Εθνικώς ανάξιοι δωσίλογοι

To 1944, αμέσως μετά την απελευθέρωση από την Τριπλή Κατοχή (μην ξεχνάμε τη Βουλγαρική), ένα ζήτημα που αντιμετώπισε αμέσως η τότε Κυβέρνηση ήταν και αυτό της τιμωρίας των Ελλήνων εκείνων, που συνεπεία της συνεργασίας τους, διευκόλυναν τους κατακτητές στο καταστρεπτικό για την Χώρα έργο τους και με την συμπεριφορά τους έθιξαν την Εθνική Αξιοπρέπεια, καθιστάμενοι ανάξιοι της Ελληνικής Πατρίδος.

Η παραπομπή τους ενώπιον Ειδικών Δικαστηρίων, έγινε με την μετακατοχική υπ΄αριθμ. 6/1945 Συντακτική Πράξη. Με την Πράξη αυτή διαμορφώθηκε το ιδιότυπο αδίκημα της «Εθνικής Αναξιότητος» (γνωστό περισσότερο ως «δωσιλογισμός» ή Collaboration στην διεθνή γλώσσα) , προκειμένου να δοθεί στις επερχόμενες γενεές το παράδειγμα ότι δεν μπορεί κανείς να μένει ατιμώρητος όταν προσφέρει τις υπηρεσίες του στον εχθρό της Πατρίδος του αλλά και ακόμη περισσότερο προς φρονηματισμό και υπόδειξη του εθνικού τους καθήκοντος σε στιγμές δοκιμασίας. Οι πρώτοι που δικάσθηκαν, ήσαν αυτοί που σχημάτισαν τις κατοχικές Κυβερνήσεις.

Η δίκη τους διήρκεσε από την 21η Φεβρουαρίου έως την 31η Μαΐου του 1945, οπότε και εκδόθηκε η σχετική απόφαση «περί επιβολής κυρώσεων κατά των συνεργασθέντων μετά του εχθρού». Η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου κηρύσσει ενόχους τους παρακάτω για το συγκεκριμένο αδίκημα: «1) Γ. Τσολάκογλου, 2) Κ. Λογοθετόπουλον, 3) Ι. Ράλλην, 4) Π. Δεμέστιχαν, 5) Δ. Πολύζον, 6) Σ. Γκοτζαμάνην, 7) Ἕκτορα Τσιρονίκον καί 8 ) Ι. Πασσαδάκην τοῦ ὅτι ἐν Ἀθήναις καί κατά τάς κατωτέρω ἀναφερόμενας χρονολογίας, καθ’ ἄς οἱ μέν τρεῖς πρῶτοι ἤσαν Πρωθυπουργοί, οἱ δέ λοιποί Ὑπουργοί καί διακεκριμένως ἕκαστος τούτων ἐγένετο συνειδητόν ὄργανον τοῦ ἐχθροῦ πρός διάδοσιν τῆς προπαγάνδας του, ἐξαίρων τό ἔργον τοῦ κατακτητοῦ καί προκαλῶν τήν ἠττοπάθειαν παρά τῷ Ἑλληνικῶ Λαῶ καί τήν περιφρόνησιν τοῦ Ἐθνικοῦ καί συμμαχικοῦ ἀγῶνος».

Για την Ιστορία, ο Γ. Τσολάκογλου ήταν Αντιστράτηγος και πολεμιστής σε έξι πολέμους (Α΄και Β΄ Βαλκανικοί, Α΄Παγκόσμιος, Εκστρατεία στην Κριμαία, Μικρασιατική Εκστρατεία και Ελληνοϊταλικός πόλεμος), για δε την δράση του και τον ηρωϊσμό του είχε τιμηθεί με πλήθος μεταλλίων και παρασήμων ανδρείας. Ο έξοχος όμως πρότερος αυτός βίος του, δεν τον απέτρεψε από το να παρακάμψει πραξικοπηματικά τον ανώτερό του Διοικητή, να υπογράψει χωρίς εξουσιοδότηση άνευ όρων συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς και Ιταλούς και να δεχθεί (παρά τις αρχικές του, είναι αλήθεια, αντιρρήσεις) να σχηματίσει «Κυβέρνηση» υπό τον πλήρη έλεγχο των κατακτητών.

Στις 30 Απριλίου του 1941 και ώρα 11 το πρωί ο Τσολάκογλου, χωρίς την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου, που είχε αρνηθεί να τον ορκίσει, ορκίσθηκε ως «Πρωθυπουργός» από μόνος του στα Παλαιά Ανάκτορα, (σημερινή Βουλή), παρουσία των Ανωτάτων Διοικητών των δυνάμεων κατοχής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου του 1942, οπότε και παρητήθη. Κατά την πρωθυπουργία του, υπήρξε συνεχής υποτίμηση του νομίσματος, που οδήγησε σε ραγδαία αύξηση των τιμών των τροφίμων και στην τρομερή πείνα του χειμώνα του 1941-1942. Το Ειδικό Δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο αλλά το Συμβούλιο Χαρίτων μετέτρεψε την ποινή σε ισόβια κάθειρξη. πέθανε τον Μάιο του 1948 από λευχαιμία.

Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος ήταν διακεκριμένος γυναικολόγος και καθηγητής της Ιατρικής. Υπηρέτησε στους Βαλκανικούς Πολέμους και κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, τιμηθείς με πολλά πολεμικά παράσημα. Ήταν νυμφευμένος με την ανιψιά του Γερμανού Στρατάρχη Βίλχελμ Λιστ και λίγο πριν την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε πρόεδρος του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου. Γερμανόφιλος εκ πεποιθήσεως, ήταν από τους πρώτους που έτρεξαν να συγχαρούν το γερμανό πρέσβη για την «επιτυχία» της χώρας του. Λίγες ημέρες αργότερα διορίσθηκε αντιπρόεδρος και υπουργός Προνοίας και Παιδείας στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου. Τον διαδέχθηκε ως «Πρωθυπουργός» στις 2 Δεκεμβρίου 1942 και παρέμεινε στη θέση αυτή ως τις 7 Απριλίου 1943, οπότε και αντικατεστάθη. Η «κυβέρνησή» του ανέλαβε να επιστρατεύσει Έλληνες που θα πολεμούσαν ως εθελοντές στο Ανατολικό Μέτωπο ή θα εργάζονταν σε γερμανικά εργοστάσια αλλά και τα δύο σχέδια απέτυχαν χάρη στη λαϊκή κατακραυγή και αντίσταση (με αποκορύφωμα την ανατίναξη των γραφείων της φιλοναζιστικής οργανώσεως ΕΣ.Π.Ο., από την εθνικιστική αντιστασιακή οργάνωση Π.Ε.Α.Ν. ,του Αξκού της Ε.Β.Α. Κώστα Περρίκου).

Με την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής το φθινόπωρο του 1944, ο Λογοθετόπουλος διέφυγε στη Γερμανία και εκεί τελικά παρεδόθη στον Αμερικανικό Στρατό. Το 1945 κατεδικάσθη ερήμην από το Ειδικό Δικαστήριο σε ισόβια κάθειρξη. Το 1946 μετεφέρθη με αμερικανικό μεταγωγικό αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη και παρεδόθη στις Ελληνικές Αρχές, οι οποίες τον οδήγησαν στη φυλακή για να εκτίσει την ποινή του. Όμως το 1951 του απενεμήθη χάρη και έτσι πέθανε εκτός φυλακής, στιγματισμένος και περιφρονημένος, δέκα χρόνια αργότερα.

Ο Ιωάννης Ράλλης, γιός Πρωθυπουργού (Δημήτριος Ράλλης) και πατέρας του Γεωργίου Ράλλη,Πρωθυπουργού του 1980-1981, ήταν Έλληνας πολιτικός και Μακεδονομάχος. Προπολεμικώς, διετέλεσε αρκετές φορές Βουλευτής και Υπουργός. Διαδέχθηκε στην «Πρωθυπουργία» τον Κ. Λογοθετόπουλο από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου του 1944.

Ως κατοχικός Πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας, για την αντιμετώπιση των ενόπλων κομουνιστών του ΕΑΜ και των άλλων αντιστασιακών ομάδων. Στην δίκη του, συνήγοροί του ήταν ο γιος του και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Καταδικάσθηκε σε ισόβια δεσμά και πέθανε στὴν φυλακὴ στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1946.

Πέραν όμως των «πολιτικών» που συνελήφθησαν και κατεδικάσθησαν, έγιναν και άλλες δίκες λιγότερο γνωστές. Μία εξ αυτών ήταν η “Δίκη των Δωσιλόγων Δημοσιογράφων”, η οποία άρχισε στις 23 Οκτωβρίου και τελείωσε στις 3 Νοεμβρίου 1945. Παραπέμφθηκαν και δικάστηκαν 17 κατηγορούμενοι, από τους οποίους οι 13 ήταν κατά καιρούς εκδότες, ιδιοκτήτες, διευθυντές ή συντάκτες των κατοχικών εφημερίδων, είτε υπάλληλοι ελληνικών και γερμανικών υπηρεσιών που είχαν σχέση με τον Τύπο:

1) Γεώργιος Πολλάτος, εκδότης “Νέας Ευρώπης”
2) Δημ. Τσούρκας, εκδότης της “Απογευματινής”
3) Αλέξ. Ωρολογάς, εκδότης της “Απογευματινής”
4) Πέτρος Ωρολογας, πολιτικός αρθρογράφος στο “Φως”
5) Ιωάννης Σπαθάρης, εκδότης “Νέας Ευρώπης”
6) Νίκος Φαρδής, δημοσιογράφος, εργαζόμενος στο Γερμανικό ΓραφείοΤύπου
7) Βασίλης Λαμψάκης, εκδότης “Νέας Ευρώπης”
8 ) Μιχάλης Παπαστρατηγάκης, δημοσιογράφος από την Αθήνα, αρχισυντάκτης της “Νέας Ευρώπης”
9) Δημήτριος Ηλιάδης, εκδότης της “Νέας Ευρώπης”
10) Ξεν. Γιοσμάς, δημοσιογράφος
11) Δημήτριος Λιανόπουλος, δημοσιογράφος
12) Χριστόφορος Ελευθεριάδης, δημοσιογράφος
13) Ευριπίδης Χειμωνίδης, δημοσιογράφος-μεταφραστής.

Τα τελευταία δύο χρόνια, κυβερνούν την Χώρα δωσίλογοι. Και μάλιστα χειρότεροι των τότε, αν συγκρίνει κάποιος τις εποχές και τις συνθήκες.

Αν εκείνοι συνεργάσθηκαν με τους κατακτητές μετά από έναν πόλεμο που είχαμε χάσει από υπέρτερο εχθρό, οι σημερινοί αυτοβούλως κάλεσαν τον «εχθρό» να μας «καταλάβει».

Εκείνοι τουλάχιστον είχαν να επιδείξουν, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, κάποιες προηγούμενες «δάφνες», αν και αυτό δεν τους απαλλάσσει. Οι σημερινοί, επί 35 χρόνια γκρέμιζαν τα τείχη προστασίας μας και τώρα όχι μόνον δεν αντιστέκονται στη λαίλαπα αλλά προσπαθούν να μας πείσουν πως ό,τι κάνουν, το κάνουν για το καλό μας και μας μεταφέρουν τις ενοχές για τις δικές τους προδοτικές πράξεις, βάζοντάς μας εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα. Και κατά την ταπεινή μου άποψη, δωσιλογισμό διέπραττε -και συνεχίζει να διαπράττει- ολόκληρο το Πολιτικό Σύστημα (και αυτό που ποτέ δεν κυβέρνησε), αφού η απουσία ουσιαστικής αντιστάσεώς του και η σιωπή του το καθιστά συνεργό και συνένοχο. Η Χώρα ταπεινώνεται και παραδίδεται άνευ όρων σε Ξένες Δυνάμεις, ο λαός εξαθλιώνεται, εκχωρείται η οικονομική και εθνική κυριαρχία, εξαίρεται το «δίκαιο» των τοκογλύφων δανειστών μας και καλλιεργείται η ηττοπάθεια του Ελληνικού Λαού για να υποκύψει ευκολότερα. Μαζί με τους Πολιτικούς, ένοχοι για άμεση συνέργεια είναι και οι εξωνημένοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι σήμερα με «κωλοτούμπες» προσπαθούν να διασωθούν.

Οι ποινές που επεβλήθησαν στους δωσιλόγους, στις δίκες μετά την Κατοχή, ήσαν γενικά πολύ επιεικείς. Οι ποινές που θα επιβληθούν στους σημερινούς δωσιλόγους δεν θα πρέπει να έχουν καμμία σχέση με αυτές. Αλλά για να αποδοθεί Δικαιοσύνη δεν αρκούν απλές διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις, οι οποίες απλώς εκτονώνουν την οργή μας (και συνήθως είναι κατευθυνόμενες και ελεγχόμενες από τους ίδιους τους ενόχους). Χρειάζεται κάτι άλλο, μια πραγματική επανάσταση. Και αν, όπως πολλοί προσπαθούν να μας εκφοβίσουν, με την επανάσταση δημιουργηθεί χάος, αυτό θα είναι πρόσκαιρο. Όπως ο Φοίνικας, θα αναγεννηθούμε από την τέφρα μας. Αλλά θα έχουμε αποτινάξει τον «ζυγό», θα έχουμε αποδώσει Δικαιοσύνη, θα έχουμε (γιατί όχι) εκδικηθεί για όλα όσα μας έκαναν και θα είμαστε σοφότεροι και προσεκτικότεροι στις επιλογές μας…

—-

πηγή φωτογραφιών:

> xyzcontagion.wordpress.com

> hellenica.de

freepen.gr