Το σπίτι της
οικογένειας Δάβαρη στην Παιανία είχε γίνει στόχος επιθέσεων αδίστακτων
ληστών ήδη δύο φορές μέσα σε έναν χρόνο. Τα ξημερώματα της περασμένης
Τρίτης δέχτηκε και τρίτη από δύο οπλισμένους κακοποιούς.
Η άγρια εγκληματικότητα που σαρώνει τη χώρα, οι συνεχείς επιθέσεις που έχουν δεχτεί τόσο οι κάτοικοι της Παιανίας από επίδοξους ληστές όσο και ο ίδιος ο φερόμενος ως θύτης, αλλά και η ανικανότητα της Αστυνομίας να τους προστατεύσει είναι ο άλλος και ο βασικότερος. Ουσιαστικά το «μπαμ» που σταμάτησε μια και καλή τη δράση του ληστή έγινε μια πρώτης τάξεως αφορμή για να στείλουν το δικό τους μήνυμα: ότι ελλείψει άλλης προστασίας, θα έκαναν το ίδιο.
Αν εισβάλλει κάποιος στο σπίτι σου για να σε κλέψει - σκοτώσει - βιάσει και προλάβεις να τον πυροβολήσεις, αυτό σε κάποιες χώρες λέγεται «νόμιμη άμυνα». Στη δική μας λέγεται «αυτοδικία». Αν τελικά ο ληστής μαχαίρωνε, όπως απειλούσε, τη μητέρα του 24χρονου Νίκου Δάβαρη, όλοι θα μιλούσαν για έναν αδίστακτο κακοποιό που αξίζει βαριά τιμωρία και λιντσάρισμα - αν όχι πληρωμή με το ίδιο νόμισμα. Σήμερα που ο ληστής έπεσε νεκρός από τον πυροβολισμό του αμυνόμενου γιου της κάποιοι -οι οποίοι κόπτονται για τα ατομικά δικαιώματα- μιλούν για πράξη αυτοδικίας και αντιδράσεις που θα μας κάνουν ζούγκλα. Μόνο που ξεχνούν ότι ήδη ζούμε σε μια ζούγκλα. Διότι αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη είναι η προστασία της ατομικής του περιουσίας, της οικογένειάς του και εντέλει της ζωής του. Μια προστασία που υποτίθεται ότι στις δημοκρατικές και όχι μόνο χώρες την παρέχουν οι αστυνομικές αρχές. Και όταν αυτές δεν μπορούν, κάποιος πρέπει να κάνει τη «βρόμικη» δουλειά. Κυρίως όταν το όπλο ενός άγνωστου εισβολέα σε σημαδεύει απειλητικά στο σκοτάδι του δικού σου σπιτιού.
Ζούσε με τον φόβο μιας νέας επίθεσης
Οσοι γνωρίζουν τα μέλη της οικογένειας Δάβαρη κάνουν λόγο για ανθρώπους εργατικούς που παλεύουν να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή. Υστερα από χρόνια εντατικής δουλειάς κατάφεραν να στήσουν ένα μοντέρνο εστιατόριο στην πλατεία της Παιανίας και μια πιτσαρία στον Γέρακα. Σε αυτό το νέο επαγγελματικό τοπίο ο 24χρονος Νίκος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς προσπαθεί να συνδυάσει τις σπουδές του στην Κτηνιατρική με την απασχόληση στην επιχείρηση του πατέρα του. Το όνειρό του, βέβαια, είναι μόλις πάρει το πτυχίο του να χαράξει τη δική του πορεία στην επιστήμη την οποία σπούδασε και να ασχοληθεί με τα ζώα που τόσο αγαπά.
Τους δύο τελευταίους μήνες, όμως, ήταν κάπως αγχωμένος. Μια απρόσμενη «επίσκεψη» που δέχτηκε στο σπίτι του από αλλοδαπούς κακοποιούς ήταν η αιτία που το μυαλό του Νίκου είχε κολλήσει στην ιδέα ότι κινδυνεύει η οικογένειά του. Ισως όχι άδικα ύστερα από όσα έγιναν τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης, ένα σκηνικό που επαναλαμβανόταν για τρίτη φορά, αφού και πριν από έναν χρόνο η οικία της οικογένειας Δάβαρη είχε μπει στο στόχαστρο αδίστακτων ληστών.
Ο
Νίκος είχε ένα κακό προαίσθημα, όπως τουλάχιστον λένε αυτοί που τον
ξέρουν. Φοβόταν ότι κάποιο βράδυ θα χτύπαγε ο συναγερμός από μια ακόμη
εισβολή. Αυτός ο φόβος τον έκανε να έχει στο δωμάτιό του την καραμπίνα
που χρησιμοποιούσε όταν πήγαινε για κυνήγι - ένα από τα αγαπημένα του
χόμπι. Μόνο που ο συναγερμός όντως χτύπησε, και αυτή τη φορά η καραμπίνα
δεν θα στρεφόταν εναντίον θηράματος αλλά ενός κακοποιού.
Το ξέσπασμα του ήσυχου παιδιού
Τέτοια εποχή κάθε χρόνο όλοι οι φοιτητές ασχολούνται με τις εξετάσεις του εξαμήνου αφιερώνοντας μεγάλο χρόνο στη μελέτη. Ο Νίκος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, γι’ αυτό και πολλά βράδια καθόταν μέχρι το ξημέρωμα στο δωμάτιό του στον 1ο όροφο του σπιτιού μελετώντας τα μαθήματα της Κτηνιατρικής.
Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, λοιπόν, αφού πέρασε μια βόλτα από το μαγαζί, επέστρεψε στο σπίτι και πήγε στο δωμάτιό του να διαβάσει. Στα διπλανά δωμάτια ήταν ο πατέρας του και ο 25χρονος αδελφός του. Η μητέρα του καθόταν στο ισόγειο του σπιτιού στο σαλόνι και έβλεπε τηλεόραση μέχρι που τελικά αποκοιμήθηκε. Οταν λίγο μετά τις 2 το πρωί χτυπά ο συναγερμός ο Νίκος πετάγεται. Το μυαλό του πάει αμέσως στο προαίσθημα που είχε φωλιάσει μέσα του το τελευταίο διάστημα, και γεμάτος ένταση και αδρεναλίνη αντιδρά ενστικτωδώς. Αμέσως σηκώνεται, πλησιάζει τη σκάλα και με την άκρη του ματιού του βλέπει τη μητέρα του στον καναπέ και από πάνω της δύο κουκουλοφόρους. Ο ένας τής έχει κολλήσει το μαχαίρι στον λαιμό και ο άλλος με τον λοστό στο χέρι τής φωνάζει να απενεργοποιήσει τον συναγερμό.
Είναι μια στιγμή που μπορεί να κάνει και τον πιο ήρεμο άνθρωπο του κόσμου να χάσει την ψυχραιμία του ακροβατώντας επικίνδυνα στα όρια της λογικής και της παράνοιας. Χωρίς να το σκεφτεί, αρπάζει την καραμπίνα που είχε για το κυνήγι και κατεβαίνει τρέχοντας να σώσει τη μητέρα του από τα χέρια των Αλβανών κακοποιών.
Οι αλλοδαποί μόλις τον είδαν το έβαλαν στα πόδια, αλλά λίγο αργότερα εντοπίστηκαν πάλι από γείτονες να τριγυρνούν στην περιοχή για να μπουκάρουν ξανά σε άλλο σπίτι. Ο Νίκος βγήκε έξω για να δει τι συμβαίνει και πάνω στην καταδίωξη πάτησε τη σκανδάλη και έγινε το κακό... Πλέον ο νεαρός φοιτητής, ο οποίος τελικά αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους λόγω πρότερου έντιμου βίου, έχει να αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη καθώς σε βάρος του ασκήθηκε δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση εν βρασμώ ψυχής.
Το δραματικό σκηνικό ωστόσο που εκτυλίχθηκε τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης στην Παιανία άλλαξε τη ζωή τόσο του Νίκου όσο και της οικογένειάς του. Ο ένας από τους δύο ληστές είναι νεκρός, αλλά τα ερωτήματα περί πραγματικών θυμάτων ή θυτών παραμένουν. Αν ο Νίκος δεν πυροβολούσε τον παραλίγο θύτη του, θα ήταν σήμερα απλώς το θύμα μιας επίθεσης ληστείας. Κανείς δεν ξέρει όμως αν αυτός ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του θα έχανε τη ζωή του. Θα το μάθει ίσως ο επόμενος που θα βρεθεί στη θέση του νεαρού φοιτητή, ο οποίος έχει - δεν έχει καραμπίνα θα αποφασίσει τελικά να συμμορφωθεί στον νόμο και να μην «αυτοδικήσει» - ή τελικά να μην αμυνθεί; Μόνο που με τα «αν», «ίσως» και «μπορεί» ούτε η εγκληματικότητα αντιμετωπίζεται ούτε η ζούγκλα αποκτά savoir vivre...
[Αναδημοσίευση από protothema.gr]
defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου