, ο Jung ερμήνευσε περίπου 80.000 όνειρα και ανακάλυψε ότι ακολουθούσαν ένα πρότυπο. Αν κάποιος προσέξει τα όνειρά του για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα δει ότι ορισμένα περιεχόμενα αναδύονται, εξαφανίζονται και μετά εμφανίζονται ξανά. Αυτή η αργή διαδικασία ψυχικής ανάπτυξης είναι η διαδικασία της εξατομίκευσης.

Μερικά από τα κοινά αρχέτυπα περιλαμβάνουν: ο απατεώνας, ο ήρωας, ο σοφός γέρος και η μεγάλη μητέρα – αυτά δεν υπάρχουν μόνο στα όνειρα, αλλά αντιπροσωπεύονται σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και μυθολογία.

Ο σύγχρονος άνθρωπος πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του, αλλά ο αυτοέλεγχος είναι μια σπάνια αρετή. Ο Jung γράφει:
«Το μόνο πράγμα που αρνούμαστε να παραδεχτούμε είναι ότι εξαρτόμαστε από «δυνάμεις» που είναι πέρα ​​από τον έλεγχό μας».
Carl Jung, Ο άνθρωπος και τα σύμβολά του, Μέρος I «Προσεγγίζοντας το ασυνείδητο»
Carl Jung: Shadow & Persona
Ένα σημαντικό αρχέτυπο είναι η σκιά , την οποία ο Γιουνγκ αποκαλεί «άγνωστη σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητας», είναι αυτή που περιέχει την κρυμμένη, απωθημένη και δυσμενή πτυχή της προσωπικότητας κάποιου. Αρνούμαστε την ύπαρξη όλων των πραγμάτων που περιφρονούμε στον εαυτό μας, ενώ τα αποδίδουμε στους άλλους.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι αρνητικές μας πτυχές που καταπιέζουμε, αλλά και οι θετικές μας πτυχές, όπως η ειλικρίνεια, η δημιουργικότητα και η ανταγωνιστικότητα, που πρέπει να διασωθούν από τη σκιά μας.
«Ο καθένας κουβαλάει μια σκιά και όσο λιγότερο ενσωματώνεται στη συνειδητή ζωή του ατόμου, τόσο πιο μαύρη και πυκνή είναι»
Carl Jung, Ψυχολογία και Θρησκεία: Δύση και Ανατολή
Επιπλέον, δεν μπορεί κανείς να εξατομικευτεί όσο παίζει ρόλο για τον εαυτό του. Η περσόνα είναι η μάσκα που κρύβει τον αληθινό εαυτό του, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. Αυτό καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη την αλληλεπίδραση με το ασυνείδητο. Μπορεί να γίνουμε αρεστοί στους άλλους, αλλά είναι εις βάρος της δικής μας ψυχικής σταθερότητας.


Αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο όταν κάποιος δεν έχει επίγνωση αυτής της κοινωνικής μάσκας και τη συγχέει με τον αληθινό εαυτό του. Καθώς ευχαριστούμε τους άλλους με τον ψεύτικο εαυτό μας, αφήνει αρνητικά χαρακτηριστικά που έρχονται σε αντίθεση με τον πραγματικό μας εαυτό, καθιστώντας μας παθητικό θύμα της σκιάς μας.

Πρέπει να είμαστε εμείς που ενσωματώνουμε τη σκιά μας και όχι το αντίστροφο. Αυτό μπορεί να γίνει με τη σκιώδη εργασία , την πρακτική που περιλαμβάνει την αυτογνωσία, την παρακολούθηση των συναισθηματικών αντιδράσεων κάποιου, το να είναι κανείς ριζικά ειλικρινής και να διερευνά τα όνειρά του.

«Δεν υπάρχει φως χωρίς σκιά και ψυχική ολότητα χωρίς ατέλεια. Για να ολοκληρωθεί, η ζωή δεν απαιτεί την τελειότητα αλλά την πληρότητα. Και για αυτό χρειάζεται το «αγκάθι στη σάρκα», η ταλαιπωρία των ελαττωμάτων χωρίς τα οποία δεν υπάρχει πρόοδος και ανάβαση».