«Ἀνώμαλη!!!!!!»

Εἶχα πάει τὸν σκύλο μου τὶς προάλλες βόλτα γιὰ τὶς ἀνάγκες του.
Ἐμβολιασμένο τὸ σκυλάκι, καθαρό, φιλικό…
Γενικῶς, ἀπὸ ὅπου περνᾶ κάνει χαρές.. Οὐδέποτε ἔχει δημιουργήσει προβλήματα.
Καθῶς περνοῦσα ἔξω ἀπὸ τὸ περίπτερον τῆς γειτονιᾶς μου, στάθηκα γιὰ νὰ κυττάξω κάτι στὸ ψυγεῖο μὲ τὰ παγωτά.
Δίπλα μου μία «κυρία» μὲ ἕνα κοριτσάκι γύρω στὰ δεκαπέντε.
Μόλις ἡ κυρία εἶδε τὸν σκύλο ἄρχισε νὰ φωνάζῃ «πᾶρε τὸ ἀνώμαλο ἀπὸ κοντά μου».
Τὸ σκυλάκι ἤταν σχεδόν δίπλα μου, μὲ τὸ λουρί του γυρισμένο γύρω ἀπὸ τὸ χέρι μου, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἐνοχλῇ κανέναν.
Κι ὅμως, αὐτὴν τὴν ἐνόχλησε.
«Δὲν σᾶς πλησίασε» τῆς λέω. «Τὸ κρατῶ κοντά μου.»
«Μύρισε τὶς τσᾶντες μου»… Ἀπαντᾶ ἡ «κυρία»…
«Ἔ καί; Τί ἔγινε πού μύρισε τίς τσᾶντες; Καί μάλλιστα ἀπό αὐτήν τήν ἀπόστασιν πού μᾶς χωρίζει;» (Μᾶς χώριζε τοὐλάχιστον ἕνα μέτρο!!!)
«Εἶναι ἀνώμαλο!!!!»  ξαναφώναξε, πολὺ ἐκνευρισμένη τώρα πιά.
Δὲν μποροῦσα νὰ συγκρατηθῶ πλέον.
Δὲν τὰ ἔβαλε μαζύ μου, ἀλλὰ μὲ ἔνα ἀθῶο, γλυκύτατο πλᾶσμα, ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸ σὲ ὅσους τὸ γνωρίζουν. Τὰ ἔβαλε μὲ ἔνα πλᾶσμα ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ ὑπερασπιστῇ τὸν ἑαυτόν του κι ἐπισης δὲν τῆς ἐπετέθῃ. Δὲν τὴν ἐνόχλησε διόλου.  Οὔτε κἄν τὴν πλησίασε!
«Ἀνώμαλη εἶσαι ἐσὺ κυρά μου» τῆς ἀπαντῶ. «Ἐσὺ καὶ τὰ μυαλά σου».
Προχωρῶ πρὸς τὸν περιπτερᾶ γιὰ νὰ πληρώσω τὰ παγωτά μου καὶ στρέφοντας γιὰ νὰ φύγω, βρίσκω ἐμπρός μου τὸ 15χρονο κορίτσι μὲ τὰ χέρια στὴν μέσιν, ἔτοιμο γιὰ ἐπιθεσιν.
«Ποιός εἶναι ἀνώμαλος;» Μὲ ῥωτᾶ.
«Ὅλοι μας. Ὅλοι σας! Ἄν τὶ νὰ ἀφήσουμε χῶρο σὲ  κάθε πλᾶσμα νὰ διαβιώσῃ εἰρηνικῶς, ἐμεῖς τοὺς ἔχουμε καταληστεύσει τὸ δικαίωμα στὴν διαβίωσιν. Ζοῦμε μέσα σὲ κλουβιά, σὲ τσιμέντα, στὴν ἀποστείρωσιν καὶ θεωροῦμε πὼς ὅλα ἔχουν καλῶς. Ἀλλὰ τελικῶς εἴμαστε ἐμεῖς ὅλη ἡ ἀνωμαλία τοῦ σύμπαντος συγκεντρωμένη στὰ ἄδεια μας μυαλὰ καὶ στὴν λοβοτομημένη μας σκέψιν!!! Ἐμεῖς, ἐσὺ, ἐγώ, ἡ θείτσα, οἱ πᾶντες. Ἄν τὶ νὰ σεβαστοῦμε τὸν πλανήτη μας καὶ τὴν ζωή, τὴν ἀφανίζουμε!» ἀπήντησα πολὺ θυμωμένη. Μὰ πάρα πολύ!
Ἔφυγα ἀλλὰ πράγματι, τὸ περιστατικὸν μὲ προβλημάτισε.
Ἐὰν εἶναι δυνατὸν νὰ χαρακτηρίζουμε ὥς ἀνωμαλία τὸ δικαίωμα στὴν ζωὴ τοῦ κάθε ζωντανοῦ πλάσματος!
Ἐὰν εἶναι δυνατὸν, μέσα ἀπὸ τοὺς ἀποστειρωμένους μας ἐγκεφάλους νὰ ἀξιώνουμε τὰ πάντα γύρω μας νὰ λειτουργοῦν μὲ ἐπίκεντρον ἐμᾶς, ἀλλὰ δίχως νὰ σεβόμαστε οὔτε κἄν τὶς βασικὲς συμπαντικὲς ἀρχές. Ἐὰν εἶναι δυνατὸν τέτοια ὄντα νὰ ἔχουν δικαίωμα λόγου…
Κι ὅμως…
Θεωροῦμε φυσιολογικότατον τὸ νὰ διαβιοῦμε ἔτσι…
Τὸ νὰ κλείνουμε τὰ ἀλουμινένια μας παραθυρόφυλλα  γιὰ νὰ μὴν εἰσβάλλουν μέσα στὰ παρὰ φύσιν διαμερίσματά μας τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δίνουν ζωή! Οὔτε κἄν τὸ φῶς!
Νὰ μὴν μποροῦμε νὰ σταθοῦμε οὔτε μίαν στιγμὴ δίχως κλιματισμό!
Νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ζήσουμε οὔτε μερικὰ λεπτὰ δίχως θέρμανσιν…
Νὰ θεωροῦμε τὴν τρίχα τοῦ σκύλου ἑστία χολέρας…
Νὰ ψεκάζουμε ὥς ὑστερικοὶ κάθε ἔντομο καὶ νὰ γενοκτονοῦμε τὰ μυρμήγκια.
Νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴν Φύσιν ὤς ἐχθρό μας κι ὄχι ὥς αὐτὸ τὸ ὁποῖον  εἴμαστε: τμῆμα του!….
Καί δέν εἴμαστε ἐμεῖς τελικῶς οἱ ἀνώμαλοι;
Εἶναι τά σκυλιά; Πλάκα κάνουμε;
Ἀκοῦς ἐκεῖ ἀνώμαλη…
Ἡ ἀνώμαλη….
Καὶ μὴ χειρότερα…

Φιλονόη.

Υ.Γ. Τὸ σκυλάκι τῆς φίλης μου τῆς Μαρίας τὸ δολοφόνησαν μὲ φόλα. Κι ὄχι μόνον αὐτό. Ἐδῶ σκοτώνουν τὰ περιστέρια… Τὶς γᾶτες…. Ποιοί; Μήπως αὐτοί πού μποροῦν νά τά ξαναφτιάξουν ἀπό τήν ἀρχή, ἤ μήπως οἱ δολοφόνοι τοῦ πλανήτου;