Στο κολοσσιαίο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων που θα κυμανθεί περί τα 570 δισεκατομμύρια ευρώ τα επόμενα 10 χρόνια, κρίσιμο ρόλο θα παίξει η αναβάθμιση των όπλων αεροπορικής κρούσης της ρωσικής Αεροπορίας. Η εικονική προσβολή (;) της Τουρκίας την περασμένη εβδομάδα από 5 στρατηγικά βομβαρδιστικά Tu-22 Backfire, ανέδειξε τον κρίσιμο αυτό τομέα που όπως έχει φανεί από όλες τις σύγχρονες συγκρούσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη) παίζει τον λέον κρίσιμο ρόλο στην έκβασή τους.Οι Σοβιετικοί πρόγονοι της ρωσικής Αεροπορίας, υπήρξαν καθυστερημένοι σχετικά παίκτες στην ιστορία των έξυπνων όπλων, καθώς οι προβλεπόμενοι όγκοι πυρός που θα εξαπολύονταν εναντίον επιλεγμένων στόχων αφαιρούσαν οποιαδήποτε ανάγκη για την (δύσκολα επιτεύξιμη) ακρίβεια.
Είναι πολύ εμφανές ότι αυτή η νοοτροπία αφορούσε την Αεροπορία μετώπου και όχι τη στρατηγική ή την Αεροπορία Ναυτικής Συνεργασίας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου η ανάγκη για ακρίβεια αναγνωριζόταν, αναπτύχθηκαν νωρίς τα αντίστοιχα όπλα και μάλιστα σε είδη μη επιτεύξιμα από τους Δυτικούς.
Επομένως, ο λόγος που οι Σοβιετικοί δεν ανέπτυσσαν τέτοια όπλα είναι το ότι δεν τα θεωρούσαν αναγκαία και όχι επειδή είχαν κάποια τεχνολογική -ή και οικονομική- υστέρηση. Εκεί που αντιλαμβάνονταν ότι τέτοια όπλα αποτελούσαν μονόδρομο (π.χ. συστήματα αντιραντάρ) υπήρξαν αρκετά κινητικοί, προωθώντας πληθώρα μοντέλων για κάλυψη εξει- δικευμένων αναγκών, σε μεγέθη που η Δύση αδυνατούσε να πράξει ακόμη και με την παραδοσιακή της κατάτμηση, που ευνοούσε τα πολλά και διαφορετικά μοντέλα.
Αντίθετα, οι Ανατολικοί όπου μπορούσαν τηρούσαν απαρέγκλιτα την αρχή της τυποποίησης, εμφανίζοντας ελάχιστα μοντέλα παραγωγής, εξοικονομώντας πόρους, ώστε να μπορούν να διαφοροποιούν τα σχέδιά τους εκεί που υπαγόρευαν οι επιχειρησιακές -και όχι οι οικονομικοκοινωνικές και πολιτικές- ανάγκες. Για να γίνει σαφές το παράδειγμα, η Δύση ανέπτυξε 7 αεροεκτοξευόμενα αντιπλοϊκά βλήματα, που όμως ανήκαν σε μόλις 3 βασικές κατηγορίες.
Οι Σοβιετικοί ανέπτυξαν λίγο περισσότερα, αλλά σχεδόν το καθένα ήταν διαφορετικό στις δυνατότητες και τις απαιτήσεις, με δύο λόγια ήταν όπλα διαφορετικών κατηγοριών (ή διαφορετικών γενεών). Επίσης, οι ανατολικοί όταν ένα όπλο θεωρούσαν ότι ήταν παρωχημένο, αμέσως το αναβάθμιζαν ή το αντικαθιστούσαν με νέο σχέδιο.
Η δεύτερη διαδικασία στη Δύση ουδέποτε έγινε σε μεγάλη κλίμακα. Η δυτική αντίληψη του κόστους επέβαλλε την εξέλιξη μέχρι εξαντλήσεως υπαρχόντων σχεδίων και τη δυστοκία στην είσοδο πραγματικών διαδόχων σε παραγωγή.
Η μόνη -εντός ΝΑΤΟ- καταγεγραμμένη αντικατάσταση ευρείας κλίμακας ήταν αυτή του Bullpup από το Maverick, καθώς και οι αντίστοιχες των όπλων αντιραντάρ. Μέχρι σήμερα, στα μείζονα αντιπλοϊκά βλήματα, ουδεμία αντικατάσταση έχει υπάρξει (αφού και το Sea Eagle είναι μια δραστική αναβάθμιση του AJ-168Martel) και με την πιθανότατη ακύρωση του γαλλικού ANF, τα αντιπλοϊκά βλήματα της Δύσης του 21ου αι. είναι αυτά που πρωτοσχεδιάστηκαν στις δεκαετίες του 1960 και του 1970!
Από τη στιγμή που η Ρωσία πλέον αποφάσισε να έλθει κοντύτερα στις δυτικές οικονομικές αντιλήψεις και να καταργήσει τους τεράστιους στόλους αεροσκαφών, η ανάγκη για ακρίβεια έγινε επιτακτική (είχε πρωτοδιαγνωστεί στο Αφγανιστάν, όπου δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα υπάρχοντα μέσα στην πλήρη τους έκταση, όπως συμβαίνει πάντα σε περιορισμένους πολέμους). Και τότε, τα όπλα αυτά εμφανίστηκαν πολύ γρήγορα, πάντα όμως με σεβασμό στην τυποποίηση.
Έτσι, οι Ρώσοι τώρα έχουν μόνο δύο είδη κατευθυνόμενων βομβών, των δύο μεγεθών. Θεωρώντας άκαιρο το να χρησιμοποιείς έξυπνη καθοδήγηση για μικρές γομώσεις, την περιόρισαν στις μεγάλες, βάρους 500 και 1.500 κ., που είναι σαφώς ισχυρότερες από τις στάνταρ δυτικές (αντίστοιχα των 454 και 907 κ. - κορμοί Mk-83/84)
Το ίδιο βέβαια δεν μπορεί να λεχθεί για την Κίνα. Η πολιτιστική επανάσταση άφησε τη χώρα σχεδόν οριστικά στην εποχή του 1960, οπότε είχαν γίνει οι τελευταίες επαφές με την ΕΣΣΔ. Στα μέσα του 1980, οι Κινέζοι άρχισαν με μεγάλη επιμονή να ξαναπροσπαθούν σε όλους τους τομείς, αλλά αρχικά μπορούσαν μόνο να βελτιώσουν -δραστικά- παλαιά σοβιετικά σχέδια. Κατόπιν τούτου και με βάση τη βιομηχανική τους ανεπάρκεια, δεν είναι τυχαίο που όλο το βάρος δόθηκε στον σχεδιασμό αντιπλοϊκών όπλων, αφού η μεγάλη απειλή θα προερχόταν (σε συμβατικό επίπεδο) από τις ακτές, είτε αυτή λεγόταν ΕΣΣΔ, είτε... Ταϊβάν.
Μετά την επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η κινεζική βιομηχανία άρχισε να επιταχύνει. Χωρίς ακόμη να έχει μεγάλα επιτεύγματα, προβλέπεται ότι σύντομα θα εκπλήξει δυσάρεστα τους Δυτικούς, αφού διαθέτει σημαντικούς πόρους, έχει αρκετά δυναμικά προγράμματα και έχει στρατολογήσει αρκετούς ικανούς επιστήμονες τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό (π.χ. πρώην Σοβιετικούς).
Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ
defencenet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου