ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: Xαμένες ευκαιρίες, ως πότε;

Αν και το παγκόσμιο περιβάλλον ασφαλείας είναι ριζικά διαφορετικό από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, εν τούτοις για τη χώρα μας υπάρχουν κάποιες ομοιότητες. Όπως και τότε, η πιθανότητα εμπλοκής σε μία ένοπλη σύρραξη με την Τουρκία είναι ιδιαίτερα αυξημένη λόγω της έντασης της τουρκικής επιθετικότητας. Επίσης, όπως και τότε, οι οικονομικές συνθήκες δεν ευνοούν καθόλου τις αμυντικές δαπάνες, καθώς την αδυναμία του 1989 έχουν υποκαταστήσει οι πολύ αυστηροί δημοσιονομικοί περιορισμοί των Βρυξελλών.

Ευνόητη λοιπόν είναι, υπό αυτό το πρίσμα, η ανάγκη για ουσιαστική και όχι εικονική ενίσχυση σε υλικό των Ενόπλων Δυνάμεων, που, δεδομένης της γνωστής κατάστασης της οικονομίας μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με εκτεταμένο εκσυγχρονισμό και βελτίωση υπάρχοντος υλικού, εκ παραλλήλου με τη συντηρητική αγορά νέου. Οι δυνατότητες λοιπόν της βελτίωσης του ήδη υπάρχοντος υλικού, είναι ζητούμενο την παρούσα περίοδο, όπως ήταν και το 1989. Σε συνέχεια λοιπόν προηγούμενου άρθρου μας για την παθογένεια των εξοπλισμών των 30 τελευταίων ετών, εξετάζονται τα βιομηχανικά βήματα που δεν έγιναν, λίγο προτού προκύψει η πλημμύρα παρωχημένου αλλά εύχρηστου υλικού λόγω της συνθήκης CFE, που νέκρωσε κάθε προσπάθεια βιομηχανικού εκσυγχρονισμού και εκτροχίασε ανεπανόρθωτα την ελληνική αμυντική βιομηχανία. Η γνώση της Ιστορίας είναι απαραίτητη για να μην επαναληφθεί ως «φάρσα» στο μέλλον. Και δυστυχώς για την ελληνική άμυνα το μέλλον αυτό το ζούμε. Δυστυχώς για μας, τα επόμενα χρόνια δεν πρόκειται να επαναληφθεί η CFE, με άλλα λόγια δηλαδή η εξασφάλιση «φθηνού» (έστω και ως κόστος κτήσης) υλικού είνα μία επιλογή που δεν υφίσταται. Στο πρώτο μέρος της αναφοράς μας ας δούμε λοιπόν τι δεν έγινε το 1989. Στο δεύτερο θα εξετάσουμε τι μπορεί να γίνει το 2009.

Πυροβολικό

Αρχίζοντας με τον ΕΣ, που αενάως θα φέρει το κύριο βάρος σε κάθε περίπτωση σοβαρών επιχειρήσεων/σύρραξης, πρέπει να σταθούμε στο κατεξοχήν αμυντικό όπλο, το πυροβολικό. Στο ρυμουλκούμενο ΠΒ η μοναδική άξια λόγου βελτίωση ήταν η μετατροπή των Μ101 των 105 χλστ. κατά το γαλλογερμανικό της GIAT (ή με το ολλανδικό της RDM) υπόδειγμα, με μακρύτερη κάννη 33 διαμετρημάτων για αύξηση του βεληνεκούς. Μια τέτοια λύση θα έδινε πολύτιμη εργασία και εμπειρία στην καρκινοβατούσα πολεμική βιομηχανία, ενώ μπορούσε να συνδυαστεί με το ακυρωθέν, λόγω κρατικής και υπηρεσιακής αδιαφορίας, βομβιδοφόρο πυρομαχικό 105G της ΠΥΡΚΑΛ. Παρομοίως, η αναβάθμιση των Μ114Α2 σε Μ114/39 με κάννη 39 διαμετρημάτων με υιοθέτηση μιας από τις αρκετές υποσυλλογές που κυκλοφορούσαν στην αγορά (ολλανδική των RDM/ΕΒΟ, γαλλική M-114F της GIAT, νοτιοκορεατική ΚΗ-179, ισραηλινή Μ-114S της Soltam) είχε ενδιαφέρουσες επιχειρησιακές προοπτικές. Η αύξηση του βεληνεκούς σε άνω των 18 χλμ. συνδυασμένη με τα νέα πυρομαχικά των ΕΒΟ (ERMIS/ERA) και ΠΥΡΚΑΛ (GRM-49/BB) θα επέτρεπε διαφορετική γεωμετρία «μονομαχιών» πυροβολικού σε πολλά σημεία του ελλαδικού χώρου. Το βάρος και ο όγκος του αναβαθμισμένου όπλου είναι αυξημένα φυσικά σε σύγκριση με τα παλιά, κάτι που περιορίζει την κινητικότητά του, γεγονός που έπρεπε να ληφθεί σοβαρά υπόψη από το ΓΕΣ/ΔΠΒ για τον σχεδιασμό αμυντικών αλλά και επιθετικών επιχειρήσεων που απαιτούν σημαντι- κή ευελιξία από τις χρησιμοποιούμενες δυνάμεις.

Αντίθετα, στο αυτοκινούμενο πυροβολικό (Α/Κ ΠΒ) υπήρχαν αρκετά περιθώρια βελτίωσης που όχι μόνο θα παρείχαν πόρους και εργατοώρες στην αμυντική βιομηχανία αλλά και τεχνογνωσία, ώστε σε επόμενη φάση να μετάσχει σε πρόγραμμα συμπαραγωγής και αργότερα και τη σχεδίαση τέτοιων πυροβόλων, όπως ακριβώς έκαναν οι Τούρκοι. Τα Μ52 των 105 χλστ. και τα Μ44 των 155 χλστ. μπορούσαν να αποκτήσουν αρχικά νέο πετρελαιοκινητήρα, νέα μετάδοση και ερπύστριες για αυξημένη ευκινησία, κατόπιν δε -ιδίως στα δεύτερα- οι κάννες μπορούν να αντικατασταθούν με αυτές των 39 διαμετρημάτων του Μ109Α2 και τα κλείστρα με νέα ολισθαίνοντος ανοίγματος. Νέα περισκόπια, νέες αποθήκες πυρομαχικών και ανακατασκευή του σκάφους οδηγούσαν στο τουρκικό πρότυπο Μ44Τ/Μ52Τ.

Σε τρίτη φάση αντικαθίσταται το σύστημα ανάρτησης και τοποθετείται κλειστή υπερκατασκευή για προστασία από θραύσματα εκρήξεων, από βομβίδια και από πυρ ελαφρών όπλων. Το αποτέλεσμα θα ήταν τυποποίηση στα 155 χλστ. με ταυτόχρονη αύξηση του αριθμού των αξιόμαχων ΑΚ ΠΒ (με κάννη 39 διαμετρημάτων) που ήταν ανεπίτρεπτα μικρός. Εναλλακτικά, η διατήρηση των Μ52 στο διαμέτρημα των 105 χλστ. για την αξιοποίηση σε συγκεκριμένες γεωγραφικές συνθήκες της ιδιαίτερα καμπύλης τροχιάς τους με την ελληνική εναλλακτική (και πολύ οικονομικότερη) πρόταση αναβάθμισης που χρησιμοποιούσε δυναμικά απάρτια από το Μ109 μπορούσε να σημάνει την εφαρμογή του ιδίου προγράμματος και στο Μ44, με αποτέλεσμα αύξηση της τυποποίησης, μικρό κόστος αναβάθμισης, αυξημένες δυνατότητες και πλήρη αξιοποίηση των αποθεμάτων πυρομαχικών του τύπου και των πλεονεκτημάτων της βραχείας κάννης.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ

defencenet