Για πρώτη φορά - από συστάσεως του ελληνικού κράτους - έβαλαν «λουκέτο» οι φυλακές Κορυδαλλού και Χαλκίδας, λόγω του ασφυκτικού υπερπληθυσμού τους.
Οι διευθυντές των δύο αυτών φυλακών απέστειλαν έγγραφο στο υπουργείο Δικαιοσύνης και στις εισαγγελικές αρχές της χώρας, με το οποίο γνωστοποιούν ότι δεν έχουν χώρο για άλλους κρατούμενους και κλείνουν τις πόρτες των φυλακών που διευθύνουν.
Μετά την εξέλιξη αυτή δημιουργούνται τεράστια προβλήματα τόσο στα Αστυνομικά τμήματα της πρωτεύουσας, όσο και της Χαλκίδας, όπως, επίσης, και στο Μεταγωγών, καθώς θα στοιβάζονται κατά εκατοντάδες οι κρατούμενοι σε αυτά.
Όπως, επίσης, προβλήματα θα δημιουργηθούν και σε πολλά δικαστήρια της χώρας, καθώς δεν θα γίνονται μεταγωγές υποδίκων και καταδίκων, με αποτέλεσμα να αναβάλλονται οι δίκες αλλά και να υπάρχει κίνδυνος παραγραφής πολλών αδικημάτων.
Χαρακτηριστικό της τραγικότητας της κατάστασης που επικρατεί στις δύο αυτές φυλακές είναι ότι ο διευθυντής των φυλακών Κορυδαλλού σε σχετικό έγγραφό του υπογραμμίζει: «Σας αναφέρουμε προς ενημέρωσή σας ότι από σήμερα 27 Ιανουαρίου 2012 αδυνατούμε να παραλάβουμε κρατουμένους, λόγω ασφυκτικής υπερπλήρωσης του καταστήματός μας, η δύναμη του οποίου ανέρχεται σε 2.345 κρατουμένους».
Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο διευθυντής των φυλακών Χαλκίδας, ο οποίος σε ανάλογο έγγραφό του αναφέρει: «Πλέον δεν χωράνε πουθενά οι κρατούμενοι παρά μόνο στις τουαλέτες. Κλείσαμε. Η κατάσταση είναι τραγική.
Η φυλακή είναι έτοιμη να ‘εκραγεί’ με απρόβλεπτες συνέπειες για την ασφάλειά της. Παρακαλούμε, όπως, αφού λάβετε υπόψη σας τα ανωτέρω, να μην φυλακίσετε άλλους κρατουμένους στο ενταύθα κατάστημα κράτησης. Δεν μπορούμε να παραλάβουμε άλλους κρατουμένους. Δεν υπάρχει ούτε σπιθαμή κενού χώρου για να τους τοποθετήσουμε».
Ο αριθμός των κρατουμένων σε όλες τις φυλακές της χώρας ανέρχεται σήμερα στους 12.703 που είναι ο μεγαλύτερος που έχει σημειωθεί στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ενώ η χωρητικότητα όλων των καταστημάτων κράτησης είναι 9.300 άτομα. Από αυτούς σχεδόν έξι στους δέκα (ποσοστό 57,4%) είναι αλλοδαποί.
Στις φυλακές Κορυδαλλού ο αριθμός των κρατουμένων ανέρχεται στις 2.320, ενώ η χωρητικότητά τους είναι για 800 άτομα.
Δεν προλαβαίνουν να... χτίζουν φυλακές
Από το 1998 έως σήμερα τόσο οι θέσεις κρατουμένων σε όλες τις φυλακές της χώρας, όσο και οι κρατούμενοι έχουν διπλασιαστεί.
Συγκεκριμένα, το 1998 οι θέσεις κρατουμένων σε όλες τις φυλακές της χώρας ήταν 4.332 και οι κρατούμενοι ήταν 6.150. Το 2005 οι θέσεις ήταν 5.584 και οι κρατούμενοι ήταν 8.725. Το 2008 οι θέσεις ήταν 7.543 και οι κρατούμενοι ήταν 11.243. Το 2009 οι θέσεις ήταν 9.103 και οι κρατούμενοι ήταν 11.736. Το 2010 οι θέσεις ήταν 9.103 και οι κρατούμενοι ήταν 11.364. Σήμερα οι θέσεις είναι 9.223 και οι κρατούμενοι έχουν φτάσει τους 12.586.
Είναι σαφές ότι η έκρηξη αυτή του αριθμού των φυλακισμένων συνδέεται άμεσα με το μεταναστευτικό ζήτημα. Βέβαια κανείς δεν τολμά να το πεί αυτό, διότι κάνει ... τζίζ! Και είναι φυσικό το “κτίσιμο” των νέων φυλακών να μην μπορεί να ανταποκριθεί στην ταχύτητα της εξάπλωσης της εγκληματικότητας.
Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι οριακή. Φυσικά η συγκεκριμένη αντίδραση των διευθυντών των φυλακών κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, καθώς σήμερα, συζητάται στην Βουλή η νομοθεσία για την αποσυμφόρηση των φυλακών, η οποία έρχεται ως μια κατεπείγουσα προτεραιότητα του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Σύμφωνα με αυτή κρατούμενοι, οι οποίοι κατά τη δημοσίευση του νόμου εκτίουν ποινή φυλάκισης ή κάθειρξης ως 10 χρόνια απολύονται με διάταξη εισαγγελέα Πλημμελειοδικών του τόπου έκτισης της ποινής, υπό τον όρο για ποινές ως τρία χρόνια να έχουν εκτίσει το ένα δέκατο της ποινής,, ως πέντε χρόνια το ένα πέμπτο και ως 10 χρόνια το ένα τρίτο αυτής.
- Ανήλικοι με ποινές μέχρι δέκα χρόνια απολύονται αν έχουν εκτίσει το ένα τρίτο τους, ενώ για ποινές μεγαλύτερες των 3 χρόνων ως πέντε χρόνια πρέπει να έχουν εκτίσει το ένα πέμπτο αυτών.
- Όσοι απολύονται με τους όρους της τροπολογίας και μέσα στα επόμενα τρία χρόνια υποπέσουν σε νέα από δόλο αξιόποινη πράξη, εκτίουν αθροιστικά και το υπόλοιπο της ποινής, που τους χαρίστηκε.
- Παραγράφονται ακόμα οι ποινές μέχρι ενός χρόνου, που έχουν επιβληθεί με αποφάσεις που έχουν εκδοθεί μέχρι τη δημοσίευση του νόμου, εφόσον δεν έχουν γίνει αμετάκλητες. Η διάταξη αφορά μικρές πλημμεληματικές ποινές, οι οποίες δεν έχουν εκτιθεί και αποσκοπεί, όπως αναφέρεται στην αιτιολογικά έκθεση στην εκκαθάριση του αρχείου των μεγάλων εισαγγελιών.
Η βασική τροποποίηση που έγινε στην τροπολογία, σε σχέση με το αρχικό κείμενο το οποίο έχει δοθεί στην δημοσιότητα, είναι ότι στις εξαιρέσεις από τις διατάξεις περί αποφυλακίσεων, εκτός από κάποια οικονομικά εγκλήματα (κατάχρηση δημοσίου χρήματος, παράβαση της φορολογικής νομοθεσίας-φοροδιαφυγή, συμμετοχή σε εγκληματική ή τρομοκρατική οργάνωση), προστέθηκαν και τα εγκλήματα ηθικής απαξίας, όπως είναι ληστείες, βιασμοί, αποπλανήσεις παιδιών, εμπορία ανθρώπων και δούλων, αρπαγές ανηλίκων, κ.λπ.
Όπως είναι φυσικό όμως παρ’ όλες τις ρυθμίσεις η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει με φόβο το ενδεχόμενο της μαζικής απελευθέρωσης ανθρώπων καταδικασμένων για εγκλήματα. Και αυτό διότι γνωρίζει το πώς δουλεύει το ελληνικό κράτος.
Την ίδια στιγμή που η εγκληματικότητα εκτινάσσεται, την ίδια στιγμή που σε καθημερινό επίπεδο οι νεκροί – θύματα εγκληματιών πληθαίνουν, κανείς δεν μπορεί με ευκολία να αποδεχθεί τέτοιου είδους νομοθετικές ρυθμίσεις.
Φυσικά το πρόβλημα στις φυλακές είναι υπαρκτό όπως αντιλαμβάνεται κανείς τόσο από τα στατιστικά στοιχεία που παρατέθηκαν άλλα και από την “ακραία” αντίδραση των διευθυντών των φυλακών. Και έτσι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται εμπρός σε μία κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να βγεί κερδισμένη.
Και αυτό διότι αρνείται να αντιμετωπίσει την ρίζα του προβλήματος. Αρνείται να παραδεχθεί την διασύνδεση μεταξύ μεταναστευτικών ρευμάτων και εγκληματικότητας. Γιατί εάν προστάτευε σωστά τα σύνορά της, δεν θα είχε να διαχειριστεί αυτούς τους τεράστιους αριθμούς φυλακισμένων.
Γιατί εάν είχε την τόλμη να εφαρμόσει μία σωστή πολιτική αποτροπής στα σύνορά της, δεν θα είχε να αντιμετωπίσει τις ορδές των εγκληματιών που έχουν εγκατασταθεί στην χώρα μας. Δεν το έκανε όμως. Και έτσι καλείται σήμερα να διαχειριστεί τέτοιου είδους προβλήματα ως κομμάτι των “εσωτερικών” της προβλημάτων.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου