Κάθε γυναίκα λατρεύει έναν Φασίστα

Κάθε γυναίκα λατρεύει έναν Φασίστα

Σύλβια Πλαθ (από το ποίημα «Μπαμπά»)

Προς Λιάνα Κανέλλη

Κάτι σ’ έπιασε από προχτές και ξεθάβεις παλιές σου φωτογραφίες. Βλέπεις την καλλονή των 18 χρόνων και αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος. Θα μπορούσες να ‘σαι το «αιώνιο θήλυ» και κατέληξες νταλικιέρης. Ποιος σου έκοψε τα όμορφα μαλλιά, σου έβαλε φόρμες, στο στόμα μόνιμα ενα τσιγάρο, βρισιές στα χείλη και αντρικό περπάτημα; Είναι ο κουμουνισμός, καημένη μου…. Κανείς δεν σε κέρασε ένα ποτήρι σαμπάνια, δεν σου ‘δωσε ένα τριαντάφυλλο. Λιγδιάρηδες μπολσεβίκοι σε τραβούσαν σε μίζερα κουτούκια να πιείτε ρετσινούλα και περίμεναν να πληρώσεις κι από πάνω. Κι όταν έστριβες την πλάτη με κακεντρέχεια έσταζαν δηλητήριο… Κανείς δεν σου ‘κλεισε το στόμα μ’ ένα φιλί…. Σ’ έβαζαν να μιλάς για προλετάριους, τσιμινιέρες, κεφάλαιο, τον Μάρξ κι ούτε ένα ειλικρινές κομπλιμέντο.. Κι όλος ο θυμός μέσα σου γιατί δεν σου έδιναν αυτό που άξιζες, έγινε «πολιτική επιθετικότητα». Και να τα πάνελ και οι απανωτές προσβολές σου προς του άνδρες συνομιλητές σου, που λούφαζαν τρομαγμένοι και βαρούσαν προσοχή μπροστά σου. Κι όσο λούφαζαν τόσο περισσότερο τους πρόσβαλλες. Κι έτσι, πίστεψες πώς όλοι οι άντρες είναι μίζεροι μπολσεβίκοι ή δειλοί αστοί… Και σαν γυναίκα πέθανες….

Κι ήρθε ξαφνικά κάποιος και δεν σε είδε σαν νταλικιέρη, αλλά διέκρινε εκείνο το όμορφο κορίτσι των 18 χρόνων, που ο μπολσεβικισμός του διέστρεψε τον ψυχισμό και τη φύση. Και σε ταρακούνησε για να σε επαναφέρει στη φυσική τάξη, ενώ γύρω κάτι «άντρες» σαν κι αυτούς που μέχρι τότε ήξερες, σε υπερασπίζονταν «με την όπισθεν», ή παίρνοντας τηλέφωνο την Ελένη, ή καθήμενοι σαν τον Βούδα… Ήρθε κάποιος να σταθεί απέναντί σου σαν άντρας, να σου θυμίσει ότι είσαι γυναίκα και με ένα χαστούκι να σε τιμήσει, πολύ περισσότερο από ό,τι οι λιγδιάρηδες μπολσεβίκοι και οι φλώροι αστοί τόσα χρόνια… Ήρθε κάποιος να δημιουργήσει μία εκρηκτική σχέση μαζί σου… επιτέλους! Γι’ αυτό έκτοτε περιφέρεις τη μελανιά σαν τρόπαιο, με καμάρι, σαν να ναι ερωτική….

 Και βλέπεις τη ζήλεια στα πρόσωπα των άλλων γυναικών. Ακόμη κι η Ντόρα ξέσπασε. Βαρέθηκε τόσα χρόνια να την βλέπουν σαν χήρα, σαν μάνα, σαν κόρη, σαν λεφτά, σαν εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή, σαν τον Μητσοτάκη με μαλλιά, σαν τον μεγαλοπόδαρο Γέτι… Είναι γυναίκα!

Και η πρόκλησή της «Αν ήμουν εγώ, που είμαι 1,84, θα χειροδικούσα» δεν ήταν παρά το άγριο ερωτικό της κάλεσμα με την απροκάλυπτη, πρωτόγονη επίδειξη των προσόντων της…. Τα νιώθεις όλα αυτά, κρυφογελάς, συγκινείσαι και ψιθυρίζεις «σ’ ευχαριστώ»…

Κάτι στη σκηνή του χαστουκιού, σ’ έκανε μετά από δεκαετίες να θυμηθείς την Γκίλντα με τη Ρίτα Χέιγουόρθ, που ‘ταν η αγαπημένη σου ταινία μέχρι να σ’ αρπάξει ο κουμουνισμός και να σου επιβάλει να βλέπεις μόνο σοβιετικό κινηματογράφο, που σου πάγωνε την ψυχή και τη θηλυκότητα. Είναι το έκπληκτο βλέμμα σου καθώς δέχεσαι τα χαστούκια, το κορμί σου που ταλαντεύεται σαν να το παίρνει ο αέρας και αυτή η εικόνα σου, τόσο ευάλωτη, τόσο αναπάντεχα θηλυκή. Ήρθε ξαφνικά κάποιος να σου τσακίσει την υβριστική, αφύσικη αλαζονεία και βίαια να βγάλει στην επιφάνεια την βίαια απωθημένη θηλυκότητά σου. Βλέπεις την ταινία ξανά και ξανά. Η Γκίλντα έκπληκτη δέχεται το χαστούκι, η Γκίλντα πέφτει στα πόδια του αγαπημένου της και στο τέλος, η κάθαρση, το φιλί…

Δείτε στο 3:10 του video

Τώρα καταλαβαίνεις γιατί κάθε γυναίκα λατρεύει έναν Φασίστα- όχι για το χαστούκι, αλλά για το παθιασμένο φιλί του φινάλε…..

Με αγάπη

ristorante verona