Αφού έσωσε το ΠΝ βιάζεται να σώσει και τη χώρα;
Ανάπτυξη τύπου Μπαγκλαντές ή Δυτικού Προτύπου;
Κανείς σήμερα δεν μπορεί να αρνηθεί, ότι η Ελληνική Οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει σχετικά με το θέμα αυτό, είναι αν το μισθολογικό κόστος, η μείωση του οποίου προτείνεται αυτόν τον καιρό από την Τρόικα, είναι ο βασικότερος παράγοντας ο οποίος επηρεάζει σημαντικά την παρατηρούμενη μείωση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας.
Είναι προφανές ότι το μισθολογικό κόστος δεν είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα. Σκεπτόμενος κάποιος ότι το αντίστοιχο κόστος του οποίου είναι υψηλό, δεν εμποδίζει την Γερμανική οικονομία να είναι εξαιρετικά ανταγωνιστική, ενώ οι χαμηλοί μισθοί δεν εξασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητα όπως συμβαίνει στην Πορτογαλία.
Το επιχειρηματικό περιβάλλον που εδώ και δεκαετίες έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, είναι εκείνο το οποίο ως απολύτως εχθρικό στις επενδύσεις, στην ιδιωτική πρωτοβουλία μειώνει σημαντικά την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας.
Το μεγάλο κράτος, η γραφειοκρατία, η διαφθορά, το ασταθές και ευμετάβλητο φορολογικό σύστημα, η κρατική σπατάλη, οι εισφορές εργοδοσίας και εργαζομένων, η πολυνομία, η καθυστέρηση της απονομής της δικαιοσύνης, η φοροδιαφυγή, είναι οι κυριότεροι παράγοντες που εμποδίζουν τις επενδύσεις, την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα.
Η επιμονή ορισμένων ακόμη και σήμερα, δύο χρόνια μετά την εφαρμογή του μνημονίου, να επιμένουν σε οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, είναι μια απολύτως λανθασμένη οικονομική πολιτική, η οποία επιφέρει αρνητικότατες συνέπειες στα φορολογικά έσοδα, στην ανεργία, στις ασφαλιστικές εισφορές των ταμείων και τελικά συμβάλει αποφασιστικά στην αύξηση της ύφεσης και στην κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής.
Ουσιαστικά η συζήτηση που άνοιξε με την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, θέτει εμφαντικά το πραγματικό δίλημμα της Ελληνικής οικονομίας. Αν δηλαδή η Κυβέρνηση, η χώρα θα επιλέξει μισθούς εξαθλίωσης στο όνομα της ανταγωνιστικότητας τύπου Μπαγκλαντές ή θα προτιμήσει ένα μοντέλο δυναμικής ανάπτυξης δυτικού τύπου.
Είναι φανερό ότι ο δρόμος που πρέπει να επιλεγεί, είναι ο δεύτερος, δηλαδή της δυναμικής ανάπτυξης δυτικού τύπου, ένα οικονομικό μοντέλο που δεν βασίζεται σε περικοπές μισθών, αλλά στην ανάπτυξη των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων που διαθέτουμε, όπως είναι η επένδυση στα προϊόντα ποιότητας με πιστοποίηση προέλευσης, στην βιολογική γεωργία, στην ναυτιλία, στον τουρισμό, στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στο θαλάσσιο και χερσαίο ορυκτό πλούτο όπου η χώρα μας διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι τρίτων.
Παράλληλα όμως, είναι απολύτως αναγκαίο να αντιμετωπισθούν οι μακροχρόνιες «ασθένειες» από τις οποίες επί πολλές δεκαετίες υποφέρει το «σώμα» της Ελληνικής Οικονομίας, όπως είναι το σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος, η πάταξη της γραφειοκρατίας, η υπερφορολόγιση, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, η διαφθορά, η ανομία και η διευκόλυνση των επενδύσεων.
Από τα προαναφερθέντα γίνεται φανερό ότι η επιλογή για την έξοδο από την κρίση, είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης δυτικού τύπου με την παράλληλη εφαρμογή εκείνων των διορθωτικών αλλαγών που παρεμποδίζουν την ανάπτυξη και την επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος μπορεί να τα εφαρμόσει.
Η απάντηση είναι απλή. Μπορεί να τα εφαρμόσει όποιος πολιτικός φορέας πιστεύει σε αυτά που διέγνωσε έγκαιρα ότι η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική είναι λανθασμένη και αναποτελεσματική.
Όποιο κόμμα κατήγγειλε την πολιτική αυτή στο εσωτερικό και το εξωτερικό και κυρίως εκείνο το κόμμα που έχει την μεγάλη πιθανότητα να κληθεί από τον Ελληνικό λαό σύντομα να το εφαρμόσει.
Γι’ αυτό είναι αναγκαία η γρήγορη αλλά ασφαλής για την οικονομία της χώρας προσφυγή στις κάλπες, έτσι ώστε να αποφασίσει ο Ελληνικός λαός για την τύχη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου