πηγή 5 Οκτ, 2021
Από τον RM Huffman, έναν γιατρό, συγγραφέα και παρατηρητή του πολιτισμού.
Η ιστορία περιέχει πολλά παραδείγματα ψυχαγωγικών φαρμάκων που μετατρέπονται σε συνταγογραφούμενα φάρμακα, επομένως δεν υπάρχει φόβος για τη χρήση μαγικών μανιταριών για τη θεραπεία της κατάθλιψης – όσο καιρό οι επαγγελματίες ζητούν την αντιμετώπιση.
Η κλινική κατάθλιψη επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Πάνω από το επτά τοις εκατό των Αμερικανών και σχεδόν το 20% των Βρετανών έχουν βιώσει ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο. Είναι η πιο κοινή ψυχιατρική διάγνωση παγκοσμίως και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αιτία αναπηρίας, πίσω από τον χρόνιο πόνο στην πλάτη. Υπάρχει μια πραγματική αλφαβητική σούπα φαρμακευτικών θεραπειών , από ΜΑΟ και TCA μέχρι SSNI και SNRI, αλλά καμία από αυτές δεν είναι θεραπευτική. Λαμβάνοντας υπόψη την εξουθενωτική φύση της νόσου και τον τρομερό αντίκτυπό της στην ποιότητα ζωής, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι συνεχίζεται η αναζήτηση περισσότερων και καλύτερων επιλογών θεραπείας.
Ένας σοβαρός υποψήφιος έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια: η ψιλοκυβίνη , η παραισθησιογόνος ουσία στα διάφορα είδη των λεγόμενων « μαγικών μανιταριών », έχει δείξει εντυπωσιακές δυνατότητες στις κλινικές δοκιμές . Από την Καλιφόρνια μέχρι την Αγγλία και τη Γαλλία , οι χρήστες αφηγούνται (συχνά ανώνυμα) τις ατομικές τους εμπειρίες με το φάρμακο και οι ψυχεδελικές θεραπείες φαίνεται να λαμβάνουν κάποια σοβαρή χρηματοδότηση από πίσω τους. Ωστόσο, η ψιλοκυβίνη εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά παράνομη, ταξινομημένη ως Πρόγραμμα Ι στις ΗΠΑ και Κατηγορία Α στο Ηνωμένο Βασίλειο, παρά τις πρόσφατες προσπάθειες ορισμένων πόλεων να αποποινικοποιήσουνκατοχή του. Θα έπρεπε η διαφαινόμενη προοπτική της συμπερίληψης της ψιλοκυβίνης στη φαρμακευτική τσάντα του γιατρού να είναι λόγος ανησυχίας; Όχι απαραιτήτως, παρά την τρέχουσα κατάστασή του σε βερμποτέν (σε απαγόρευση)– υπό την προϋπόθεση ότι η κλινική χρήση του επιβλέπεται από επαγγελματίες του ιατρικού τομέα για επίσημα διαγνωσμένες ενδείξεις.
Στο πλαίσιο της ιστορίας της φαρμακολογίας, το φαινόμενο των ψυχοδραστικών ουσιών που κάνουν αργά τη μετάβαση από ψυχαγωγικά φάρμακα σε συνταγογραφούμενα φάρμακα δεν είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο. Το πρώτο αναισθητικό αέριο που ανακαλύφθηκε – και αυτό που εξακολουθεί να υπάρχει σε κάθε χειρουργείο σήμερα – ήταν το υποξείδιο του αζώτου. Περιγράφονται από τον επιστήμονα-κληρικό Joseph Priestley (ο οποίος ανακάλυψε επίσης το οξυγόνο) το 1772, τα ψυχοτρόπα αποτελέσματα του N2O περιγράφηκαν λεπτομερώς από τον μεγάλο Βρετανό χημικό και εφευρέτη Sir Humphrey Davy το 1800. Στο « Έρευνες, χημικές και φιλοσοφικές », ο Davy αφηγείται τις επιπτώσεις του «αέριο γέλιου», όπως το ονόμασε, σε διάφορους εθελοντές. Οι περισσότεροι βίωσαν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα, αν και όχι όλοι - συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Priestley, για τον οποίο ο Davy έγραψε:«Είχε δυσάρεστη πληρότητα (αίσθημα βάρους, πίεση, πονοκέφαλο) του κεφαλιού και σφύξεις στις αρτηρίες, που τον εμπόδισαν να συνεχίσει την αναπνοή»
Το κύριο σημείο εδώ είναι ότι το υποξείδιο του αζώτου υπήρχε αυστηρά ως φάρμακο για πάρτι μέχρι το 1844, όταν ίσως ο πιο εξέχων «πατέρας της αναισθησίας», ο οδοντίατρος Horace Wells, έδειξε για πρώτη φορά τη χρήση αερίου γέλιου ως χειρουργικού αναισθητικού στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης. Την ίδια περίπου εποχή, ο αιθέρας περνούσε την ίδια μεταμόρφωση, μετακινούμενος από το βασικό αξιοθέατο των « αιθερικών γλεντιών » στο χειρουργείο χάρη στις προσπάθειες των Κρόφορντ Λονγκ και Τόμας Μόρτον. Από την αυγή της σύγχρονης ιατρικής, τα ψυχαγωγικά φάρμακα βρίσκουν νέες εφαρμογές σε κλινικά περιβάλλοντα.
( Ο Horace Wells , δυστυχώς, είχε εγκαταλείψει τη διαδήλωσή του στο Mass General πιστεύοντας ότι ήταν αποτυχημένος· αργότερα εθίστηκε στο χλωροφόρμιο, έριξε θειικό οξύ σε ένα ζευγάρι ιερόδουλες ένα βράδυ και οδηγήθηκε στη φυλακή, όπου αναισθητοποιήθηκε με περισσότερο χλωροφόρμιο πριν κόψει τους καρπούς του. Πέθανε σε ηλικία 33 ετών, χωρίς ποτέ να γνωρίζει ότι μόλις 12 ημέρες πριν από το θάνατό του, η Ιατρική Εταιρεία του Παρισιού είχε αναγνωρίσει τη συμβολή του στην ιατρική και του είχε απονείμει τιμητικό MD.)
Είναι επίσης γεγονός ότι ορισμένα φάρμακα χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα για αναψυχή και σε κατάλληλα κλινικά περιβάλλοντα. Η κεταμίνη είναι ένα διαχωριστικό παραισθησιογόνο, παρόμοιο με το PCP, το οποίο είναι διάσημο ως φάρμακο κλαμπ , αλλά είναι επίσης ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο αναισθητικό και, όπως τα «μαγικά μανιτάρια», έχει βρει νέες εφαρμογές στην ψυχιατρική, όπου έχει αποδειχθεί αποτελεσματική θεραπεία για κατάθλιψη . (Είναι επίσης διάσημο ως «ηρεμιστικό αλόγων», ίσως το πιο γνωστό φάρμακο για τα άλογα έως ότου η ιβερμεκτίνη άρχισε να βγάζει είδηση.) Η κατάχρηση της φαιντανύλης, ενός συνθετικού οπιοειδούς 100 φορές πιο ισχυρό από τη μορφίνη, παίρνει διαστάσεις επιδημίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο (συμπεριλαμβανομένου του πιο διάσημου θύματός του, του θρυλικού μουσικού καλλιτέχνη Prince), αλλά χορηγείται επίσης με ασφάλεια καθημερινά σε χειρουργικές αίθουσες από παρόχους αναισθησίας σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και η ηρωίνη ξεκίνησε την ύπαρξή της ως κατασταλτικό του βήχα που είχε συνταγογραφηθεί από γιατρό μέχρι να γίνει αντιληπτή η επιβλαβής εθιστική της δυνατότητα. (Ιατρικά στοιχεία: το πραγματικό όνομα του φαρμάκου είναι διακετυλομορφίνη· η ηρωίνη είναι στην πραγματικότητα ένα εμπορικό σήμα, που δημιουργήθηκε από την Bayer.)
Η ψιλοκυβίνη αποδεικνύεται ότι έχει καλό προφίλ ασφάλειας, με χαμηλή πιθανότητα εθισμού και κατάχρησης , και πολλά υποσχόμενη αποτελεσματικότητα, ενώ συγκρατείται έναντι της εσιταλοπράμης (Lexapro), ενός καθιερωμένου αντικαταθλιπτικού, σε κλινικές δοκιμές. Ωστόσο, δεν είναι χωρίς κινδύνους : άγχος, παράνοια, ψυχωτικά επεισόδια, ενοχλητικές παραισθήσεις και το παροιμιώδες «κακό ταξίδι». Αυτό που πρέπει να έχει κατά νου το κοινό, το πρόθυμο και το αμφίβολο, είναι ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ των κινδύνων της αυτοθεραπείας και της ασφάλειας της χρήσης υπό την καθοδήγηση του γιατρού αφού έχουν διεξαχθεί επαρκείς κλινικές μελέτες. Προποφόλη, για παράδειγμα, είναι επί του παρόντος ο πιο κοινός παράγοντας επαγωγής αναισθητικού, που χρησιμοποιείται καθημερινά σε χιλιάδες χειρουργικά κέντρα και χειρουργικές αίθουσες χωρίς επεισόδια. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι πιθανότατα το έχουν ακούσει στο πλαίσιο του θανάτου του Michael Jackson . Η διαφορά στα αποτελέσματα είναι απλή: οι χειρουργικοί ασθενείς παρακολουθούνται από εκπαιδευμένους παρόχους αναισθησίας και ο Βασιλιάς της Ποπ δεν ήταν.
Η εφαρμογή ενός παλιού φαρμάκου hippie σε νέο κλινικό σκοπό δεν θα πρέπει απαραίτητα να προκαλεί ιδιαίτερο τρόμο, εφόσον η χρήση του παραμένει σταθερά υπό τον έλεγχο των κατάλληλων γιατρών.
Μην κάνετε ναρκωτικά για διασκέδαση, για μανιτάρια ή για κάτι άλλο. Αφήστε το σε εκπαιδευμένους επαγγελματίες και μόνο όταν η χρήση ενδείκνυται ιατρικά.
Από τον RM Huffman, έναν γιατρό, συγγραφέα και παρατηρητή του πολιτισμού.
Η ιστορία περιέχει πολλά παραδείγματα ψυχαγωγικών φαρμάκων που μετατρέπονται σε συνταγογραφούμενα φάρμακα, επομένως δεν υπάρχει φόβος για τη χρήση μαγικών μανιταριών για τη θεραπεία της κατάθλιψης – όσο καιρό οι επαγγελματίες ζητούν την αντιμετώπιση.
Η κλινική κατάθλιψη επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Πάνω από το επτά τοις εκατό των Αμερικανών και σχεδόν το 20% των Βρετανών έχουν βιώσει ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο. Είναι η πιο κοινή ψυχιατρική διάγνωση παγκοσμίως και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αιτία αναπηρίας, πίσω από τον χρόνιο πόνο στην πλάτη. Υπάρχει μια πραγματική αλφαβητική σούπα φαρμακευτικών θεραπειών , από ΜΑΟ και TCA μέχρι SSNI και SNRI, αλλά καμία από αυτές δεν είναι θεραπευτική. Λαμβάνοντας υπόψη την εξουθενωτική φύση της νόσου και τον τρομερό αντίκτυπό της στην ποιότητα ζωής, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι συνεχίζεται η αναζήτηση περισσότερων και καλύτερων επιλογών θεραπείας.
Ένας σοβαρός υποψήφιος έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια: η ψιλοκυβίνη , η παραισθησιογόνος ουσία στα διάφορα είδη των λεγόμενων « μαγικών μανιταριών », έχει δείξει εντυπωσιακές δυνατότητες στις κλινικές δοκιμές . Από την Καλιφόρνια μέχρι την Αγγλία και τη Γαλλία , οι χρήστες αφηγούνται (συχνά ανώνυμα) τις ατομικές τους εμπειρίες με το φάρμακο και οι ψυχεδελικές θεραπείες φαίνεται να λαμβάνουν κάποια σοβαρή χρηματοδότηση από πίσω τους. Ωστόσο, η ψιλοκυβίνη εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά παράνομη, ταξινομημένη ως Πρόγραμμα Ι στις ΗΠΑ και Κατηγορία Α στο Ηνωμένο Βασίλειο, παρά τις πρόσφατες προσπάθειες ορισμένων πόλεων να αποποινικοποιήσουνκατοχή του. Θα έπρεπε η διαφαινόμενη προοπτική της συμπερίληψης της ψιλοκυβίνης στη φαρμακευτική τσάντα του γιατρού να είναι λόγος ανησυχίας; Όχι απαραιτήτως, παρά την τρέχουσα κατάστασή του σε βερμποτέν (σε απαγόρευση)– υπό την προϋπόθεση ότι η κλινική χρήση του επιβλέπεται από επαγγελματίες του ιατρικού τομέα για επίσημα διαγνωσμένες ενδείξεις.
Στο πλαίσιο της ιστορίας της φαρμακολογίας, το φαινόμενο των ψυχοδραστικών ουσιών που κάνουν αργά τη μετάβαση από ψυχαγωγικά φάρμακα σε συνταγογραφούμενα φάρμακα δεν είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο. Το πρώτο αναισθητικό αέριο που ανακαλύφθηκε – και αυτό που εξακολουθεί να υπάρχει σε κάθε χειρουργείο σήμερα – ήταν το υποξείδιο του αζώτου. Περιγράφονται από τον επιστήμονα-κληρικό Joseph Priestley (ο οποίος ανακάλυψε επίσης το οξυγόνο) το 1772, τα ψυχοτρόπα αποτελέσματα του N2O περιγράφηκαν λεπτομερώς από τον μεγάλο Βρετανό χημικό και εφευρέτη Sir Humphrey Davy το 1800. Στο « Έρευνες, χημικές και φιλοσοφικές », ο Davy αφηγείται τις επιπτώσεις του «αέριο γέλιου», όπως το ονόμασε, σε διάφορους εθελοντές. Οι περισσότεροι βίωσαν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα, αν και όχι όλοι - συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Priestley, για τον οποίο ο Davy έγραψε:«Είχε δυσάρεστη πληρότητα (αίσθημα βάρους, πίεση, πονοκέφαλο) του κεφαλιού και σφύξεις στις αρτηρίες, που τον εμπόδισαν να συνεχίσει την αναπνοή»
Το κύριο σημείο εδώ είναι ότι το υποξείδιο του αζώτου υπήρχε αυστηρά ως φάρμακο για πάρτι μέχρι το 1844, όταν ίσως ο πιο εξέχων «πατέρας της αναισθησίας», ο οδοντίατρος Horace Wells, έδειξε για πρώτη φορά τη χρήση αερίου γέλιου ως χειρουργικού αναισθητικού στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης. Την ίδια περίπου εποχή, ο αιθέρας περνούσε την ίδια μεταμόρφωση, μετακινούμενος από το βασικό αξιοθέατο των « αιθερικών γλεντιών » στο χειρουργείο χάρη στις προσπάθειες των Κρόφορντ Λονγκ και Τόμας Μόρτον. Από την αυγή της σύγχρονης ιατρικής, τα ψυχαγωγικά φάρμακα βρίσκουν νέες εφαρμογές σε κλινικά περιβάλλοντα.
( Ο Horace Wells , δυστυχώς, είχε εγκαταλείψει τη διαδήλωσή του στο Mass General πιστεύοντας ότι ήταν αποτυχημένος· αργότερα εθίστηκε στο χλωροφόρμιο, έριξε θειικό οξύ σε ένα ζευγάρι ιερόδουλες ένα βράδυ και οδηγήθηκε στη φυλακή, όπου αναισθητοποιήθηκε με περισσότερο χλωροφόρμιο πριν κόψει τους καρπούς του. Πέθανε σε ηλικία 33 ετών, χωρίς ποτέ να γνωρίζει ότι μόλις 12 ημέρες πριν από το θάνατό του, η Ιατρική Εταιρεία του Παρισιού είχε αναγνωρίσει τη συμβολή του στην ιατρική και του είχε απονείμει τιμητικό MD.)
Είναι επίσης γεγονός ότι ορισμένα φάρμακα χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα για αναψυχή και σε κατάλληλα κλινικά περιβάλλοντα. Η κεταμίνη είναι ένα διαχωριστικό παραισθησιογόνο, παρόμοιο με το PCP, το οποίο είναι διάσημο ως φάρμακο κλαμπ , αλλά είναι επίσης ένα ευρέως χρησιμοποιούμενο αναισθητικό και, όπως τα «μαγικά μανιτάρια», έχει βρει νέες εφαρμογές στην ψυχιατρική, όπου έχει αποδειχθεί αποτελεσματική θεραπεία για κατάθλιψη . (Είναι επίσης διάσημο ως «ηρεμιστικό αλόγων», ίσως το πιο γνωστό φάρμακο για τα άλογα έως ότου η ιβερμεκτίνη άρχισε να βγάζει είδηση.) Η κατάχρηση της φαιντανύλης, ενός συνθετικού οπιοειδούς 100 φορές πιο ισχυρό από τη μορφίνη, παίρνει διαστάσεις επιδημίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο (συμπεριλαμβανομένου του πιο διάσημου θύματός του, του θρυλικού μουσικού καλλιτέχνη Prince), αλλά χορηγείται επίσης με ασφάλεια καθημερινά σε χειρουργικές αίθουσες από παρόχους αναισθησίας σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και η ηρωίνη ξεκίνησε την ύπαρξή της ως κατασταλτικό του βήχα που είχε συνταγογραφηθεί από γιατρό μέχρι να γίνει αντιληπτή η επιβλαβής εθιστική της δυνατότητα. (Ιατρικά στοιχεία: το πραγματικό όνομα του φαρμάκου είναι διακετυλομορφίνη· η ηρωίνη είναι στην πραγματικότητα ένα εμπορικό σήμα, που δημιουργήθηκε από την Bayer.)
Η ψιλοκυβίνη αποδεικνύεται ότι έχει καλό προφίλ ασφάλειας, με χαμηλή πιθανότητα εθισμού και κατάχρησης , και πολλά υποσχόμενη αποτελεσματικότητα, ενώ συγκρατείται έναντι της εσιταλοπράμης (Lexapro), ενός καθιερωμένου αντικαταθλιπτικού, σε κλινικές δοκιμές. Ωστόσο, δεν είναι χωρίς κινδύνους : άγχος, παράνοια, ψυχωτικά επεισόδια, ενοχλητικές παραισθήσεις και το παροιμιώδες «κακό ταξίδι». Αυτό που πρέπει να έχει κατά νου το κοινό, το πρόθυμο και το αμφίβολο, είναι ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ των κινδύνων της αυτοθεραπείας και της ασφάλειας της χρήσης υπό την καθοδήγηση του γιατρού αφού έχουν διεξαχθεί επαρκείς κλινικές μελέτες. Προποφόλη, για παράδειγμα, είναι επί του παρόντος ο πιο κοινός παράγοντας επαγωγής αναισθητικού, που χρησιμοποιείται καθημερινά σε χιλιάδες χειρουργικά κέντρα και χειρουργικές αίθουσες χωρίς επεισόδια. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι πιθανότατα το έχουν ακούσει στο πλαίσιο του θανάτου του Michael Jackson . Η διαφορά στα αποτελέσματα είναι απλή: οι χειρουργικοί ασθενείς παρακολουθούνται από εκπαιδευμένους παρόχους αναισθησίας και ο Βασιλιάς της Ποπ δεν ήταν.
Η εφαρμογή ενός παλιού φαρμάκου hippie σε νέο κλινικό σκοπό δεν θα πρέπει απαραίτητα να προκαλεί ιδιαίτερο τρόμο, εφόσον η χρήση του παραμένει σταθερά υπό τον έλεγχο των κατάλληλων γιατρών.
Μην κάνετε ναρκωτικά για διασκέδαση, για μανιτάρια ή για κάτι άλλο. Αφήστε το σε εκπαιδευμένους επαγγελματίες και μόνο όταν η χρήση ενδείκνυται ιατρικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου