Οἱ δυστυχισμένοι καὶ οἱ εὐτυχισμένοι!

by Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου

Ἄνθρωποι κι αὐτοί!!! Γιὰ γέλια καὶ γιὰ κλάματα!
Εὐτυχία: ἡ καλὴ τύχη!
Δυστυχία: ἡ κακὴ τύχη!
Τύχη, τυγχάνω….
Τύχη: συμβάν, περιστατικόν, θεόθεν ἀγαθόν, σύμπτωσις ἀπροόπτων γεγονότων, περίστασις, κατάστασις, μοῖρα, ῥιζικό, εἱμαρμενη, ἀβἐβαια ἔκβασις.
Τυγχάνω: λαμβάνω, κατορθῶ, καταφέρνω, ἐπιτυγχάνω,…. συναντῶ κατὰ τύχην, εὑρίσκομαι ἢ παρευρίσκομαι κατὰ τύχην…
Καλότυχος: ὁ ἔχων καλὴν τύχην, εὐτυχής, μακάριος, ὁ ὑπὸ εὐμενεῖς συνθήκας, ὅρους ὑπάρχων.
Κακοτυχής: ὁ κακὴν τύχην ἔχων. (Ὅλα τὰ παραπάνω ἀπὸ τὸ λεξικὸν Δημητράκου, ἐκδόσεις Γιοβάννη.)

Ἐν ὁλίγοις, τύχη εἶναι κάτι τυχαῖον, κάτι τὸ ὁποῖον δὲν ὁρίζουμε πάντα, καὶ ἐντὸς αὐτοῦ καλούμαστε νὰ διαβιώσουμε εἶτε καλῶς εἶτε κακῶς. Ἐὰν τὸ κάνουμε καλῶς, θὰ εἴμαστε καλότυχοι. Ἐὰν τὸ κάνουμε κακῶς, κακότυχοι.
Τὰ γεγονότα ἐντὸς τῶν ὁποίων διαβιοῦμε, σαφῶς καὶ δὲν τὰ ὁρίζουμε πάντα.
Δὲν γίνεται γιὰ παράδειγμα νὰ γνωρίζω ἐκ τῶν προτέρων τὸν ἐρχομὸ ἑνὸς καταστροφικοῦ σεισμοῦ.
Ἐὰν ὅμως ἔλθῃ κάποιος σεισμός, τότε ἀναλόγως τῆς δικῆς μας στάσεως, ὅσο σοβαρὰ κι ἐὰν εἶναι τὰ ἀποτελέσματα καὶ οἱ ἐπιπτώσεις του, ἐμεῖς καὶ μόνον ἀποφασίζουμε ἐὰν θὰ εἴμαστε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θὰ ζήσουν ἢ ἀπό αὐτοὺς ποὺ θὰ σβήσουν.
Ὁ ἀνθρώπινος βίος εἶναι ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων δύσκολος, βαρύς, τραχύς.
Μόνον ὅσοι κατάφεραν νὰ σταθοῦν ὄρθιοι μέσα ἀπὸ τὶς δυσκολίες ἐπέτυχαν νὰ ἐπιβιώσουν καὶ νὰ παράξουν ἔργα, καλλίτερα καὶ ἀριστότερα τῶν προηγουμένων.

Συνεπῶς, μόνον ὅσοι ἔχουν τὸ σθένος νὰ ἐπιβιώσουν ἀπὸ τὶς δυσχερεῖς περιστάσεις ἔχουν ἐπιτύχει κάτι καλὸ γιὰ τὸ ἀνθρώπινον γένος.
Κατὰ τὴν δαρβίνειον θεωρεία, αὐτὸ μεταφράζεται στὸ: «μόνον ὅσα εἴδη κατάφεραν νὰ προσαρμοστοῦν στὶς νέες συνθῆκες, ἐπεβίωσαν». (Κάπως χοντροκομμένα ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία!!!)

Ἄρα, μόνον τὰ εἴδη (ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου οἱ ἄνθρωποι) ποὺ ἔχουν τὴν ἱκανότητα νὰ προσαρμοστοῦν ἔχουν τὴν δυνατότητα (φυσικὸν δικαίωμα στὴν ἐξέλιξι λέγεται αὐτό) νὰ ἐπιβιώσουν.
Αὐτοὶ ὅμως δὲν εἶναι ἀκριβῶς καλότυχοι. Αὐτοὶ ἁπλῶς ἔχουν τὸ κουράγιο νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς νέες συνθῆκες μὲ θᾶρρος καὶ νὰ τὰ καταφέρουν. Ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο!
Οἱ ἄλλοι ὄχι!

Καὶ φθάνω στοὺς καλοτύχους καὶ τοὺς κακοτύχους τοῦ σήμερα.
Ἀκούω ἀπὸ τὸν σύντροφό μου συχνὰ τὴν φράσι: «δυστυχισμένα πλάσματα», γιὰ κάποιες μερίδες τῆς κοινωνίας μας. Εἶτε αὐτὰ εἶναι πόρνες, εἶτε κλέφτες, εἶτε δολοφόνοι….
Κι ἀναρωτιέμαι…
Δυστυχισμένα πλάσματα;
Λᾶθος!!!
Γιατί δέν εἶναι ὅλοι δολοφόνοι, κλέφτες, πόρνες….;
Γιατί ἄτομα πού πέρασαν ἀπό τίς ἴδιες καταστάσεις ἐξελίχθησαν διαφορετικῶς;
Γιατί ἀπό τό ἴδιο φτωχό σπίτι πού ξεκινοῦν δύο ἀδέλφια, ὁ ἕνας γίνεται μεγάλος ἐπιστήμων καί ὁ ἄλλος ὁ μεγαλύτερος ἐγκληματίας;
Τί εἶναι αὐτό πού διαφοροποιεῖ τόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλον;
Τί κάνει τόν ἕναν νά μεταμορφωθῇ σέ «καλότυχον» καί τόν ἄλλον σέ «κακότυχον»;

Πιστεύω πὼς ὁ κυριότερος μοχλὸς ποὺ στρέφει τὶς δράσεις μας πρὸς τὴν μία ἢ τὴν ἄλλην κατεύθυνσιν, ἔχει νὰ κάνῃ ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον μὲ τὴν δομὴ τῆς σκέψεώς μας.
Δῆλα δή, ὁ κυριότερος λόγος ποὺ μᾶς ὁρίζει τὴν «τύχη» μας, εἶναι ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐμεῖς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ γεγονός. (Ἢ θὰ τὸ ἐρμηνεύσουμε!!!)

Τί νά ποῦν οἱ παπποῦδες μας πού τούς γενοκτόνησαν τά μογκόλια; Τί ἀκριβῶς θά μποροῦσαν νά ποῦν; Εἶχαν μόνον ἕναν δρόμο, αὐτὸν τῆς ἐπιβιώσεως. Ἐὰν ἐπέλεγαν τὸν ἄλλον, αὐτὸν τῆς παραμονῆς, θὰ εἶχαν σβήσει ὅπως τόσα ἑκατομμύρια δολοφονημένων.
Ἐπεβίωσαν αὐτοὶ ποὺ κατάφεραν μέσα ἀπὸ τὶς δυσχερέστατες συνθῆκες νὰ συνειδητοποιήσουν πὼς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν κατάστασιν μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο.
Ἄκουγε κάποιος κλάμματα, θρήνους, κραυγές, ὅταν περνοῦσε ἀπὸ τοὺς καταυλισμοὺς τῶν προσφύγων, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως ἔβλεπε ἀνθρώπους ποὺ ἤθελαν νὰ ζήσουν κι ἔζησαν.
Ληστές, πόρνες καὶ πάσῃς φύσεως ἐγκληματίες ξεπετάχθηκαν μέσα ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς παράγκες.
Ἀλλὰ οἱ περισσότεροι, κι αὐτοὶ ἐπίσης «ἄτυχοι», ἐπέζησαν, μεγαλούργησαν, ξανάστησαν τὰ πάντα ἀπὸ τὸ μηδέν, ξανάγιναν αὐτὸ ποὺ ἦταν, ἔφεραν εἰκόνες καὶ συνῆθειες στὴν γηραιὰ Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖες εἶχαν χαθεῖ…

Πόσα ὀρφανά δέν ἔγιναν κλέφτες, δολοφόνοι, μίζεροι…
Καί πόσα ἔγιναν;
Γιατί οἱ μέν ἀντέδρασαν ἔτσι καί οἱ δέ ἀλλοιῶς;

Οἰ «ἀτυχίες» (σὲ εἰσαγωγικὰ γιὰ νὰ καταδείξω τὸ τυχαῖον ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν στάσιν μας) εἶναι μέσα στὸ πρόγραμμα.
Τὸ ἐὰν ὅμως μέσα ἀπὸ τὶς ἀτυχίες θὰ γίνω ἄνθρωπος ἢ κτῆνος εἶναι δική μου ἐπιλογή.
Τὸ ἐὰν θὰ γίνω πόρνη ἢ μία ἀξιοπρεπὴς γυναίκα, εἶναι δική μου ἐπιλογή.
Τὸ ἐὰν θὰ γίνω παράσιτο ἢ κάποιος χρήσιμος καὶ σημαντικός, εἶναι δική μου ἐπιλογή.

Γιά ποιά δυστυχή πλάσματα συζητᾶμε λοιπόν; Μέ ποιάν λογική ἡ «ἰατρική» (αὐτὴ ἠ ἴδια ποὺ ἀθωώνει τὸν δολοφόνο, τὸν παιδόφιλο, τὸν βιαστή…..) ἀποφασίζει νά χρήσῃ κάποιους ὡς «θύματα τῶν περιστάσεων»;
Δέν εἶσαι ἔτσι; Δέν εἶσαι ἱκανός νά ἀντιμετωπίσῃς τίς κάθε μορφῆς δυσχερεῖς συνθῆκες;
Κακῶς… Ἐὰν δὲν γίνῃς ἱκανός, τότε πρέπει μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο νὰ φύγῃς ἀπὸ τὴν παράστασιν. Εἶσαι βαρίδι.

Ἀφῆστε δὲ καὶ τὸ ἄλλο.
Ἕνας «δυστυχὴς», συνήθως ἀσυνείδητα, συμπαρασύρει στὸν δυστυχία καὶ πάρα πολλοὺς ἄλλους.
Εἶναι δυστυχής ἕνας νέος; Καβαλᾶ τὸ αὐτοκινητό του καὶ μᾶς σπάει τὰ τζάμια μὲ τὴν ἔντασι τῆς μουσικῆς του. Δῆλα δή, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νευρικό μου σύστημα ποὺ τὸ ἀποδυναμώνει, μὲ ὑποχρεώνει νὰ πληρώσω ἐγώ, ἀπὸ τὴν δική μου τσέπη, τὸ κόστος τῆς δικῆς του δυστυχίας.
Ἄλλος «δυστυχὴς» πάει καὶ μπαζώνει ἕνα ῥέμα.. Δὲν ἀντιλαμβάνεται ὁ «δυστυχής» πὼς ἡ δική του εὐαρέσκεια, θὰ ὁδηγήσῃ βεβαιωμένα κάποιους ἄλλους, ποὺ δὲν δηλώνουν διόλου δυστυχεῖς, στὸν θάνατο… Κάποιους στὴν ἀναπηρία, στὴν πραγματικὴ δυστυχία δῆλα δή.. Κάποια παιδιὰ στὴν ὀρφάνια…
Μέ ποιό δικαίωμα ὁ δυστυχής λοιπόν εἰσβάλλει στίς ζωές μας καί τίς καταστρέφει;
Μία «δυστυχισμένη» γυναίκα, ἀποφασίζει νὰ καλύψῃ τὴν δυστυχία της καὶ νὰ τὴν κουκουλώσῃ, καταστρέφοντας κάθε οἰκογένεια ποὺ συναντᾶ ἐμπρός της. Ὅπου ἀρσενικός, γιὰ αὐτὴν εἰδικῶς, στόχος. (Φυσικά, ἄλλοι «δυστυχισμένοι» ἀνταποκρίνονται στὰ καλέσματά της… Καὶ γίνεται γενικῶς τῆς «δυστυχίας» γύρω μας….)
Μέ ποιάν λογική χρειάζεται ἡ κοινωνία λοιπόν αὐτούς τούς «δυστυχεῖς»; Γιά νά τούς περιθάλπῃ ἢ γιά νά τήν καταστρέφουν καί νά τήν ὁδηγοῦν ταχύτερα στήν ἀποσύνθεσι;

Κάποιοι, κοντινοί μου ἄνθρωποι, μὲ χαρακτηρίζουν ἀπόλυτη.
Κι ἐγὼ χαίρομαι.
Δὲν γίνεται νὰ εἶσαι ὁλίγον ἐγκυος. Ἢ εἶσαι, ἢ δὲν εἶσαι!
Δὲν γίνεται νὰ εἶσαι ὁλίγον ἠθικός! Ἢ εἶσαι ἢ δὲν εἶσαι!
Δὲν γίνεται νὰ εἶσαι ὁλίγον δίκαιος! Ἢ εἶσαι ἢ δὲν εἶσαι!

Κάθε κατάστασις «ἡμί-» δηλώνει «δυστυχία», κενά, ὑπόλοιπα!
Ἐὰν ἐγὼ εἶμαι κενὴ σὲ κάτι, αὐτομάτως σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ συναναστρέφομαι μεταφέρω τὸ κενό μου!
Ἐὰν ἐγὼ εἶμαι καλὰ μὲ τὸν ἑαυτόν μου, τότε αὐτομάτως ὅλοι γύρω μου δὲν δυστυχοῦν ἀπὸ τὴν παρουσία μου. Δῆλα δή, ὅσον ἀφορᾷ στὴν μεταξύ μας ἀλληλεπίδρασι, εἶναι καλά κι αὐτοί.
Ὅμως «κενά» ὑπάρχουν πολλῶν εἰδῶν, καὶ γιὰ τοὺς περισσοτέρους εἶναι κι αὐτὰ «σχετικά»!!! (Κατὰ τὴν θεωρίαν τῆς σχετικότητος ἕνα πρᾶγμα!!!)
Τὰ κενά μας τὰ καλύπτουμε μόνοι μας.
Χρειάζεται ὁ διάλογος, ἡ σκέψις, ἡ παρατήρησις, ἡ προβληματισμός, ἡ τριβή, τὸ πάθημα…
Ἀλλὰ ὅταν κάποιος δὲν ἀντιλαμβάνεται τὰ παθήματα ὡς μαθήματα κι ἐξακολουθῇ νὰ παραμένῃ «κενὸς» καὶ «δυστυχής», τότε σέ τί ἀκριβῶς χρειάζεται στήν κοινωνία μας; Γιά νά μεταφέρῃ τήν δυστυχία του ἐξ ἀντανακλάσεως (κι ὄχι μόνον) καί στούς ἄλλους; Πᾶμε καλά;
Τότε, νὰ ἀλλάξουμε τὸ ὄνομα τῶν κοινωνιῶν μας, κι ἀπὸ κοινωνίες ἀνθρώπων νὰ τὶς μετονομάσουμε σὲ κοινωνίες νοσούντων. (Καλύπτουμε πάσῃς φύσεως ἰατρικὴ εἰδικότητα….)
Διαφορετικῶς, ἢ θὰ ἀντιμετωπίσουμε ἐμεῖς τὴν ζωὴ στὰ μάτια μὲ σθένος, ἢ καλλίτερα, ἐὰν δὲν ἀντέχουμε, ἀνοίγουμε ἔναν λᾶκκο, χωνόμαστε μέσα κι ἀφήνουμε τοὺς εὐτυχεῖς νὰ τὰ βγάλουν πέρα…
Εἶμαι σίγουρη πὼς θὰ τὰ καταφέρουν πολὺ καλλίτερα!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Εἴμαστε ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν πραγματικότητά μας! Ἀπολύτως! Ἐμεῖς κρατᾶμε καὶ τὸ πειρούνι καὶ τὸ μαχαίρι καὶ τὸ πεπόνι! Ἐμεῖς θὰ ζήσουμε μὲ ἀξιοπρέπεια ἢ μὲ «δυστυχία»!
Προσωπικῶς; Ἐπίλέγω τὸ ξερὸ ψωμί, πρὸ κειμένου νὰ εἶμαι ἐλεύθερη καὶ εὐτυχής!

φωτογραφία