Ποῦ νά τά βρῇ;Ὑπάρχει περίπτωσις αὐτή ἡ φυλή νά εἶναι πιό ἠλίθια ἀπό τήν ἄλλην; Δὲν ὑπάρχει…
Ἡ ἠλιθιότης εἶναι μία ἰδιότης (ἤ ἐὰν θέλετε, ἀπουσία μίας ἱκανότητος) εὑρέως διαδεδομένη καὶ πολύ, μὰ πάρα πολὺ προσφιλής!
Πάει καὶ κολλᾶ σὲ κεφάλια ἄδεια.
Βέβαια, θὰ μοῦ πεῖτε, τόσοι καὶ τόσοι ἐπιτυχημένοι ἐπιχειρηματίες γύρω μας, πού ὅμως παραμένουν ἠλίθιοι… Πῶς γίνεται νά συνδυάζεται αὐτό;
Θὰ σᾶς ἀπαντήσω… Ἄλλο ἡ ἠλιθιότης καὶ ἄλλο τὸ ταλέντο. Ὁ ζωγρᾶφος, τοῦ ὁποίου τὰ ἔργα μαγεύουν τὸ κοινόν, δὲν σημαίνει πὼς ἔχει καὶ ἱκανότητα νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰ κοινωνικὰ δρώμενα ἤ τὰ πολιτικὰ ἤ τὰ ἱστορικά. Θαυμάζουμε τὸν ζωγρᾶφο, δῆλα δὴ τὸ ἔργο του, ὄχι ἀπαραιτήτως τὸ πνεῦμα του.
Τὸ αὐτὸν καὶ γιὰ τὸν ἠθοποιό. Θαυμάζουμε τὸ ταλέντο του. Τὴν ὑποκριτική του τέχνη. Ὄχι ἀπαραιτήτως τὸ ἦθος του καὶ τὴν σκέψιν του.
Τὸ αὐτὸν ἐπίσης καὶ γιὰ τοὺς τραγουδοποιούς, τοὺς τραγουδιστές, τοὺς συνθέτες, τοὺς συγγραφεῖς, τοὺς ἐργολάβους οἰκοδομῶν καὶ κηδειῶν, τοὺς μηχανικούς, τοὺς δικηγόρους, τοὺς πολιτικοὺς καὶ τοὺς πολιτικάντηδες, τοὺς δασκάλους, τοὺς καθηγητές, τοὺς χορευτές, τοὺς μπετατζῆδες, τοὺς ψαρᾶδες, τοὺς μελισσοκόμους, τοὺς καλλιγράφους, τοὺς τορναδόρους, τοὺς ἠλεκτρολόγους… (Ἄς μὴν τὰ γράψω ὅλα… Θὰ ξημερώσουμε….)
Θαυμάζουμε ἐν ὁλίγοις κάτι ποὺ μᾶς ἀρέσει ἀπὸ τὰ ἔργα τους, ὄχι ἀπαραιτήτως τὸ σύνολον τοῦ χαρακτῆρος τους καὶ τῆς σκέψεώς τους.
Ἀφῆστε δὲ ποὺ ὅλοι αὐτοὶ ἐπικεντρώνονται ΜΟΝΟΝ στὴν βελτίωσιν καὶ τὴν ἀνάδειξιν τοῦ ταλέντου τους, ἐγκαταλείποντας ἐν τελῶς στὴν μαύρη Μοίρα του τὸ μυαλό τους. Τί νά κάνῃ κι αὐτό; Εἶναι σὰν τόσα καὶ τόσα… Ἐὰν τὸ παρατήσῃς, θὰ σὲ παρατήσῃ….
Εἶναι λοιπὸν φυσικὸν ἐπόμενον νὰ ἔχουμε ἕναν Νταράλα, ποὺ ἰσχυρίζεται πλέον πὼς τὸ Αἰγαῖον ἀνήκει στὰ ψάρια του, ποὺ κάνει συναυλίες συμπαραστάσεως στοὺς ΛΑΘΡΟεποίκους, φτύνοντας τοὺς Ἕλληνες, ποὺ ξεκινᾶ συναυλίες (τάχα μου τάχα μου) γιὰ τὴν στήριξιν τῶν ἀναξιοπαθούντων συμπολιτῶν μας, τὴν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ ἡ κυρά του ὑπέγραφε τὴν ἐξαθλίωσιν τῶν ἀναξιοπαθούντων συμπολιτῶν μας. Καὶ εἶμαι πράγματι σὲ θέσιν νὰ θαυμάσω τὴν φωνή του, ἐὰν βέβαια αὐτὴ ἀξίξῃ, ἀλλὰ μόνον ὥς ὄργανον. Τίποτα περισσότερον.
Θά μποροῦσα ποτέ νά λατρέψω ἕνα βιολί; Ἤ μία ντρᾶμς; Ἤ μίαν κιθάρα; Ἀποκλείεται… Θὰ μποροῦσα ὅμως, (λέμε τώρα) νὰ λατρέψω τὴν φωνὴ καὶ τὰ τραγούδια κάποιου σὰν τὸν Νταράλα. Ποτὲ τὸν ἴδιον! Ποτὲ τὸν λόγο του καὶ φυσικὰ ΠΟΤΕ τὴν σκέψιν του!!! (Τελεία ἐδῶ… Διότι αὐτὸς μᾶς τελείωσε….)
Θά μποροῦσα μήπως νά λατρέψω τὴν Ἄντζελα; Οὐδεπόποτε.. .(Οὔτε γιὰ τὴν φωνή της, οὔτε γιὰ τὴν ἐμφάνισίν της καὶ φυσικὰ ΟΥΤΕ γιὰ τὴν σκέψιν της…)
Πῶς θά μποροῦσα; Εἶναι ποτέ δυνατόν νά ἀσχοληθῶ μέ κάποιο ἄτομο, τό ὁποῖον ἀντιμετωπίζω ὥς ….μουσικόν ὄργανον; Ἀποκλείεται…
Ἀλλὰ φυσικὰ οὐδέποτε θὰ ἐπέτρεπα σὲ κάποιον ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς νὰ μὲ προσβάλλῃ.
Καὶ σαφῶς, ὅσο παραμένει στὰ τοῦ οἴκου του, δὲν μὲ ἀφορᾷ τὸ τὶ κάνει, ἀλλά ὅταν βγαίνει ἐκτός οἴκου καί ἐπεμβαίνει σέ ἐθνικά θέματα, πῶς πρέπει νά τόν ἀντιμετωπίσω; Ὥς μουσικόν ὄργανον πού παραστράτησε ἤ ὥς κάτι πού χρειάζεται τό γνωστό: «ἀπό τό αὐτί καί στόν δάσκαλο;»
Διότι εἴπαμε, ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ πετᾶ ὅποια κοτσάνα θέλει, ὅποτε θέλει καὶ νὰ τὴν ἀκούῃ/χαίρεται ὅποιος θέλει Πόθεν ἀντλεῖ ἕνα τέτοιο ὄν, πού ἡ χρήσις του περιορίζεται μόνον στόν νά εὐαρεστῇ τοῦ κάθε πικραμένου τά ὦτα, (ὅπως ἀκριβῶς κι ἕνα βιολί!!!) τό δικαίωμα νά καταπατᾶ ἀρχές, δίκαια καί ἐθνική ὑπερηφάνια; Τά πάντα στόν βωμό τοῦ χρήματος λοιπόν; Πόσα ποιά τῆς ἔταξαν τῆς Ἄντζελας; Τόσα, ὅσα γιά νά σβήσῃ διά παντός, ἀκόμη κι ἐκεῖνον τό σημεῖον τῆς ταὐτότητός της, πού ἀπό λᾶθος τῆς Φύσεως, γράφει «Ἑλληνίδα ὑπήκοος»;
Ἐάν ἡ μανδάμ Ἄντζελα θέλῃ, στὸ καλό. Ἡ πόρτα ἀνοικτὴ καὶ τὰ σκυλιὰ δεμένα… Νὰ ἀλλάξῃ ὑπηκοότητα καὶ νὰ περάσῃ ἀπέναντι… Θὰ μᾶς ἀπαλλάξῃ διὰ παντὸς ἀπὸ τὶς τρομακτικές της …κοτσᾶνες!!!
Ἀλλά ἐάν δέν θέλῃ, τότε γιά ποῦ ξεκίνησε; Ἔχει ἀναλογιστεῖ ἡ κάθε Ἄντζελα πώς τό χωράφι, στό ὁποῖον βγῆκε νά περπατήσῃ, εἶναι σπαρμένο μέ χιλιάδων νεκρῶν τά κόκκαλα;
Εἶναι βέβαια πολὺ φυσικὸν ἡ κάθε Ἄντζελα νὰ θέλῃ τὸν ὀθωμανό της… Ὅπως τόσοι καὶ τόσοι στὴν χώρα μας πλέον.. Κι ἐὰν εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος, τότε ἐλεύθερο τὸ κορίτσι… (ποὺ λέει ὁ λόγος φυσικά…)
Ἀλλὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλην νὰ τὸ δοῦμε… Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς «ἁρπακτῆς». Τά ἴδια δέν πῆγε νά κάνῃ καί ἡ Τζένιφερ Λόπεζ; Ἴσα κι ὅμοια εἶναι τώρα ἡ Ἄντζελα μέ τήν Τζένιφερ;
Ἡ Τζένιφερ δὲν ἤξερε, δὲν εἶχε ῥωτήσει καὶ μόλις ἔμαθε ἀκύρωσε τὴν συμφωνία. Δὲν πῆγε στὰ κατεχόμενα.
Ἡ Ἄντζελα δέν ξέρει; Δέν ἔχει ῤωτήσει; Ἀλήθεια, σέ ποιάν Ἑλλάδα ζοῦσε αὐτή ὅταν ἔγινε τό αἱματοκύλισμα τῆς Κύπρου; Διότι οὐδόλως εἶναι μπουμπούκα, κι ἄς τὸ παίζῃ ἔτσι.
Ἀπὸ μνήμη σίγουρα πάσχει.. Φυσικότατον… Ποῦ νά τῆς μείνῃ μνήμη μετά ἀπό τόσες πλαστικές; Τὰ χειρουργεῖα ἀπαιτοῦν καὶ ὁλικὴ ἀναισθησία. Δὲν γίνεται, κάτι θὰ τῆς ἔμεινε μετὰ ἀπὸ τόσα χειρουργεῖα… Λέτε νά τῆς ἔμεινε μόνον ἡ ἀναισθησία; Πλάκα μᾶς κάνει ἡ μανδάμ;
Ἀλλὰ ξέχασα… Στὸ Ἑλλαδοξεφτιλιστᾶν πλέον ἀνθεῖ καὶ καρπίζει μόνον τὸ εἶδος τοῦ ἠλιθίου… Τοῦ ἀμνήμονος.. Τοῦ ἀνθέλληνος… Ὅλοι οἱ ἄλλοι ὠθοῦνται στὸν ἀφανισμό…
Εἶναι ἡ γραμμὴ βλέπετε τέτοια…
Ἀπὸ τὴν μία λοιπὸν σκάω κι ἀπὸ τὴν ἄλλην γελάω.. .
Εἴπαμε, ἡ ἠλιθιότης, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς άμνημοσύνης, τῆς ἀγραμματοσύνης, τῆς ἀνηθικότητος, τοῦ ὠχαδελφισμοῦ, τῆς μετριότητος (ποῦ Λόπεζ καὶ ποῦ Δημητρίου;), τῆς ματαιοδοξίας, εἶναι ἀνίκητος, διεθνῆς καὶ φυσικὰ δὲν γνωρίζει σύνορα.
Θά μπορούσαμε λοιπόν ἐμεῖς νά τῆς ξεφύγουμε;
Οὐδέποτε…
Φιλονόη.
Υ.Γ.1. Νά τῆς κουνήσουμε καί τό μαντήλι;
Υ.Γ.2. Ὑπάρχει κάποιος, ὄχι ἀπαραιτήτως στήν ἀνύπαρκτον κυβέρνησιν, πού νά ἔχῃ μικρὸ κουκουτσάκι μυαλό καί νά τῆς ἐξηγήσῃ τά …ἀνεξήγητα; Ἤ θά μᾶς σύρῃ ἡ κάθε Ἄντζελα, ὅπως γενικότερα σέρνονται τά πλοῖα ἀπό τά αἰδοῖα; Τόσο πολύ πιά; Πλοῖο τήν κάναμε τήν χώρα μας; Καὶ νὰ συζητούσαμε γιὰ κάποιο …ὄργανον ποὺ ἀξίζει… Κάτι σέ πιό φρέσκο βρέ παιδιά;
Υ.Γ.3. Ἄς τῆς ἐξηγήσῃ ἐπίσης κάποιος, ἐὰν φυσικὰ δύναται νὰ ἀντιληφθῇ, πὼς κατεχόμενα σημαίνει ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ!!!! Ὄχι τσάρκα γιὰ καφέ….
φωτογραφία
Σημείωσις: τὰ περὶ συσχετισμοῦ ὀργάνου-φωνῆς ὀφείλονται στὸν φίλο τοῦ ἱστολογίου Ὀδυσσέα.
filonoi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου