H τελετή μνημόνευσης των ημερών της 29ης Ιανουαρίου που διοργάνωσε η Συμβουλευτική Επιτροπή Τουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης, πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής.Στην τελετή μνημόνευσης συμμετείχαν: ο πρόεδρος της συμβουλευτικής επιτροπής και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Ν. Ροδόπης, Αχμέτ Χατζηοσμάν, ο βουλευτής Ξάνθης, Τσετίν Μάντατζη, οι πρώην βουλευτές, Ισμαήλ Ροδοπλού, Ιλχάν Αχμέτ και Αχμέτ Μουντζουρα, ο δήμαρχος Ιάσμου, Ισμέτ Καδή, ο δήμαρχο Αρριανών, Ιμπραήμ Σερίφ, ο δημοτικός σύμβουλος, Ριντβάν Μολά Ισά, ο δήμαρχος Μύκης, Μουσταφά Τζουκάλ, ο γενικός πρόεδρος του κόμματος DEB, Μουσταφά Αλίτσαβους, η πρόεδρος του συνδυασμού «Πρώτο Βήμα προς την Ισότητα», Σιμπέλ Μουσταφάογλου, ο αντιπρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου Ξάνθης, Ιρφάν Χατζήγκενε, ο πρόεδρος της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής, Κοράι Χασάν, ο πρόεδρος της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, Αχμέτ Καρά, ο πρόεδρος της Ένωσης Τούρων Δασκάλων, Σαμι Τοραμάν, ο εκλεγμένος μουφτής Κομοτηνής, Ιμπραήμ Σερίφ, ο εκλεγμένος μουφτής Ξάνθης, Αχμέτ Μετέ, ο πρόεδρος του συλλόγου αποφοίτων μεντρεσέ, Ασίμ Τσαβούσογλου, ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου νοτίου Έβρου, Μπεκίρ Μουσταφάογλου και η υποπρόξενος του Γενικού Προξενείου της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή, Μπερίν Οκούρ.
Την παρουσίαση πραγματοποίησε η Γκιουλάι Αχμέτ, μία εκ των γραμματέων της συμβουλευτικής επιτροπής.
Το σύνολο των ομιλιών που καταγράφηκαν από την Ομάδα του Αζινλίκτσα έχουν εξής:
Αχμέτ Χατζηοσμάν, Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο Ν. Ροδόπης
Βλέποντας ανάμεσα μας να βρίσκεται ο Ισμαήλ Ροντοπλού που ήταν επικεφαλής τότε στα γεγονότα, του εύχομαι να έχει μακροζωία. Ορμώμενος από τα τελευταία λόγια του κυρίου Ισμαήλ Ροντοπλού και από τη θέση ενός ανθρώπου που έζησε εκείνες τις πονεμένες ημέρες, στα σωθικά του, στα πόδια του, στο σώμα του, εύχομαι ο Θεός να μη δώσει ξανά τέτοιες μέρες στους Τούρκους της δυτικής Θράκης, να μην ξανασυμβεί στην περιοχή παρόμοιο γεγονός.
Αξιότιμα αδέλφια μου, αξιότιμοι επισκέπτες, το πως οι Τούρκοι τις δυτικής Θράκης βιώσαμε εκείνες τις ημέρες, αφήστε τα προβλήματα των συλλόγων μας για τα μειονοτικά δικαιώματα, το πως λοιπόν οι Τούρκοι της δυτικής Θράκης, που γεννήθηκαν σε αυτή την χώρα, που τηρούσαν όλες τις υποχρεώσεις του απέναντι σε αυτή τη χώρα, της οποίας είναι πολίτες, πέραν του ότι ζούσαν στερούμενοι των δικαιωμάτων τους, βίωσαν και προσβολές, το ξαναβιώσαμε μέσα από τις φωτογραφίες που είδαμε πριν από λίγο και μας μετέφεραν στην 29η Ιανουαρίου 1988.
Βέβαια τις μέρες εκείνες, οι Τούρκοι της δυτικής Θράκης, είχαν έρθει στην πόλη και από την πεδιάδα και από την ορεινή περιοχή με αυτοκίνητο ή με τα πόδια, για να αποδείξουν την ύπαρξη της ταυτότητάς τους εδώ. Μετά από την αυτοθυσία αυτή, μετά από αυτά τα συναισθήματα και αυτόν τον αγώνα, οι Τούρκοι κέρδισαν την ταυτότητά τους. Με εκείνη τη φωνή απέδειξαν στον κόσμο την ταυτότητά τους, την ύπαρξη και την προσωπικότητά τους. Εγώ εύχομαι ο Θεός να έχει καλά όλους όσοι μόχθησαν εκείνες τις ημέρες, όσοι ήταν δίπλα μας τότε αλλά δεν είναι πια κοντά μας. Εύχομαι ακόμη πάλι για όσα αδέλφια μας κατέβαλαν τον κόπο τους εκείνες τις ημέρες, να τους δώσει ο Θεός μακροημέρευση. Τα επόμενα χρόνια βέβαια, το 1990, βιώσαμε γεγονότα και υπεστήκαμε προσβολές, που δεν πρέπει να βιώνει κανένας πολίτης μιας χώρας, γεγονότα που δεν θα έπρεπε να είχαμε ζήσει ούτε να είχαμε δει. Δυστυχώς επρόκειτο για μια σπαραξικάρδια κατάσταση.
Αξιότιμά μου αδέλφια, αξιότιμοι προσκεκλημένοι, αυτά βέβαια περιγράφουν τα όσα συνέβησαν εκείνες τις ημέρες, όμως οι Τούρκοι της δυτικής Θράκης, έφτασαν στο σημείο που βρίσκονται σήμερα, λόγω του ότι υποστήριξαν τον αγώνα εκείνων των ημερών και εξαιτίας της ενότητας και της ομοψυχίας τους.
Αξιότιμοι αδελφοί μου, εμείς συνεχίζουμε τη ζωή μας σε αυτή τη χώρα, ως πολίτες της, που δεν έχουν καμία άλλη απαίτηση από τη χώρα αυτή, πέραν του να ζούμε ανθρώπινα και να διατηρούμε την ταυτότητα, τα ήθη και τα έθιμά μας. Αυτό που θέλουμε από τη χώρα μας είναι τα μειονοτικά δικαιώματα… Δεν μπορώ βέβαια να παραλείψω και το εξής: δεν μπορούμε να πούμε ότι τα προβλήματα που είχαμε τότε ως πολίτες της χώρας, τα βιώνουμε και σήμερα. Θα πρέπει όμως να πούμε ότι πρέπει να πραγματοποιηθούν περαιτέρω βήματα στον τομέα των μειονοτικών δικαιωμάτων, όσον αφορά στα προβλήματα που υπάρχουν στα μειονοτικά θέματα. Εμείς επ΄αυτού δηλώνουμε, στους υψηλά ιστάμενους των αρμόδιων υπηρεσιών, ότι είναι πλέον φυσικό μας δικαίωμα, το δικαίωμα στη μόρφωση.
Υπάρχουν πολλά ακόμη βήματα που θα πρέπει να επιχειρηθούν στο ζήτημα της εκπαίδευσης, όπως και στο ζήτημα της μουφτείας και στο ζήτημα των βακουφίων. Εμείς επιθυμούμε και αξιώνουμε τη διευθέτηση των θεμάτων αυτών, το συντομότερο δυνατόν.
Αξιότιμα αδέλφια μου, το καθήκον που μας αναλογεί είναι να μην απολέσουμε την ενότητα και την ομοψυχία μας. Η ενότητα και η ομοψυχία είναι ένα από τα στοιχεία που μας κάνει δυνατούς και μας κρατά ορθούς. Θα πρέπει να το προσέχουμε αυτό. Πέραν τούτου βέβαια, ένα ακόμη στοιχείο στο οποίο θα πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή μας, είναι να αντιδρούμε στα γεγονότα συνεργαζόμενοι, να λειτουργούμε και να προσεγγίζουμε τις καταστάσεις καλοπροαίρετα.
Αξιότιμα αδέρφια μου, αξιότιμοι προσκεκλημένοι, ανοίγοντας τα τηλεοπτικά κανάλια εδώ, παρακολουθούμε την ομιλία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης της Τουρκικής Δημοκρατίας, κου Μπαμπατζάν στο Νταβός. Καθώς γνωρίζετε, η χώρα περνά δύσκολες ημέρες. Βρίσκεται εν μέσω οικονομικών προβλημάτων. Ο κος Μπαμπατζάν όμως απευθύνεται σε όλο τον κόσμο: «Διασώστε την Ελλάδα από την χρεοκοπία, μην επιτρέψετε να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί εάν συμβεί, τότε μετά από τη χρεοκοπία αυτή, θα έρθει και η σειρά σας». Θα ήθελα λοιπόν από εδώ να δηλώσω με περηφάνια, ότι νοιώθω τιμή και περηφάνια για την υποστήριξη που παραχώρησε η Τουρκία προς την Ελλάδα στις δύσκολες μέρες, στο Νταβός, απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Επί της ευκαιρίας, θα ήθελα να σας καλωσορίσω και να εκφράσω την αγάπη και το σεβασμό μου που ήρθατε από διάφορα χωριά, από διάφορες περιοχές, για να γιορτάσουμε την 29η Ιανουαρίου, τούτη τη μέρα αντίστασης. Να’ σαστε όλοι καλά.
Τσετίν Μάντατζη, Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο Ν. Ξάνθης
Μαζευτήκαμε εδώ, λόγω της 29ης Ιανουαρίου, της ημέρας περηφάνιας της τουρκικής μειονότητας της δυτικής Θράκης, την ημέρα ενότητας, ομοψυχίας, αλληλεγγύης και εθνικής αντίστασης. Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα χαιρετίζοντας τους παρευρισκόμενους με αγάπη και σεβασμό, να μνημονεύσω όλους τους ήρωες που έχουν φύγει από κοντά μας και πριν από περίπου 25 χρόνια συνέβαλλαν έτσι ώστε να γιορτάζουμε εμείς σήμερα εδώ. Εύχομαι σε αυτούς που βρίσκονται ανάμεσά μας, και ο Ισμαήλ Ροντοπλού είναι ένας από αυτούς, υγεία, καλοσύνη και μακροημέρευση.
Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφερθώ στο πως φτάσαμε σε εκείνες τις ημέρες. Όλοι τα βιώσαμε αυτά στο πετσί μας, ο καθένας στην ώρα του. Από τότε πέρασαν περί τα 25 χρόνια. Τι άλλαξε όμως; Τότε ήταν το έτος 1988, σήμερα έχουμε 2012, έχουν περάσει 20 συναπτά έτη.
Φυσικά όσον αφορά στα πολιτικά μας δικαιώματα, στα πλαίσια της «ισονομίας και ισοπολιτείας» λύθηκαν πολλά καθημερινά μας προβλήματα. Εγώ όμως θα πω και αυτό: Εμείς ως βουλευτές, ως τοπικοί άρχοντες βιώνουμε τα αποτελέσματα της πολιτικής διακρίσεων και πιέσεων που εφαρμοζόταν εις βάρος της μειονότητας. Σκεφτείτε ότι 60.000 άνθρωποι έχουν απολέσει την ιθαγένειά τους. Δείτε αυτές τις οικογένειες. Από την ίδια οικογένεια, οι μισοί είναι στην Τουρκία και οι μισοί είναι εδώ.
Εκείνες τις μέρες δεν μπορούσες να βγάλεις τίτλο ιδιοκτησίας, γραμμάτιο ή άδεια ανοικοδόμησης, τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και σήμερα. Ας κοιτάξουμε λίγο το παρελθόν. Τα τόσα βάσανα που έχει περάσει αυτή η μειονότητα, αντιστοιχούν το καθένα και σε μία πολιτική απόφαση. Διότι έτσι το θέλησαν οι πολιτικοί και έτσι έγινε. Και για ποιο λόγο; Εάν κοιτάξουμε τις ημερομηνίες, θα δούμε ότι ήταν είτε η Κύπρος, είτε το Αιγαίο. Όταν αυξανόταν η ένταση μεταξύ των δύο χωρών, το τίμημα το πληρώναμε εμείς ως μειονότητες. Αν με ρωτήσετε θα συνεχίσουμε και να το πληρώνουμε. Είθε ο Θεός να μη δώσει σε καμία μειονότητα τις μέρες που περάσαμε εμείς στο παρελθόν, ιδιαίτερα σε αυτή τη μειονότητα που τράβηξε τέτοιο μαρτύριο.
Ας κοιτάξουμε λίγο τα μειονοτικά θέματα. Το θέμα της μουφτείας. Όταν εξετάζουμε το θέμα της μουφτείας, βλέπουμε ότι οι θέσεις των μουφτήδων μας βρίσκονται υπό κατοχή. Εάν κοιτάξουμε τα βακούφιά μας, τα μέλη της μειονότητας δεν μπορούν ακόμη να νέμονται των όσων τους κληροδότησαν οι πρόγονοί τους πριν από χρόνια. Εάν κοιτάξουμε την εκπαίδευση, πραγματικά διαπιστώνουμε ότι βιώνουμε ένα πολιτιστικό και γλωσσικό εκφυλισμό. Φυσικά και υπήρξαν κάποιες μικρές εξελίξεις. Δεν τις παραβλέπουμε. Δεν είδαμε ακόμη όμως καμία εξέλιξη που θα επιφέρει και κάποια ριζική λύση.
Αγαπητοί ομογενείς, ειδικά τα τελευταία χρόνια, υπήρξαν πολλές διαβουλεύσεις για το θέμα των μουφτήδων. Συγκεντρωθήκαμε, συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις δεκάδες φορές. Αυτά πέρασαν από επιτροπές, από το υπουργικό συμβούλιο αλλά πάλι έχουμε μηδέν εις το πηλίκον. Αν ζητήσετε τη γνώμη μου, πραγματικά δεν είμαι αισιόδοξος. Μακάρι να λυθεί το ζήτημα, αλλά βλέποντας τη νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης αυτών με τους οποίους συζητούμε όταν πάμε στα υπουργεία, πραγματικά πιστεύω ότι δεν πρόκειται να λυθεί. Πάντοτε θα υπάρχουν μικρά προβλήματα που θα εμφανίζονται και θα τα αντιλαμβανόμαστε ή όχι.
Σκεφτείτε ότι το 1983, ξεκρεμάστηκε η ταμπέλα των συλλόγων που περιείχε τη λέξη «τουρκικός». Αν και πέρασαν 25 χρόνια από τότε, και όσον αφορά στην Τουρκική Ένωση Ξάνθης, αν και υφίσταται απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η απάντηση του υπουργείου ήταν η εξής: «Ως κράτος δεν μας δεσμεύουν οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Εγώ αυτό κατάλαβα. Αυτή ήταν και η απόφαση.
Εμείς βέβαια πάντοτε σεβόμασταν το Σύνταγμα αυτής της χώρας και τους νόμους της και θα συνεχίσουμε να τα σεβόμαστε και από εδώ και στο εξής. Πρέπει όμως να πούμε και κάποιες αλήθειες. Πριν από μία εβδομάδα άκουσα, ή μάλλον είδα το εξής: Λένε ότι σύμφωνα με απόφαση που εξέδωσε το υπουργείο Παιδείας δεν είναι πλέον αρεστή η ύπαρξη της λέξης «μειονοτικό» στα μειονοτικά σχολεία. Πήραν απόφαση να τη βγάλουν. Εάν βέβαια ρωτάτε εμένα, θα σας πω ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί θα ανακαλέσουν την απόφαση. Υπάρχει πάντα βέβαια κάτι το οποίο λένε: «Κάναμε Πάλι λάθος και δεν το αντιληφθήκαμε». Ρωτάω λοιπόν: Δεν θα μπορούσε να βγει η λέξη «μειονοτικό» και κατά λάθος να μπει η λέξη «τουρκικό»; (χειροκροτήματα)
Πιστέψτε με ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Επιτρέψτε μου να κλέψω λίγο από το χρόνο σας για να σας εκμυστηρευθώ κάποιες προσωπικές σκέψεις. Ας κοιτάξουμε λίγο την οικονομική στενωπό στην οποία βρίσκεται η χώρα. Πως φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση; Εμείς είμαστε πολίτες αυτής της χώρας. Βρισκόμαστε όλοι μας στο ίδιο πλοίο. Αν βουλιάξει η Ελλάδα, θα ζημιωθούμε και εμείς. Εάν ζημιωθούμε εμείς θα ζημιωθούν και αυτοί. Εκ των πραγμάτων πρέπει να συνεχιστεί η ενότητα και η ομοψυχία που υπάρχει ανάμεσά μας, όπως και παλιά έτσι και για το μέλλον. Εάν κοιτάξουμε όμως προς την Αθήνα, διαπιστώνουμε ότι οι πολιτικές των διακρίσεων που επί χρόνια εφαρμόζονταν εις βάρος της μειονότητας, έφεραν παράλληλα τη χώρα σε αυτή την οικονομική κατάσταση. Σκεφτείτε ότι είστε κράτος- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ως κράτος εισήλθε στην ΕΕ το 1981. Αν και εισήλθες στην ΕΕ, έκλεισες τους συλλόγους, κατέλαβες τις μουφτείες, δεν έδωσες τα βακούφια στους δικαιούχους τους, αλλά παρόλο που επωφελήθηκες από τις δυνατότητες που σου προσέφερε η ΕΕ, από τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις έφερες τη χώρα σε αυτή την κατάσταση. Συνεπώς φίλοι μου, αγαπητοί ομογενείς, βλέπουμε ότι με βάση αυτά τα δύο τινά, δεν έχουν πρόθεση να κάνουν τίποτα.
Εγώ πιστεύω ότι σε περίπτωση που αποφασίσουν να κάνουν κάτι, θα μπερδέψουν την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Εδώ και περίπου 4,5 χρόνια μιλώ με την ιδιότητα του βουλευτή. Τέλεσα βουλευτής της αντιπολίτευσης για δύο περιόδους και βουλευτής της κυβέρνησης για περίπου δυόμιση θητείες.
Όπου και αν πήγαμε είπαμε τα πράγματα με το όνομά τους. Όποτε και αν μιλήσαμε εκφράζαμε πάντοτε την προσωπικότητα των ανθρώπων μας καθώς και τα προβλήματά του. Αυτό όμως δεν αρκεί. Τα άτομα που διοικούν αυτή τη χώρα, θα πρέπει πλέον να αποδώσουν σε αυτή τη μειονότητα τα δικαιώματά της. Εφόσον η χώρα αυτή έφτασε σε αυτή την κατάσταση, από αυτό επιβαρύνεται και η μειονότητα. Διότι οι άνθρωποι μας δεν πέρασαν και λίγα τόσα χρόνια.
Εάν κοιτάξουμε το σήμερα, βλέπουμε ότι η δουλειά μας δεν είναι καθόλου εύκολη. Φυσικά από εδώ και στο εξής θα μνημονεύουμε όλοι μαζί την 29 Ιανουαρίου. Είναι διατεθειμένοι όμως οι πολιτικοί και οι προύχοντες της μειονότητας-συμπεριλαμβανομένου πρώτα απ’ όλα και του εαυτού μου- να πράξουν τα αναγκαία όπως συνέβη στο παρελθόν; Ένα από τα πιο σημαντικά μας ζητήματα, είναι αυτό της γλώσσας. Όλα τα νηπιαγωγεία που ιδρύθηκαν στα χωριά είναι μονόγλωσσα και όσο για την κατάσταση στα δημοτικά μας δεν χρειάζεται να πω τίποτε. Αλλά και εμείς δεν κάνουμε τίποτε. Η δουλειά παραδόθηκε στους δύο βουλευτές και έτσι εμείς μόνοι μας προσπαθούμε να κάνουμε κάτι. Νομίζω πως εδώ φερόμαστε λες και το μαχαίρι δεν έφτασε στο κόκαλο και πιστέψτε με ότι έχει φτάσει. Εάν εμείς τα παιδιά μας, και ιδιαίτερα όσοι έχουν ανώτατη μόρφωση κινούμενοι με την σκέψη πως ¨εγώ ξέρω τούρκικα¨ στέλνουν τα παιδιά τους στα ελληνικά σχολεία και δεν στηρίζουν τα μειονοτικά, τότε αυτή η δουλειά δεν προχωρά. Εάν δεν το κάνουν αυτό οι ηγέτες, τότε ο κόσμος πως θα τους ακολουθήσει. Νομίζω πως πρέπει να συγκεντρωθούμε. Κοιτάξτε εμένα που ξεκίνησα από ένα μικρό χωριουδάκι της Ξάνθης και έγινα βουλευτής. Δόξα τω Θεώ ο λαός με εμπιστεύθηκε. Εμείς όμως τι κάνουμε; Υποτασσόμαστε και εκφράζουμε τα προβλήματά μας και στις δύο χώρες. Δεν φτάνει όμως φίλοι μου. Πρέπει να ληφθούν έκτακτα μέτρα για την επίλυση κάποιων θεμάτων. Δεν ξέρω βέβαια εάν έτυχε σε εμάς να αναλάβουμε αυτό το καθήκον. Συγχωρήστε τη συγκίνησή μου. Εγώ, ως Τσετίν Μάντατζη, θέλω να κοιτάω το λαό μου μέσα στα μάτια. Αφού οι άνθρωποι μας, μας εμπιστεύτηκαν και μας ψήφισαν είμαι υποχρεωμένος να το ανταποδώσω.
Δυστυχώς πέρυσι δήλωσα το εξής: Εάν το κόμμα στο οποίο είμαι μέλος δεν κάνει τίποτε για αυτήν την μειονότητα, τότε και εγώ δεν μπορώ να ζητήσω ψήφους από αυτή τη μειονότητα. Και σήμερα θα πω ένα πράγμα μόνο: αν θέλουν ας κάνουν κάτι και αν θέλουν ας μην κάνουν. Αυτό που μου απομένει είναι όχι να ζητήσω ψήφους αλλά αυτό που μου αρμόζει είναι να μην είμαι καν υποψήφιος στο κόμμα του οποίου είμαι μέλος. (χειροκροτήματα)
Τα περεταίρω θα τα φέρει ο χρόνος, όλοι μαζί θα τα αξιολογήσουμε. Πιστέψτε αυτά δεν τα πράττω ούτε για το θεαθήναι, ούτε και για να αλλάξω το θέμα συζήτησης. Απλά υπάρχουν κάποιες αξίες στις οποίες πιστεύω. Τις αξίες αυτές είμαστε υποχρεωμένοι να τις διασφαλίσουμε. Εάν δεν μπορούμε να κάνουμε μια δουλειά, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζουμε. Είτε θα το αναλάβει αυτό ένας σωστός άνθρωπος, είτε θα κινηθούμε όλοι μαζί ως κοινωνία, σε πνεύμα ενότητας και ομοψυχίας.
Χαιρετίζοντας σας όλους με το αίσθημα και τις σκέψεις αυτές, σας εύχομαι να έχετε μια όμορφη 29 Ιανουαρίου. Καλό βράδυ.
Ισμαήλ Ροδοπλού, Τέως Βουλευτής
Αξιότιμοι φίλοι μου, ας είναι ευλογημένη η μέρα της 29ης Ιανουαρίου. Ο Θεός να μην δώσει ποτέ ξανά στη μειονότητά μας, τέτοιες μέρες.
Η μειονότητά μας βίωσε πολύ δύσκολες μέρες. Δεν θέλω να μακρηγορήσω. Τα είδαμε άλλωστε στην τηλεόραση. Είθε ο Θεός να μην επαναλάβει αυτές τις ημέρες! Δόξα τω Θεώ!
Αξιότιμοι φίλοι μου, ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι 10 εκατομμύρια και της Τουρκίας 74. Εάν η Τουρκία έκανε στους Ρωμιούς της Κωνσταντινούπολης αυτά που έκανε σε εμάς η Ελλάδα, τώρα δεν θα είχε μείνει ούτε ένας Έλληνας εκεί. Ας το λάβει αυτό υπόψη της η Τουρκία. Ας μας συμπεριφερθούν ως ανθρώπους. Είμαστε πολίτες αυτής της χώρα: «Πέθανε λένε και εμείς πεθαίνουμε». Εγώ έχω υπηρετήσει επί τρία χρόνια τη στρατιωτική μου θητεία. Πολέμησα εναντίον των Ιταλών. Δεν παραπονεθήκαμε καθόλου και δεν αρνηθήκαμε να υπηρετήσουμε στο στρατό. Ας μας συμπεριφερθεί ανθρώπινα και η Ελλάδα. Αν δεν τους αρέσουμε ας ανανεώσουν τη συνθήκη της Λοζάνης και ας μας ανταλλάξουν. Θα πάω στο Ντιγιάρμπακιρ, γιατί εκεί είναι η πατρίδα μου.
Ιμπραήμ Σερίφ, Εκλεγμένος Μουφτής Κομοτηνής
Αγαπητοί βουλευτές μου, δήμαρχοι, αγαπητή υποπρόξενε, αξιότιμοι πρόεδροι των πολύτιμων συλλόγων μας, αξιότιμοι δάσκαλοι, αξιότιμε μουφτή μου και πολυαγαπημένοι ομογενείς μου, σας χαιρετίζω όλους με σεβασμό και σας εύχομαι σε όλους μας η επέτειος της ημέρας εθνικής αντίστασης του 1988, να είναι χαρμόσυνη.
Απόψε είπαμε κάποια πράγματα για την 29 Ιανουαρίου, θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου τα πω λίγα πράγματα και θα κλείσω σύντομα την ομιλία μου, για να μην ξοδέψω το χρόνο σας. Κατά την άποψή μου, η απαρχή των αιτιών και των αποτελεσμάτων της 29ης Ιανουαρίου, ήταν το 1923 και τούτα έληξαν το 1988. Ιδιαίτερα το 1967, την περίοδο της Χούντας, παίχτηκαν πολλά παιχνίδια πάνω στους εκπαιδευτικούς συλλόγους της μειονότητας. Πρώτα απ’ όλα αφαιρέθηκε η λέξη «Τουρκικός» από τις ταμπέλες των συλλόγων μας, έπειτα στο θέμα της εκπαίδευσης των παιδιών μας, έπειτα οι δάσκαλοι που βγήκαν από τους δικούς μας κόλπους, ηγήθηκαν της μειονότητας σε θέματα εκπαίδευσης. Στη συνέχεια η μητέρα πατρίδα, η Τουρκία μας, μας βοήθησε υποστηρίζοντας τα παιδιά μας, εκπαιδεύοντας τα σε παιδαγωγικές Ακαδημίες και κάνοντάς τα σύγχρονους εκπαιδευτικούς και έστειλαν μετά εδώ 300 νέους μας.
Δυστυχώς όμως οι 300 περίπου, δεν γνωρίζω ακριβώς τον αριθμό, οι νέοι αυτοί ήρθαν στη δυτική Θράκη με μεγάλες ελπίδες και μόνο ο ένας στους τρεις μπόρεσε να ασκήσει το επάγγελμα. Οι υπόλοιποι αν και σπούδασαν τα παιδαγωγικά επί χρόνια, είχαν όνειρα να δουλέψουν ως εκπαιδευτικοί αλλά δεν μπόρεσαν. Η χούντα του 1967, επέφερε χτύπημα στην εκπαίδευσή μας μέσω του ιδρύματος που ονομάστηκε Ακαδημία, όπου παρήγε εκπαιδευτικούς σύμφωνα με τα καλούπια που η ίδια έθεσε, και αντικατέστησε έτσι αυτούς τους ωραίους εκπαιδευτικούς έναν-έναν. Η μειονότητα σε αυτό το σημείο αντιστάθηκε. Θα ήθελα από εδώ να σας θυμίσω τους Ξανθιώτες, Ισμαήλ Μαρανγκόζ και Σαλίζ Σουλκοϊ που τέθηκαν σε εξάμηνη διαθεσιμότητα και φυλακίστηκαν μετά από τα γεγονότα στα Σήμαντρα, και να τους ευχαριστώ για αυτό. Ωστόσο, η μειονότητα εδώ και πολλά χρόνια έστελνε τα παιδιά της, παιδιά των πέντε και έξι χρόνων, μακριά για να μορφωθούν, έτσι κουράστηκε και το αποδέχθηκε αυτό αγόγγυστα. Αυτό όμως δεν σταμάτησε. Με το νόμο που εξέδωσαν το 1980 αυτοί που επέφεραν πλήγμα στην εκπαίδευση, παρέδωσαν τα βακούφιά μας, που αποτελούν περιουσία και λόγο ύπαρξής μας εδώ, στα χέρια της νομαρχίας. Η μειονότητα είπε και σε αυτό όχι. Τελικά την ημέρα εκείνη, η δυνατότητα ελιγμών για τους πολιτικούς μας περιορίσθηκε και επειδή δεν τους δόθηκε αυτή η δυνατότητα στη Βουλή, η αποθαρρημένη μειονότητα συγκεντρώθηκε γύρω από τους μουφτήδες. Διότι εκείνη την ημέρα, τα χωράφια που ονομάζουμε «χωράφια του γιακά» και στον Άρατο και την Αρίσβη, τα μέρη που ονομάζουμε ανοιχτές φυλακές, ήθελαν να τα πάρουν από τα χέρια μας.
Το 1985, αρχικά, η θέση του ο μουφτή Κομοτηνής, είθε να τον ελεήσει ο Θεός, βρέθηκε υπό κατοχή και ο θεσμός της μουφτείας στάθηκε έτσι στηριζόμενος σε ένα άκρο, τη μουφτεία της Ξάνθης. Ωστόσο, οι αδικίες αυτές συνεχίζονταν. Το ίδρυμα αυτό εδώ, η Ένωση δασκάλων μας, η Τουρκική Ένωση Ξάνθης, τόσο πολύ ενόχλησε κάποια άτομα, που κατέβασαν τις ταμπέλες τους με σκοπό τον πλήρη αφανισμό της τουρκικότητάς μας. Τα μειονοτικά δικαιώματα μας αφαιρούνται μέσα από τα χέρια μα, ένα-ένα. Από την άλλη πλευρά οι άνθρωποί μας, επιβαρύνονταν με πρόστιμα γιατί οδηγούσαν τρακτέρ χωρίς δίπλωμα, υπό την ισχύ και την πίεση της αστυνομίας, γιατί άλλαζαν τα κεραμίδια στις τρύπιες σκεπές τους και πόσα άλλα.
Ωστόσο, μετά από δικαστική απόφαση του 1978 που υποστήριζε ότι εδώ δεν υπάρχει Τούρκος εδώ, μετά από την τελευταία σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για τη μειονότητα, αφότου η μειονότητα είδε καθαρά ότι θα αφανισθεί, ύψωσε τη φωνή της και προχώρησε στην ανακοίνωση της ημέρας της 29ης Ιανουαρίου σε ημέρα εθνικής αντίστασης. Δεν υπήρξε καμία κακή πρόθεση επ’ αυτού, έγινε αποκλειστικά με σκοπό να εισακουσθούμε από τους Πρωθυπουργούς και των δύο χωρών. Ωστόσο, οι άνθρωποι που βρίσκονταν απέναντί μας δεν μας αντιμετώπισαν καλοπροαίρετα.
Όπως βλέπετε, χτύπησαν τους ανθρώπους μας, τους ξυλοκόπησαν, τους συνέθλιψαν και αυτό συνέχισε με τέτοιο τρόπο που συνεχιζόταν μέχρι και το 1990. Τρεις μέρες πριν από την 29η Ιανουαρίου, επειδή κατά την προεκλογική περίοδο στην Κομοτηνή, χρησιμοποιήσαμε τη λέξη τουρκικός με τον μακαρίτη τον Σαδίκ Αχμέτ, μας καταδίκασαν σε 18 μήνες φυλάκιση. Μετά από την πίεση αυτή που υποστήκαμε, είδατε και την ερώτηση που έγινε στον μακαρίτη τον Σαδίκ Αχμέτ, την πολιτική του οργανωμένου ξυλοδαρμού και της σύνθλιψης των ανθρώπων που έμειναν εδώ, δόξα τω Θεώ, το ακούσατε και προ ολίγου, η Αμερική και η Ευρώπη άκουσε τη φωνή μας. Ο τότε Πρωθυπουργός Μητσοτάκης, αναγκάστηκε τότε να αναφερθεί στην «ισονομία και την ισοπολιτεία».
Ωστόσο εμείς εκείνη τη μέρα ανακουφιστήκαμε λίγο. Θα ήθελα, εμπνεόμενος από τα λόγια του κου Μάντατζη, ότι τότε κάποια ατομικά δικαιώματα μας αποδόθηκαν, κάποια από τα πολιτικά μας δικαιώματα, τα μειονοτικά μας όμως δικαιώματα, δεν μας αποδόθηκαν ποτέ. Σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε περισσότερο ενωμένοι. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο. Τι συνέβη; Οι διορισμένοι δάσκαλοι από τη χούντα του 1967 ήρθαν στα σχολεία μας με κρατικό μισθό. Σήμερα το 2012, αν και όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι η εκπαίδευση των παιδιών ξεκινά από τους παιδικούς σταθμούς και αν ένα παιδί δεν γνωρίζει καλά τη μητρική του γλώσσα, δεν μπορεί να μάθει καμία άλλη, αν και εμείς υποστηρίζουμε τα δίγλωσσα σχολεία, η διοίκηση επιμένει ακόμα στη μία γλώσσα, στα ελληνικά. Υπάρχουν αλήθειες τις οποίες θα πρέπει σήμερα να διασφαλίσουμε, αλλά υπάρχει και μία πονεμένη αλήθεια: έχουν περάσει 24 χρόνια από το 1988 και βλέπουμε δυστυχώς ότι αυτοί που στέλνουν τα παιδία τους στο νηπιαγωγείο και το ελληνικό δημοτικό σχολείο και τα παιδιά εκείνων που πήγαν στην Τουρκία για να μορφωθούν, τα παιδιά αυτών που εκείνη τη μέρα συνθλίβηκαν, φοιτούν σήμερα στα ελληνικά σχολεία, στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά. (χειροκροτήματα)
Αν και σκεφτόμασταν ότι όταν εξυψωθεί το πολιτιστικό μας επίπεδο, θα αγκαλιάσουμε περισσότερο τον εθνικό και θρησκευτικό μας πολιτισμό, η γη ακόμη τρέμει κάτω από τα πόδια μας και είμαστε υποχρεωμένοι να το σκεφτούμε αυτό. Και πάλι ο Μάντατζη αναφέρθηκε στο θέμα των μουφτήδων. Το θέμα της μουφτείας το ξεκινήσαμε το 1985, αυτό ξεπέρασε τα 25 χρόνια, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια το θέμα των μουφτήδων συζητιέται εκ νέου από τη μειονότητα αυτή. Γιατί; μήπως γνωρίζετε; Εμείς ως θρησκευτικοί λειτουργοί, ως άνθρωποι που πήραμε θρησκευτική μόρφωση, επειδή μπορέσαμε να μορφώσουμε τα παιδιά μας με θρησκευτική μόρφωση, επειδή στη βάση του πολιτισμού των Τούρκων της δυτικής Θράκης, βρίσκεται η Θρησκεία, όλοι οι θρησκευτικοί λειτουργοί παλεύουμε με νύχια και με δόντια, μέρα νύχτα και αυτή τη στιγμή, 2.700 παιδιά μας στο Ν. Ροδόπης, συμμετέχουν στα μαθήματά μας. Στόχος μας είναι να δώσουμε στα παιδιά μας τη θρησκευτική μόρφωση.
Δυστυχώς όμως, εδώ και δύο χρόνια, το θέμα της μουφτείας ανακύπτει στην επικαιρότητα και αυτό το λέω ως παράπονο σε πολλούς θρησκευτικούς λειτουργούς μας και προς τη μειονότητά μας, από την Τουρκία «εισάγουμε» θρησκευτικές ενδυμασίες για κάποιους που προαλείφονται για μουφτήδες. Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται και ανάμεσά μας και σκοπό έχουν να διαταράξουν την ηρεμία μας. Ακούσια ή εκούσια. Φίλοι μου προσέξτε, πρώτα απ’ όλα υπήρχε το πρόβλημα της εκπαίδευσης, σήμερα πάλι υπάρχει το πρόβλημα της μουφτείας. Ας μην γινόμαστε υποχείρια άλλων.
Κε βουλευτά μου, αυτά τα λέω γιατί τα είπατε και εσείς, αυτά θα τα συζητήσετε στη Βουλή, θα βγάλετε νόμους, θα τους παρουσιάσετε στη μειονότητα η μειονότητα θα διαβουλευθεί και μετά θα συζητήσετε το θέμα των μουφτήδων. Κάποιοι γράφουν και άρθρα στην εφημερίδα ότι «δεν μου αρέσει αυτός για μουφτής, να κάνετε τον άλλον». Εμείς σε τι φταίξαμε; Μήπως η μειονότητα έλυσε το θέμα των μουφτήδων και εμείς είπαμε όχι; Εμείς θέσαμε τους εαυτούς μας θυσία σε αυτόν τον αγώνα, αλλά τους παρακαλώ να αφήσουν τη μειονότητα ήσυχη. Το θέμα ας διευθετηθεί με αυτό τον τρόπο. Ορθά μιλήσατε εσείς. Δεν είπατε ότι μιλάμε επί δύο χρόνια αλλά το αποτέλεσμα είναι μηδέν εις το πηλίκο;
ΤΣΕΤΙΝ ΜΑΝΤΑΤΖΗ: Ακριβώς έτσι. (χειροκροτήματα)
ΙΜΠΡΑΗΜ ΣΕΡΙΦ: Ας το μάθουν όλοι αυτό. Από εδώ και στο εξής όλα τα ζητήματα έτσι θα έχουν αξιότιμοι αδελφοί μου, τις επόμενες ημέρες, πάλι θα συζητήσουμε για τα βακούφια, το θέμα της μουφτείας το τραβήξαμε από εδώ, το τραβήξαμε από εκεί, και στο τέλος διαλύθηκε. Το είπε ο βουλευτής και το λέω και εγώ. Και την εκπαίδευση το ίδιο, σειρά έχουν τα βακούφια. Εμείς είχαμε πάει στην Άγκυρα με τον Ιλχάν Αχμέτ. Επισκεφθήκαμε εκεί, τη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων και το Υπουργείο Οικονομικών. Στον ίδιο, οι έλληνες αρμόδιοι, έλεγαν ότι η Τουρκία φορολογεί τα βακούφια και γι’ αυτό τα φορολογούν και αυτοί. Όταν πήγαμε τα βακούφια ήταν επιφορτισμένα με φορολογικό πρόστιμο 6 εκατομμυρίων απέναντι στο κράτος. Ένα τέτοιο έγγραφο πήραμε μαζί μας. Ήρθαμε εδώ, μελέτησαν το έγγραφο και έτσι διαγράφηκαν όλα τα πρόστιμα που είχαν επιβληθεί στα βακούφια στην Κομοτηνή.
Από εκείνη την εποχή βέβαια, σύμφωνα με νέο νόμο που βγήκε το 2008, τα βακούφια στην Κομοτηνή, αυτή τη στιγμή χρωστούν 1 εκατομμύριο 200 χιλιάδες ευρώ. Το ίδρυμα στο οποίο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι χρεωμένο απέναντι στο κράτος. Η Ένωση Τουρκικής Νεολαίας, είναι βακούφι ξέρετε. Σε λίγο καιρό θα το συζητάμε αυτό. Θα φύγει και αυτό.
Αξιότιμοι αδελφοί μου, για ποιο λόγο τα εξηγώ αυτά; Για τον εξής λόγο: όλοι δήλωσαν κάτι για την 29η Ιανουαρίου. Πρόκειται για φαύλο κύκλο που μόνο με ένα τρόπο μπορεί να σταματήσει. Με ενότητα και ομοψυχία. Ας συζητήσουμε όλα μας τα θέματα εδώ. Αυτή είναι η δική μου επιθυμία. Οι βουλευτές είναι εν ενεργεία βουλευτές. Τους εξέλεξε η μειονότητα και τους σεβόμαστε. Όλοι οι δήμαρχοι και οι πρόεδροι των ΜΚΟ, όλους αυτού τους εξέλεξε η μειονότητα. Τους σεβόμαστε όλους. Θα πρέπει εδώ να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε για τους αγώνες της μειονότητας. Εδώ πρέπει να συγκεντρωνόμαστε. Την απόφαση να την κοινοποιούμε στην πατρίδα και στη μητέρα πατρίδα. Δυστυχώς διαλυθήκαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε διάλογο. Δεν συζητάμε, ο καθένας μιλά στις γωνίες. Θα πρέπει να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί.
Ο κος βουλευτής λέει ότι μπορεί να αποχωρήσει από το κόμμα. Ποιος ο λόγος; Εσύ ήσουν μέλος σε ένα από τα πιο μεγάλα κόμματα της Ελλάδας. Είσαι εν ενεργεία βουλευτής. Μάλλον σε αυτό σημείο μας έφτασαν. Μέχρι αυτό το σημείο πίεσαν τον βουλευτή μας. Συνεπώς, αυτό να το αναλογιστούν όσοι είναι βουλευτές και όσοι πρόκειται να γίνουν. Εμείς ωφελούμαστε μόνο από τον εαυτό μας, μόνο από την ενότητά μας. Εάν στο παρελθόν δεν ήμασταν ενωμένοι, δεν θα συνέβαιναν αυτά τα ωραία γεγονότα. Αυτά που θα συμβούν από εδώ και στο εξής θα μπορέσουμε να τα ξεπεράσουμε μόνο με την ενότητα. Για το λόγο αυτό σας καλώ και εγώ σε ενότητα και ομοψυχία. Προσεύχομαι δε στο Θεό, να μην μας απομακρύνει από την ενότητα και την ομοψυχία. Σας ευχαριστώ όλους που με ακούσατε.
Αχμέτ Μετέ, Εκλεγμένος Μουφτής Ξάνθης
Αγαπητοί επίσημοι καλεσμένοι, πολυαγαπημένοι Τούρκοι της δυτικής Θράκης, σας χαιρετίζω όλους με αγάπη και σεβασμό σε αυτή τη φλογερή βραδιά. Ας είναι χαρμόσυνη η γιορτή μας της 29ης Ιανουαρίου.
Πριν από εμένα βέβαια, μίλησαν ωραία για τα θέματα αυτά άνθρωποι που τα βίωσαν. Την 20η Ιανουαρίου και εμείς ξεκινήσαμε με λεωφορεία από τα χωριά μας στη Δράμα, εκείνη την Παρασκευή.
Στο δρόμο λοιπόν από τη Δράμα, μας σταμάτησε η αστυνομία και μας γύρισαν πίσω. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να περάσουμε την Παρασκευή εκείνη στο χωριό μας. Είχα ωστόσο την ευτυχία να γίνω κοινωνός του πνεύματος αυτού έστω και στο ελάχιστο.
Οι προλαλήσαντες μίλησαν για τα γεγονότα που συνέβησαν στις 29 Ιανουαρίου, στο 1988 και το 1990. Εγώ λοιπόν θα ήθελα να ξεκινήσω με μια ερώτηση: Τι άλλαξε από εκείνες τις ημέρες μέχρι σήμερα; Τι έκανε το ελληνικό κράτος;
Μιλάμε για την εκπαίδευση. Αυτό που είπε ο κος βουλευτής, θα το έλεγα και εγώ. Πήραν την απόφαση να αφαιρέσουν τη λέξη «μειονοτικό» από όλα τα δημοτικά σχολεία, τα γυμνάσια και τα λύκεια. Ωστόσο την απόφαση αυτή δεν την έχουν ανακοινώσει ακόμα. Αυτή την είδηση ακούσαμε. Αυτή ήταν η πρόοδος;
Μιλάμε για τους δασκάλους. Η ακαδημία καταργήθηκε. Ξέρετε τι πήρε τη θέση της; Οι Έλληνες θα έρχονται στο σχολείο μας, γι’ αυτό αφαιρούν και τη λέξη «μειονοτικό», θα έρθουν λοιπόν οι Έλληνες στο μειονοτικό σχολείο και θα διδάξουν τούρκικα, μέχρι και θρησκευτικά. Αυτά λοιπόν μας έδωσε η κοιτίδα της δημοκρατίας στα έτη 1988-1990;
Το αυτό ισχύει και για τα σχολικά κτίρια. Περιμένουμε δάσκαλους από την Τουρκία, αλλά τίθενται κα κάθε είδους εμπόδια για να μην έρθουν. Πιθανόν και να μην έρθουν. Αν και υπάρχουν πολλοί νέοι μας που έχουν σπουδάσει παιδαγωγικά στην Τουρκία, αν ανοίξει ο κλάδος των κατασκευαστικών, να δείτε που μια μέρα θα εργάζονται και αυτοί στα εργοτάξια. Και αυτό το λένε δημοκρατία.
Συνεχίζω λοιπόν τις ερωτήσεις: Τα βακούφια. Ο μουφτής μας, αναφέρθηκε στα χρέη τους. Εγώ ενόσω ήμουν μουφτής στην Ξάνθη, δεν είδα ούτε και γνωρίζω κανένα βακούφι. Είναι ένα κτίριο δίπλα από το τέμενος στη γειτονιά Σουννε, που κάηκε πριν από 5 με 6 χρόνια. Έγινε μουφτεία, λειτούργησε ως σχολείο, κάηκε πριν από 4 χρόνια, καταδικάστηκε σε κατάρρευση επειδή ήταν οθωμανικό κτίριο. Ένα είναι αυτό.
Τα τεμένη μας. Ξεκίνησαν να πάρουν άδεια για ένα τέμενος, την πήραν και τους κόστισε 30 χιλιάδες ευρώ. Μόνο τα λεφτά για την άδεια. Υπάρχει σχετική άδεια για τις εκκλησίες; Όχι! Χώρια τα χρήματα για το ΙΚΑ. Και περίμεναν επί χρόνια. Τα βακούφιά μας λεηλατούνται. Να που δεν θα μείνουν βακούφια εξαιτίας των χρεών αυτών. Τούρκοι έτσι και αλλιώς δεν υπάρχουν. Στη δυτική Θράκη, δεν υπάρχουν Τούρκοι.
Έθαψαν τον Λευτέρη και όλος ο κόσμος κάηκε για το Λευτέρη. Την προηγούμενη εβδομάδα, βρήκαν ένα πτώμα ενός παιδιού μαζί με ένα κορίτσι από την Αλβανία. Ο τίτλος στην εφημερίδα ανέφερε: «Από τα πομακοχώρια», δηλαδή από τα πομάκικα χωριά. Για ποιο λόγο; Για να αναφερθούν στα τούρκικα χωριά. Ο πατέρας του ήταν από το Εύλαλο και η μητέρα του από το Κατράμιο. Άντε να το πεις αυτό για το ορεινά χωριά, για τα χωριά της πεδιάδας δεν μπορούν να πουν από τα τούρκικα χωριά, ένας Τούρκος. Όταν θάβουν τον Λευτέρη όμως, τον τυλίγουν σε τουρκική σημαία και τον θάβουν. Ιδού η δημοκρατία της Ελλάδας. Όσοι έχουν περιέργεια ας δουν αυτά. Όσοι ασχολούνται και με την 29η Ιανουαρίου, αυτά να κοιτάξουν.
Εγώ λοιπόν θα συνεχίσω τις ερωτήσεις. Όσον αφορά τώρα στο θέμα της μουφτείας: Εμείς το θέμα της μουφτείας το λύσαμε. Έχετε κανένα πρόβλημα εσείς όσον αφορά στους μουφτήδες εδώ και 22 χρόνια; Μήπως από τους ιμάμηδες; Από τα τεμένη; Από τις διαχειριστικές επιτροπές; Ο μουφτής είναι πάντα έτοιμος στις κηδείες σας, στα χάτιμ σας, στους αρραβώνες σας, όποτε τον χρειάζεστε. Σε τι αφορά λοιπόν το ζήτημα των μουφτήδων; Κάποιοι εργάζονται έτσι ώστε να πουληθεί η μουφτεία. Εάν επιθυμείτε δεύτερο μουφτή, υπάρχει ο Μέτσο στην Κομοτηνή και ο Σινικ στην Ξάνθη, ορίστε η θέση τους είναι άδεια. Το κράτος δεν πρόκειται να το λύσει το ζήτημα. Ας το αντιληφθούμε αυτό φίλοι μου. Το κράτος δεν θα μπορέσει να επιλύσει ούτε το θέμα της μουφτείας, ούτε το θέμα των βακουφίων, κατά τον τρόπο που επιθυμούμε. Θα το λύσει κατά τον δικό του τρόπο. Σύμφωνα με τις τελευταίες προϋποθέσεις, από τους 100 ιμάμηδες, θα επιλεχθούν με κλήρωση οι 30. Για ποιο λόγο; Γιατί μεταξύ των 100 ιμάμηδων θα βρεθούν 30 προς πώληση. Και θα τους χρησιμοποιήσουν όπως αυτοί επιθυμούν. Επιμένουν μέχρι η μειονότητα να ωριμάσει και να είναι έτοιμη να πέσει στην παγίδα.
Ωστόσο, αγνόησαν κάτι. Οι μέρες της 29ης Ιανουαρίου μας έψησαν, μας χαλύβδωσαν διδάσκοντας μας πως είμαστε Τούρκοι. Εγώ στα δέκα μου χρόνια όταν πήγα στην Τουρκία, δεν ήξερα ούτε δυο λέξεις να πω στα τούρκικα. Εγώ κατάγομαι από το Ωραίο. Είμαι από το χωριό του Ωραίου στα χωριά που ονομάζουν «πομακοχώρια». Δεν μπορούσα να πω δυο λέξεις στα τούρκικα. Όταν επέστρεψα όμως στο χωριό μου, μιλούσα άπταιστα τουρκικά και διόρθωνα τους γύρω μου. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να το γνωρίζει αυτό; Αυτή τη στιγμή, στην ορεινή Ξάνθη, γύρω στους 3 χιλιάδες μαθητές, όσους ανέφερε και ο χότζας μου, κάνουν μαθήματα θρησκευτικών στα τούρκικα. Και αυτό γίνεται λόγω της 29ης Ιανουαρίου, είναι ένα από τα οφέλη που κερδίσαμε μέσω αυτής.
Θα ήθελα με την άδειά σας να συνεχίσω. Όλοι είπαν τον πόνο τους, ας πω και εγώ το δικό μου. Ας γίνει έτσι ο εορτασμός της 29ης Ιανουαρίου απόψε. Αρνήθηκαν πως είμαστε Τούρκοι. Έκαναν πως παραχωρούν κάποια πολιτικά δικαιώματα και με αυτά που δεν παραχωρήθηκαν τι έγινε; Βλέπετε κάτι στον ορίζοντα; Σε ποιο σημείο βρίσκεται το θέμα της εκπροσώπησης στις δημόσιες υπηρεσίες; Υπάρχει; Δεν υπάρχει κανένας γύρω, ούτε σε καμιά τράπεζα, ούτε καν στα σχολεία.
Αναφερόμενος στα μειονοτικά μας δικαιώματα εγώ θα φέρω τη συζήτηση κάπου αλλού. Εγώ πιστεύω στην αρχή της αμοιβαιότητας και το αυτό επιζητώ. Όταν πέθανε ο παπάς, εδώ υπήρχε το ζήτημα των μουφτήδων. Ενόσω υπήρχε το ζήτημα των μουφτήδων, πήραν τον παπά και τον αναγνώρισε ως παπά το τουρκικό κράτος. Εμείς σήμερα βιώνουμε ακόμα το πρόβλημα των μουφτήδων. Εάν αύριο πεθάνει ο παπάς, να δείτε που θα εκλέξουν άλλον. Γιατί; Όλα τα κράτη προστατεύουν, θα προσέξουν και θα αποδώσουν στη μειονότητα που βρίσκεται εντός των συνόρων τους τα δικαιώματά της. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για την Ελλάδα. Που θα πρέπει να φτάσουμε για να το καταλάβουμε αυτό;
Οι Βούλγαροι, που μέχρι χθες μας φαίνοντας μικροί ή άγριοι ζήτησαν συγγνώμη από τη μειονότητα, για τι αδικίες που έκαναν. Σε εμάς δεν διορθώθηκε τίποτα. Αυτός είναι και ο λόγος που επιθυμώ την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαιότητας. Δόθηκα άδεια για την ίδρυση σχολείου στην Ίμβρο. Τα βακούφια επιστράφηκαν. Το τουρκικό κράτος στήριξε ακόμη και το μειονοτικό Τύπο. Φυσικά και τις επικροτούμε αυτές τις κινήσεις και μας αρέσουν, αλλά περιμένουμε και από την Τουρκία που έχει υπογράψει τη συνθήκη της Λοζάνης, να δηλώσει ότι: «δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να γίνει αυτό, αν δεν συμβεί πρώτα το εξής…».
Μόνο ο παπάς μας έλειπε. Ήρθε ο κος Πρωθυπουργός. Ακούσατε μήπως το ελληνικό κράτος να το επικροτεί αυτό; Στην Ίμβρο άνοιξε σχολείο, τα βακούφια επιστράφηκαν και σήμερα-αύριο θα ανοίξει και η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, δεν ξέρω πόσοι παπάδες χρειάζονταν, αμέσως οι παπάδες έγιναν τούρκοι πολίτες, οι εκκλησίες αναστηλώνονται, ακούσατε εσείς καμία ανακοίνωση από το ελληνικό κράτος. Ιδού εγώ σε αυτά τα σημεία θα ήθελα να ισχύσει η αμοιβαιότητα. Εγώ σε αυτό πιστεύω, γιατί γνωρίζω πολύ καλά το κράτος μέσα στο οποίο ζω.
Αγαπητοί φίλοι, κάνω και εγώ την ίδια έκκληση. Έχουμε μεγάλη ανάγκη για ενότητα και ομοψυχία. Θα πρέπει με οποιονδήποτε τρόπο, να αλληλοϋποστηριζόμαστε σε κάθε περίπτωση. Αποτελούμε ένα σύνολο. Μπορεί το πρόσωπό μας, τα μάτια μας, τα αυτιά μας, ο λαιμός μας, να είναι ξεχωριστά, αλλά στα σημεία αυτά θα πρέπει να είμαστε ένα. Θα πρέπει να τα περιγράψουμε αυτά στην Ευρώπη. Είμαστε αναγκασμένοι να τα περιγράψουμε στην Τουρκία. Είμαστε αναγκασμένοι να δουλέψουμε. Είμαστε αναγκασμένοι να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε ενωμένοι. Σας χαιρετίζω όλους με αγάπη και σεβασμό. Σας εύχομαι καλές γιορτές.
Μουσταφά Αλίτσαβους, Γενικός Πρόεδρος του DEB
Αξιότιμοι προσκεκλημένοι, πολύ αξιότιμοι Τούρκοι της δυτικής Θράκης, σας χαιρετίζω όλους με αγάπη και σεβασμό, προσωπικά αλλά και εκ μέρους του κόμματός μου.
Εύχομαι η 29η Ιανουαρίου, η ημέρα εθνικής αντίστασης, να είναι μια μέρα χαρμόσυνη. Αξιότιμοι ομογενείς, Το σημείο στο οποίο έφτασε η μειονότητα στις 29 Ιανουαρίου, οι αδικίες που υπέστη η μειονότητα τελικά απέδωσαν καρπούς. Τότε δόθηκε ένα περήφανος και τιμημένος αγώνας. Εμείς μεγαλώσαμε παρακολουθώντας τους αγώνες αυτούς. Από τότε πέρασαν 23 χρόνια. Είμαι ίσως ένας από τους πιο νεαρούς πολιτικούς που βρίσκεται ανάμεσά σας. Εδώ και 23 χρόνια, πρόοδος σημειώθηκε σε πολύ λίγα πολιτικά δικαιώματα, στα μειονοτικά δικαιώματα δεν σημειώθηκε καμία, ενώ από τα πολιτικά δικαιώματα, μας αποδόθηκε μόνο τα δικαιώματα που αφορούν στην άδεια οδήγησης και στους τίτλους ιδιοκτησίας.
Εγώ πάντοτε στις ομιλίες μου λέω το εξής: Αυτοί που μας άφησαν εδώ με τη συνθήκη της Λοζάνης, δεν μας άφησαν για να δουλέψουμε σαν σκλάβοι. Είμαστε περήφανοι και τίμιοι Τούρκοι της δυτικής Θράκης. Εμείς διασφαλίσαμε επί 23 χρόνια, τις καλές μας προθέσεις. Αντιμετωπίσαμε το ελληνικό κράτος με καλές προθέσεις, μέχρι τέλους. Όμως ρωτώ: «Έως που αυτές οι καλές προθέσεις; Αξιότιμοι ομογενείς, βλέπω ότι όλοι οι πολιτικοί εδώ, όλοι οι φίλοι μου, μιλούν για ενότητα και ομοψυχία. Εγώ από εδώ θα ήθελα να σας μεταφέρω το χαρμόσυνο νέο. Εμείς μέσα στον Ιανουάριο του 2012, ξεκινήσαμε κατά βάση από το χωριό Σκάλωμα ένα καινούργιο αγώνα διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Δίνοντας σας αυτό το χαρμόσυνο νέο, αντιλαμβάνομαι και κάτι. Πιστέψτε με ότι ο λαός μας δεν ξέχασε εκείνες τις ωραίες ημέρες και τον αγώνα που έδωσαν το κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας, ο ηγέτης του και οι μουφτήδες μας. Εμάς μας λένε το εξής: Πάρτε αυτό το λάβαρο και αγωνισθείτε όπως παλιά, και εμείς θα βρισκόμαστε στα μετόπισθεν. Θα ήθελα από εδώ να συγχαρώ τους Τούρκους της δυτικής Θράκης και να δηλώσω ότι ο αγώνας ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2012. Είθε να είναι επωφελής και καλότυχος.
Κοράϊ Χασάν, Πρόεδρος της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής
Αξιότιμοι φιλοξενούμενοι, αξιότιμοι επίσημοι προσκεκλημένοι, αξιότιμοι ομογενείς, καλώς ήρθατε στην εκδήλωση μας για την 29η Ιανουαρίου. Οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης στις 29 Ιανουαρίου 1988 βγήκαν στον δρόμο για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, καθώς τα συσσωρευμένα προβλήματα από το παρελθόν μέχρι το 1988 έκαναν το μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο. Η μειονότητα αυτή, ήρθε είτε από το βουνό, είτε από την πεδιάδα και έγινε μια γροθιά. Συγκεντρώθηκε στην Κομοτηνή και πραγματοποίησε διαδήλωση.
Ως αποτέλεσμα, μας αποδόθηκαν, κάποια έστω από τα πολιτικά μας δικαιώματα. Η 29η Ιανουαρίου είναι η εθνική μέρα των Τούρκων της Δυτικής Θράκης. Είναι μέρα-ορόσημο διότι ενώ πριν από το 1988 δεν μας αποδίδονταν τα δικαιώματά μας, μετά από αυτή τη διαδήλωση μας αποδόθηκαν κάποια από αυτά. Ωστόσο, όσον αφορά στα μειονοτικά μας δικαιώματα, δεν έχει σημειωθεί καμία απολύτως πρόοδος. Κάθε κοινωνία έχει και μία εθνική ημέρα. Η δική μας, η εθνική ημέρα των Τούρκων της δυτικής Θράκης, είναι η 29η Ιανουαρίου 1988. Αυτό θα πρέπει να το μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά. Θα πρέπει να εξηγήσουμε στους νέους τη σημασία της σημερινής ημέρας. Θα πρέπει να τους περιγράψουμε τον αγώνα που δίνεται. Πρότασή μου είναι, στις επόμενες εκδηλώσεις, να καλέσουμε και τους νέους μας. Θα πρέπει να φροντίσουμε έτσι ώστε να βρίσκονται και οι νέοι μας σε αυτές τις εκδηλώσεις. Οι νέοι του σήμερα είναι το αυριανό μας μέλλον. Εμείς ως τουρκική νεολαία της δυτικής Θράκης, αναζωπυρώνοντας τη φλόγα με την αποφασιστικότητα και την πίστη εκείνης της ημέρας, την εμβαθύναμε.
Εξετάζοντας σήμερα τα μειονοτικά θέματα, βλέπουμε ότι αυτά έχουν πιάσει πάτο. Όπως δήλωσαν πριν από λίγο ο βουλευτής και ο μουφτής μου, τα ζητήματα όχι μόνο δεν επιλύθηκαν αλλά πήγαν και προς τα πίσω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς ως τουρκική νεολαία της δυτικής Θράκης εάν χρειαστεί θα είμαστε και σε μιαν δεύτερη 29η Ιανουαρίου.
Αχμέτ Καρά, Πρόεδρος της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης
Αξιοσέβαστοι επίσημοι προσκεκλημένοι, αξιότιμα μέλη της τουρκικής μειονότητας της δυτικής Θράκης, αξιότιμοι ομογενείς μου, οι προλαλήσαντες έθιξαν όλα τα ζητήματα. Ειπώθηκε ό, τι έπρεπε να ειπωθεί, να αναφερθεί, να αποσαφηνιστεί. Ιδιαίτερα οι ομιλίες των μουφτήδων μας, περιλάμβαναν πάρα πολύ σημαντικά μηνύματα. Πιστεύω ότι οι παρόντες θα πρέπει να μεταφέρουν τα εν λόγω μηνύματα και σε όσους δεν βρίσκονται εδώ.
Από τη θέση κάποιου που το 1988 ήταν 11 χρονών, φυσικά και δεν βίωσα τον αγώνα εκείνο όπως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που βρίσκονται ανάμεσά μας.
Μπορώ να θυμηθώ ότι οι άνθρωποι μας σκέφτονταν με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να ανταποκριθούν σε εκείνη την έκκληση. Όπως είπε όμως και προ ολίγου, ο πρόεδρος της Ένωσης Τουρκικής νεολαίας Κομοτηνής, Κοράι Χασάν, αυτό που θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να σκεφτόμαστε ως κοινωνία είναι το εξής: Μπορεί να πέρασαν 24 χρόνια από τότε, από το 1988 μέχρι σήμερα, μπορεί να μην σημειώθηκε καμία πρόοδος όσον αφορά στα μειονοτικά μας δικαιώματα, όμως και τα πολιτικά μας δικαιώματα δεν βρίσκονται στο επίπεδο που θα έπρεπε να είναι. Αυτό το βιώνετε όλοι ανεξαιρέτως στην καθημερινή σας ζωή. Ναι, γίνονται κάποιες αλλαγές, πραγματοποιούνται κάποια βήματα. Δεν αρνούμαστε κάτι τέτοιο. Όσον αφορά όμως στα μειονοτικά μας δικαιώματα, δεν έχει επιχειρηθεί κανένα βήμα, και όπως περιγράφουν και οι ίδιοι οι βουλευτές μας, που μας εκπροσωπούν στη Βουλή, η κατάσταση κάθε μέρα που περνά αντί να οδεύει προς το καλύτερο, γίνεται χειρότερη. Το θέμα της μουφτείας. Για εμάς δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το θεσμό της μουφτείας. Το πρόβλημα της μουφτείας, υφίσταται μόνο για το ελληνικό κράτος. Εμείς, ως κοινότητα, έχουμε εκλέξει τους μουφτήδες μας. Αυτοί όμως μη αναγνωρίζοντας τους μουφτήδες μας, δημιουργούν οι ίδιοι το πρόβλημα. Στη συνέχεια επιχειρούν να αφαιρέσουν κάποια από τα δικαιώματα που έχουν αποδοθεί. Όσοι παρακολουθούν την επικαιρότητα μέσω του Τύπου, καταλαβαίνουν τι εννοώ, θα διάβασαν τις δηλώσεις του υφυπουργού.
Αυτά θα πρέπει να τα αξιολογήσουμε ορθώς. Βλέπω ότι εδώ γύρω υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι κάτω των 35 ετών. Είναι ανάγκη την 29η Ιανουαρίου -μέρα εθνικής αντίστασης να την εξηγήσουμε στους μικρότερους και να περιγράψουμε εκείνα τα συναισθήματα. Εάν δεν τα περιγράψουμε την 29η Ιανουαρίου, τα γεγονότα που συνέβησαν τη μέρα για την οποία είμαστε περήφανοι, μετά από είκοσι χρόνια δεν θα βρίσκουμε άνθρωπο για να τιμήσουμε αυτή η μέρα.
Κοιτάξτε. Λέμε ότι μας αποδόθηκαν τα πολιτικά μας δικαιώματα και αυτό μας ευχαριστεί. Αλήθεια είναι. Θα πρέπει να καταλάβουμε πολύ καλά ότι ακόμη και τα πολιτικά δικαιώματα που μας δόθηκαν όμως λειτουργούν εναντίον μας. Γνωρίζουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας, μετά από την εγγραφή τους στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αυτά τα γνωρίζει πρωτίστως η οικογένειά τους βέβαια αλλά τα γνωρίζουμε και εμείς. Τα γνωρίζουμε όντας άνθρωποι που παρακολουθούμε αυτά τα γεγονότα, όντας πρόεδροι των συλλόγων και των ιδρυμάτων μας. Φαντάζομαι ότι δεν θα υπάρχει κάποιος ανάμεσά σας που να μην τα γνωρίζει. Θα πρέπει να τα συζητήσουμε αυτά.
Μάλιστα, όπως δήλωσε και ο πρόεδρός μας, αν χρειαστεί μια 29η Ιανουαρίου, αυτή γίνεται. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα, για να γίνει μια 29η Ιανουαρίου, 1988, 1990, θα πρέπει να βάλουμε κάτω το κεφάλι μας και να σκεφτούμε εις βάθος και στη συνέχεια να συζητήσουμε για το ποια θα πρέπει να είναι τα βήματα που θα πραγματοποιήσουμε εξ ονόματος της μειονότητας. Τον τελευταίο καιρό όμως δεν συζητάμε. Αναφέρομαι σε θετικές συζητήσεις. Εμείς τον τελευταίο καιρό, κινούμαστε με βάση τις δικές μας απόψεις, χωρίς να ακούμε την άποψη του άλλο, θαρρείς και μόνον η δική μας γνώμη είναι σωστή.
Οι Τούρκοι της δυτικής Θράκης, έχουμε τη συμβουλευτικής επιτροπή. Η συμβουλευτική επιτροπή μέχρι σήμερα, συζητούσε τα σημαντικά θέματα που απασχολούσαν την τουρκική μειονότητα της δυτικής Θράκης. Θα πρέπει να συνεχίσει να τα συζητά και από εδώ και στο εξής. Θα πρέπει όμως να συζητηθούν αυτά. Εμείς δεν το κάνουμε αυτό. Δεν μπορέσαμε να το κάνουμε τον τελευταίο καιρό.
Θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στους νέους μας. Εμείς δεν δεχόμαστε επουδενί τα όσα προσπαθούν να μας επιβάλλουν στον τομέα της εκπαίδευσης.
Όσον αφορά στο θέμα των βακουφίων, εμείς είχαμε δηλώσει ότι εφόσον αλλάξει ο προηγούμενος νόμος, εμείς ως κοινωνία, ως μουσουλμανική τουρκική μειονότητα της δυτικής Θράκης, θα τον αποδεχθούμε. Οι αλλαγές αυτές, πιστέψτε με, είναι αλλαγές βιοτικής σημασίας. Επειδή αυτό είναι γνωστό, μπορεί και για αυτό το λόγο να μην γίνονται.
Τι γεγονός ότι οι σύλλογοι και η ταυτότητά μας δεν αναγνωρίζονται αποτελεί ένα από τα πρωταρχικά μας προβλήματα που κατά τη γνώμη μου είναι και το πιο βασικό. Διότι όταν πάψει να υφίσταται η άρνηση της ταυτότητάς μας, τότε θα λυθούν σιγά-σιγά και τα υπόλοιπα προβλήματά μας.
Κοιτάξτε, οι μεγάλοι είχαν τότε τις μέρες της 29η Ιανουαρίου 1988, φτάσει σε σημείο να πουν όχι στις αδικίες. Όσοι βίωσαν τον αγώνα αυτό, εισήλθαν και εκείνοι σε αυτή την ατραπό και μας έκαναν να ζήσουμε και εμείς αυτή την τιμημένη και περήφανη μέρα. Εάν λοιπόν εμείς η πιο ήρεμη μειονότητα παγκοσμίως, είχαμε κάποια, λίγα έστω, οφέλη μετά από εκείνη τη μέρα, γιατί να μην το κάνουμε και τώρα; Θα πρέπει να αποτινάξουμε το νεκρό χώμα που μας καλύπτει το συντομότερο δυνατόν. Θα πρέπει το συντομότερο δυνατόν να δείξουμε σε κάποιους, ότι δεν πρέπει να λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς, ερήμην μας. Εμείς υπάρχουμε εδώ και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Απέναντι μου αυτή τη στιγμή βλέπω τον πρόεδρο της κοινότητας νέων φοιτητών της μειονότητας. Εφόσον λοιπόν είναι και αυτοί εδώ, τότε τα μέλη τους θα μεταφέρουν όσα ειπώθηκαν εδώ σε αυτούς που δεν παρευρέθηκαν στην εκδήλωση. Πρέπει οπωσδήποτε να τους τα μεταφέρουν. Θα πρέπει οπωσδήποτε να εξηγήσουμε στους νέους αδελφούς μας, στους μικρότερούς μας, όσα συμβαίνουν εδώ.
Η σημασία της σημερινής ημέρας είναι πολύ μεγάλη. Δεν θα πρέπει να προσπαθούμε να περιορίσουμε τη σημασία της μέσα σε μικρούς χώρους όπως η Τουρκική Ένωση Ξάνθης και η Ένωση Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής. Δεν θα πρέπει να την αφήσουμε σε αυτό τον περιορισμένο χώρο. Τις ημέρες αυτές θα πρέπει να τις διοργανώνουμε σε μεγαλύτερες αίθουσες έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε ευρύτερη συμμετοχή. Γνωρίζετε ότι κάτι τέτοιο έχει γίνει και παλιότερα. Θα ήθελα σε σχέση με τη Τουρκική Ένωση Ξάνθης να πω το εξής: Μπορεί ο αγώνας της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής, του άλλου συλλόγου μας που ο τίτλος του εμπεριέχει το επίθετο «τουρκική» και ο αγώνας της Ένωσης Τούρκων Δασκάλων Δυτικής Θράκης να έχει τελειώσει, η Τουρκική Ένωση Ξάνθης όμως, εμπλέκεται σε έναν δικαστικό αγώνα που διαρκεί 28 χρόνια. Τελευταία φορά, η υπόθεση μας εκδικάσθηκε από τον Άρειο Πάγο, στις 7 Οκτωβρίου 2011. Το αποτέλεσμα της δίκης αυτής, θα δείξει εάν η στάση της Ελλάδας, της χώρας μας που ονομάζεται λίκνο της δημοκρατίας, απέναντι σε κάποια πράγματα έχει αλλάξει. Γιατί το λέω αυτό; Διότι η βελτίωση των πολιτικών σχέσεων μεταξύ της Ελλάδας και της μητέρας πατρίδας μας, της Τουρκίας, που σημειώθηκε ιδιαίτερα τα τελευταία 10 χρόνια, υπήρξε η αιτία να υπάρξουν κάποιες επικουρίες προς τη μειονότητα εκεί και να αποδοθούν στα μέλη της κάποια δικαιώματα. Ο μουφτής Ξάνθης όμως το είπε: Στο Διεθνές Δίκαιο υπάρχει και η αρχή της αμοιβαιότητας. Για ποιο λόγο η μουσουλμανική τουρκική μειονότητα της δυτικής Θράκης να μη νέμεται τούτων των κερδών; Για ποιο λόγο η Ελλάδα δεν σκέφτεται να ανταποδώσει; όλα αυτά θα πρέπει να τα σκεφτούμε και να τα αξιολογήσουμε καλύτερα.
Δεν θα ήθελα να μακρηγορήσω. Κλείνοντας θα ήθελα να πω και το εξής: Όλοι αναφέρονται σε ένα πράγμα: στην ενότητα και την ομοψυχία. Ναι η 29η Ιανουαρίου αποτελεί επίδειξη ενότητας και ομοψυχίας. Εάν την περίοδο εκείνη δεν υπήρχε ενότητα και ομοψυχία, δεν θα βιώναμε την 29η Ιανουαρίου. Εμείς όμως εν έτη 2012, χρειαζόμαστε περισσότερη ενότητα και ομοψυχία από κάθε άλλη φορά, ίσως περισσότερη και από την 29η Ιανουαρίου 1988. Θα πρέπει όλοι μας ανεξαιρέτως να μην λογαριάζουμε το προσωπικό μας συμφέρον, παρά μόνο αυτό της μουσουλμανικής τουρκικής μειονότητας της δυτικής Θράκης. Ειδάλλως, συνεχίζοντας εμείς να διαφωνούμε ο ένας με τον άλλον, στα πλαίσια αυτού του φαύλου κύκλου, κάποιοι θα συνεχίσουν να λαμβάνουν αποφάσεις εξ ονόματός μας. Σας χαιρετίζω όλους με σεβασμό.
Σαμι Τοραμάν, Πρόεδρος της Ένωσης Τούρκων δασκάλων
Αξιότιμοι επίσημοι προσκεκλημένοι, αξιότιμοι ομογενείς, οι προλαλήσαντες αναφέρθηκαν σε ό,τι έπρεπε να ειπωθεί, εγώ με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, πιστεύω ότι δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ σε κάτι περαιτέρω.: αυτοί που ήρθαν εδώ, γνωρίζουν το λόγο που ήρθαν. Μόνο που θα ήθελα να εκφράσω και ένα παράπονο και για αυτούς που δεν ήρθαν. Αυτοί ξέρουν το λόγο που δεν ήρθαν.
Θα πρέπει όλοι μαζί να εντοπίσουμε το λόγο που φτάσαμε στην 29η Ιανουαρίου 1988. Το θέμα αυτό απαιτεί πολύ χρόνο και βέβαια το γνωρίζετε εφόσον οι ομιλητές εδώ το εξήγησαν. Η 29η Ιανουαρίου ήταν αποτέλεσμα της πίεσης που υπεστήκαμε. Τούτη η μειονότητα δεν αντέχει τις πιέσεις. Το ’88 και το ’89, ήταν η απόρροια ενός δυνατού αέρα που φυσούσε τότε και στις γειτονικές χώρες και τα Βαλκάνια. Γνωρίζετε ότι στα Βαλκάνια, αντιμετωπίσαμε μέχρι και τη αλλαγή των ονομάτων μας. Ο δυνατός αέρας έκαψε τις ψυχές όσων βρίσκονταν στα βόρεια της Ροδόπης, αλλά σημάδεψε και τους δικούς μας ανθρώπους εδώ.
Η τουρκική μειονότητα της δυτικής Θράκης είναι η μόνη μειονότητα στον κόσμο, που αφέθηκε σε ένα σημείο με την υπογραφή συνθηκών. Αυτό δεν πρέπει να το αγνοεί κανείς. Εγώ λέω το εξής: Νοιώθω τιμή και περηφάνια που μητέρα –πατρίδα μας είναι η Τουρκική Δημοκρατία, που υπέγραψε τη συνθήκη της Λοζάνης, εξ ονόματός μας. Η μειονότητα αυτή, είναι μια μειονότητα, που νοιώθει περηφάνια που είναι και θεωρείται τουρκική. Οι άνθρωποι μπορεί να συμβιβάζονται σε πολλά, για τα υπάρχοντά τους, την ιδιοκτησία τους, υπάρχουν όμως δύο αξίες για τις οποίες δεν μπορείς να συμβιβαστείς. Η πρώτη είναι ο τουρκισμός και η δεύτερη η πνευματική αξία η πίστη του μουσουλμανισμού. Η μειονότητα δεν συμβιβάστηκε ποτέ και ούτε πρόκειται ποτέ να συμβιβαστεί στο θέμα του τουρκισμού. Εμείς βρισκόμασταν χθες εδώ, βρισκόμαστε και σήμερα και θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε εδώ και αύριο.
Όλοι οι ομιλητές αναφέρθηκαν σε ένα πράγμα. Είθε ο Θεός να μην μας ξαναδώσει ημέρες σας και αυτές της 29ης Ιανουαρίου. Και εγώ αυτό εύχομαι αλλά εάν είναι γραφτό μας να επιβιώσουμε, θα πρέπει να πούμε ότι είμαστε έτοιμοι για αυτό. Δεν πρόκειται να αναφερθώ καθόλου στο θέμα της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση δεν είναι ένα θέμα στο οποίο μπορείς να αναφερθείς σε ένα με δύο λεπτά. Το λέω και πάλι: Ελάτε και ας ανοίξουμε μια νέα σελίδα για τη μειονότητα και τη μειονοτική εκπαίδευση, ας το συζητήσουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γιατί δεν είναι ο τομέας της εκπαίδευσης που καλπάζει αλλά η αμάθεια της μειονότητας. Σας ευχαριστώ όλους που με ακούσατε.
Ερκάν Ρουσέν, Πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων Δυτικής Θράκης
Αξιότιμε πρόεδρε της συμβουλευτικής επιτροπής, αξιότιμοι βουλευτές, αγαπητέ κε Πρόξενε, αγαπητοί πρόεδροι, αγαπητά διοικητικά στελέχη και αγαπητά μέλη της πεντακάθαρης κοινωνίας της δυτικής Θράκης, σας χαιρετίζω όλους με σεβασμό, εξ ονόματος του συλλόγου επιστημόνων δυτικής Θράκης.
Ζω σήμερα την τιμή να απευθύνομαι σε άτομα που αγαπούν τη δυτική Θράκη και είναι στενά συνδεδεμένα με το χώμα, τον πολιτισμό, τη θρησκεία, τη γλώσσα και την αγωνιστική ταυτότητα που εκδηλώνεται σήμερα. Η ημέρα της 29ης Ιανουαρίου αποτελεί ημέρα της απόδειξης της ταυτότητας των Τούρκων της δυτικής Θράκης. Η 29η Ιανουαρίου, αποτελεί ημέρα που φέρει ένα μήνυμα υψίστης σημασίας, ενάντια στην αδικία, το φασισμό και εις πείσμα όσων αρνούνται την ταυτότητα των Τούρκων της δυτικής Θράκης. Η 29η Ιανουαρίου αποτελεί την ημέρα που οι Τούρκοι της δυτικής Θράκης βροντοφώναξαν την ταυτότητά τους σε όλο τον κόσμο, λέγοντας «Είμαστε Τούρκοι!». Που είναι το περίεργο, που είναι το παράξενο, που είναι το φταίξιμο σε όλα αυτά αξιότιμοι ομογενείς μου; Εμείς Τούρκοι γεννηθήκαμε, ως Τούρκοι ζούμε και ως Τούρκοι θα συνεχίσουμε να ζούμε. Είμαστε περήφανοι και καυχιόμαστε για αυτό.
Όπως είπε και ο προηγούμενος ομιλητής είμαστε μία από τις πιο ήρεμες και αγνές μειονότητας που δεν δημιουργούν ποτέ προβλήματα. Είμαστε περήφανοι για την τουρκική μας ταυτότητα. Δεν ήταν η κοινωνία μας, δεν ήμασταν εμείς αυτοί που προκάλεσαν την αντίσταση της 29ης Ιανουαρίου σε περίοδο ηρεμίας. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να επιβάλλει σε κάποιον την ταυτότητα που θεωρεί αρμόζουσα, εις βάρος της εθνικής του ταυτότητας, της πίστης, των εθίμων και των παραδόσεών του άλλου. Ιδού, οι διοικούντες εκείνης της εποχής, το Νοέμβριο του 1987, αποφάσισαν να κλείσουν την Ένωση Τούρκων Δασκάλων και την Ένωση Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής, ανοίγοντας έτσι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία. Τα γεγονότα που ακολούθησαν αποτελούν μια εθνική κραυγή.
Αξιότιμοι ομογενείς μου, ένας αγώνας μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, κάποτε μπορεί να προσπαθείτε να λύσετε μόνοι σας ένα πρόβλημα, μπορεί να μη γίνεται τίποτα, μπορεί και να στεφθείτε με επιτυχία, κάποιες φορές έχετε το προνόμιο να κινηθείτε μαζικά. Ιδού και εμείς την ημέρα αυτή της ενότητας, μετά από τις εκκλήσεις όλων μας για ενότητα φέρουμε το μήνυμα ότι οι ενέργειές μας για ενότητα και ομοψυχία μπορούν να αποφέρουν καρπούς.
Αν και ο αγώνας της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης δικαιώθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και επιβλήθηκε στο κράτος μας, στην Ελλάδα, χρηματικό πρόστιμο, το ελληνικό κράτος επιμένει να συνεχίζει την ίδια αδιάλλακτη πολιτική. Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μια πασιφανή καταπάτηση ενός ανθρώπινου δικαιώματος. Από εδώ και στο εξής κανείς να μην θεωρεί υπαίτια την τουρκική κοινωνία της δυτικής Θράκης για αυτά που θα ακολουθήσουν. Εμείς ως κοινωνία το μεταφέραμε αυτό, είτε στις ελληνικές Αρχές, είτε σε διάφορα ευρωπαϊκά ιδρύματα και το αυτό θα συνεχίσουμε να πράττουμε.
Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε εδώ να δούμε ακόμη την πολιτική βούληση που επέδειξε η μητέρα πατρίδα μας, η Τουρκική Δημοκρατία, στις μειονότητες που ζουν στην Τουρκία, ούτε και τα δικαιώματα που τους απέδωσε. Τα ζητήματα της μουφτείας, των βακουφίων και της εκπαίδευσης συνεχίζουν ως έχουν. Πρόκειται για ένα γεγονός που αντίκειται στην αρχή της αμοιβαιότητας. Δυστυχώς, το ελληνικό κράτος, δεν έχει προς το παρόν, λάβει κάποια σχετική απόφαση και ούτε φαίνεται να λαμβάνει και στο μέλλον.
Διαβάσατε και εσείς την είδηση που δημοσιεύθηκε στον τοπικό τουρκικό Τύπο της τελευταίες ημέρες. Σε αυτήν αναφέρθηκαν και οι προλαλήσαντες. Η ελληνική Δικαιοσύνη, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, απαντώντας στα σχετικά με τον αγώνα της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, δήλωσε ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δεν μπορεί να παρέμβει στο εθνικό Δίκαιο. Ωστόσο η επιθυμία μας ως κοινωνία του συλλόγου επιστημόνων δυτικής Θράκης είναι η εξής: επιθυμούμε το κράτος μας η Ελλάδα, να αναγνωρίσει την τουρκική μας ταυτότητα το συντομότερο δυνατόν και να δώσει άδεια για την επίσημη λειτουργία των συλλόγων μας. Δηλώνω εδώ ενώπιον όλων ότι ο αγώνας μας θα διαρκέσει εσαεί. Κλείνοντας, θα ήθελα να δηλώσω επιπροσθέτως, ότι αποτελεί καθήκον της Ελλάδας, να δημιουργήσει ένα περιβάλλον διαλόγου, συνδιαλλαγής και καλές προθέσεις, μακριά από δολοπλοκίες, για να μπορέσουν να ζήσουν αδελφικά, η ελληνική και η τουρκική κοινότητα, που ζουν μαζί εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Σας χαιρετίζω όλους με σεβασμό.
Αρίφ Χουσείνογλου, Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής
Καλό βράδυ σε όλους. Πέρασε βέβαια η ώρα. Δεν θα σας μιλήσω όπως οι προλαλήσαντες για τα πολιτικά. Θα σας παρακαλέσω μόνο να γίνονται πιο συχνά οι ομιλίες αυτές, για να περιγράφουμε τα προβλήματά μας σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ας γιορτάσουμε σήμερα την ημέρα της 29ης Ιανουαρίου και ας αφήσουμε για άλλη μέρα την πολιτική (χειροκροτήματα).
Στον αγώνα αυτό της 29ης Ιανουαρίου συμμετείχαν εκείνη τη μέρα πολλοί αδελφοί μου, όπως ο Μεχμέτ Αγκά και ο Σαδίκ Αχμέτ. Κάποιοι από αυτούς έχουν αποδημήσει εις Κύριον. Θα μπορούσαμε μήπως να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για αυτούς;
(ενός λεπτού σιγή)
Ευχαριστώ. Δεν θέλω να μακρηγορήσω. Για το λόγο αυτό θα αναφερθώ μοναχά σε κάποιες ημερομηνίες. Θα σας μιλήσω για τις ημέρες της 20ης Ιανουαρίου και το πώς φτάσαμε στην 29η Ιανουαρίου 1988.
Στις 15 Νοεμβρίου 1983 ιδρύθηκε η ανεξάρτητη Τουρκική Δημοκρατία της Κύπρου. Ο τότε νομάρχης Ροδόπης, σκέφτηκε ότι η κατάσταση εδώ θα επιπλακεί. Διότι με την αναγγελία της ανεξαρτητοποίησης του ομοσπονδιακού κράτους της Βόρειας Κύπρου, σκέφτηκε ότι μία των ημερών, οι Τούρκοι και οι Έλληνες εδώ θα συγκρουστούν. Για το λόγο αυτό, αποφάσισε ότι δεν πρέπει να μείνει Τούρκος εδώ και κατέφυγε στη Δικαιοσύνη.
Το Δικαστήριο αμέσως, στις 29 Νοεμβρίου, αποφάσισε ότι εδώ δεν υπάρχει Τούρκος. «Μα πως γίνεται αυτό;» οι γονείς μας, οι παππούδες μας, τα μνήματά μας είναι εδώ. Οι Οθωμανοί μας άφησαν εδώ με τη συνθήκη της Λοζάνης. Οι Γάλλοι μας έδωσαν το καθεστώς του etablis. Όμως ο νομάρχης και το Δικαστήριο αποφάσισαν διαφορετικά. Εμείς όμως, έχοντας εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη, απευθυνθήκαμε στο εφετείο. Μια Πέμπτη, πρέπει να ήταν 1 Δεκεμβρίου, εκεί που καθόμασταν, μας περικύκλωσαν αστυνομικοί με όπλα. Βγήκα και ρώτησα τον αξιωματικό τι συμβαίνει και εκείνος μου απάντησε: «Θα τις κατεβάσουμε». «Ποιες» του είπα. «Τις ταμπέλες» είπε. «Ε, κατεβάστε τες». «Δεν θα αντιδράσετε;» με ρώτησε. «Ε πώς να αντιδράσουμε»του είπα, «αφού αποφάσισε το κράτος, τότε εμείς τι να κάνουμε;». Τις κατέβασαν τελικά αλλά ήταν λες και είχαμε σκοτώσει άνθρωπο ήρθαν με 90 με 100 αστυνομικούς για να το κάνουν.
Μετά από αυτό συλλογιστήκαμε και αποφασίσαμε από κοινού να απευθυνθούμε στο Εφετείο. Απευθυνθήκαμε αλλά και από εκεί πήραμε την ίδια απάντηση: «Τούρκος δεν υπάρχει». Θα σας αποκαλύψω κάτι λοιπόν. Η Ένωση Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής και η Ένωση Τούρκων Δασκάλων δυτικής Θράκης, κατέφυγαν οικεία βουλήσει στον Άρειο Πάγο. Ο λόγος που η υπόθεση της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, πήρε τόσο καιρό είναι ότι άργησε η απόφαση τόσο του Εφετείου αλλά άργησε και ο ίδιος ο σύλλογος να απευθυνθεί στον Άρειο Πάγο. Να το γνωρίζετε αυτό.
Έπειτα ήρθε το 1987. Μιλήσαμε με μεγάλους νομικούς των Αθηνών, με καθηγητές, με πολλούς νομικούς της Ελλάδας οι οποίοι ανέλαβαν την υπεράσπισή μας, αλλά η απόφαση και πάλι ήταν ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχουν Τούρκοι». Ο λαός μας τότε καταπιεζόταν, άρχισαν να έρχονται μηνύματα, όπως τα γεγονότα στο Εύλαλο και στα Σήμαντρα. Τότε ξεκίνησαν και απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις. Τότε ήμουν πρόεδρος της συμβουλευτικής επιτροπής. Γραμματέας ήταν ο κος Χατζηοσμάν και Β γραμματέας ο μακαρίτης ο Μουσταφά. Στην τελευταία εκείνη συνέλευση πήραμε την απόφαση να πραγματοποιήσουμε πορεία. Αυτό έγινε για να εξηγήσουμε στους ανθρώπους αυτούς ότι στη δυτική Θράκη υπάρχουν Τούρκοι. Αποφασίσαμε ημέρα της πορείας να είναι η 29η Ιανουαρίου. Χωριστήκαμε σε ομάδες. Την Τετάρτη, την Πέμπτη, γυρίσαμε τα χωριά μας. Την Παρασκευή άρχισαν να έρχονται από την Ξάνθη επισκέπτες.
Ο μακαριστός μας μουφτής είχε έρθει τότε από την ορεινή περιοχή, με ένα γεμάτο λεωφορείο την Πέμπτη. Ήρθαν πέντε με οχτώ λεωφορεία με ανθρώπους μας. Ανοίξαμε τα τεμένη στο Κιρμαχαλε και τους φιλοξενήσαμε εκεί το βράδυ, δίνοντας τους και τροφή. Το βράδυ της Πέμπτης, εγώ μαζί με τον Ισμαήλ, τον Μεχμέτ Χατίπογλου και με άλλους φίλους, φάγαμε και ξεκινήσαμε. Αχμέτ ήσουν και εσύ εκεί. Ο τότε στρατιωτικός διοικητής στη Θράκη, μας είπε: «Σε περίπτωση που δω ομάδες τριών ατόμων και πάνω, θα τους βάλω μέσα». Εμείς του είπαμε; «Εμείς είμαστε οχτώ άτομα, βάλε μας και εμάς μέσα δεν θα σου κάνουν τίποτα». Το πρωί ξεκινήσαμε. Δημιουργήθηκαν δύο μέτωπα. Ένα στο δρόμο για Αλεξανδρούπολη και ένα στο δρόμο για Ξάνθη. Έγιναν και οδοφράγματα. Στην γέφυρα του Ηφαίστου και στις άλλες γέφυρες. Φράξαμε όλες τις εισόδους για την Κομοτηνή. Στήθηκαν και εκεί οδοφράγματα. Μόλις είδαμε ότι υπήρχε είσοδος και από τη δική μας τη γειτονιά Μπαγλάρ, στήσαμε και εκεί οδοφράγματα. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Εμείς πηγαινοερχόμασταν με τα αυτοκίνητα. Δόξα τω Θεώ όλοι οι φίλοι μας τότε μόχθησαν και μπροστά από την Ένωση Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής, συγκεντρώθηκαν περί τα 30 με 35 χιλιάδες άτομα τα οποία φώναζαν: «Είμαστε Τούρκοι! Δεν κάνουμε καμία παραχώρηση όσον αφορά στην τουρκικότητά μας». Τα υπόλοιπα τα είδαμε στο φιλμ και τα είπαν και οι προλαλήσαντες. Η αστυνομία συνέλαβε περί τα οχτώ με δέκα άτομα. Εμείς έπειτα φωνάξαμε: «Θα τους αφήσετε ελεύθερους και μετά θα διαλυθούμε!». Πήγαμε μια ομάδα, μαζί και με τον Αχμέτ και τους πήραμε. Τους φέραμε εδώ και μετά διασκορπιστήκαμε.
Τώρα για εμάς η 29η Ιανουαρίου 1988, είναι ημέρα εθνικής αντίστασης. Και με αυτό οι Τούρκοι της δυτικής Θράκης προηγήθηκαν με 1-0. Θα μας άφηνε έτσι το ελληνικό κράτος; Όχι βέβαια. Εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μεβλίτ μόνο και δεν είπαν τίποτα. Έπρεπε όμως να υπάρξει εκδίκηση. Έπρεπε να το δουν αυτό οι Έλληνες που ζουν εδώ. Καθήσαμε και σκεφτήκαμε τι να κάνουμε για τα γεγονότα της 6-7 Σεπτεμβρίου. Και φτάσαμε στις 29 Ιανουαρίου του 1990. Σκεφτήκαμε τότε να κάνουμε ένα μεβλίτ για να μην προκαλέσουμε. Δεν θα πηγαίναμε ούτε για κατάθεση στεφάνων στο ηρώο, ούτε για τίποτα άλλο.
Τότε από τα ελληνικά τοπικά ραδιόφωνα άρχισαν οι ανακοινώσεις: «Πηγαίνετε να δείρετε τους Τούρκους!». Μαζεύτηκαν από παντού και μας περικύκλωσαν. Ήρθαν μέχρι εδώ. Το πρώτο πράγμα το πέταξε ένας παπάς ή μοναχός δεν θυμάμαι. Αυτό μάλλον ήταν και το σινιάλο για να ξεκινήσουν. Ξεκίνησαν να σπάνε αλλά άφηναν τα μαγαζιά των χριστιανών. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στο καφενείο «Τσουκούρκαχβε». Το βράδι δεν μπορέσαμε να βγούμε έξω. Και να βγαίναμε, από παντού μας παρακολουθούσαν. Το πρωί είπαμε να βγούμε για να δούμε τι γίνεται. Ήρθαμε το πρωί με τους φίλους μου, τον Μεχμέτ Χατίπογλου, τον Αχμέτ Χατζηοσμάν και αφήσαμε το αυτοκίνητο εδώ. Ήρθαν μπροστά μας και μας είπαν να φύγουμε. Άλλος τρόπος δεν υπήρχε, θα έτρωγες ξύλο.
Φυσικά ήρθαν και κάποιοι δημοσιογράφοι. Και αυτοί έμειναν μόνο μια ώρα. Έφυγαν και αυτοί από το φόβο τους. Στη συνέχεια βγήκαμε και εμείς το μεσημέρι. Η ομάδα μας αποτελούνταν από εμένα, τον Χατζηοσμάν και τον Μεχμέτ Χατίπογλου. Πάλι γυρίσαμε παντού αλλά όλα είχαν καταστραφεί. Μπήκαν ακόμη και μέσα σε κάποια μαγαζιά και πέταξαν μπογιές. Προσπάθησαν να τα κάψουν και τα λεηλάτησαν. Ο αριθμός των μαγαζιών αυτών ,ήταν αν δεν με απατά η μνήμη μου, περί τα 317. Συγκεντρωθήκαμε όλοι οι φίλοι μαζί με τους τότε βουλευτές, τον Ισμαήλ Ροδοπλού και τον Αχμέτ Σαδίκ. Όλοι είπαν εντάξει. Είπαν ότι θα πάν στο δικαστήριο αλλά δυστυχώς τελικά πήγαν μόνο επτά άτομα.
Το τουρκικό κράτος αποζημίωσε με ένα ποσό τη ρωμαίικη κοινωνία για τα γεγονότα της 6-7 Σεπτεμβρίου. Εμείς δυστυχώς δεν πήραμε τίποτα. Αυτούς που ήθελαν να πάρουν, τους φοβέρισαν. Τώρα είμαστε 1-1. Την 29η Ιανουαρίου 1990, κέρδισαν εκείνοι. Γιατί φάγαμε ξύλο. Πότε θα γίνει άραγε η τρίτη 29η Ιανουαρίου; Αυτό θα το δείξουν οι μελλοντικές ημέρες. Εγώ βλέπω όμως ότι κάποια αδελφοί μου, βιάζονται. Μακάρι. Εμείς είμαστε εδώ, έτοιμοι να προχωρήσουμε μαζί τους. Εγώ όμως έχω μία επιθυμία που δεν είναι μόνο δική μου, στην πραγματικότητα είναι όλων μας: Να εξηγήσουμε στους νέους τα γεγονότα της 29ης Ιανουαρίου. Οι δάσκαλοί μας να εξηγήσουν στους νέους μας, στα εγγόνια μας, τα γεγονότα της 29ης Ιανουαρίου. Κάποτε συνέβησαν κάποια γεγονότα για κάποιους συγκεκριμένους λόγους. Να τα εξηγήσουν αυτά όχι χάριν κουβέντας. Σας χαιρετίζω όλους με σεβασμό. Καλό βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου