Φίλος του «defence-point.gr» έστειλε με αφορμή σχετική με τους υδρογονάνθρακες ανάρτηση, ένα σύντομο σχόλιο εκφράζοντας τη δίκαιη αγωνία του για το αν η χώρα θα μπορέσει – θα της δοθεί η δυνατότητα – να αξιοποιήσει τα έσοδα από τα αποθέματα του ορυκτού πλούτου της χώρας εν γένει.
Στο σημείωμά του ο Δ.Α. (προφανώς οφείλουμε να προστατεύσουμε την ταυτότητα του φίλου μας) αναφέρει τα ακόλουθα:
«Στο άρθρο σας γράφετε: ‘Επιτέλους υπογραφές για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες!’, μήπως όμως δεν θα είναι εθνικό κτήμα;» και συνεχίζει:
Στο μεσοπρόθεσμο 2012-15 αξιοποίησης περιουσίας (ξεπούλημα το αποκαλεί) απαιτούν:
Σύμφωνα με το Άρθρο 2, στο Ταμείο μεταβιβάζονται και περιέρχονται, χωρίς αντάλλαγμα:
α) Κατά πλήρη κυριότητα, κινητές αξίες εταιρειών από αυτές που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Αποκρατικοποιήσεων του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 – 2015 του άρθρου 6Α του ν. 2362/1995 (Α’ 247).
β) Περιουσιακής φύσεως δικαιώματα, δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης, κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα (α5), άυλα δικαιώματα και δικαιώματα λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης υποδομών, που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Αποκρατικοποιήσεων του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Προσαρμογής.
Και σχολιάζει: «Δηλαδή, οι Δημόσιοι Οργανισμοί που έχουν δικαιώματα εκμετάλλευσης π.χ. ορυκτού πλούτου (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, ουράνιο κ.λπ.) εκποιούν και τα δικαιώματα αυτά. ΠΑΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!
Καταρχάς, να συμμεριστούμε απόλυτα την αγωνία του Δ.Α. όπως φανταζόμαστε κάθε Έλληνας πολίτης. Το ζητούμενο είναι βέβαια τα όποια έσοδα προκύψουν δεν θα πρέπει να αξιοποιηθούν για τη συντήρηση ενός παρασιτικού οικονομικού μοντέλου, αυτού που επικράτησε στη μεταπολίτευση, το οποίο «θέριεψε» λόγω των «πρωτοβουλιών» του πολιτικού κόσμου, ο οποίος εθίστηκε και εμμέσως «εκπαίδευσε» τον ελληνικό λαό σε αυτό που έχουμε αποκαλέσει από τον παρόντα ιστοχώρο ως «μη ορθολογική οικονομική συμπεριφορά».
Το δεύτερο που θα επιθυμούσαμε να παρατηρήσουμε, είναι ότι σε κάθε περίπτωση, το όποιο έσοδο της χώρας θα χρησιμοποιούνταν εξ ορισμού για την αποπληρωμή των σωρευμένων χρεών ως αποτέλεσμα της παρανοϊκής οικονομικής διαχείρισης και της επικράτησης του μικροπολιτικού συμφέροντος έναντι του εθνικού. Το ζητούμενο είναι να διασφαλιστεί, ότι δεν θα μπει η χώρα σε έναν φαύλο κύκλο συνεχούς δανειοδότησης και αποπληρωμής τοκοχρεωλυσίων, ώστε στο τέλος να διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την ορθολογική ανάπτυξη αυτού του τόπου.
Το τρίτο που θα επιθυμούσαμε να επισημάνουμε, είναι ότι η αξιοποίηση των κοιτασμάτων δεν είναι εύκολη και απλή διαδικασία. Την τεχνογνωσία την διαθέτουν εταιρίες οι οποίες επενδύουν τεράστια ποσά και δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που μια επένδυση μπορεί να μην αποδώσει και να καταστρέψει την εταιρία. Κατά συνέπεια, αυτό που θα πρέπει να επιδιώκει η χώρα μας είναι το ακόλουθο: Ο επενδυτής που θα είναι βέβαιος για τα αποθέματα, θα επενδύσει στον εντοπισμό τους και στη συνέχεια αφού αφαιρεθούν τα έξοδα της επένδυσης θα μοιραστούν τα έσοδα. Αυτή είναι η διεθνής πρακτική, αυτά είναι τα δεδομένα του προβλήματος, αυτό έκαναν τα αδέλφια μας, οι Έλληνες της Κύπρου.
Άρα, ακόμη και να κατευθυνθούν τα έσοδα αυτά στην αποπληρωμή του χρέους δεν είναι αρνητικό. Εάν όμως η χώρα δεν κατορθώσει να μπει στον δρόμο της ανάπτυξης καταγράφοντας πρωτογενή πλεονάσματα, τότε θα έχουμε κάνει «μια τρύπα στο νερό», οπότε θα ξεκινήσουμε ξανά να συσσωρεύουμε χρέη και θα οδηγηθούμε στα ίδια αποτελέσματα. Η Ελλάδα οφείλει να αναδείξει τον καλό της εαυτό και τις τρομερές δυνατότητες του ανθρωπίνου δυναμικού της, ώστε να διακριθεί σε πολύ περισσότερους τομείς. Φανταζόμαστε τι θα είχε συμβεί εάν ο Νεοέλληνας αισθανόταν ότι η χώρα είχε γίνει… Κατάρ; Μήπως σε κάθε γωνιά θα βρίσκαμε και από μία Φεράρι; Και πόσο νομίζουμε ότι θα διατηρούνταν αυτές οι ψευδαισθήσεις; Δυστυχώς, διαπιστώνεται τεράστιο έλλειμμα λογικής στη χώρα που την ανέδειξε…
Αυτό που μας κάνει μεγάλη εντύπωση, είναι το πως κανείς από την κυβέρνηση δεν σκέφτηκε το ενδεχόμενο «κεφαλαιοποίησης προσδοκώμενων εσόδων» από τον εν λόγω τομέα και να αναληφθεί πρωτοβουλία συνεννόησης με τη συμμετοχή κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ (γιατί όχι και άλλων χωρών όπως π.χ. της Ρωσίας) για τη σύνδεση της μείωσης του χρέους με τα προσδοκώμενα (βέβαια τα θεωρούν ειδικοί του χώροι και εταιρίες – κολοσσοί), επαναλαμβάνουμε, όχι για να μην προωθηθούν μεταρρυθμίσεις, αλλά για να μετριαστεί ο αντίκτυπός τους στον πληθυσμό, ιδιαίτερα στα στρώματα που υποφέρουν περισσότερο αυτή την ώρα. Και είναι δυστυχώς μεγάλο το ποσοστό επί του συνόλου των Ελλήνων.
Το τρίτο είναι ότι κάποια στιγμή τον πολιτικό κόσμο θα πρέπει να τον απασχολήσει το εάν εγχώρια συμφέροντα δεν επιθυμούν την αξιοποίηση, καθόσον θα πληγεί δική τους ιδιαιτέρως επικερδής επιχειρηματική δραστηριότητα, με ότι αυτή η παρατήρηση συνεπάγεται. Διότι ως έθνος, έχουμε μακρά παράδοση να «βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας»… Σήμερα όμως δεν υπάρχει περιθώριο για ολιγωρία.
Το βέβαιο είναι ότι τα κοιτάσματα αυτά αφορούν την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης και του Δυτικού κόσμου εν γένει. Ίσως η παραδοχή της Μέρκελ για τις τρομακτικές επιπτώσεις σε περίπτωση ελληνικής χρεοκοπίας να υποκρύπτει μια ευρύτερη «γεωπολιτική θεώρηση», παρά τις εξαιρετικές σχέσεις – και όχι μόνον – που έχουν αναπτυχθεί με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα. Ευελπιστούμε, ότι οι κυβερνήτες θα πράξουν όσα οφείλουν για να διασφαλίσουν τον ελληνικό πλούτο, να τον αξιοποιήσουν ώστε το χρέος να μειωθεί στα προβλεπόμενα επίπεδα και στη συνέχεια να τον χρησιμοποιήσουν ώστε να αλλάξει όψη η Ελλάδα μας, την οποία αν και τόσο αγαπούμε, την έχουμε κακοποιήσει. Λίγη αυτοκριτική δεν θα μας έβλαπτε. Προφανώς φέρουν βαρύτατες ευθύνες «οι ξένοι», ωστόσο, το να τους κατηγορείς γιατί εξυπηρέτησαν αυτό που θεώρησαν συμφέρον τους – και ήταν – είναι απλώς αδιέξοδο. Ας προσέχαμε, διότι τελούσαμε σε ύπνωση, αγνοώντας το πως λειτουργεί το σύγχρονο διεθνές περιβάλλον. Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε από εδώ και στο εξής.
Αν και παραμένουμε εξ ορισμού καχύποπτοι, δεν γράφουμε ο,τι δεν είναι τεκμηριωμένο, καθώς δεν επιθυμούμε να ξεπεράσουμε την «λεπτή γραμμή» μεταξύ «αποκάλυψης» και «συκοφαντίας» για λόγους φθηνού εντυπωσιασμού και της όποιας αναγνωσιμότητας. Πέραν του ζητήματος αρχής που τίθεται, ο σεβασμός που οφείλουμε απέναντι σε όλους όσοι μας τιμούν με την προσοχή τους, απλώς μας απαγορεύει να γράφουμε ενσυνείδητα από ανακρίβειες έως μυθεύματα, από τα οποία το διαδίκτυο βρίθει, γι’ αυτό και απαιτεί εξαιρετική προσοχή στην επιλογή των πηγών ενημέρωσης που επιλέγονται.
defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου